WARGI

Część ust odgrywająca dużą rolę w wymawianiu słów; dlatego słowo „warga” (hebr. safáh; gr. chéilos) bywa synonimem mowy (Prz 14:3; 1Ko 14:21) i niekiedy występuje paralelnie z „językiem” (Ps 34:13; Prz 12:19) bądź „ustami” (Ps 66:14; Prz 18:7). Zanim w Babel doszło do pomieszania języka, „cała ziemia (...) miała jeden język [dosł. „wargę”] i jedno słownictwo” (Rdz 11:1, 6-9; tak samo w Ps 81:5; Iz 19:18). Przez proroka Sofoniasza Bóg obiecał, że dokona wśród ludów „zmiany na czystą mowę [dosł. „wargę”]”, dzięki czemu będą w jedności wychwalać Jehowę i Jego prawe zamierzenia, realizowane za pośrednictwem Chrystusa Jezusa (Sof 3:9; por. Prz 12:19).

Człowiek nie zawsze wyjawia wargami, co ma w sercu, ponieważ może wypowiadać się obłudnie (Mt 15:8). Przed Bogiem jednak nie zdoła ukryć prawdziwego stanu serca (Heb 4:13), a w końcu jego wargi zdradzą go także przed ludźmi (Prz 26:23-26; Mt 12:34).

Mojżesz wymawiał się od występowania przed faraonem, twierdząc, że ma „nieobrzezane wargi” — że niejako pozostał na nich napletek i są zbyt długie i grube, by mógł swobodnie mówić. Być może chodziło mu o jakąś wadę wymowy (Wj 6:12, 30). Gdy Jehowa zlecił służbę Izajaszowi, ten pragnął ją podjąć, lecz ubolewał, że nie nadaje się do przekazywania Jego czystego orędzia — że musi milczeć, bo jako człowiek o nieczystych wargach, ujrzał w wizji Boga. Jehowa kazał wtedy oczyścić wargi Izajasza (Iz 6:5-7; por. Jn 15:3; Iz 52:11; 2Ko 6:17).

Ozeasz zachęcał Izraelitów, by dali Jehowie „cielce swych warg”, wyobrażające ofiary szczerego wysławiania (Oz 14:2). Apostoł Paweł nawiązał do tego proroctwa, gdy nawoływał współwyznawców do złożenia Bogu „ofiary wysławiania, to jest owocu warg publicznie wyznających jego imię” (Heb 13:15).

Wargi mogą być „schlebiające”, podstępne (Ps 12:2, 3). Takie wargi, podobnie jak szorstkie czy kłamliwe, wyrządzają szkodę — ranią jak miecz lub wszczepiają jad niczym żmija (Ps 59:7; 140:3; Rz 3:13). Ten, kto „szeroko otwiera swe wargi”, mówi bezmyślnie, niemądrze (Prz 13:3). Może go to doprowadzić do upadku, bo Bóg wszystkich pociąga do odpowiedzialności za wypowiedziane słowa (Lb 30:6-8; Pwt 23:23; Prz 12:13; por. Hi 2:10; Mt 12:36, 37).