OGNISTY WĄŻ

Hebrajski rzeczownik saráf, występujący w Izajasza 6:2, 6 w lm. i przetłumaczony na „serafowie”, dosłownie znaczy „ognisty” lub „płonący”. Określenie to używane jest także w połączeniu z hebrajskim słowem nachász („wąż”) i tłumaczy się je wtedy na „jadowity”; być może nawiązuje ono do skutków działania jadu: pieczenia lub stanu zapalnego (Pwt 8:15). Po raz pierwszy pojawia się w relacji o tym, jak Bóg ukarał buntowniczych Izraelitów, zsyłając na nich „jadowite węże [hannechaszím hasserafím]”. Gdy Mojżesz wstawił się za ludem, Jehowa polecił mu sporządzić „ognistego węża” i umieścić go na słupie sygnałowym. Jeśli pokąsani spojrzeli na niego, doznawali uzdrowienia i pozostawali przy życiu. Mojżesz wykonał tego węża z miedzi (Lb 21:6-9; 1Ko 10:9). Jezus wskazał na prorocze znaczenie owej sytuacji, mówiąc: „Jak Mojżesz uniósł w górę węża na pustkowiu, tak musi być uniesiony w górę Syn Człowieczy, aby każdy, kto w niego wierzy, miał życie wieczne” (Jn 3:14, 15).

W Izajasza 14:29 i 30:6 — w zapowiedzi wyroku Bożego przeciwko Filistei oraz w opisie pustkowia na pd. od Judy — wspomniano o „ognistym wężu latającym”. Zdaniem niektórych komentatorów określenie „latający” odnosi się do nagłego ruchu, jaki wykonują jadowite węże, rzucając się na ofiarę.