Jak szczera jest twoja miłość?
WYDANIE o kimś opinii, że to człowiek szczery równa się wypowiedzeniu pod jego adresem wielkiej pochwały. Szczerość danej osoby (lub nawet rzeczy) zazwyczaj ujawnia się w próbie. Dlatego też Biblia mówi, że złoto bywa próbowane w ogniu oraz czyni wzmianki o „szczerym złocie” i „szczerym srebrze”, a pewien typ drogiego pachnidła został w niej nazwany „czystym [szczerym, NW] olejkiem nardowym” (Jer. 52:19, NW; Marka 14:3, NP; 1 Piotra 1:7). Słowo Boże stosuje to określenie także do ludzi; na przykład apostoł Paweł nazywa Tymoteusza „szczerym dzieckiem w wierze” (1 Tym. 1:2, NW).
Kwestia szczerości czyjejś miłości została poruszona w nawiązaniu do chrześcijan pochodzenia żydowskiego z Jeruzalem. Popadli oni w dotkliwy niedostatek, a ich współwyznawcy w Macedonii, pomimo własnego „skrajnego ubóstwa”, prześcigali się w składaniu hojnych datków na rzecz braci będących w potrzebie. Apostoł Paweł, opowiedziawszy o tym chrześcijanom z Koryntu, którym powodziło się dość dobrze, dodał na koniec: „Nie mówię tego w formie rozkazu, lecz aby wskazać wam przykład gorliwości innych i wypróbować, czy wasza miłość jest szczera”. Widocznie twierdzili, że kochają braci w wierze, i teraz apostoł dał im sposobność wykazania szczerości tych zapewnień. W jaki sposób mogli jej dowieść? Oczywiście czynem, swoimi datkami (2 Kor. 8:2, 8, Biblia poznańska).
Tę samą myśl wyraża apostoł Jan, pisząc w swym pierwszym natchnionym liście: „Po tym poznaliśmy miłość, że On [Chrystus] oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci. Jeśliby ktoś posiadał majętność tego świata i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe serce, jak może trwać w nim miłość Boga? Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą [musi to być szczera miłość, która przejawia się w czynie, Today’s English Version]” (1 Jana 3:16-18).
Tak, szczerej, niekłamanej miłości nie okazuje się samą mową, gołymi słowami, ale działaniem, spiesząc z pomocą tym, którzy się znaleźli w potrzebie. Wspaniały przykład dał pod tym względem sam Stwórca, Jehowa Bóg. Wskutek nieposłuszeństwa naszych pierwszych rodziców ludzkość popadła w beznadziejną sytuację, lecz Bóg gotów był posłać swego jednorodzonego Syna, „aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. Przez ofiarowanie Syna stworzył podstawę do przebaczenia grzechów ludziom okazującym skruchę; czytamy na ten temat: „Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości” (Jana 3:16; 1 Jana 1:9).
Ten przejaw szczerej, prawdziwej miłości ze strony Jehowy Boga, jakim jest przebaczanie naszych grzechów, stanowi dla nas wzór godny naśladowania. Jego Słowo radzi: „Stańcie się jedni dla drugich życzliwi, subtelnie współczujący, ochoczo przebaczając sobie wzajemnie, tak jak i Bóg przez Chrystusa ochoczo wam przebaczył” (Efez. 4:32, NW). Nie ma chyba lepszego sprawdzianu szczerości czyjejś miłości niż jego gotowość do przebaczania. Znacznie łatwiej jest robić choćby kosztowne prezenty niż zdobyć się na wspaniałomyślność i być hojnym w przebaczaniu.
Apostołowi Piotrowi kiedyś przyszło na myśl, że trudno jest ciągle wybaczać; dlatego zapytał swego Mistrza, Jezusa, czy od niego oczekuje, by tak postąpił wobec brata aż do siedmiu razy. Co usłyszał w odpowiedzi? „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy”, czyli innymi słowy: bez ograniczenia (Mat. 18:21, 22). Piotr niewątpliwie dobrze sobie zapamiętał tę radę Jezusa, gdyż po latach sam napisał: „A nade wszystko miejcie miłość żarliwą jedni ku drugim, bo miłość osłania mnóstwo grzechów” (1 Piotra 4:8, Dąbrowski, z jęz. gr.). Mnóstwo znaczy bardzo dużo, nieprawdaż? Księga Przysłów (Przypowieści) 10:12 podaje nawet, że „miłość przykrywa wszystkie występki” (NP).
Ileż to sposobności do przebaczania nadarza się codziennie w samej rodzinie! Mąż i żona wobec siebie albo oboje razem jako rodzice wobec dzieci i na odwrót dzieci w stosunkach z rodzicami po prostu popełniają błędy, mniejsze lub większe, a bywa, że nawet poważne w skutkach. Jak wtedy powinni zareagować inni członkowie rodziny? Czy wystarczy skrytykować i powiedzieć na przykład: Co za głupi błąd! Jak można było do tego dopuścić? — Czy nie lepiej okazać wyrozumiałość i współczuć temu, kto pobłądził, starając się zniwelować skutki lub przynajmniej wskazując na sposoby złagodzenia konsekwencji? Nie bez słusznych powodów utarła się opinia, że szczęśliwe małżeństwo to związek dwojga ludzi umiejących sobie przebaczać.
To samo odnosi się do większej rodziny duchowej, której członkami są wszyscy chrześcijanie. Skoro nikt nie jest doskonały, trzeba liczyć się z tym, że niekiedy nie dopiszą lub pomylą się w ocenie również ci, którzy przewodzą w danym zborze albo nawet kraju. Niedociągnięcia z ich strony bywają niemałą próbą dla innych, nad którymi mają powierzony nadzór.
Nasuwa się też porównanie, że jak szczęśliwe małżeństwo jest wspólnotą dwojga osób umiejących sobie przebaczać, tak i szczęście w zborze chrześcijańskim zależy od gotowości duchowych braci i sióstr do wybaczania sobie nawzajem. Jezus zapowiedział, że jego naśladowców można będzie rozpoznać po ich wzajemnej miłości (Jana 13:34, 35). Jeżeli to ma być szczera miłość, musi ona między innymi obejmować gotowość przebaczenia. Trafnie chyba wyraża to jedna z pieśni naszego śpiewnika:
„Nasza miłość nam oszczędzi smutku i goryczy dni. Przez nią odwzajemnisz dobroć, którą Bóg okazał ci. (...) Cnotą jest chęć przebaczania — wszyscy pielęgnujmy ją. Więc nie żywiąc już urazy, odrzuć precz nienawiść złą”.
W gruncie rzeczy można powiedzieć, że nie tylko szczera miłość, ale także mądrość i sprawiedliwość domagają się od nas ochotnego przebaczania. Jeżeli nie zdobędziemy się na to, Jehowa Bóg nie odpuści nam naszych win. Przebaczenie wyzwala uczucie szczęścia u wszystkich zainteresowanych. Czyż nie jest jakby formą dawania, z którego wynika większe szczęście? (Mat. 18:35; Dzieje 20:35). Poza tym w grę wchodzi poczucie sprawiedliwości. W jakim sensie? Otóż niechęć do przebaczania równa się przypisywaniu naszym braciom złych pobudek albo co najmniej rozmyślnych zaniedbań. Czy jednak sprawiedliwość nie żąda postępowania wobec innych tak, jak sami byśmy chcieli być potraktowani? Nie podobałoby się nam przecież, gdyby ktoś surowo lub opacznie oceniał nasze pobudki działania! Czyżbyśmy nie woleli, żeby się raczej skłaniał do przebaczenia? Dlatego musimy chętnie darować winy naszym braciom (Łuk. 6:31).
Zatem chrześcijanie mają wszelkie powody, by ochotnie sobie nawzajem przebaczać. Postępowanie takie jest mądre i sprawiedliwe. A przede wszystkim świadczy o przełamaniu samolubnych skłonności, jest dowodem szczerości naszej miłości.
[Ilustracja na stronie 20]
Szczęśliwe małżeństwo to związek dwojga ludzi umiejących sobie przebaczać