SEIR

(od rdzenia oznaczającego: „jeżyć się”, co prawdopodobnie nawiązuje do zalesionych wzgórz; lub być może: „jeżyć się [wzdrygać się] ze strachu”).

1. „Choryta”, którego siedmiu „synów” było szejkami w ziemi Seir, zanim zajął ją Ezaw (Edom) (Rdz 36:20, 21, 29, 30; 1Kn 1:38; por. Rdz 14:4-6). Seir mógł mieszkać w górzystych okolicach na pd. od Morza Martwego, nazwanych potem od jego imienia. Nie wiadomo, czy owych siedmiu „synów” było jego rodzonymi dziećmi, czy dalszymi potomkami (zob. ANA; DISZON).

2. Górzysty region między Morzem Martwym a zatoką Akaba (Rdz 36:8, 30; Pwt 2:1, 8). Za dni Abrahama w Seirze mieszkali Choryci (Rdz 14:6). Później zaczął tam przebywać wnuk Abrahama Ezaw (jego bliźniaczy brat, Jakub, mieszkał wtedy w Paddan-Aram) (Rdz 32:3). Jednakże na dobre Ezaw osiadł w Seirze chyba dopiero jakiś czas po powrocie Jakuba do Kanaanu (Rdz 36:6-9). Z biegiem lat potomkowie Ezawa wywłaszczyli Chorytów (Pwt 2:4, 5, 12; Joz 24:4) i kraj ten zaczęto nazywać Edomem. Ale w odniesieniu do tej ziemi (i do jej mieszkańców wywodzących się od Ezawa) dalej używano też starszej nazwy Seir (Lb 24:18; por. 2Kl 14:7; 2Kn 25:11). Najprawdopodobniej za panowania Ezechiasza mężczyźni z plemienia Symeona wyruszyli ku górze Seir, wybili resztę Amalekitów, po czym tam zamieszkali (1Kn 4:41-43). Szczegółowe omówienie geografii i historii Seiru można znaleźć pod hasłem EDOM, EDOMICI.

3. Góra pomiędzy miejscowościami Baala (Kiriat-Jearim) a Kesalon, na pn. skraju terytorium Judy (Joz 15:10). Na ogół utożsamia się ją ze wzniesieniem położonym ok. 15 km na zach. od Jerozolimy; na jego pd. stoku leży wioska Szoresz.