Rozdział 15

Jak Jehowa kieruje swą organizacją?

 1. Czego się dowiadujemy z Biblii o organizacji Jehowy i dlaczego jest to dla nas ważne?

JEHOWA daje nam tu i ówdzie w natchnionym Piśmie Świętym maleńki wgląd w swoją cudowną organizację niebiańską (Izaj. 6:2, 3; Ezech. 1:1, 4-28; Dan. 7:9, 10, 13, 14). Co prawda nie możemy zobaczyć stworzeń duchowych, ale Bóg pozwala nam wywnioskować, jak działalność świętych aniołów oddziałuje na Jego prawdziwych czcicieli na ziemi (Rodz. 28:12, 13; 2 Król. 6:15-17; Ps. 34:7 [34:8, Bw]; Mat. 13:41, 42; 25:31, 32). Biblia opisuje też widzialną część organizacji Jehowy i pomaga nam zrozumieć, jak On nią kieruje. Jeżeli naprawdę pojmujemy duchowo te sprawy, pomaga nam to ‛postępować w sposób godny Jehowy ku Jego zupełnemu upodobaniu’ (Kol. 1:9, 10).

ROZPOZNANIE CZĘŚCI WIDZIALNEJ

 2. Który zbór jest od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. zborem Bożym?

² Przez 1545 lat zborem Bożym był naród izraelski. Izraelici nie przestrzegali jednak warunków przymierza Prawa i odrzucili Syna Bożego. Dlatego Jehowa powołał do istnienia nowy zbór, z którym zawarł nowe przymierze. Zbór ten nazwano w Biblii „oblubienicą” Chrystusa, złożoną ze 144 000 ludzi wybranych przez Boga, aby byli zjednoczeni z Jego Synem w niebie (Efez. 5:22-32; Obj. 14:1; 21:9, 10). Pierwsi z nich zostali namaszczeni duchem świętym w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Jehowa dał przez ducha świętego niezbity dowód, że odtąd będzie się posługiwał tym zborem do urzeczywistnienia swego zamierzenia (Hebr. 2:2-4).

 3. Z kogo się dzisiaj składa widzialna organizacja Jehowy?

³ Dzisiaj żyje jeszcze na ziemi zaledwie ostatek tych 144 000. Jednakże w ramach spełniania się proroctw biblijnych zaczęła aktywnie z nim współpracować wielka rzesza „drugich owiec”. Jezus Chrystus, Dobry Pasterz, zjednoczył te „drugie owce” z ostatkiem swoich spłodzonych z ducha naśladowców, dzięki czemu stanowią teraz „jedną trzodę” poddaną mu jako swemu „jednemu pasterzowi” (Jana 10:11, 16; Obj. 7:9, 10). Wszyscy stanowią jedną, zjednoczoną organizację, współczesną widzialną organizację Jehowy.

JEJ TEOKRATYCZNA STRUKTURA

 4. Kto kieruje organizacją i jak?

⁴ Wyrażenie biblijne „zbór Boga żywego” wskazuje niedwuznacznie, kto nim kieruje. Organizacja jest teokratyczna, gdyż rządzi nią Bóg. Jehowa kieruje swoim ludem przez Pana Jezusa Chrystusa, którego ustanowił niewidzialną głową zboru, oraz przez swoje natchnione Słowo, Biblię (1 Tym. 3:14, 15; Efez. 1:22, 23; 2 Tym. 3:16, 17).

 5. (a) Co w I wieku świadczyło o tym, że zborem kierowało niebo? (b) Co dowodzi, że Jezus w dalszym ciągu jest głową zboru?

⁵ To kierownictwo teokratyczne było całkiem wyraźne, gdy podczas Pięćdziesiątnicy w roku 33 n.e. pierwszych członków zboru duch święty pobudził do działalności (Dzieje 2:1-4, 32, 33). Było je widać, gdy anioł Jehowy tak pokierował sprawami, że dobra nowina dotarła też do Afryki (Dzieje 8:26-39). Tak samo było, gdy przy nawróceniu się Saula z Tarsu głos Jezusa dawał polecenia oraz gdy zapoczątkowano działalność misyjną wśród pogan (Dzieje 9:3-7, 10-17; 10:9-16, 19-23; 11:12). Potrzebne kierownictwo nie zawsze było jednak sprawowane w sposób tak spektakularny. Z czasem przestały się rozlegać głosy z nieba, przestali się ukazywać ludziom aniołowie i ustały cudowne dary ducha. Jezus jednak obiecał swoim wiernym naśladowcom: „A oto jestem z wami po wszystkie dni, aż do zakończenia systemu rzeczy” i wszystko przemawia za tym, że tak jest (Mat. 28:20; 1 Kor. 13:8). Świadkowie Jehowy nie tylko uznają go za swą głowę, ale nie ulega też wątpliwości, że z uwagi na zajadłą wrogość bez jego pomocy nie byliby w stanie głosić orędzia Królestwa.

 6. (a) Kto stanowi „niewolnika wiernego i rozumnego” i dlaczego? (b) Jakie zadanie Chrystus dał temu „niewolnikowi”?

⁶ Na krótko przed śmiercią Jezus powiedział uczniom o „niewolniku wiernym i rozumnym”, któremu on jako Mistrz miał zlecić specjalne zadanie. Według opisu Jezusa ten „niewolnik” miał być obecny, gdy Pan odejdzie do nieba, i miał żyć jeszcze podczas powrotu Chrystusa. Taki opis nie może się odnosić do pojedynczej osoby, pasuje natomiast do zboru wiernych naśladowców Chrystusa jako całości. Jezus wiedział, że ich kupi za cenę swojej krwi, i dlatego słusznie nazwał ich kolektywnie swoim „niewolnikiem”. Wyznaczył im zadanie: kazał im wszystkim pozyskiwać uczniów, a potem systematycznie karmić ich duchowo — dawać im ‛ich [duchowy] pokarm na czas słuszny’. Zamianowanie ich zostało potwierdzone duchem świętym w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. (Mat. 24:45-47; 28:19, 20; 1 Kor. 6:19, 20; por. Izajasza 43:10).

 7. (a) Jakimi większymi obowiązkami został teraz obarczony „niewolnik”? (b) Dlaczego istotne znaczenie ma sposób reagowania na pouczenia przekazywane przez ten kanał informacyjny?

⁷ Gdyby w czasie powrotu Pana „niewolnik” wiernie wykonywał swoją pracę, miało mu przypaść w udziale więcej obowiązków. W późniejszych latach miało być dawane na całym świecie świadectwo o Królestwie oraz miała być zgromadzana „wielka rzesza” czcicieli Jehowy, aby mogła przeżyć „wielki ucisk” (Mat. 24:14; Obj. 7:9, 10). Jej członkowie również mieli potrzebować pokarmu duchowego od kolektywnego „niewolnika”, namaszczonych duchem sług Chrystusa. Jeżeli chcemy się podobać Jehowie, to musimy przyjmować pouczenia, których On udziela przez swój kanał informacyjny, i całkowicie dostosowywać do nich swoje postępowanie.

 8, 9. (a) W jaki sposób rozstrzygano w I wieku kwestie doktrynalne i dawano niezbędne wytyczne do głoszenia dobrej nowiny? (b) Jak się to odbywa dzisiaj?

⁸ Oczywiście niekiedy może się nasunąć pytanie co do jakiejś nauki biblijnej albo sposobu postępowania. Co wtedy? Z 15 rozdziału Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, jak rozstrzygnięto kwestię sporną dotyczącą wymagań stawianych nawróconym nie-Żydom. Przedstawiono ją apostołom i starszym w Jeruzalem, którzy usługiwali w charakterze centralnego ciała kierowniczego. Ci starsi nie byli nieomylni; nie byli ludźmi, którzy nigdy nie popełniają błędu (por. Galatów 2:11-14). Ale Bóg się nimi posługiwał. Rozważyli, co natchnione Pismo Święte mówi na dany temat, oraz uwzględnili dowody działania ducha Bożego przy zapoczątkowaniu działalności wśród pogan, po czym powzięli decyzję. Bóg pobłogosławił ten sposób postępowania (Dzieje 15:1-29; 16:4, 5). To centralne ciało kierownicze wysyłało też niektórych mężczyzn, żeby wspierali głoszenie dobrej nowiny zgodnie z nakazem samego Pana (Dzieje 8:14; Gal. 2:9).

⁹ W naszych czasach Ciało Kierownicze składa się z namaszczonych duchem braci z różnych krajów. Działa w Biurze Głównym Świadków Jehowy. Pod przewodnictwem Jezusa Chrystusa lojalnie popiera sprawy czystego wielbienia. Bracia ci podzielają pogląd apostoła Pawła, który udzielając współchrześcijanom duchowych rad, napisał: „Nie żebyśmy byli panami waszej wiary, ale jesteśmy współpracownikami dla waszej radości, bo stoicie przez swoją wiarę” (2 Kor. 1:24).

10. (a) Jak się ustala, kto ma być starszym albo sługą pomocniczym? (b) Dlaczego powinniśmy ściśle współpracować z tymi, którzy zostali zamianowani na takie stanowiska?

¹⁰ Ten porządek teokratyczny jest uznawany przez Świadków Jehowy na całym świecie. Wszystkie lokalne zbory przestrzegają go ściśle w swojej działalności. Oczekują od Ciała Kierowniczego zamianowania starszych i sług pomocniczych, którzy mają dbać o to, żeby zbory działały bez tarć. Na jakiej podstawie wybiera się kandydatów do takiego zamianowania? Wymagania są wyraźnie podane w Biblii. Zarówno starsi, którzy przedkładają zalecenia, jak i ci, którzy są upoważnieni do zamianowywania, ponoszą przed Bogiem wielką odpowiedzialność za stosowanie się do tych wymagań (1 Tym. 3:1-10, 12, 13; 5:22; Tyt. 1:5-9). Nie ma kaptowania wyborców wśród członków zboru ani głosowania w zborze. Zamiast tego nadzorcy odpowiedzialni za zalecenia, jak również ci, którzy potem dokonują zamianowania, modlą się o pomoc ducha Bożego i poddają się kierownictwu Jego natchnionego Słowa, jak to robili w pierwszym stuleciu apostołowie, gdy trzeba było kogoś zamianować (Dzieje 6:2-4, 6; 14:23; por. Psalm 75:6, 7 [75:7, 8, Bw]). Sposobem reagowania na kierownictwo starszych możemy dać do zrozumienia, że cenimy sobie łaskawe postanowienie Chrystusa, by dać nam te „dary w ludziach” i w ten sposób pomóc osiągnąć „jedność w wierze” (Efez. 4:8, 11-16).

11. (a) Jaką cenną służbę pełnią w ramach porządku teokratycznego niewiasty? (b) Kiedy muszą mieć nakrytą głowę i dlaczego?

¹¹ Pismo Święte wymaga, żeby nadzór w zborze sprawowali mężczyźni. W żadnym wypadku nie jest to upośledzanie kobiet, bo wiele z nich należy do dziedziców Królestwa niebiańskiego. Swoim skromnym, czystym postępowaniem i pilnym troszczeniem się o rodziny chrześcijanki również przyczyniają się do tego, że zbór cieszy się dobrą opinią (Tyt. 2:3-5). Często wykonują znaczną część pracy przy wyszukiwaniu nowych zainteresowanych i kontaktowaniu ich z organizacją (Ps. 68:11 [68:12, Bw]). Ale nauczaniem w zborze zajmują się zamianowani mężczyźni (1 Tym. 2:12, 13). Gdyby jednak na zebraniu zborowym nie było wykwalifikowanych mężczyzn, to niewiasta powinna nosić nakrycie głowy, jeżeli przewodniczy albo mówi modlitwę.a Okazuje tym szacunek dla postanowienia Jehowy, tak jak Jezus dał przykład wszystkim poddanym swego Ojca (1 Kor. 11:3-16; Jana 8:28, 29).

12. (a) Jak według Biblii starsi powinni się zapatrywać na swoje stanowisko? (b) Jakie zaszczytne zadania wszyscy możemy spełniać?

¹² W świecie człowiek, który zajmuje poczesne stanowisko, uchodzi za ważnego, w organizacji Bożej natomiast obowiązuje zasada: „Kto (...) zachowuje się jak pomniejszy między wami wszystkimi, ten jest wielki” (Łuk. 9:46-48; 22:24-26). Tak więc Pismo Święte radzi starszym, by unikali panowania nad tymi, którzy są dziedzictwem Bożym; raczej mają być przykładem dla trzody (1 Piotra 5:2, 3). Nie tylko nieliczni wybrańcy, lecz wszyscy Świadkowie Jehowy, mężczyźni i kobiety, mają ogromny zaszczyt reprezentować Najwyższego Władcę wszechświata, pokornie przemawiać w Jego imieniu i wszędzie opowiadać ludziom o Jego Królestwie.

13. Na podstawie przytoczonych wersetów omów podane pytania.

¹³ Warto sobie zadać następujące pytania: „Czy naprawdę cenimy sobie sposób, w jaki Jehowa kieruje swą widzialną organizacją? Czy znajduje to wyraz w naszej postawie, mowie i czynach?” W przeprowadzeniu takiej analizy może każdemu z nas pomóc zastanowienie się nad niżej poruszonymi zagadnieniami:

Co według poniższych wersetów będziemy czynić, jeżeli naprawdę podporządkowujemy się Chrystusowi jako głowie zboru? (Mat. 24:14; 28:19, 20; Łuk. 21:34-36; Jana 13:34, 35).

W jakiej mierze wszyscy członkowie organizacji powinni czuć się zależni od Boga i Chrystusa, jeśli chcą być produktywnymi chrześcijanami? (Jana 15:5; 1 Kor. 3:5-7).

Gdy starsi starają się skorygować sposób myślenia niektórych osób, żeby był zgodny z poglądami reszty organizacji, czyją życzliwą troskę powinniśmy w tym dostrzegać? (Efez. 4:7, 8, 11-13; 2 Kor. 13:11).

Komu okazujemy szacunek, gdy z docenianiem uznajemy postanowienia podejmowane w sprawach duchowych przez klasę „niewolnika” i jej Ciało Kierownicze? A czym byłoby wypowiadanie się o nich lekceważąco? (Łuk. 10:16; por. 3 Jana 9, 10).

Dlaczego nie powinniśmy być przesadnie krytyczni wobec zamianowanych starszych? (Dzieje 20:28; Rzym. 12:10).

14. (a) Co pokazujemy swoją postawą wobec organizacji teokratycznej? (b) Jaka sposobność nadarza się pod tym względem, aby dowieść, że Diabeł jest kłamcą, i uradować serce Jehowy?

¹⁴ Jehowa obcuje dzisiaj z nami za pośrednictwem swej widzialnej organizacji poddanej Chrystusowi jako jej zamianowanej głowie. Naszym stosunkiem do tej organizacji pokazujemy więc w praktyce, po której stronie stajemy w kwestii spornej co do zwierzchnictwa (Hebr. 13:17). Szatan twierdzi, że wszyscy kierujemy się głównie chęcią zysku, że jesteśmy przede wszystkim zainteresowani sobą. Kiedy jednak chętnie oddajemy się do dyspozycji, aby służyć w każdej potrzebie, unikając przy tym mówienia lub czynienia czegoś, co niestosownie ściągałoby uwagę na nas, dajemy tym dowód, że Diabeł jest kłamcą. Jeżeli miłujemy i szanujemy tych, którzy ‛podjęli się przewodzić’ wśród nas, naśladując ich wiarę, ale unikając ‛podziwiania osobistości dla swojej korzyści’, to sprawiamy tym radość sercu Jehowy (Hebr. 13:7; Judy 16). Okazując należny szacunek organizacji Jehowy i uczestnicząc z całego serca w działalności, którą On kieruje, dajemy dowody, że Jehowa naprawdę jest naszym Bogiem i że jesteśmy zjednoczeni w oddawaniu Mu czci (1 Kor. 15:58).

[Przypis]

PYTANIA DO POWTÓRKI

● Która organizacja jest dzisiaj widzialną organizacją Jehowy? Jaki jest jej cel?

● Kto został zamianowany głową zboru? Jakie kroki łaskawie podejmuje, żeby nami pokierować?

● Jakie rozsądne nastawienie do obowiązków oraz do ludzi w organizacji powinniśmy w sobie rozwinąć?