WRÓG
Człowiek nieprzyjaźnie usposobiony, zwalczający kogoś lub coś, zacięty przeciwnik. Hebrajskie słowo tłumaczone na „wróg” (car) pochodzi od rdzenia oznaczającego „nękać; okazywać wrogość” (Lb 25:18; Ps 129:1). Grecki wyraz antídikos oznacza głównie ‛przeciwnika, z którym ktoś się prawuje’ (Łk 12:58; 18:3), choć może się także odnosić do innych wrogów czy nieprzyjaciół, jak np. w 1 Piotra 5:8.
Arcywróg Boga i człowieka, Szatan Diabeł, nakłonił wielu aniołów i ludzi (zob. DEMON) do pójścia w jego ślady. Po raz pierwszy okazał swoją wrogość w ogrodzie Eden, kiedy to okrutnie i podstępnie sprowadził Ewę, a potem Adama na drogę buntu, co ściągnęło na wszystkich ludzi grzech i śmierć. Przebywając na dziedzińcach niebiańskich, dowiódł, że jest wrogiem Jehowy, gdy Go oskarżył, iż niejako płaci Hiobowi za lojalność — w ten sposób podniósł kwestię sporną o fundamentalnym znaczeniu dla całego wszechświata (Hi 1:6-11; 2:1-5; zob. SZATAN).
Na przestrzeni dziejów czciciele Jehowy musieli stale znosić podobne ataki Wroga i jego popleczników. Na przykład gdy ostatek ludu Bożego powrócił z Babilonu, niektórzy przeciwnicy próbowali nie dopuścić do odbudowania świątyni i muru Jerozolimy (Ezd 4:1; Neh 4:11). W czasach królowej Estery zaciekłym wrogiem Żydów okazał się Haman, który ich nienawidził z iście diabelską zaciętością (Est 7:6). Współcześni chrześcijanie muszą czuwać, mieć się na baczności i toczyć ciężką walkę o wiarę, żeby nie ulec machinacjom Wroga Bożego (Ef 6:11, 12; Judy 3). Piotr radzi: „Zachowujcie trzeźwość umysłu, bądźcie czujni. Wasz wróg, Diabeł, krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć. Ale przeciwstawcie się mu, stali w wierze, wiedząc, że jeśli chodzi o cierpienia, to samo dzieje się w całej społeczności waszych braci na świecie” (1Pt 5:8, 9). W ostatecznym rozrachunku Jehowa okaże swą moc i odniesie tryumf nad wszystkimi przeciwnikami (Jer 30:16; Mi 5:9).
Kiedy słudzy Boży byli niewierni, Jehowa pozwalał, żeby wrogowie ich pokonywali i łupili (Ps 89:42; Lam 1:5, 7, 10, 17; 2:17; 4:12). Jednakże nieprzyjaciele wyciągali błędne wnioski z tych zwycięstw — jedni przypisywali je sobie i sławili za nie swych bogów, inni sądzili, że unikną odpowiedzialności za nikczemne traktowanie ludu Jehowy (Pwt 32:27; Jer 50:7). Był On więc zobowiązany upokorzyć tych dumnych i chełpliwych wrogów (Iz 1:24; 26:11; 59:18; Nah 1:2) i tak też uczynił — przez wzgląd na swe święte imię (Iz 64:2; Eze 36:21-24).