BERŁO

Ozdobna laska noszona przez władcę jako symbol władzy królewskiej. „Berło” występuje też czasem w sensie przenośnym i oznacza królów (Eze 19:10, 11, 14) lub władzę (Za 10:11), zwłaszcza królewską.

W starożytnej Persji obowiązywało szczególne prawo: jeśli król nie wyciągnął złotego berła do osoby, która pojawiła się przed nim nieproszona, to skazywano ją na śmierć (Est 4:11; 5:2; 8:4).

Prorocza zapowiedź Jakuba, że ‛berło nie oddali się od Judy’, wskazywała, iż plemieniu temu przypadnie władza królewska i pozostanie przy nim aż do nadejścia Szilo (Rdz 49:10; zob. LASKA ROZKAZODAWCY). Setki lat później Babilończycy, występując w roli egzekucyjnego „miecza” Jehowy, położyli kres królestwu Judy i uprowadzili jej władcę do niewoli. Nawiązują do tego słowa Jehowy zapisane przez Ezechiela: „Miecz, miecz! Został naostrzony, jest też wypolerowany. (...) Czy odrzuca berło mojego syna, tak jak odrzuca każde drzewo? Dokonano bowiem sprawdzenia i cóż, jeśli odrzuca też berło?” (Eze 21:9, 10, 13). A zatem ów „miecz” potraktował „berło” Judy należące do królów z dynastii Dawida tak jak każde inne drzewo (przeznaczone na ścięcie), czyli tak jak innych królów i królestwa, które doprowadził do upadku.

Według proroczego Psalmu 2, który Piotr odniósł do Jezusa Chrystusa (Dz 4:25-27), pomazaniec Jehowy roztrzaska narody berłem żelaznym (Ps 2:2, 6, 9; por. Obj 12:5; 19:15). Ponieważ Chrystus zawsze korzysta ze swej królewskiej władzy we właściwy sposób, jego berło jest „berłem prostolinijności” (Ps 45:6, 7; Heb 1:8, 9).

W Psalmie 125:3 powiedziano, że „berło niegodziwości nie będzie spoczywać na losie prawych”. Słowa te zapewniają, że prawi nie będą zawsze uciskani przez tych, którzy sprawują władzę w sposób niegodziwy.