Pieśń nad Pieśniami
4 „Jesteś taka piękna, moja ukochana!
Jesteś taka piękna!
Twoje oczy skryte za woalem są jak oczy gołębi.
Włosy twoje są jak stado kóz
zbiegających z gór Gileadu+.
2 Twoje zęby są jak stado owiec,
które dopiero co ostrzyżono i wykąpano.
Wszystkie mają bliźnięta,
żadna nie straciła swojego młodego.
3 Twoje usta są jak szkarłatna nić,
mowa twoja pełna wdzięku.
Jak połówki owocu granatu,
takie są twoje policzki* skryte za woalem.
Wisi na niej tysiąc tarcz,
okrągłych tarcz wojowników+.
9 Zdobyłaś moje serce+, moja miła*, moja najdroższa*.
Zdobyłaś moje serce jednym spojrzeniem swoich oczu,
jednym koralikiem swego naszyjnika.
10 Jak wspaniałe są przejawy twojej miłości+, moja miła*, moja najdroższa*!
11 Moja najdroższa*, usta twoje ociekają miodem z plastra+.
Miód i mleko są pod twoim językiem+,
a zapach twoich szat jest jak zapach Libanu.
12 Jak zamknięty ogród, taka jest moja miła*, moja najdroższa*,
jak zamknięty ogród, zapieczętowane źródło.
13 Pędy twojego ogrodu* to raj*, w którym rosną najwyborniejsze owoce granatów,
krzewy hennowe i szpikanard,
14 szpikanard+ i szafran, tatarak*+ i cynamon+,
a także wszelkie drzewa kadzidłowe, mirra i aloes*+,
i wszelkie najznakomitsze wonności+.
16 Obudź się, wietrze północny,
przyjdź, wietrze południowy.
Powiej łagodnie na mój ogród.
Niech rozniesie się jego zapach”.
„Niech mój ukochany przyjdzie do swego ogrodu
i niech kosztuje najwyborniejszych owoców”.