Biblijny punkt widzenia

Czy Stary Testament jest nieaktualny?

◼ „Stary Testament głosi nienawiść i zemstę, ‛oko za oko i ząb za ząb’. Wszystko to zostało zastąpione Nowym Testamentem, który uczy miłości i przebaczania”.

◼ „Dzisiejszych chrześcijan Stary Testament nie obowiązuje, i dlatego nie ma potrzeby go czytać”.

CZY zdarzyło ci się kiedyś wysunąć takie zarzuty albo czy słyszałeś, jak inni je powtarzają? Czy Stary Testament (Pisma Hebrajskie) rzeczywiście jest martwy i nieaktualny i czy zastąpiono go Nowym Testamentem (Chrześcijańskimi Pismami Greckimi)? Co na ten temat jest powiedziane w Biblii?

Ciekawe, że sam Nowy Testament mówi, iż przymierze Prawa, to znaczy umowa, którą Bóg zawarł ze starożytnym narodem izraelskim, jest przestarzała i dlatego chrześcijanie jej nie podlegają (Efezjan 2:15; Hebrajczyków 8:13). Co prawda to przymierze Prawa wchodzi w skład Starego Testamentu, ale ów Testament zawiera nie tylko przymierze Prawa.

Trzy elementy składowe Starego Testamentu sprawiają, że ma on dla nas doniosłe znaczenie: (1) bardzo ważne sprawozdanie historyczne, (2) budująca poezja oraz (3) krzepiące wiarę proroctwa. Wszystko to ma ogromne znaczenie dla dzisiejszych chrześcijan. Rozważmy to.

Historia biblijna

Pierwsze 17 ksiąg Starego Testamentu, od Księgi Rodzaju do Księgi Estery, zawiera sprawozdanie historyczne o tym, jak Bóg postępował z człowiekiem od chwili stworzenia go aż do V wieku przed naszą erą. Nie chodzi tu tylko o dawne dzieje! Chrześcijański apostoł Paweł napisał: „Otóż wszystko to [co powiedziano w Starym Testamencie] spotykało ich dla przykładu i zapisano to jako przestrogę dla nas [chrześcijan], na których przyszły końce systemów rzeczy” (1 Koryntian 10:11).

Dlaczego zdaniem apostoła Pawła te doniesienia historyczne miały dotyczyć chrześcijan, którzy przecież żyli setki lat później? Po prostu dlatego, że w ciągu wieków nie zmieniła się natura ludzka ani nie zmienił się Bóg (Malachiasza 3:6). Chrześcijański uczeń Jakub napisał o Jehowie Bogu: „U Niego nie ma odmiany obracającego się cienia” (Jakuba 1:17). Cień rzucany przez słońce zmienia się i jest najkrótszy w południe, a najdłuższy o zachodzie. Ale z Jehową jest inaczej; Jego osobowość jest niezmienna.

A zatem ze sposobu, w jaki Jehowa postępował z patriarchami, z Izraelem nad Morzem Czerwonym i na pustyni oraz z wielu innymi ludźmi, możemy się dużo nauczyć. Jeśli na przykład Bóg oburzał się na Izraelitów za uprawianie bałwochwalstwa lub rozpusty, to nie podoba Mu się również, gdy się w to wdają chrześcijanie (1 Koryntian 10:1-12). Nawet przymierze Prawa, choć nie obowiązuje chrześcijan, to jednak dzięki zasadom, które legły u jego podstaw, stanowi źródło cennych informacji o osobowości Jehowy.

Poezja i proroctwa Biblii

Następne pięć ksiąg, od Hioba do Pieśni nad Pieśniami, to księgi poetyckie. Są one jednak czymś więcej niż tylko dobrą literaturą, ponieważ ich treść podnosi na duchu i często jest oparta na wydarzeniach historycznych. Kogóż by nie wzruszyły Psalmy? A któżby nie zauważył zawartych w Księdze Przysłów praktycznych rad na temat uczciwości, zazdrości i innych spraw w stosunkach międzyludzkich? (Przysłów 11:1; 14:30). Bez wątpienia księgi te są dzisiaj równie pożyteczne, jak zaraz po napisaniu.

Ostatnich 17 ksiąg Starego Testamentu, od Izajasza do Malachiasza, to księgi prorockie. Są w nich wypowiedzi starożytnych proroków hebrajskich oraz podane setki lat naprzód żywe opisy przyjścia Mesjasza na ziemię. Sprawozdania ewangeliczne Nowego Testamentu ukazują spełnienie się dziesiątków takich proroctw, i to w najdrobniejszych szczegółach. Rozpatrywanie dokładności tych proroctw niewątpliwie umacnia naszą wiarę w Jezusa Chrystusa, którego Bóg wysłał na ziemię w celu wybawienia ludzkości.

Czy są sprzeczne?

Ale czy da się wyjaśnić różnice między Starym a Nowym Testamentem? Zilustrujmy to przykładem. Ojciec może karcić każdego z dwóch synów w inny sposób, bo każdy ma inną osobowość. Podobnie ton pouczeń Jehowy podanych w Starym Testamencie, a skierowanych do Izraela, ludu oddanego Mu z racji pochodzenia, różni się od tonu pouczeń zawartych w Nowym Testamencie, a odnoszących się do chrześcijańskiego zboru — grona ludzi oddanych Mu z własnej woli.

A zatem bliższe zbadanie Biblii wskazuje, że te dwie jej części nie są sprzeczne, tylko się uzupełniają. Obie są potrzebne, „aby człowiek Boży był w pełni przygotowany” (2 Tymoteusza 3:16, 17).

Czy Stary Testament rzeczywiście pozwala na przykład na osobistą zemstę, podczas gdy Nowy Testament ją potępia? Nic podobnego! Zarówno jeden, jak i drugi radzą nam miłować nieprzyjaciół, podkreślając, że pomsta należy do Boga (por. Powtórzonego Prawa 32:35, 41 i Przysłów 25:21, 22 z Rzymian 12:17-21). Gdy Stary Testament podaje zasadę „oko za oko” i „ząb za ząb”, w gruncie rzeczy nie chodzi o osobisty odwet, ale o sprawiedliwe wyrównanie strat, które miał prawo nakazać upoważniony do tego sąd (Wyjścia 21:1, 22-25).

Stary Testament nie jest więc ani przestarzały, ani sprzeczny z resztą Słowa Bożego. Biblia poświadcza, że dla dzisiejszych chrześcijan jest on tak samo żywy i aktualny, jak Nowy Testament. Pamiętajmy o słowach Jezusa Chrystusa: „Człowiek ma żyć nie samym tylko chlebem, lecz każdą wypowiedzią pochodzącą z ust Jehowy”. A wypowiedzi te znajdują się nie tylko w Chrześcijańskich Pismach Greckich, lecz także w Pismach Hebrajskich (Mateusza 4:4; por. Powtórzonego Prawa 8:3).