ZEBACH

(„ofiara”).

Król midianicki, który brał udział w gnębieniu Izraelitów. Można przypuszczać, że on i Calmunna byli władcami w ciągu siedmiu lat, gdy Midian napadał na ziemię izraelską, niszczył plony i powodował w kraju nędzę (Sdz 6:1-6). W bliżej nieokreślonym czasie królowie ci zabili też członków rodziny Gedeona (Sdz 8:18, 19).

Kiedy Gedeon pokonał 135-tysięczną armię Zebacha i Calmunny, królowie ci z 15 000 żołnierzy zdołali wymknąć się pościgowi i uciec do Karkoru, czyli dość daleko, ale zostali ponownie pobici i tym razem pojmani. Wracając z upokorzonym Zebachem i Calmunną, Gedeon dotarł co najmniej do Sukkot; z pewnością przypomniano im wówczas ich chełpliwą postawę, którą być może wyrazili słowami zanotowanymi w psalmie: „Posiądźmy dla siebie Boże miejsca przebywania” (Ps 83:11, 12). Gdy obaj królowie przyznali się do zabicia braci Gedeona, ten osobiście ich uśmiercił (Sdz 8:4-21).