AGGEUSZ

(„świąteczny; [urodzony w] święto”).

Hebrajski prorok działający w Judzie i Jerozolimie w czasach namiestnika Zerubbabela i perskiego króla Dariusza I Wielkiego (Ag 1:1; 2:1, 10, 20; Ezd 5:1, 2).

Według tradycji żydowskiej Aggeusz był członkiem Wielkiej Synagogi. Niektórzy sugerują na podstawie Aggeusza 2:10-19, że był kapłanem. Jego imię występuje razem z imieniem proroka Zachariasza w nagłówku Psalmu 111 (112) w łacińskiej Wulgacie, Psalmu 125 i 126 w syryjskiej Peszitcie, 145 w greckiej Septuagincie, Peszitcie i Wulgacie oraz 146, 147 i 148 w Septuagincie i Peszitcie. Możliwe, że Aggeusz urodził się w Babilonie i przybył do Jerozolimy z Zerubbabelem i ostatkiem Żydów w 537 r. p.n.e. Niewiele jednak o nim wiadomo, gdyż Pismo Święte nic nie mówi o jego rodzicach, plemieniu itd.

Aggeusz był pierwszym prorokiem w okresie po niewoli babilońskiej, a jakieś dwa miesiące później dołączył do niego Zachariasz (Ag 1:1; Za 1:1). Prace przy budowie świątyni zostały wstrzymane w wyniku sprzeciwu nieprzyjaciół, ale na skutek obojętności Żydów i ich samolubnego zabiegania o własne sprawy stan ten trwał całe lata. Aggeusz rozbudził w żydowskich repatriantach zapał do wznowienia budowy świątyni (Ezd 3:10-13; 4:1-24; Ag 1:4). Cztery pochodzące od Boga orędzia przekazane przez Aggeusza w ciągu ok. czterech miesięcy drugiego roku panowania Dariusza I Wielkiego (520 p.n.e.) i zapisane w biblijnej Księdze Aggeusza szczególnie skutecznie pobudziły Żydów do wznowienia prac przy budowie świątyni (Ag 1:1; 2:1, 10, 20; zob. AGGEUSZA, KSIĘGA). Aggeusz i Zachariasz nie przestawali zachęcać do udziału w tej pracy, dopóki świątynia nie została ukończona pod koniec szóstego roku panowania Dariusza, czyli w 515 r. p.n.e. (Ezd 5:1, 2; 6:14, 15).