CHULDA

(żeńska forma imienia Cheled: „długość życia; system rzeczy” lub być może: „ślepiec [gryzoń]”).

Żona Szalluma; prorokini mieszkająca w Jerozolimie za panowania wiernego króla judzkiego Jozjasza.

Gdy Jozjasz usłyszał treść „księgi prawa”, którą podczas naprawy świątyni odnalazł arcykapłan Chilkiasz, posłał kilku mężczyzn, by zapytali w tej sprawie Jehowę. Poszli do Chuldy, która przekazała im słowo Jehowy, iż na odstępczy naród spadną wszystkie nieszczęścia opisane w tej „księdze”. Dodała jednak, że ponieważ Jozjasz ukorzył się przed Jehową, nie będzie musiał na to patrzeć, lecz dołączy ‛do swych praojców i w pokoju zostanie zabrany na swój cmentarz’ (2Kl 22:8-20; 2Kn 34:14-28).

Niektórzy uważają, że proroctwo Chuldy się nie spełniło, gdyż Jozjasz zginął w bitwie, do której niepotrzebnie doprowadził (2Kl 23:28-30). Ale „pokój”, w którym miał ‛zostać zabrany na swój cmentarz’, przeciwstawiono „nieszczęściu”, jakie czekało Judę (2Kl 22:20; 2Kn 34:28). Jozjasz zginął przed nieszczęściem z lat 609-607 p.n.e., kiedy to Babilończycy oblegli i zburzyli Jerozolimę. Poza tym zapowiedź, że zostanie ‛zabrany do swych praojców’, wcale nie wykluczała gwałtownej śmierci na wojnie, o czym świadczy użycie podobnego zwrotu — ‛spocząć ze swymi praojcami’ — zarówno w odniesieniu do śmierci na polu bitwy, jak i do naturalnego zgonu (por. Pwt 31:16; 1Kl 2:10; 22:34, 40).