PROROCZY CUD (ZNAK, ZAPOWIEDŹ)
Zwiastun (coś lub ktoś) jakiejś sytuacji albo przyszłych wydarzeń.
Hebrajskie słowo mofét na ogół zawiera myśl o „cudzie”, takim jak cuda dokonywane przez Mojżesza i Aarona w Egipcie. Niekiedy jednak wyraźnie odnosi się do „proroczego cudu”, „proroczego znaku” bądź „proroczej zapowiedzi”. Na przykład prorok albo ktoś, komu śnił się jakiś sen, chcąc potwierdzić swą wiarogodność, mógł ‛ukazać znak lub proroczy cud’ (mający spełnić się później) (Pwt 13:1-3).
„Proroczym znakiem” (mofét) było np. rozpadnięcie się ołtarza Jeroboama. To niezwykłe wydarzenie, ukazujące moc Bożą, stanowiło zapowiedź późniejszego i znacznie surowszego wyroku na tym ołtarzu i na ludziach, którzy przy nim usługiwali (1Kl 13:1-5; por. opis spełnienia po jakichś 300 latach w 2Kl 23:16-20). „Proroczym znakiem” lub „proroczą zapowiedzią” bywało też czyjeś niecodzienne zachowanie. Na przykład Izajasz chodził nago i boso, by wskazać, jak król Asyrii potraktuje Egipt i Etiopię (Iz 20:3-6), a Ezechiel przebił ścianę (zapewne swego mieszkania) i wynosił tamtędy toboły, co zwiastowało wygnanie czekające mieszkańców Judy (Eze 12:5-11; por. 24:18-27).
Niekiedy to samo wydarzenie jeden pisarz przedstawiał jako „proroczy znak” (mofét), a drugi jako „znak” (ʼot) (por. 2Kn 32:24 z 2Kl 20:8, 9). „Znak” może wskazywać na coś zarówno w teraźniejszości, jak i w przyszłości, natomiast „proroczy znak” odnosi się głównie do przyszłości. Nazywając jakieś zdarzenie „znakiem”, kładzie się nacisk na jego znaczenie — czy to w chwili obecnej, czy w przyszłej. Używając sformułowania „proroczy znak”, podkreśla się, że znaczenie tego znaku ma związek z przyszłością.
Kiedy więc apostoł Piotr nawiązał do Joela 2:30, gdzie przepowiedziano „prorocze znaki [lm. od hebr. mofét] na niebiosach oraz na ziemi”, wspomniał o „proroczych cudach [lm. od gr. téras] na niebie w górze oraz znakach [lm. od semeíon] na ziemi” (Dz 2:14, 19). W Chrześcijańskich Pismach Greckich słowo téras („proroczy cud”) jest konsekwentnie używane w połączeniu z semeíon („znak”), przy czym oba występują w lm. (Dz 7:36; 14:3; 15:12; 2Ko 12:12).
Słowo téras w zasadzie odnosi się do jakiejkolwiek czynności lub rzeczy, która wywołuje podziw i zdumienie, dlatego nieraz tłumaczone jest na „dziwy” albo „cuda” (Mt 24:24; Jn 4:48). Ale gdy w oczywisty sposób dotyczy przyszłości, trafniejsze wydaje się wyrażenie „prorocze cuda”. Na przykład „potężne dzieła i prorocze cuda, i znaki”, których Bóg dokonywał przez Jezusa, potwierdzały, że jest on Bożym wysłannikiem (Dz 2:22). Jednak tamte cudowne uzdrowienia i wskrzeszenia nie tylko zdumiewały — stanowiły również zapowiedź tego, czego Jezus dokona w przyszłości na większą skalę (Jn 6:54; por. 1:50, 51; 5:20, 28). Niektóre z czynów Jezusa kierowały uwagę na jego późniejszą działalność w charakterze Sędziego czy wybaczającego grzechy Arcykapłana (Mt 9:2-8; Jn 5:1-24). Inne wskazywały, że kiedyś użyje swej mocy, by wtrącić Szatana i demony do otchłani (Mt 12:22-29; Łk 8:27-33; por. Obj 20:1-3). Wszystkie zwiastowały jego mesjańskie rządy w roli ustanowionego przez Boga władcy Królestwa Bożego.
Także uczniom Jezusa, będącym świadkami jego nauk i zmartwychwstania, Bóg dawał dowody poparcia „znakami i proroczymi cudami, i rozmaitymi potężnymi dziełami” (Heb 2:3, 4; Dz 2:43; 5:12). Wydarzenia te potwierdzały, że Jehowa posługuje się nowo utworzonym zborem chrześcijańskim i że w przyszłości użyje go do realizacji swojej woli i swego zamierzenia (por. Jn 14:12).
Podobnie jak w starożytnym Izraelu byli fałszywi prorocy, tak w zborze chrześcijańskim pojawiło się zapowiedziane odstępstwo, a wraz z nim „człowiek bezprawia”. O jego obecności świadczy „działanie Szatana z wszelkim potężnym dziełem oraz kłamliwymi znakami i proroczymi cudami” (2Ts 2:3-12). Nie należy zatem się spodziewać, że dowody przedstawiane przez odstępców będą słabe — przeciwnie, mają odzwierciedlać potęgę Szatana. Ale owe „prorocze cuda” okazują się kłamliwe: albo są wyraźnie oszukańcze, albo też prowadzą do błędnych wniosków. Rzekomo mają świadczyć o przychylności i łasce Boga, lecz w rzeczywistości odciągają ludzi od źródła i drogi życia (2Ko 11:3, 12-15; zob. CUDA; MOC; ZNAK).