OSZUSTWO

Świadome wprowadzenie kogoś w błąd dla własnej korzyści, np. w celu przejęcia jego dóbr lub praw; zwykle wiąże się z podstępem lub inną formą wypaczania prawdy. Hebrajskie słowo tłumaczone na „oszukiwać” (ʽaszák; Kpł 6:2) wskazuje przede wszystkim na wykorzystywanie siły, władzy lub pozycji ze szkodą dla innych. Dlatego bywa też tłumaczone na ‛ciemiężyć’ lub ‛uciskać’ (Kzn 4:1; Iz 52:4). Grecki czasownik aposteréo znaczy: „oszukiwać; pozbawiać; wyzuć” (Mk 10:19; 1Ko 7:5; 1Tm 6:5). A rzeczownik dòlos („oszustwo”; Dz 13:10) można też oddać jako „podstęp” (Mk 7:22).

Kiedy w Biblii jest mowa o oszustwie, na ogół dotyczy to prowadzenia interesów. Prawo Boże zakazywało nieuczciwych praktyk handlowych. Izraelici mieli być wobec siebie uczciwi. Prawo chroniło zwłaszcza najemników (Kpł 19:13; Pwt 24:14; por. Jak 5:4). Jezus Chrystus wymienił zakaz oszukiwania jako jedno z „przykazań” Bożych (Mk 10:19). Zgodnie z przymierzem Prawa człowiek, który oszukał swego towarzysza, ale okazał skruchę i szczerze przyznał się do winy, miał zwrócić pokrzywdzonemu pełną kwotę oraz dodać do tego jedną piątą, a ponadto złożyć Jehowie dar ofiarny za przewinienie (Kpł 6:1-7).

Pismo Święte uznaje za oszustwo również rozmaite formy religii fałszywej. Czarnoksiężnik Elimas, surowo zganiony przez apostoła Pawła, został dotknięty ślepotą za oszustwo i nikczemność, których się dopuszczał, ‛wypaczając słuszne drogi Jehowy’ (Dz 13:8-11). Paweł napomniał też chrześcijan w Koryncie i napisał, że krzywdzą i oszukują swoich braci, gdyż pozywają ich do sądu przed ludzi nieprawych, a nie przed świętych w zborze. Powinni byli raczej ponieść szkodę i pozwolić się oszukać, niż udawać się z takimi sprawami przed ludzi ze świata (1Ko 6:1-8).

Biblia wielokrotnie ostrzega przed oszukiwaniem i oszukańczymi praktykami; zdecydowanie je piętnuje i wskazuje, że Bóg osądzi oszustów, a swych sług wybawi z ich ręki (Ps 62:10; 72:4; 103:6; Prz 14:31; 22:16; 28:16; Mi 2:1, 2; Mal 3:5).