WIELKA RZESZA

Wyrażenie występujące w Chrześcijańskich Pismach Greckich, oddawane także przez „wielki tłum” i „ogromna rzesza”. „Wielkim tłumem” nazwano w niektórych wersetach gromadę ludzi słuchających nauk Jezusa Chrystusa (Mt 14:14; 19:2; 20:29). A apostoł Jan po wizji zagłady symbolicznego Babilonu Wielkiego usłyszał „jakby donośny głos ogromnej rzeszy w niebie” (Obj 19:1). Jednakże szczególnie interesująca jest tożsamość „wielkiej rzeszy” wspomnianej w Objawieniu 7:9.

W 7 rozdz. Objawienia apostoł Jan opisuje najpierw opieczętowanie 144 000 niewolników Boga pochodzących „z każdego plemienia synów Izraela” (Obj 7:2-8). Następnie relacjonuje wizję, w której ujrzał „wielką rzeszę” ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków. Jej członkowie stoją przed tronem Boga i przypisują swe wybawienie Jemu oraz Barankowi. Wychodzą z „wielkiego ucisku” i pełnią służbę dla Boga w Jego świątyni, a On rozpościera nad nimi swój namiot. Nie grozi im już głód ani pragnienie, z ich oczu będzie otarta wszelka łza, a Baranek, Syn Boży (Jn 1:29), poprowadzi ich do źródeł życia (Obj 7:9-17).

Popularne poglądy. Znaczenie i tożsamość tej „wielkiej rzeszy” są różnie tłumaczone. Wielu komentatorów uważa, że wspomniane najpierw grono 144 000 opieczętowanych to Izrael duchowy, który przedstawia zbór chrześcijański przebywający jeszcze na ziemi. A „wielka rzesza” to ten sam zbór, ale już w niebie, kiedy jego członkowie zmartwychwstają, dochowawszy wierności aż do śmierci. Zdaniem innych 144 000 literalnie pochodzi „z każdego plemienia synów Izraela” (Obj 7:4), czyli są to rodowici Żydzi, którzy stali się uczniami Chrystusa, natomiast „wielka rzesza” symbolizuje wszystkich chrześcijan wywodzących się z pogan. Jednakże uważna analiza 7 rozdz. Objawienia i pokrewnych wersetów ujawnia zasadnicze wady takich interpretacji i prowadzi do zupełnie innych wniosków.

Opinia, iż „wielką rzeszę” tworzą chrześcijanie wskrzeszeni do życia w niebie, a 144 000 opieczętowanych to członkowie zboru chrześcijańskiego na ziemi, jest nie do pogodzenia ze wzmianką o tym drugim gronie zamieszczoną w 14 rozdz. Objawienia. Ukazano tam 144 000 osób towarzyszących Barankowi na „górze Syjon”. W Hebrajczyków 12:18-24 apostoł Paweł przypomniał, co przeżyli Izraelici u stóp ziemskiej góry Synaj, i przeciwstawił tamtą sytuację położeniu chrześcijan, którzy przystąpili „do góry Syjon i do miasta Boga żywego, Jerozolimy niebiańskiej, i do miriadów aniołów, w ogólnym zgromadzeniu, i do zboru pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach”. Chociaż więc w Objawieniu 14:3 powiedziano, że należący do 144 000 zostali „kupieni z ziemi”, z kontekstu wynika, iż nie znajdują się na ziemi, lecz w niebie, razem z Barankiem, Chrystusem Jezusem (Obj 14:3, 4). Przeczy to poglądowi, jakoby owo grono wyobrażało zbór chrześcijański na ziemi, a „wielka rzesza” — ten sam zbór, ale już w niebie.

O tym, że 144 000 to zupełnie inna grupa, świadczy sposób, w jaki Jan wprowadza wizję dotyczącą „wielkiej rzeszy”. Oznajmia: „Potem [po 144 000 opieczętowanych] ujrzałem, a oto wielka rzesza, której żaden człowiek nie zdołał policzyć” (Obj 7:9). Apostoł przedstawia więc „wielką rzeszę” jako odrębną grupę, której w przeciwieństwie do określonej liczby 144 000 nie da się zliczyć. Jej członkowie nie pochodzą z „synów Izraela”, lecz ze wszystkich narodów, plemion, ludów i języków. I stoją „przed Barankiem”, a nie razem „z nim”, jak o gronie 144 000 napisano w Objawieniu 14:1. A zatem powyższe szczegóły wyraźnie wskazują, że „wielkiej rzeszy” nie można utożsamić z gronem 144 000 opieczętowanych.

Nie da się też obronić poglądu, jakoby chodziło o odróżnienie chrześcijan pochodzenia żydowskiego od wywodzących się z pogan. Byłoby to sprzeczne z natchnionymi wypowiedziami apostoła Pawła, że w zborze chrześcijańskim cielesne różnice nie mają znaczenia, gdyż wszyscy jego członkowie pozostają w jedności z Chrystusem Jezusem (Rz 10:12; Gal 3:28). Skoro Jehowa przez Chrystusa ‛w pełni pojednał ze sobą w jednym ciele oba ludy’, tzn. Żydów i nie-Żydów, byłoby nielogiczne, gdyby w wizji danej Janowi na nowo wprowadził między nimi podział (Ef 2:11-21; Dz 15:7-9). Jeszcze bardziej podkreśla to zasada Boża podana przez Pawła: „Nie ten jest Żydem, kto jest nim na zewnątrz, ani obrzezaniem nie jest to, które jest na zewnątrz, na ciele. Ale ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, a jego obrzezaniem jest obrzezanie serca przez ducha” (Rz 2:28, 29). Poza tym dlaczego chrześcijanie pochodzenia pogańskiego nie mieliby być opieczętowani? I dlaczego nie potrafiliby opanować nowej pieśni śpiewanej przez 144 000? (Obj 14:3). Wydaje się więc oczywiste, że 144 000 opieczętowanych należy do Izraela duchowego, a nie cielesnego, i wywodzi się zarówno spośród Żydów, jak i pogan (Gal 6:16).

Kogo wyobraża. Kluczem do zrozumienia, kogo wyobraża „wielka rzesza”, jest jej opis zawarty w 7 rozdz. Objawienia oraz pokrewne wersety. W Objawieniu 7:15-17 powiedziano o jej członkach, że Bóg „rozpostrze nad nimi swój namiot” i „otrze z ich oczu wszelką łzę” oraz że zostaną poprowadzeni do „źródeł wód życia”. Podobne sformułowania można znaleźć w Objawieniu 21:2-4: „namiot Boga jest z ludźmi”, „otrze z ich oczu wszelką łzę” i „śmierci już nie będzie”. Opisana tam wizja nie dotyczy mieszkańców nieba, skąd ‛zstępuje Nowa Jerozolima’, ale ludzi żyjących na ziemi.

W związku z tym nasuwa się pytanie: Jeśli „wielką rzeszę” tworzą ludzie, którzy mają dostąpić wybawienia i pozostać na ziemi, to dlaczego powiedziano, że ‛stoją przed tronem Boga i przed Barankiem’? (Obj 7:9). W Biblii zwrot „stać przed kimś” niekiedy oznacza „cieszyć się łaską lub uznaniem” tej osoby (Ps 1:5; 5:5; Prz 22:29; Łk 1:19). W poprzednim rozdziale Objawienia podano: „Królowie ziemi i najznamienitsze osobistości, i dowódcy wojskowi, i bogaci, i silni, i każdy niewolnik, i każdy wolny ukryli się (...) przed obliczem Zasiadającego na tronie i przed srogim gniewem Baranka, ponieważ nadszedł wielki dzień ich srogiego gniewu, a któż zdoła się ostać?” (Obj 6:15-17; por. Łk 21:36). A zatem „wielka rzesza” najwyraźniej składa się z ludzi, którzy ‛ostaną się’ w tym ‛dniu srogiego gniewu’, gdyż cieszą się uznaniem Boga i Baranka.

„Wielka rzesza” jest prowadzona przez Baranka do „źródeł wód życia”, co przywodzi na myśl słowa z Objawienia 22:17: „Duch i oblubienica bezustannie mówią: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto słyszy, niech powie: ‚Przyjdź!’ I każdy, kto jest spragniony, niech przyjdzie; każdy, kto chce, niech bierze wodę życia darmo”. Biblia wyjaśnia, że tą „oblubienicą” jest zbór chrześcijan namaszczonych duchem, a niebiańskim Oblubieńcem — Chrystus Jezus (2Ko 11:2; Ef 5:25-27; Obj 19:7-9; 21:9-11). Zaproszenie, by ‛brać wodę życia darmo’, niebiańska klasa „oblubienicy” kieruje do nieograniczonej liczby osób — do „każdego, kto chce”. Harmonizuje z tym okoliczność, że „wielkiej rzeszy” z Objawienia 7:9 również nie można policzyć.

Przedstawione tu dowody wyraźnie wskazują, że „wielka rzesza” wyobraża wszystkich tych, którzy nie należą do niebiańskiej klasy „oblubienicy” (składającej się ze 144 000 opieczętowanych), ale podczas „wielkiego ucisku” będą się cieszyć uznaniem Boga i zostaną zachowani do życia na ziemi (zob. NIEBO; ZBÓR [Chrześcijański zbór Boży]; ZIEMIA [W jakim celu została stworzona]).