WIERZBA

(hebr. cafcafáh).

Drzewo, którego hebrajska nazwa odpowiada arabskiemu słowu safsaf, oznaczającemu „wierzbę”. W Palestynie rosną dwa gatunki wierzb: wierzba biała (Salix alba) i o wiele powszechniejsza wierzba z gatunku Salix acmophylla.

Wspomniane hebrajskie słowo pojawia się w Biblii tylko raz, w Ezechiela 17:5, gdzie o ‛nasionach kraju’ — do których najwyraźniej zaliczono Sedekiasza — powiedziano symbolicznie, że król Babilonu ‛zasadził je jak wierzbę nad rozległymi wodami’. Wierzby można spotkać nad brzegami rzek i płytkich strumieni, a także w innych wilgotnych miejscach, gdzie łatwo zapuszczają korzenie i szybko rosną. Są znacznie niższe od topoli, a gdy występują w postaci krzewów albo drzewek, często tworzą nad potokami gęste zarośla. Uroku dodają im wąskie, długie liście zwisające ze smukłych pędów i gałęzi.