Serdeczność i inne uczucia

UCZUCIA odgrywają w naszym życiu ogromną rolę. Wyrażając je, otwieramy swe serce, ujawniamy, jakimi jesteśmy osobami oraz jaki mamy stosunek do ludzi i różnych sytuacji. Ale z powodu ciężkich przeżyć, a niekiedy też zwyczajów panujących w danej społeczności, niejeden człowiek skrywa swe uczucia. Tymczasem Jehowa zachęca nas, byśmy w sercach rozwijali piękne przymioty, a potem w stosowny sposób dawali wyraz swym uczuciom (Rzym. 12:10; 1 Tes. 2:7, 8).

O tym, co czujemy, mogą wyraźnie świadczyć wypowiadane przez nas słowa. Gdybyśmy jednak mówili beznamiętnie, słuchacze mogliby zwątpić w naszą szczerość. Jeżeli zaś słowom będą towarzyszyć odpowiednie uczucia, nasza mowa stanie się piękna, barwna i pozwoli nam trafić drugim do serca.

Okazywanie serdeczności. Ciepłe uczucia często biorą się z pozytywnych myśli o innych. Na przykład gdy mówimy o ujmujących przymiotach Jehowy i wyrażamy wdzięczność za Jego dobroć, nasz ton niewątpliwie jest pełen ciepła (Izaj. 63:7-9). Podobna serdeczność powinna być widoczna w naszym sposobie zwracania się do bliźnich.

Przypomnijmy sobie pewne zdarzenie: do Jezusa podchodzi trędowaty i błaga, by go uzdrowił. Wyobraźmy sobie, jakim tonem Jezus mówi: „Chcę. Bądź oczyszczony” (Marka 1:40, 41). A oto inna scena: do Jezusa cicho zbliża się od tyłu kobieta cierpiąca od 12 lat na upływ krwi i dotyka frędzla jego wierzchniej szaty. Kiedy sobie uświadamia, że to zauważył, drżąca, pada u jego stóp i w obecności wszystkich wyjawia, dlaczego go dotknęła i jak została uzdrowiona. Pomyślmy, w jaki sposób Jezus zwraca się do niej: „Córko, twoja wiara cię uzdrowiła; idź w pokoju” (Łuk. 8:42b-48). Serdeczność, którą okazywał przy takich okazjach, do dziś chwyta za serce.

Jeżeli tak jak Jezus współczujemy drugim i naprawdę pragniemy im pomóc, damy temu wyraz w sposobie mówienia. Nie chodzi tu jednak o przesadną wylewność; nasza serdeczność powinna być naturalna. Może mieć ona ogromny wpływ na reakcje ludzi. Serdeczny ton pasuje do większości tematów, które poruszamy w służbie polowej, a szczególnie potrzebny jest wtedy, gdy kogoś przekonujemy, pokrzepiamy, zachęcamy albo wyrażamy mu współczucie.

Staraj się, by ciepłe uczucia do innych znajdowały odbicie na twojej twarzy. Serdeczność zjednuje ludzi, tak jak w chłodny wieczór przyciąga ich ognisko. Jeśli słuchacze nie dostrzegą jej na twej twarzy, nie będą pewni, czy naprawdę ci na nich zależy. Oczywiście serdeczności nie można zakładać jak maski — musi być szczera.

Serdeczność powinno się wyczuwać także w głosie. Jeżeli masz głos gruby i szorstki, mówienie ciepłym tonem może ci sprawiać trudności. Ale dzięki świadomym wysiłkom z czasem je pokonasz. Warto pamiętać o pewnej technicznej uwadze — krótkie, urywane dźwięki nadają mowie twarde brzmienie. Naucz się więc nieco przeciągać samogłoski. Wówczas twoja mowa będzie brzmieć serdeczniej.

Jeszcze większe znaczenie ma to, na czym się koncentrujesz. Jeżeli całą uwagę skupiasz na słuchaczach i gorąco pragniesz przekazać im coś, z czego odniosą korzyści, na pewno znajdzie to wyraz w twym głosie.

Serdeczność — podobnie zresztą jak ożywione przemawianie — pomaga zachęcić słuchaczy do działania. Nie zawsze wystarczy odwołać się do umysłu — musisz poruszyć także serce.

Okazywanie innych uczuć. Osoby przeżywające ciężkie chwile mogą okazywać niepokój, strach i smutek. W naszym życiu powinna jednak dominować radość — uczucie, które warto swobodnie uzewnętrzniać w rozmowach z innymi. Z drugiej strony niektóre emocje musimy powściągać, gdyż nie licują z chrześcijańską osobowością (Efez. 4:31, 32; Filip. 4:4). Wszelkie uczucia można wyrażać odpowiednio dobranymi słowami, tonem i siłą głosu oraz mimiką i gestami.

W Biblii jest mowa o całej gamie ludzkich uczuć. W niektórych miejscach zostały po prostu wymienione. W innych przebijają z przytoczonych wypowiedzi lub opisanych wydarzeń. Jeżeli w trakcie odczytywania takiego fragmentu odzwierciedlisz owe uczucia głosem, to wywrą większy wpływ na ciebie i na słuchaczy. W tym celu musisz się wczuć w postacie, o których tam wspomniano. Jednakże przemówienie to nie sztuka teatralna, wystrzegaj się więc przesady. Po prostu spraw, by czytany przez ciebie tekst ożył w umysłach słuchaczy.

Dostosowywanie uczuć do materiału. Okazywanie serdeczności i innych uczuć, podobnie jak zapału, w dużej mierze zależy od tego, co mówisz.

Zajrzyj do Ewangelii według Mateusza 11:28-30 i zastanów się nad treścią tego fragmentu. Następnie przeczytaj rozdział 23, w którym Jezus potępia uczonych w piśmie i faryzeuszy. Trudno sobie wyobrazić, by te ostre słowa krytyki wypowiedział w sposób monotonny i obojętny.

A jakie uczucia twoim zdaniem trzeba by wyrazić podczas czytania fragmentu 44 rozdziału Księgi Rodzaju, opowiadającego o wstawiennictwie Judy za Beniaminem? Zwróć uwagę, o jakich uczuciach jest mowa w wersecie 13, co według wersetu 16 Juda myślał o przyczynie nieszczęścia i jak zgodnie z rozdziałem 45, wersetem 1, zareagował Józef.

Jeżeli więc chcesz skutecznie czytać i mówić, musisz się zastanawiać nie tylko nad słowami i przekazywanymi myślami, ale też nad tym, jakie uczucia powinny im towarzyszyć.