KERETYCI

Nazwa ludu związanego z Filistynami (Eze 25:16; Sof 2:5). Niektórzy Keretyci służyli w armii wybranego narodu Jehowy (2Sm 8:18; 20:23; 1Kn 18:17).

Część hebraistów sądzi, iż słowo keretím wywodzi się od rdzenia karát („odciąć; wytracić”) i oznacza „katów”. Jednakże zdaniem większości biblistów określenie „Keretyci” (hebr. keretím) odnosi się do narodowości. Jednocześnie przyznają, że może się ono wywodzić od rdzenia karát i że w Ezechiela 25:16 Jehowa mógł zastosować grę słów, zapowiadając: „wytracę [hichrattí] Keretytów [keretím]”, czyli dosłownie „wytracę wytracających”.

O związku Keretytów z Filistynami zdaje się świadczyć okoliczność, iż wymieniono ich razem w Ezechiela 25:15-17 i Sofoniasza 2:5-7. Tłumacze greckiej Septuaginty w wersetach tych zastąpili „Keretytów” „Kreteńczykami”, być może próbując w ten sposób wskazać na ich związek z Filistynami, którzy przybyli „z Krety [Kaftoru]” (Am 9:7). Właśnie dlatego, a także ze względu na wyraźne powiązanie Keretytów z „ziemią filistyńską” w 1 Samuela 30:14, 16, zdaniem większości uczonych Keretyci i Filistyni byli albo tym samym ludem, albo dwoma spokrewnionymi ludami. Inni sądzą, że Keretyci mogli stanowić główne plemię filistyńskie.

Według jednej z teorii początkowo były to dwa ludy, ale Filistyni byli silniejsi albo przybyli do Kanaanu wcześniej niż Keretyci i dlatego w końcu ich zdominowali; w rezultacie region ten został nazwany Filisteą, choć nazwa „Keretyci” nie poszła całkowicie w zapomnienie. Jeśli tak było, to wspomniane proroctwa Ezechiela i Sofoniasza oznaczałyby, że Jehowa postanowił ukarać wszystkich mieszkańców filistyńskich miast — zarówno Filistynów, jak i Keretytów; w tym celu najwyraźniej posłużył się Babilończykami.

Niektórzy Keretyci służyli w armii Dawida i wspólnie z Peletytami (którzy są często wymieniani razem z nimi) prawdopodobnie stanowili królewską straż przyboczną dowodzoną przez Benajasza (2Sm 8:18; 20:23; 1Kn 18:17; por. 2Sm 23:22, 23; 1Kn 11:25). W związku z tym uczeni często próbują utożsamiać ich z „karyjską strażą przyboczną” służącą w czasach kapłana Jehojady, czyli przeszło 100 lat później (2Kl 11:4, 19; zob. KARYJSKA STRAŻ PRZYBOCZNA). Keretyci z czasów Dawida najwidoczniej byli cudzoziemcami, ale nie zwykłymi najemnikami pełniącymi służbę tylko dla zarobku (jak się nieraz niesłusznie twierdzi) — byli szczerze oddani Dawidowi jako pomazańcowi Jehowy. Wyraźnie wskazuje na to lojalne poparcie, jakiego mu udzielili, gdy musiał opuścić Jerozolimę, ponieważ „serce mężów izraelskich” było po stronie zbuntowanego Absaloma (2Sm 15:13, 18). A później posłusznie pomogli stłumić bunt Beniaminity Szeby i poparli Salomona, którego Dawid wyznaczył na kolejnego króla nad Izraelem (2Sm 20:7; 1Kl 1:38, 39, 44).