PAJĄK

(hebr. ʽakkawísz).

Mały, bezskrzydły stawonóg mający osiem odnóży, zaliczany do gromady pajęczaków (nie do owadów).

Większość pająków przędzie pajęczynę, w którą chwyta zdobycz. Pająki mają z reguły trzy pary kądziołków przędnych, umieszczonych na końcu odwłoka po stronie brzusznej. Są one połączone licznymi miniaturowymi kanalikami z leżącymi wewnątrz ciała gruczołami przędnymi. Wydzielina tych gruczołów, przechodząc przez kądziołki, krzepnie i zmienia się w delikatną pajęczynę. Trzymając kądziołki przędne razem, pająk może wyprodukować jedną grubą nić, a gdy je rozsunie — pęk cienkich niteczek.

Sieć pajęcza — różna w wypadku różnych gatunków — odznacza się piękną symetrią i skomplikowaną strukturą. Na niciach w równych odstępach wiszą krople lepkiej wydzieliny, także produkowanej przez pająka. Kiedy pająk przeciągnie nić między dwoma promieniami szkieletu i pokryje ją kleistą substancją, ciągnie tę nić do dołu, a następnie puszcza. W ten sposób uzyskuje równomierne rozmieszczenie drobnych kropelek kleju. Taka lepka nić służy do chwytania ofiary.

Pająk jest dwukrotnie wspominany w Piśmie Świętym w unaocznieniach. Bildad, zwracając się do Hioba, mówił o odstępcy, który pokłada ufność w „domku pająka” — konstrukcji zbyt delikatnej, by mogła mu zapewnić oparcie (Hi 8:14, 15). Do snucia pajęczej sieci zostało przyrównane dopuszczanie się szkodliwych czynów i aktów przemocy przez wiarołomnych Izraelitów. Nie mogli oni ‛okryć się swymi dziełami’, tak jak pajęczyna nie nadaje się do wyrobu szat (Iz 59:5, 6).