HOREB

(„suchy; opustoszały”).

„Góra prawdziwego Boga”; najwyraźniej inne określenie Synaju (1Kl 19:8; Wj 33:6). Jednakże zazwyczaj nazwa Horeb odnosiła się do całego górzystego regionu wokół góry Synaj, nazywanego też pustkowiem Synaj (Pwt 1:6, 19; 4:10, 15; 5:2; 9:8; 18:16; 29:1; 1Kl 8:9; 2Kn 5:10; Ps 106:19; Mal 4:4; por. Wj 3:1, 2; Dz 7:30; zob. SYNAJ 1 i 2).

Przy Horebie Mojżeszowi ukazał się anioł Jehowy w płomieniu ognia pośrodku ciernistego krzewu i polecił mu wyprowadzić Izraelitów z Egiptu (Wj 3:1-15). Później, w Refidim, wyzwoleni z niewoli Izraelici narzekali na brak wody do picia. Toteż na rozkaz Jehowy Mojżesz w towarzystwie kilku starszych Izraela podszedł do skały w Horebie — najpewniej chodzi tu o górzysty region Horeb — i uderzył w nią laską. Za sprawą cudu ze skały popłynęła woda (Wj 17:1-6; por. Ps 105:41). Po stuleciach do Horebu dotarł przez Beer-Szebę prorok Eliasz, gdy uciekał przed mściwą królową Jezebel (1Kl 19:2-8).