MEZUZA

Nazwa wywodząca się od hebrajskiego wyrazu, który w Biblii na ogół oznacza odrzwia lub węgar. Słowa mezuzáh i mezuzòt (lm.) występują w Wyjścia 12:7 (przyp. w NW), 22, 23, gdzie jest mowa o opryskaniu węgarów krwią baranka paschalnego, oraz w Wyjścia 21:6, gdzie wspomniano o niewolniku, który chcąc pozostać w służbie u swego pana, miał przyjść do drzwi lub węgara i pozwolić, by pan przekłuł mu ucho szydłem. O odrzwiach wspomniano również w opisie świątyni zbudowanej przez Salomona (1Kl 6:31, 33; 7:5) oraz symbolicznej świątyni ukazanej w wizji Ezechielowi (Eze 41:21; 45:19; 46:2).

Obecnie mezuzą nazywa się prostokątny kawałek pergaminu z hebrajskim tekstem Powtórzonego Prawa 6:4-9 i 11:13-21, na ogół zawartym w 22 liniach. Ortodoksyjni żydzi zwijają go i umieszczają w drewnianym, metalowym lub szklanym pudełeczku, które przymocowują ukośnie do prawej framugi drzwi wejściowych swych domów — w taki sposób, by jego górna część była skierowana do wnętrza domu, a dolna na zewnątrz. Na odwrotnej stronie pergaminu jest wypisane hebrajskie słowo Szaddáj („Wszechmocny”), często widoczne przez szklane okienko w pudełeczku. Czasami futerał ten jest kunsztownie zdobiony. Gdy pobożni żydzi wchodzą do domu lub z niego wychodzą, dotykają mezuzy i odmawiają modlitwę: „Niech Bóg strzeże mego wychodzenia i wchodzenia odtąd aż na zawsze” (por. Ps 121:8).

Używanie mezuzy opiera się na dosłownej interpretacji nakazu z Powtórzonego Prawa 6:9 (przyp. w NW) i 11:20.