EKBATANA

Stolica starożytnej Medii mniej więcej od r. 700 p.n.e. Król Persów Cyrus II odebrał ją królowi Medów Astyagesowi i zjednoczył pod swym panowaniem oba narody. Z Biblii wynika, że w czasach króla perskiego Dariusza I Wielkiego Ekbatana należała do prowincji Medii (Ezd 6:1, 2).

Ekbatana to spolszczona nazwa tego miasta, występująca w Ezdrasza 6:2. Tak oddano ją w łacińskiej Wulgacie, jak również w greckim tekście apokryfów włączonych z czasem do Septuaginty. Jednakże tekst masorecki i syryjska Peszitta podają formę „Achmeta”. Dawni pisarze greccy chyba odnosili nazwę Ekbatana do kilku miejsc. Natomiast współcześni uczeni na ogół zgodnie uznają, że miasto zdobyte przez Cyrusa (a zatem także to, o którym mowa w Ezd 6:2) to dzisiejszy Hamadan, znaczący ośrodek gospodarczy w Iranie, leżący u podnóża masywu Alwand, mniej więcej 290 km na zach. pd. zach. od Teheranu. Starożytna Ekbatana była ważnym miastem przy głównym szlaku biegnącym z Mezopotamii na wsch. Podobnie w Hamadanie zbiegają się dziś różne drogi, m.in. trasa z Bagdadu do Teheranu.

Gdy za czasów Zerubbabela Żydzi odbudowywali świątynię, niektórzy urzędnicy wyznaczeni przez Persów zakwestionowali legalność tych prac i wystosowali list do króla Persji Dariusza I, prosząc o potwierdzenie dekretu Cyrusa aprobującego to przedsięwzięcie (Ezd 5:1-17). Dariusz nakazał dochodzenie i w Ekbatanie istotnie odnaleziono dokument Cyrusa poświadczający, że odbudowa świątyni jest zgodna z prawem. Dariusz wydał więc rozkaz, by nie przeszkadzano Żydom w pracy, a ich przeciwnikom polecił nawet dostarczać potrzebnych artykułów, do czego się niezwłocznie zastosowali. Dzięki temu „do trzeciego dnia miesiąca księżycowego Adar, to jest w szóstym roku panowania króla Dariusza” (wiosną 515 p.n.e.), świątynia została wreszcie ukończona (Ezd 6:6-15).