RADOŚĆ

Uczucie, którego się doznaje, oczekując lub doświadczając czegoś dobrego; szczęście, uniesienie. Hebrajskie i greckie słowa przetłumaczone w Biblii na „radość”, „radosne uniesienie”, „weselenie się” mają rozmaite odcienie znaczeniowe; wyrażają różne rodzaje i stopnie radości. Pokrewne czasowniki zawierają myśl zarówno o przeżywaniu emocji w głębi ducha, jak i o ich uzewnętrznianiu i są oddawane jako „radować się”, „wielce się radować”, „wołać z radości”, „wykrzykiwać z radości”, „skakać z radości”.

Jehowa Bóg i Jezus Chrystus. Jehowa to „szczęśliwy Bóg” (1Tm 1:11). Działa ku radości swojej i swoich stworzeń. Sam raduje się tym, co robi (Ps 104:31), i pragnie, by również one cieszyły się owocami Jego pracy — a także własnego trudu (Kzn 5:19). Ponieważ każdy dobry dar pochodzi od Boga (Jak 1:17), poznawanie Go daje wszystkim rozumnym istotom — ludziom i aniołom — najwięcej zadowolenia (Jer 9:23, 24). Król Dawid oznajmił: „Niechaj me zadumanie nad nim będzie przyjemne. Ja sam będę się radował w Jehowie” (Ps 104:34). Przy innej okazji śpiewał: „Prawy zaś rozraduje się w Jehowie i u niego się schroni; chlubić się będą wszyscy, którzy są prostolinijnego serca” (Ps 64:10). Apostoł Paweł usilnie zachęcał chrześcijan, by wciąż się radowali wiedzą o Jehowie i tym, jak On wobec nich postępuje. Napisał: „Zawsze radujcie się w Panu [w niektórych przekładach „w Jehowie”]. Raz jeszcze chcę powiedzieć: Radujcie się” (Flp 4:4).

Jezus Chrystus, którego łączyła z Jehową najbliższa więź, zna Go najlepiej (Mt 11:27), dlatego może z Nim zapoznawać swoich naśladowców (Jn 1:18). Czerpie z tego radość, toteż jest nazywany „szczęśliwym i jedynym Mocarzem” (1Tm 6:14, 15). Z miłości do Ojca zawsze chętnie czyni to, co się Jemu podoba (Jn 8:29). Gdy więc otrzymał zadanie oczyszczenia z zarzutów Jego imienia — co wiązało się z przyjściem na ziemię, licznymi cierpieniami oraz śmiercią — „dla zgotowanej mu radości zniósł (...) pal męki, gardząc hańbą” (Heb 12:2). Poza tym Jezus bardzo miłował ludzi i z radością się nimi interesował. Pismo Święte przedstawia go w bycie przedludzkim jako uosobioną mądrość, która mówi: „Wtedy ja byłam obok niego [Jehowy] mistrzowskim wykonawcą i byłam kimś, kogo dzień w dzień szczególnie miłował, ja zaś wciąż się przed nim weseliłam, weseląc się żyzną krainą jego ziemi, a rzeczy, które miłowałam, były u synów ludzkich” (Prz 8:30, 31).

Jezus pragnął, by jego naśladowcy odczuwali taką samą radość. Oznajmił im: „Powiedziałem wam to, aby moja radość była w was i aby wasza radość osiągnęła pełnię”. Aniołowie z radością obserwowali, jak Bóg stwarzał Ziemię (Jn 15:11; 17:13; Hi 38:4-7). Cieszą się też, gdy patrzą na Jego wiernych sług. A szczególnej radości zaznają wtedy, gdy ktoś porzuca grzeszne postępowanie i podejmuje czyste wielbienie (Łk 15:7, 10).

Co sprawia radość Bogu. Serce Jehowy się raduje, kiedy Jego słudzy dochowują Mu wierności. Szatan Diabeł ustawicznie kwestionuje prawowitość zwierzchniej władzy Boga oraz lojalność wszystkich Jego sług (Hi 1:9-11; 2:4, 5; Obj 12:10). Do każdego z nich odnoszą się zatem słowa: „Bądź mądry, mój synu, i rozweselaj moje serce, abym mógł dać odpowiedź temu, który mi urąga” (Prz 27:11). Swą wiernością i lojalnością lud Jehowy na ziemi może sprawiać Mu radość (Iz 65:19; Sof 3:17).

Owoc ducha. Ponieważ Jehowa jest Źródłem radości i pragnie, by Jego słudzy ją pielęgnowali, przymiot ten należy do owoców świętego ducha Bożego. W Galatów 5:22, 23 wymieniono ją zaraz za miłością. Apostoł Paweł napisał do chrześcijan w Tesalonice: „Staliście się naśladowcami naszymi i Pana, ponieważ w ogromnym ucisku przyjęliście słowo z radością ducha świętego” (1Ts 1:6). A chrześcijanom w Rzymie zwrócił uwagę, że Królestwo Boże oznacza „prawość i pokój, i radość z duchem świętym” (Rz 14:17).

Prawdziwa radość jest przymiotem serca i może korzystnie wpływać na cały organizm. „Serce radosne wywiera dobry wpływ na oblicze” i „działa dobrze niczym lekarstwo [„wyświadcza dobro ciału”]” — powiada mądry pisarz Księgi Przysłów (Prz 15:13; 17:22, przyp. w NW).

Radość w służbie Bożej. Jehowa nie stawia swym sługom uciążliwych wymagań (1Jn 5:3). Pragnie, by służba dla Niego sprawiała im radość. Izrael, Jego wybrany naród, miał się weselić podczas okresowych świąt, a także zaznawać radości w innych dziedzinach życia i wielbienia Boga (Kpł 23:40; Pwt 12:7, 12, 18). Izraelici mieli z radością opowiadać o Bogu (Ps 20:5; 51:14; 59:16). Gdyby służyli Mu bez szczerej radości, zdradzaliby tym brak właściwych pobudek oraz wdzięczności za Jego lojalną życzliwość i dobroć. Jehowa ostrzegł ich więc, co się stanie, jeśli okażą się nieposłuszni i utracą radość ze służby: „Wszystkie te przekleństwa spadną na ciebie, (...) gdyż nie słuchałeś głosu Jehowy, swego Boga, i nie przestrzegałeś jego przykazań oraz jego ustaw (...). I będą pozostawać na tobie i twoim potomstwie (...), dlatego że nie służyłeś Jehowie, swemu Bogu, z weselem i radością serca za obfitość wszystkiego” (Pwt 28:45-47).

Również chrześcijanom oddawanie czci Bogu powinno sprawiać radość. Gdyby jej nie odczuwali, świadczyłoby to o braku wdzięczności (Ps 100:2). „Radość z Jehowy jest waszą twierdzą” — oznajmił jeden z wiernych sług Bożych (Neh 8:10). Orędzie ogłaszane przez chrześcijan zostało nazwane przez anielskiego posłańca „dobrą nowiną o wielkiej radości, która będzie udziałem całego ludu” (Łk 2:10). Świadków na rzecz Jehowy raduje już samo to, że noszą Jego imię i że poznali prawdę biblijną. Prorok Jeremiasz oświadczył: „Słowo twoje staje się dla mnie radosnym uniesieniem i radością mego serca; bo jest nade mną wzywane twoje imię, Jehowo, Boże Zastępów” (Jer 15:16).

Radości przysparza ponadto kierowanie się we własnym życiu i w zborze chrześcijańskim sprawiedliwymi „sądowniczymi rozstrzygnięciami” Jehowy — zwłaszcza w czasach, gdy świat lekceważy sprawiedliwość i prawość (Ps 48:11). Istotne powody do radości daje także wspaniała nadzieja na przyszłość („Radujcie się w nadziei”; Rz 12:12; Prz 10:28). Chrześcijanie radują się perspektywą wybawienia (Ps 13:5). Poza tym cieszą się, kiedy z ich pomocą inni poznają Jehowę i zaczynają Mu służyć (Flp 4:1; 1Ts 2:19). Źródłem wielkiego zadowolenia jest też zgromadzanie się i współpraca z ludem Bożym (Ps 106:4, 5; 122:1).

Radość mimo prześladowań. Chrześcijanin strzegący swego serca zachowuje radość nawet pomimo prześladowań, które choć same w sobie nie są niczym przyjemnym, dają sposobność odniesienia zwycięstwa dzięki trwaniu w lojalności. Bóg pomaga swoim wiernym sługom (Kol 1:11). Prześladowania dowodzą też, że osoba, która ich doznaje, cieszy się Jego uznaniem. Dlatego, jak powiedział Jezus, lżeni i prześladowani chrześcijanie powinni ‛skakać z radości’ (Mt 5:11, 12; Jak 1:2-4; 1Pt 4:13, 14).

Inne radosne dary Boże. Jehowa daje ludziom jeszcze wiele innych darów, z których codziennie mogą czerpać radość. Należy do nich zaliczyć małżeństwo (Pwt 24:5; Prz 5:18), prawe i mądre dzieci (Prz 23:24, 25), pokarm (Kzn 10:19; Dz 14:17), wino (Ps 104:14, 15; Kzn 10:19) oraz mnóstwo dzieł stwórczych (Jak 1:17; 1Tm 6:17).

Pozorna lub krótkotrwała radość. Jezus mówił o ludziach, którzy słuchają prawdy i z radością ją przyjmują, jednak nie potrafią pojąć jej rzeczywistego znaczenia. Ponieważ nie pielęgnują słowa zasianego w ich sercach, w razie ucisku lub prześladowania szybko tracą radość i się gorszą (Mt 13:20, 21). Pozorna i krótkotrwała jest też radość wynikająca z dążeń materialistycznych. A kto cieszy się z cudzego nieszczęścia — nawet gdy przytrafia się ono osobie, która go nienawidzi — odpowie za swój grzech przed Jehową (Hi 31:25-30; Prz 17:5; 24:17, 18). Młodzi ludzie uważają czasami, że chcąc nacieszyć się życiem, trzeba ulegać „pragnieniom przydarzającym się w młodości”. Ale taki sposób myślenia nie jest mądry (2Tm 2:22; Kzn 11:9, 10). Temu, „kto kocha uciechę”, źle się powiedzie (Prz 21:17; Kzn 7:4). W błędzie jest także chrześcijanin, który czerpie radość z porównywania siebie z drugimi. Powinien raczej ‛sprawdzać, jakie jest jego dzieło, i mieć powód do radosnego uniesienia ze względu na samego siebie’ (Gal 6:4).

Wiecznotrwała radość. Jehowa obiecał Izraelitom, że zostaną oswobodzeni z niewoli w Babilonie. W 537 r. p.n.e. sprowadził ich z powrotem do Jerozolimy, a gdy położono fundament świątyni, naród wielce się radował (Ezd 3:10-13; Iz 35:10; 51:11; 65:17-19). Ale proroctwo Izajasza (Iz 65:17) spełni się jeszcze na większą skalę wraz z nastaniem „nowego nieba i nowej ziemi”; wtedy to cały rodzaj ludzki będzie na zawsze doznawał radości pod władzą „Nowej Jerozolimy” (Obj 21:1-3).

W obecnym świecie zaznawanie pełnej i niezmąconej radości jest niemożliwe z powodu niegodziwości, chorób i śmierci. Ale zgodnie z biblijną zasadą, że „mądry król rozprasza niegodziwców”, Jezus Chrystus jako Władca unicestwi wszystkich wrogów Boga i prawości (Prz 20:26; 1Ko 15:25, 26). W ten sposób zostaną usunięte wszelkie przeszkody na drodze do odczuwania pełni radości, gdyż nawet „śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie” (Obj 21:4). Żałoba po śmierci bliskich ustąpi miejsca radości ze zmartwychwstania. Świadomość tego już dzisiaj pokrzepia chrześcijan i dlatego ‛nie smucą się oni jak pozostali, którzy nie mają nadziei’ (1Ts 4:13, 14; Jn 5:28, 29).