DYBY

Znane od starożytności narzędzie służące do uwięzienia i wymierzania kary, zbudowane z drewnianej ramy, w której zamykano nogi siedzącej ofiary (2Kn 16:10; Jer 20:2, 3), często wystawionej na publiczne pośmiewisko. Rzymskie dyby miały kilka otworów, umożliwiających szerokie rozstawienie nóg, co przysparzało dodatkowych cierpień. Po hebrajsku dyby do zakuwania nóg nazywano sad (Hi 13:27; 33:11), a ponieważ były wykonane z drzewa, po grecku określano je słowem ksýlon („drewno”). Pawłowi i Sylasowi zakuto nogi w dyby w więzieniu w Filippi (Dz 16:24).

W innych miejscach Pism Hebrajskich „dyby” są odpowiednikiem słowa mahpéchet. Ponieważ zawiera ono w sobie myśl o przekręceniu, wydaje się, że ciało zakutej osoby musiało być zgięte lub wykrzywione. Być może narzędzie to oprócz nóg unieruchamiało też ręce i głowę albo było używane z innym urządzeniem (np. z kłodami), w którym zamykano ręce i głowę (Jer 29:26). Prawo dane przez Boga Izraelitom nie zalecało stosowania żadnego z tych narzędzi, nie przewidywało również kary więzienia.