ŚWIĘTY SŁUP

Hebrajskie słowo tłumaczone na „święty słup” oznacza coś ustawionego, wzniesionego. Najwyraźniej był to falliczny symbol Baala, a niekiedy również innych fałszywych bogów (Wj 23:24; 2Kl 3:2; 10:27). W różnych miejscach na Bliskim Wschodzie znaleziono kamienne słupy niebędące elementami konstrukcyjnymi. Na ich religijny charakter wskazuje odkrycie obok nich różnych przedmiotów kultu. Niektóre z tych słupów są nieociosane i mają wysokość ok. 2 m lub więcej.

Zanim Izraelici wkroczyli do Ziemi Obiecanej, Bóg zakazał im stawiania świętych słupów i polecił porozbijać te, które wznieśli Kananejczycy (Wj 34:13; Kpł 26:1; Pwt 12:3; 16:22). Sposób, w jaki nakazał je niszczyć, sugeruje, że były wykonane z kamienia. Jednakże w 2 Królów 10:26 jest mowa o paleniu świętych słupów, co by znaczyło, że niektóre zrobiono z drewna. W tym wypadku może też chodzić o święte pale (aszery) (zob. ŚWIĘTY PAL).

Izraelici zlekceważyli wyraźne przestrogi Boże przekazane przez Mojżesza. Na terytorium obu królestw — judzkiego oraz izraelskiego — postawili mnóstwo świętych słupów (1Kl 14:22, 23; 2Kl 17:10). Wierni królowie judzcy, np. Asa, Ezechiasz i Jozjasz, rozbijali jednak takie słupy (2Kl 18:4; 23:14; 2Kn 14:3); również Jehu, gdy wykorzeniał kult Baala z dziesięcioplemiennego królestwa, zburzył święty słup tego bożka (2Kl 10:27, 28).