POTOKU EGIPSKIEGO, DOLINA

Długie wadi (wąwóz) stanowiące wyznaczoną przez Boga pd.-zach. granicę Ziemi Obiecanej, czyli „ziemi Kanaan” (Lb 34:2, 5; 1Kl 8:65; Iz 27:12). Dolina ta nie leżała w Egipcie, ale przynajmniej w pewnych okresach najwyraźniej była pod jego kontrolą (2Kl 24:7). Zapewne do tego samego miejsca nawiązuje skrócone wyrażenie „dolina potoku” w opisie granic ziemi izraelskiej w wizji Ezechiela (Eze 47:19; 48:28).

Dolinę Potoku Egipskiego na ogół utożsamia się z Wadi al-ʽArisz, zaczynającym się w głębi półwyspu Synaj, niedaleko wyżyny Dżabal at-Tih. Wadi to ciągnie się ponad 200 km na pn. i dochodzi do Morza Śródziemnego w pobliżu miasta Al-ʽArisz (dawniej Rhinocolura), ok. 150 km na wsch. od Port Saidu. W lecie jest to sucha dolina. Podczas pory deszczowej, gdy zbiera wodę z licznych dopływów, staje się rwącym potokiem, który podmywa brzegi, a nawet wyrywa drzewa z korzeniami i unosi je z prądem. Wydaje się więc, że może się do niego odnosić wyrażenie „rzeka egipska”, użyte w opisie granic Ziemi Obiecanej w Rodzaju 15:18 (zob. jednak SZICHOR).