AMASA

(skrócona forma imienia Amasjasz).

1. Syn siostry lub przyrodniej siostry Dawida Abigail i Jetera (Jitry); kuzyn Absaloma i Joaba (2Sm 17:25; 1Kn 2:16, 17). Jetera nazwano w 2 Samuela Izraelitą, a w 1 Kronik — Ismaelitą, być może dlatego, że mieszkał na terytorium Ismaelitów. Zdaniem niektórych Amasę należy utożsamiać z Amasajem, który dołączył do wojsk Dawida w Ciklag, ale nie ma co do tego pewności (1Kn 12:18).

Po latach Amasa poparł bunt Absaloma przeciwko Dawidowi i zastąpił Joaba na stanowisku dowódcy wojska (2Sm 17:25). Kiedy bunt został stłumiony, a syn Dawida Absalom zginął z ręki Joaba, Dawid zaproponował Amasie stanowisko wodza swojej armii w miejsce Joaba, mówiąc: „Jesteś moją kością i moim ciałem” (2Sm 18:9-15; 19:13).

Później wybuchł kolejny bunt; tym razem niejaki Szeba nie chciał mieć „działu w Dawidzie” (2Sm 20:1, 2). Amasa dostał trzy dni na zebranie wojska. Ponieważ nie przyszedł w ustalonym czasie, Dawid powiedział Abiszajowi, żeby wziął jego sług i ścigał buntowników. Brat Abiszaja Joab i jego ludzie udali się w pościg za Szebą. Gdy spotkali spóźnionego Amasę, Joab, udając, że chce go serdecznie pocałować, chwycił go jedną ręką za brodę, a drugą rozciął mu brzuch mieczem (2Sm 20:4-12). Mogła to być zasłużona kara dla Amasy za to, że poparł Absaloma, ale z pewnością nie powinien o niej decydować Joab. Dlatego Dawid przykazał Salomonowi, żeby pomścił Amasę przez ukaranie Joaba śmiercią (1Kl 2:5, 32).

2. Syn Chadlaja. Gdy po zwycięstwie nad Judą wojownicy izraelscy uprowadzili swych braci do niewoli, Amasa był jednym z czterech naczelników Efraima, którzy usłuchali wezwania proroka Odeda, żeby uwolnić jeńców. Udzielił im też pomocy, dając żywność oraz zapewniając niektórym przejazd do Judy (2Kn 28:8-15).