AIN

(„źródło”).

Wyraz ten dosłownie znaczy „oko”, lecz przez analogię używano go na określenie naturalnego źródła — w odróżnieniu od studni wykopanej przez człowieka, której hebrajskim odpowiednikiem są słowa beʼér oraz bor (Rdz 49:22; Pwt 8:7; zob. CYSTERNA; STUDNIA). W nazwach złożonych występuje z cząstką „En-”, np. En-Rimmon, En-Gedi, En-Gannim.

1. Miejsce wyznaczające wsch. granicę Izraela, podane przez Jehowę Mojżeszowi (Lb 34:11). Wspomniana w tym samym wersecie Ribla była położona „na wschód od Ainu”, najwyraźniej więc nie chodziło o Riblę w ziemi Chamat (leżącą dość daleko na pn. od Damaszku), Ain bowiem wymieniono obok „morza Kinneret”, czyli Morza Galilejskiego. Znajdował się zatem na pn. od niego, choć nie da się wskazać jego dokładnej lokalizacji.

2. Miejscowość na pd. krańcu terytorium przydzielonego plemieniu Judy (Joz 15:32). Kiedy się okazało, że terytorium to jest zbyt duże, jego część — razem z Ainem — przekazano plemieniu Symeona (Joz 19:1, 7, 9; 1Kn 4:24, 32). Ain leżał niedaleko Rimmonu i gdy po niewoli babilońskiej miejscowości te zasiedlono ponownie, najwyraźniej nadano im wspólną nazwę En-Rimmon (Neh 11:29). Zwykle utożsamia się więc Ain z Chirbat Umm ar-Ramamin (Chorbat Remalia), położonym ok. 15 km na pn. od Beer-Szeby (zob. RIMMON 2).

3. W Jozuego 21:16 wymieniono Ain jako jedno z miast danych Lewitom. Porównanie tego wersetu z Jozuego 15:42; 19:7 oraz 1 Kronik 6:59 wykazuje, że miasto to nazywano też Aszanem (zob. ASZAN).