ŻĘCIE

W starożytności zboże żęto przy użyciu sierpa (Pwt 16:9; Mk 4:29), a czasami źdźbło wyrywano z ziemi wraz z korzeniami — zwłaszcza na terenach suchych, gdzie brakowało słomy i zboże nie było zbyt wysokie.

Starożytne sierpy robiono z drewna lub kości, w których osadzano ostre krzemienie. Później zaczęto używać zagiętych metalowych ostrzy, przypominających współczesne sierpy. Żniwiarz jedną ręką chwytał kłosy, a drugą je odcinał.

Izraelitom nie wolno było żąć do samego skraju pola. Mieli zostawić trochę zboża „dla uciśnionego i dla osiadłego przybysza” (Kpł 19:9, 10). Zżęte zboże wiązano w snopy i układano w kopce, być może na klepisku (Rdz 37:6, 7; Rut 3:6, 7).

Znaczenie przenośne. Żęcie często występuje w Biblii w znaczeniu przenośnym i odnosi się do końcowych efektów jakiegoś działania, zarówno dobrych, jak i złych. Podana przez Boga zasada mówi: „Co człowiek sieje, to będzie też żąć”. Paweł wykazał, że jeśli ktoś sieje ze względu na ciało, to będzie żąć zepsucie, ale „kto sieje ze względu na ducha, ten z ducha żąć będzie życie wieczne”. Zapewnił też chrześcijan w Galacji, iż będą żąć, jeżeli się nie znużą (Gal 6:7-9; Prz 22:8; Oz 8:1, 7). A gdy zachęcał chrześcijan w Koryncie do okazywania szczodrości potrzebującym współwyznawcom w Judei, napisał: „Kto skąpo sieje, ten będzie też skąpo żąć, a kto obficie sieje, ten będzie też obficie żąć” (2Ko 9:5-7).

Jezus Chrystus wysłał swych uczniów, aby „żęli”, czyli znajdowali przychylnie nastawione osoby gotowe zostać jego uczniami (Jn 4:35-38). W przykładzie o „pszenicy” i „chwastach” oświadczył, że w okresie „zakończenia systemu rzeczy” Syn Człowieczy pośle swych anielskich żniwiarzy, by zebrali „z jego królestwa wszystko, co powoduje zgorszenie, oraz tych, którzy czynią bezprawie”. Takie „chwasty” („synowie niegodziwca”) zostaną wrzucone do symbolicznego ognistego pieca, natomiast ludzie przyrównani do „pszenicy” („synowie królestwa”) zostaną zachowani i „będą świecić jasno jak słońce w królestwie ich Ojca” (Mt 13:24-30, 36-43).

Jak wynika z wizji Jana, opisanej w Objawieniu, owo dzieło zbierania i rozdzielania nadzoruje wyniesiony do chwały Król Jezus Chrystus, którego ukazano jako „kogoś podobnego do syna człowieczego, mającego na swej głowie złotą koronę, a w swej ręce ostry sierp”. Jan ujrzał też, że w odpowiedzi na wezwanie anioła: „Zapuść swój sierp i żnij, ponieważ nadeszła godzina żęcia, bo żniwo ziemi całkowicie dojrzało” Chrystus „rzucił swój sierp na ziemię i ziemia została zżęta”. Następnie „winorośl ziemi” zebrano i wrzucono do „wielkiej winnej tłoczni gniewu Bożego” (Obj 14:14-20; por. 19:11-16).