GOMER
1. Wnuk Noego i pierwszy z wymienionych synów Jafeta; urodził się po potopie (Rdz 10:1, 2; 1Kn 1:4, 5). Wraz ze swymi synami, Aszkenazem, Rifatem i Togarmą, występuje na liście „rodzin synów Noego według ich rodów”, z których po potopie powstały różne narody (Rdz 10:3, 32).
Naród pochodzący od Gomera jest kojarzony przez historyków ze starożytnymi Kimmeriami, ludem aryjskim, który najwyraźniej osiedlił się na pn. od Morza Czarnego. W VIII w. p.n.e., za panowania asyryjskiego króla Sargona, Kimmeriowie najprawdopodobniej zostali wyparci przez Scytów za Kaukaz, oddzielający Morze Czarne od Morza Kaspijskiego. Zaatakowali królestwo Urartu (Ararat) i wtargnęli do wsch. części Azji Mniejszej, a świadectwem tej inwazji jest zapewne armeńska nazwa Kapadocji — Gamirkʽ. Ponieważ dalej na wsch. leżało potężne mocarstwo asyryjskie, Kimmeriowie uderzyli na zach., gdzie starli się z Frygami i Lidyjczykami. Z Lidii wyparł ich w końcu tamtejszy król Alyattes, poprzednik Krezusa.
Proroctwo Ezechiela (którego spisywanie najwyraźniej ukończono ok. 591 r. p.n.e.), zapowiadając, że odrodzony lud Jehowy zostanie zaatakowany przez „Goga z krainy Magog”, wymienia wśród najeźdźców „Gomera i wszystkie jego hufce”, a także „dom Togarmy z najdalszych stron północy i wszystkie jego hufce” (Eze 38:2-8; zob. GOG 2; MAGOG 2; TOGARMA).
2. Córka Diblaima, którą na polecenie Jehowy wziął za żonę prorok Ozeasz (Oz 1:2, 3). Urodziła troje dzieci, którym Bóg nadał znamienne imiona, aby przepowiedzieć katastrofalne skutki duchowego cudzołóstwa Izraela, oddającego się bałwochwalstwu. O pierwszym dziecku powiedziano, że Gomer „urodziła mu [Ozeaszowi] syna” imieniem Jizreel. Jednakże następna dwójka dzieci przypuszczalnie była nieślubna, gdyż z okazji urodzin nie wspomniano, jakoby prorok był ich ojcem (Oz 1:3-9). Z Ozeasza 3:1-3 zdaje się wynikać, że Gomer zaprzestała cudzołóstwa, a prorok nabył ją jak niewolnicę i przyjął z powrotem, co ilustrowało przyjęcie przez Boga skruszonego Izraela.