ŻEBRA

Długie, wąskie i łukowato wygięte kości tworzące klatkę piersiową. Człowiek ma 24 żebra, które są ułożone w 12 par i stanowią rusztowanie chroniące serce i płuca. Szpik kostny znajdujący się w żebrach pełni funkcje krwiotwórcze.

Bóg nie stworzył kobiety niezależnie od mężczyzny, czyli nie ukształtował jej w taki sam sposób jak jego — z prochu ziemi. Wyjął z boku mężczyzny żebro i właśnie z niego uczynił doskonały odpowiednik Adama — kobietę Ewę (Rdz 2:21, 22). Jednak Adam, związany odtąd z żoną jako ‛kością z jego kości i ciałem z jego ciała’, pozostał doskonałym człowiekiem (Rdz 2:23; Pwt 32:4). Wydarzenie to nie miało wpływu na jego komórki rozrodcze, tzn. nie zmieniło budowy żeber jego dzieci — ani chłopców, ani dziewczynek. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety mają po 24 żebra.

Rzecz ciekawa, że usunięte żebro odrasta, jeśli pozostawi się okostną (błonę pokrywającą kość, zbudowaną z tkanki łącznej). Sprawozdanie biblijne nie informuje nas, czy Jehowa Bóg tak zrobił, lecz jako Stwórca człowieka niewątpliwie znał tę niezwykłą właściwość żeber.

Wzmianka o żebrach pojawia się w Biblii również w opisie wizji, którą Daniel otrzymał od Boga za panowania babilońskiego króla Belszaccara. Najpierw ujrzał bestię symbolizującą dynastię babilońską, potem zaś bestię podobną do niedźwiedzia, wyobrażającą następnego ‛króla’, a właściwie następną dynastię panującą nad światem — władców medo-perskich. Bestia ta miała w paszczy trzy żebra. Mogły one oznaczać, że ‛król’ przedstawiony pod postacią niedźwiedzia prowadził podboje w trzech kierunkach, jak to czyniła Medo-Persja. Ponieważ liczba trzy w Biblii wyraża nasilenie lub nacisk, trzy żebra mogły także uwypuklać zachłanność tego symbolicznego niedźwiedzia, pragnącego zdobywać coraz to dalsze terytoria (Dn 7:5, 17; zob. ZWIERZĘTA SYMBOLICZNE).