Zborowe studium książki
Część 5: Wizyta nadzorcy służby
1 Nadzorca służby powinien być dobrym ewangelizatorem i nauczycielem. Powierza mu się ważne zadanie, jakim jest pomaganie zborowi w spełnianiu obowiązku głoszenia i nauczania dobrej nowiny na przydzielonym terenie (Marka 13:10). Gdy traktuje poważnie swoje zadanie i gdy wszyscy z nim współdziałają, wówczas głosiciele nabierają większej wprawy w przedstawianiu dobrej nowiny, a teren zboru jest dokładniej opracowywany.
2 Nadzorca służby skupia uwagę na pobudzaniu głosicieli do większej aktywności w służbie polowej. Czyni to głównie w ramach zborowego studium książki. Na ogół brat ten prowadzi jedno studium książki, ale raz w miesiącu wyręcza go w tym zastępca, by mógł odwiedzić inną grupę (km 3/82, ss. 4, 5).
PRZYGOTOWANIA DO WIZYTY
3 Przed rozpoczęciem takiej wizyty nadzorca służby powinien przejrzeć karty sprawozdań głosicieli należących do danej grupy. Powinien też spotkać się z prowadzącym to zebranie, by omówić działalność jego podopiecznych. Prowadzący może poinformować tego brata o trudnościach związanych ze służbą lub o potrzebach, których nie da się wyczytać ze sprawozdań. Powinien przy tym pamiętać, że podczas wizyty nadzorcy służby studium trwa tylko 45 minut, by umożliwić temu bratu wygłoszenie 15-minutowego przemówienia służbowego.
4 Celem tego przemówienia jest rozbudzenie większego doceniania służby polowej. Gdyby głosiciele potrzebowali pomocy w jakiejś dziedzinie służby, nadzorca ten powinien podpowiedzieć, jak mogą coś ulepszyć. Jego wypowiedzi powinny być pozytywne i budujące. Krytycznymi uwagami mógłby wprawić kogoś w zakłopotanie albo zniechęcić, co przekreśliłoby cel jego wizyty. Przemówienie to powinno zachęcać wszystkich do robienia postępów.
5 Nadzorca służby stara się być pomocny poszczególnym braciom i siostrom, jak dalece pozwala na to program wizyty. Może się umawiać do służby z różnymi głosicielami. Gdy współpracuje z kimś od domu do domu, może mu podsunąć praktyczne sugestie co do ulepszenia sposobu przedstawiania dobrej nowiny. Nie powinno to brzmieć krytycznie, lecz ma być wyrazem szczerego pragnienia niesienia pomocy. Może też proponować głosicielom wspólne dokonanie odwiedzin ponownych lub przeprowadzenie studium biblijnego. Gdyby zauważył potrzebę udzielenia komuś osobistej pomocy, może w danym tygodniu złożyć mu wizytę pasterską. Potem może poinformować prowadzącego grupę, jakich rad udzielił. Taka serdeczna, osobista rozmowa już nieraz pobudziła do czynu głosiciela, który się opuścił w służbie polowej.
ZBIÓRKI DO SŁUŻBY POLOWEJ
6 Podczas wizyty nadzorca przeprowadza zbiórki do służby polowej. Powinien rozpoczynać je punktualnie, choćby było mało osób. Zbiórki mają trwać nie dłużej niż 10—15 minut. Omówienie tekstu dziennego nie jest konieczne. Zanim grupa się rozejdzie, każdy powinien wiedzieć, gdzie i z kim będzie pracował (1 Kor. 14:33, 40). Nadzorca służby zachęci wszystkich do bezzwłocznego udania się w teren.
7 Regularne wizyty nadzorcy służby w grupach zborowego studium książki mogą być prawdziwym dobrodziejstwem dla zboru. Gdy każdy dołoży starań, by współpracować z tym bratem podczas jego wizyty, nasza służba będzie porządna i skuteczna, a on sam dozna więcej zadowolenia (Hebr. 13:17). Dzięki temu będą zgromadzane osoby o usposobieniu owiec, my natomiast będziemy doświadczać radości, jaką daje świadomość sumiennego wypełniania danego nam zlecenia, żeby głosić wszystkim ludziom skorym do słuchania (Izaj. 61:1, 2; Ezech. 9:11; Jana 17:26).