Królewskie kapłaństwo

„Szczęśliwy i święty jest każdy, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad tymi druga śmierć nie ma władzy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa, i będą z nim panować jako królowie przez tysiąc lat”. — Obj. 20:6, NW.

 1. Z kogo składa się królewskie kapłaństwo oraz jakie dobrodziejstwa wynikają z ustanowienia go i z jego urzędowania?

KRÓLEWSKIE KAPŁAŃSTWO stanowią ci słudzy Jehowy, którzy z urzędu zajmują się wszystkimi sprawami Jego wszechświatowej organizacji, a wielkim ich zadaniem służby będzie panowanie z Chrystusem Jezusem jako królowie przez tysiąc lat. Panowanie to sprawowane będzie z nieba nad mieszkańcami ziemi, którzy wtedy będą żyli pod rządami Królestwa Bożego. Ustanowienie tego królewskiego kapłaństwa oraz fakt, że ono urzęduje, pozwala ludziom ze wszystkich narodów pokładać nadzieję w Jehowie Bogu i spodziewać się pojednania z Nim. Królewskie kapłaństwo składa się z Chrystusa Jezusa, Wielkiego Kapłana, i 144 000 podkapłanów. Ma to być kapłaństwo wieczne, „na podobieństwo Melchizedeka”. (Hebr. 5:6, NW) Szczęśliwi i święci są ci, którzy należą do tego stanu kapłańskiego, ponieważ mają „udział w pierwszym zmartwychwstaniu” i nad nimi „druga śmierć nie ma władzy”! A pokój, szczęście i życie staną się udziałem wszystkich tych z rodzaju ludzkiego, którzykolwiek dostąpią tego błogosławieństwa, że w czasie panowania omawianego królestwa kapłanów będą poddanymi wielkiego Króla i Kapłana nowego świata Jehowy.

 2. Jak usposobieni powinni być ci, którzy wiedzą coś o królewskim kapłaństwie?

² Tekst Objawienia 20:6 wskazuje na dwie klasy: na rządzących i rządzonych. Niezależnie od tego, do której z nich ktoś ma nadzieję należeć, oczekuje się od niego bezustannego posłuszeństwa i wierności wobec prawdy. Przypuszczalni członkowie królewskiego kapłaństwa muszą zachować bystry wzrok i jasną nadzieję oraz wykonywać wolę Bożą. Ci, którzy się spodziewają żyć wiecznie na ziemi w teokratycznym nowym świecie, też pragną usłyszeć o wymaganiach wierności, stawianych królewskiemu kapłaństwu, które ma rządzić przez tysiąc lat, a prócz tego będą się chcieli nauczyć, jak sami mogą dowieść swej wierności. Pomazańców napawa szczęściem poznanie zamysłu Jehowy co do błogosławienia milionów ludzi i zapewnienia im życia. Z kolei rzesze oczekujące czasu, kiedy będą mogły wiecznie żyć na ziemi, czują się szczęśliwe, gdy się dowiadują czegoś więcej o królewskim kapłaństwie, któremu mają być poddane.

 3. Kiedy Jehowa po raz pierwszy ogłosił swój zamiar posiadania królewskiego kapłaństwa i dlaczego była to teokracja?

³ Zamysł Jehowy, aby posiadać królestwo kapłanów, został podany do wiadomości Jego obrazowemu ludowi izraelskiemu przy górze Synaj. Mojżesz napisał w natchnieniu następującą wiadomość: „Jeśli słuchając posłuszni będziecie głosu memu i strzec będziecie przymierza mego, będziecie mi własnością nad wszystkie narody; chociaż moja jest wszystka ziemia. A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym.” (2 Mojż. 19:5, 6) Izrael miał być świętym królestwem podlegającym władzy Jehowy, prawdziwą teokracją, narodem królewskim, żyjącym według reguł ceremonialnych przepisów Najwyższego. Słowo „królestwo” jest w tym wierszu użyte w znaczeniu godności królewskiej, dynastii, suwerenności. Oznacza ono zamiar Jehowy, aby posiadać ród królewsko-kapłański, dynastię kapłanów, której każdy członek posiadałby przymioty i zdolności wymagane od króla oraz od kapłana.

 4. Co w istocie czynił naród izraelski, prosząc o króla? Jak potraktował to Król i Syn Jehowy?

⁴ Lud izraelski popadł w niezadowolenie i prosił sędziego Gedeona, by panował nad nim w roli króla. Gedeon jednak odpowiedział: „Nie będę ja panował nad wami, ani będzie panował syn mój nad wami; Pan [Jehowa, NW] panować będzie nad wami.” (Sędz. 8:23) Za czasów Samuela rzekli do niego starsi w Izraelu: „‚Ustanów nam króla, aby nas sądził, jak i wszystkie narody mają!’ — Nie podobała się ta mowa w oczach Samuela (...) I rzekł Pan do Samuela: (...) ‚nie ciebie odrzucili, ale mnie.’” (1 Sam. 8:5-7, Wu) Izrael był obrazem Królestwa Jehowy, jednak Izraelici okazali się niewierni i nieposłuszni. Później, kiedy Jehowa posłał do nich swego syna Chrystusa Jezusa, dziedzica Królestwa, odrzucili ten wielki Kamień Syjonu. Figuralny dom izraelski stracił z oczu zamysł Jehowy i budował coś, co było sprzeczne z wolą Bożą. Jezus powiedział w związku z tym: „Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym; jest to dzieło Pana i stoi, niby cud, przed oczyma naszymi. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże zostanie wam zabrane i dane narodowi, który przyniesie w nim owoce.” — Mat. 21:42, 43, Kow.

DOBRA NOWINA DLA NARODÓW

 5. Jak apostołowie Piotr i Paweł wyjaśnili zamysł Jehowy co do skierowania dobrej nowiny o Królestwie do pogan?

⁵ Kiedy Jehowa odrzucił lud izraelski i zabrał mu królestwo, zostały tym samym otwarte drzwi dla „ludzi z narodów”, tak że i oni mogli dostąpić wielkiego przywileju należenia do narodu kapłańskiego. Pierwszym z nich był Korneliusz z pochodzenia nieobrzezany poganin; odwiedziwszy go, apostoł Piotr powiedział: „Wiecie, że się nie godzi Żydowi łączyć się albo schodzić się z cudzoziemcem; lecz mnie Bóg wskazał, żebym żadnego człowieka nie nazywał pospolitym albo nieczystym. (...) Prawdziwie poznaję, iż Bóg nie ma względu na osobę, ale w każdym narodzie, kto się go boi i czyni sprawiedliwość, jest mu przyjemny.” (Dzieje 10:28-35, NT) Apostoł Paweł otrzymał zlecenie udania się do narodów, gdyż Jezus powiedział o nim: „Ten jest mi naczyniem wybranym, aby nosił imię moje przed pogan i przed królów, i przed synów Izraela.” Natomiast do samych Żydów rzekli Paweł i Barnabasz: „Wam najpierw miało być opowiadane słowo Boże; ale ponieważ je odrzucacie i uważacie się za niegodnych żywota wiecznego, oto zwracamy się do pogan [narodów, NW]. Albowiem nam tak rozkazał Pan: Postawiłem cię światłością poganom, abyś był zbawieniem aż do krańców ziemi.” — Dzieje 9:15; 13:46, 47, NT.

 6. Jak Jehowa zaczął spełniać swoją obietnicę daną Abrahamowi?

⁶ Wskazując dobitnie na narody, apostoł Paweł oświadczył: „Napisano bowiem: ‚Właśnie dlatego otwarcie przyznam się do ciebie wśród narodów, Jehowo, i zaśpiewam chwałę twemu imieniu.’ I znowu mówi: ‚Weselcie się, narody, z ludem jego.’ I znowu: ‚Chwalcie Jehowę, wszystkie narody.’” Do Kolosan Paweł napisał: „Nie odpadacie od nadziei Ewangelii [dobrej nowiny, NW], którąście słyszeli, która jest opowiadana wszelkiemu otworzeniu pod niebem, której ja, Paweł, stałem się sługą.” (Rzym. 15:9-11, NW, uw. marg.; Kol. 1:23; NT) „Pismo przewidziawszy, że Bóg z wiary usprawiedliwi pogan, przepowiedziało Abrahamowi: w tobie błogosławione będą wszystkie narody. (...) Błogosławieństwo Abrahama przyszło w Chrystusie Jezusie na pogan [narody, NW].” (Gal. 3:8, 9, 14, NT) Apostołem Pawłem, o którym można było przypuszczać, że będzie królewskim kapłanem, Jehowa posłużył się do przeprowadzenia swego wspaniałego zamysłu, polegającego na udostępnieniu cudownego poselstwa Ewangelii ludziom z narodów, którzy nie należeli do cielesnego ludu izraelskiego.

 7. Co to znaczy przyjąć „dobrą nowinę”? Jakie to niesie z sobą dobrodziejstwa?

⁷ Jednostkom tak „powołanym” przypada w udziale zjednoczenie się z Chrystusem, wielkim Kapłanem królewskim. Apostoł Paweł pisał: „Niegdyś będąc poganami [ludźmi z narodów, NW] w ciele, nazywani nieobrzezanymi, (...) byliście w owym czasie bez Chrystusa, dalecy od społeczności Izraelskiej i obcy umowom obietnicy, nie mający nadziei i bez Boga na świecie. Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzyście niegdyś byli dalecy, staliście się bliskimi przez krew Chrystusową.” A w innym miejscu wyraził się: „Wszyscy jednym jesteście w Chrystusie Jezusie. A jeśliście wy Chrystusa, tedyście nasieniem Abrahama, a według obietnicy dziedzicami.” (Efez. 2:11-13; Gal. 3:28, 29, NT) Dobra nowina dla narodów oznacza doprowadzenie ich do harmonii z Jehową Bogiem i zapewnienie im błogosławieństw Jego obietnic. Jest to prawdziwa zasługa wielkiego Kapłana Jehowy, Jezusa Chrystusa, że nie tylko przybliża ludzi z narodów do Boga, ale i Boga do nich. Wynikiem tego jest czysta i święta społeczność. Ta dobra nowina została skierowana do wszystkich narodów, lecz nie wszyscy ludzie ją przyjmują. Wobec tych, którzy ją przyjmują, Jehowa spełnia swoją obietnicę, że dzięki Abrahamowi i jego nasieniu „błogosławione będą wszystkie narody”. Głoszenie tej dobrej nowiny ciągle jeszcze jest w toku. Właściwie jest ona teraz ogłaszana daleko i szeroko w zakresie o wiele większym niż kiedykolwiek przedtem. W obecnym czasie dobra nowina powoduje występowanie z narodów już innej klasy ludzi, lecz dzieło to w dalszym ciągu przeprowadzane jest przez królewskie kapłaństwo.

DUCHOWE KRÓLEWSKIE KAPŁAŃSTWO

 8. Jak spełnia się Boży zamiar posiadania królewskiego kapłaństwa, mimo że cielesny Izrael zawiódł?

⁸ Zamysł Jehowy co do posiadania królewskiego kapłaństwa urzeczywistnia się mimo niedopisania cielesnego ludu izraelskiego. Apostoł Paweł pisze: „Nie wszyscy, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelitami. I nie wszyscy są także dziećmi Abrahama, dlatego że są jego potomstwem. (...) W księdze Ozeasza tak mówi: ‚Nazwę swym ludem ten, który nie był moim ludem, (...) nazwani będą synami Boga żywego.’” „Nie odrzucił Bóg ludu swego, który przedtem wybrał. (...) Jaki stąd wniosek? Izrael nie osiągnął tego, do czego dążył. Jedynie wybrani dopięli celu. Pozostali zaś pogrążyli się w zatwardziałości.” (Rzym. 9:6, 7, 25, 26; 11:2, 7, Kow) Z odrzucenia Żydów skorzystali inni, bo chociaż niektórzy członkowie prawdziwego królewskiego kapłaństwa zostali wybrani spośród cielesnego Izraela, to jednak większość pochodzi z narodów. W ten sposób spełnia się pierwotny zamysł Jehowy, aby posiadać królewski naród kapłanów. O nich to pisał apostoł Paweł: „Tym, którzy Boga miłują, wszystko dopomaga ku dobremu, tym, którzy według postanowienia Bożego są powołani. Albowiem, których on przedtem poznał, tych też przeznaczył [których obdarzył pierwszym uznaniem, tych też z góry ustanowił, NW], aby byli podobni obrazowi Syna jego, żeby on był pierworodnym między wielu braćmi. A których (...) powołał, tych i usprawiedliwił; A których usprawiedliwił, tych i uwielbił.” „Jeśli [jesteśmy] dziećmi, tedy i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeżeli tylko z nim cierpimy, abyśmy też z nim i uwielbieni byli.” — Rzym. 8:28-30, 17, NT.

 9. Jak apostoł Piotr charakteryzuje królewskie kapłaństwo?

⁹ Do ‚wybranych według przewidywania Boga Ojca’ pisze apostoł Piotr: „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez powstanie Jezusa Chrystusa z umarłych, ku dziedzictwu nieskazitelnemu i niepokalanemu i niezwiędłemu, w niebiesiech dla nas zachowanemu, którzy mocą Bożą strzeżeni jesteśmy przez wiarę ku zbawieniu, które zgotowane jest, aby było objawione czasu ostatecznego.” Dalej apostoł Piotr dodaje: „Przystępując do niego [do Chrystusa], do kamienia żywego przez ludzi wprawdzie odrzuconego, ale od Boga wybranego, kosztownego, i wy jako żywe kamienie budujcie się w dom duchowny [duchowy, NW], w kapłaństwo święte, ku ofiarowaniu duchownych ofiar przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. A przetoż mówi Pismo: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, kosztowny; a kto weń uwierzy, nie będzie pohańbiony [nie dozna zawodu, NW]”. (1 Piotra 1:3-5; 2:4-6, NT) Ta duchowa budowla jest domem królewskim, gdyż jest założona na prawdziwym fundamencie, na namaszczonym Królu Jehowy, Jego królewskim Synu dziedzicu Bożym. Apostoł wskazuje tutaj, że królewski naród kapłanów, królewskie kapłaństwo Boże, składa się z Chrystusa Jezusa i członków jego ciała, a więc że jest to kapłaństwo niebiańskie.

10. Wskaż na podstawie tekstów, jak można dostąpić nadziei zostania członkiem królewskiego kapłaństwa w niebie?

¹⁰ Taka cudowna nadzieja daleko wykracza poza możliwości ludzkiej wyobraźni. Powstać mogła tylko z inspiracji Jehowy mocą Jego świętego ducha. Gdy ten duch Stworzyciela ożywia umysł, uzdalnia go do odczuwania niebiańskich nadziei. Dlatego też do tych, którzy mają tę nadzieję, są skierowane słowa: „Właśnie was Bóg ożywił, choć byliście martwymi w swoich wykroczeniach i grzechach.” „Jeżeli razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze jest, gdzie Chrystus siedzi po prawicy Bożej (...) zachęceni nadzieją nagrody, która czeka was w niebiesiech.” Ci, których ożywia ta nadzieja, są duchową świątynią w Chrystusie: „W nim cała budowla mocno jest zespolona i wzrasta, by tworzyć świątynię świętą w Panu [dla Jehowy, NW] (...) aby stać się przybytkiem Bożym.” Świętą niebiańską świątynią jest królewskie kapłaństwo. — Efez. 2:1, NW; Kol. 3:1; 1:5; Efez. 2:21, 22, Kow.

11. Dlaczego wszyscy członkowie ludu Jehowy mogą być ogromnie wdzięczni za ustanowienie Królestwa? Jakie będzie jego miejsce we wszechświecie?

¹¹ Wszyscy członkowie tej klasy, przebywający jeszcze na ziemi, odczuwają wraz z setkami tysięcy „drugich owiec” Pańskich głęboką wdzięczność za to cudowne, mistrzowskie zrządzenie Boże, którym jest Królestwo niebios. Jest ono przybytkiem, w którym Jehowa mieszka duchowo; jest miejscem, jakiego Najwyższy dotąd nie posiadał! A chociaż przewyższa to może zdolność naszej wyobraźni, niemniej jednak jest prawdą. Jest to święta, niebiańska świątynia. Tak więc królestwo kapłanów jest świątynią albo kościołem, będzie zaś najwyższym miejscem we wszechświecie, ponieważ o Chrystusie napisano, że go Bóg osadził „wyżej nad wszelkie władze i zwierzchności i moce i państwa, i nad wszelkie miano mianowane nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym; i wszystko poddał pod nogi jego, i dał go jako głowę nad wszystkim Kościołowi, który jest ciałem jego”. Dlatego też Biblia nazywa go ‚władcą królów ziemi’. Apostoł Jan wypowiada się o nim jako o tym, który „nas umiłował i obmył nas z grzechów naszych krwią swoją, i uczynił nas królami i kapłanami Bogu i Ojcu swemu”. Zwróćmy uwagę szczególnie na wyrażenie: „uczynił nas królami i kapłanami” — a więc królestwem kapłanów. Godność królewska i kapłańska to dwa najwyższe urzędy, jakie w ogóle istnieją między ludźmi, i trafnie określają one to nader wysokie stanowisko, które zajmą synowie Boży. — Efez. 1:21-23; Obj. 1:5, 6, NT.

12. Skąd wiemy, że chwała Jehowy opiewana będzie w niebie i na ziemi? Czy to nas uszczęśliwia i dlaczego?

¹² Przypuszczalni członkowie królewskiego kapłaństwa odczuwają żarliwe pragnienie ujrzenia budowli Bożej w niebiosach ukończonej, a siebie samych w niej jako jej części składowe. Będzie to trwała świątnica Jehowy, miejsce, w którym bezustannie będzie oddawana chwała Jego imieniu. Wiemy, że składa się ona ze 144 000 kapłanów podlegających Jezusowi Chrystusowi, którzy opiewają chwałę Jehowie w świętym porządku. Całe niebo usłyszy ich pogodny, wdzięczny śpiew i wszyscy mieszkańcy ziemi zapoznają się z tą najprzyjemniejszą melodią wszechświata, ponieważ przewodniczyć im będzie najmilszy śpiewak niebiańskiego Syjonu, królewski Kapłan, nasz Pan Jezus. Będzie to naprawdę chór nad chórami, wielbiącymi Jehowę w ozdobie świętego szyku, wśród piękna Jego świętości, w świętości Jego swiątnicy! W tym szczęśliwym dniu wszystko znajdzie się na właściwym miejscu, ponieważ będzie przeniknięte duchem porządku teokratycznego. Wszelkie stworzenie będzie opowiadać o wspaniałości i majestacie Najwyższego i świętego Boga Jehowy. Jakże bliski jest teraz dzień, kiedy usunięte zostanie wszystko, co nie jest święte, kiedy ustanie każda forma i każdy wyraz niesprawiedliwości, kiedy zginie wszelkie zło! Pokój, wytchnienie i szczęście staną się w tym rozkosznym dniu udziałem wszystkich żyjących. „Godzien jesteś Jehowo, Boże nasz, otrzymywać chwałę i cześć i moc, ponieważ ty stworzyłeś wszystkie rzeczy i ponieważ z twojej woli zaistniały i zostały stworzone.” — Obj. 4:11, NW.

13. (a) Co miał na myśli psalmista, kiedy wyrażał życzenie, aby ‚znaleźć mieszkanie dla Boga Jakubowego’? (b) Jak spełnia się ten proroczy obraz i jakie święte pragnienia żywi lud Jehowy?

¹³ Członkowie królewskiego kapłaństwa pragną widzieć urzeczywistnienie się tych cudownych rzeczy i dlatego gorliwie zmierzają do tego celu. Nie zaznają spokoju ani zadowolenia, dopóki wszystko, co żyje, nie będzie obwieszczało chwały Jehowy, dopóki „wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi i pod ziemią i w morzu, i wszystko, co w nich jest. (...) [nie powie]: Siedzącemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć i chwała i moc na wieki wieków.” (Obj. 5:13, NT) Dawid, starożytny król Syjonu, który był proroczym obrazem wielkiego Króla i Kapłana, wyraził podobne życzenie, dla naszego dobra utrwalone na piśmie. Tęsknił on za tym, by arka Boża reprezentująca obecność Jehowy miała zapewnione bezpieczeństwo i spokój w świątnicy. Posłuchajmy jego wypowiedzi: „Nie wejdę do przybytku mojego domu, nie legnę na posłaniu mego łoża, nie użyczę snu moim oczom, ani zdrzemnięcia moim powiekom, (...) póki nie znajdę miejsca dla Pana, mieszkania dla Boga Jakubowego.” (Ps. 131:3-5, Staffa; w Gd Ps. 132) A więc miejsce odpocznienia dla Jehowy! Co za cudowna, wzniosła myśl! Takie pragnienia powstają w sercu i umyśle człowieka za sprawą ducha Jehowy. Psalmista mówi dalej: „Wstań, o Panie, i wyrusz ku miejscu spoczynku swego, ty i arka twej mocy. Kapłani twoi obloką się w sprawiedliwość (...) Albowiem Pan obrał Syjon, na swoje go obrał mieszkanie. ‚Tu odpoczynek mój na wieki, tutaj zamieszkam, jak tego pragnąłem.’” (Ps. 131:8, 9, 13, 14, Staffa) Syjon jest miastem królewskim, „stolicą” uniwersum, składającą się z Króla Chrystusa Jezusa i 144 000 „żywych kamieni”; jest wybranym, niezmiennym, serdecznie umiłowanym miejscem zamieszkania Jehowy. Potrzeba było tysięcy lat, by przygotować i zbudować Mu takie urządzenie — Jego świątynię. Za pośrednictwem królewskiego kapłaństwa Jehowa będzie utrzymywał łączność ze wszystkimi swoimi stworzeniami. Królewskie kapłaństwo Syjonu traktuje On jako środek wybawienia. Kapłanów jego przyobleka w wybawienie; cały ich wygląd zwiastuje zbawienie. Członkowie tego grona, pozostający dziś jeszcze na ziemi obwieszczają zbawienie niezliczonym tysiącom: „Wstąpią wybawcy na górę Syjon, sądzić górę Ezawa, i Pańskie będzie królestwo.” — Abd. 21, Wu.

WYMAGANE PRZYMIOTY ORAZ OBOWIĄZKI KRÓLEWSKIEGO KAPŁAŃSTWA

14. Wymień naczelne wymaganie, jakie Jehowa stawia swemu ludowi. Czy należy służyć tylko przez wzgląd na nagrodę? Wyjaśnij to.

¹⁴ Naczelnym wymaganiem było i jest nadal posłuszeństwo. Kiedy przed Izraelitami przy górze Synaj po raz pierwszy wspomniano o królewskim kapłaństwie, padły takie słowa Jehowy: „Jeśli słuchając posłuszni będziecie głosu memu i strzec będziecie przymierza mego, będziecie mi własnością nad wszystkie narody; chociaż moja jest wszystka ziemia. A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym.” (2 Mojż. 19:5, 6) Do Aarona, pierwszego wielkiego kapłana izraelskiego Jehowa powiedział: „W ziemi ich dziedzictwa mieć nie będziesz, i działu nie będziesz miał między nimi; Jam dział twój, i dziedzictwo twoje wpośród synów Izraelskich.” (4 Mojż. 18:20) Członkom wiernego, królewskiego kapłaństwa nie wolno służyć tylko przez wzgląd na niebiańską nagrodę, chociaż muszą kierować ku niej swoje serca. Jednak ta wielka nagroda niebiańska przypadnie im w udziale tylko wówczas, gdy będą służyli Jehowie w całkowitym posłuszeństwie i Jego uczynią swoim dziedzictwem.

15. Jakie między innymi ułomności uniemożliwiały obrazową służbę kapłańską? Czy obecnie wady cielesne czynią kogoś niezdatnym? Jakiego rodzaju braki albo nieczystości mogą się przyczynić do uznania kogoś za niezdatnego?

¹⁵ W obrazowym kapłaństwie nawet zewnętrzny wygląd i cała postać kapłana były odbiciem najzupełniejszej czystości i wyłącznego oddania się Jehowie. Zakon bardzo dokładnie określał wymagania dotyczące stanu jego ciała i ustalał mu tryb życia. Ułomności cielesne, jak ślepota, kulawość, płaski nos, złamanie nogi, karłowatość, uszkodzenie oczu itp. sprawiały, że dany mężczyzna nie nadawał się do stanu kapłańskiego. (3 Mojż. 21:16-24) Istniało podobno 120 wad, które mogły się stać powodem niezdatności do tej służby. Jeżeli więc obrazowemu kapłaństwu stawiano tak surowe wymagania, to tym bardziej pozaobrazowemu! Wprawdzie cielesne braki nie wykluczają nikogo z uczestnictwa w niebiańskim królewskim kapłaństwie, lecz są inne wady, które w tym wypadku mogą stanąć na przeszkodzie, ponieważ do nieba nie dostanie się nigdy żadna nieczystość: „Chrystus umiłował kościół (...) oczyściwszy [go] kąpielą wodną przez Słowo, ażeby przedstawić go sobie chwały pełnym Kościołem, nie mającym skazy, ani zmarszczki, ani czegoś podobnego, ale żeby był świętym i niepokalanym.” „Żaden wszetecznik albo nieczysty, albo chciwiec, który jest bałwochwalcą, nie ma dziedzictwa w królestwie Chrystusowym i Bożym.” „Starajcie się żyć z wszystkimi w pokoju i ubiegajcie się o tę świętość, bez której nikt nie ujrzy Pana.” — Efez. 5:25-27; 5:5, NT; Hebr. 12:14, Kow.

16. Jakim sposobem lud Jehowy pozostaje w stanie oczyszczonym?

¹⁶ Myśl o możliwości zostania uznanym za nienadającego się na członka królewskiego kapłaństwa jest straszna, po prostu przejmuje grozą. Dlatego też przypuszczalni jego członkowie muszą szczerze przykładać do wymagań Jehowy pełną modlitwy, właściwą uwagę. Muszą pozostawać czyści, będąc oczyszczeni mocą drogocennej krwi Chrystusa Jezusa i na tej podstawie poczytani za sprawiedliwych. Ci, którzy dzięki niezasłużonej dobroci naszego niebiańskiego Ojca zaliczają się do królewskiego kapłaństwa, niech pamiętają o następujących słowach: „Mając tedy, bracia, śmiałość wejść do miejsca świętego przez krew Jezusa, drogą nową i żywą, którą nam poświęcił przez zasłonę, to jest przez ciało swoje, i mając kapłana wielkiego nad domem Bożym, przystąpmyż ze szczerym sercem, w pełności wiary, mając oczyszczone serca od sumienia złego i ciało omyte wodą czystą.” (Hebr. 10:19-22, NT) Wielki królewski Kapłan Chrystus Jezus jest naszą ochroną.

17. Wyjaśnij słowa ap. Pawła z Hebrajczyków 5:1 i ich zastosowanie do Chrystusa Jezusa.

¹⁷ A teraz ich najgłówniejsze obowiązki: Apostoł Paweł pisze: „Każdy najwyższy kapłan, z ludzi wzięty dla ludzi bywa postanowiony na służbę Bożą, aby składał dary i ofiary za grzechy.” (Hebr. 5:1, NT) Myślą przewodnią opisu jest to, że kapłaństwo ustanowione jest przez Boga i ma służyć Bogu oraz upadłym ludziom; na tym polega właściwy cel kapłaństwa. Nadto powiedziano: „Każdy najwyższy kapłan postanawiany bywa dla składania darów i ofiar, i dlatego potrzeba, aby i ten miał co ofiarować.” „Chrystus, przyszedłszy jako Najwyższy Kapłan przyszłych dóbr przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie tego tworzenia, ani przez krew kozłów i cielców, ale przez własną krew swoją, wszedł raz na zawsze do miejsca świętego, znalazłszy [dla nas, NW] wieczne odkupienie.” „Chrystus wszedł (...) do samego nieba, aby się teraz wstawiał za nami przed obliczem Bożym.” (Hebr. 8:3; 9:11, 12, 24; 10:12, NT) Ofiarą przez niego złożoną było jego własne życie, którego się zrzekł dobrowolnie. Wartość swego doskonałego życia ludzkiego ofiarował niebiańskiemu Ojcu, a wszystko to działo się ku chwale Jehowy i naszemu pożytkowi, abyśmy mogli korzystać z boskiej łaski.

18. W jaki sposób ‚wargi kapłana strzegą umiejętności’?

¹⁸ Członkowie królewskiego kapłaństwa muszą być nauczycielami i stróżami prawa Bożego, „bo wargi kapłana będą strzec umiejętności, i o zakon pytać będą ust jego, ponieważ aniołem [wysłannikiem, uw. marg.] Pana zastępów jest.” ‚Nauczajcie synów izraelskich wszystkich ustaw, które im rozkazał Pan przez Mojżesza.’ (Mal. 2:7, Wu; 3 Mojż. 10:11; 5 Mojż. 33:10; 17:9-11) Ci ordynowani nauczyciele musieli uczyć teokratycznie, ponieważ ciążyła na nich wielka odpowiedzialność, od której ich Bóg nie uwolnił. Stosowali oni prawo Jehowy, zatem Sędzią w Izraelu był właściwie Jehowa. Wierni kapłani nauczali Jego prawa i utrzymywali Jego lud na właściwych ścieżkach. Naprawdę troszczyli się o „owce”.

19. Wskaż, jak kapłaństwo jest obowiązane pouczać o prawie święty lud Boży.

¹⁹ W świętym narodzie Bożym obowiązki nauczyciela prawa należały na mocy zasady teokracji do wielkiego kapłana, ponieważ cała władza państwowa ześrodkowana była w Jehowie. Podobnie wszelka działalność zboru odbywa się w imieniu Jehowy. On jest Ustawodawcą. „Jehowa jest naszym Sędzią, Jehowa jest naszym Ustawodawcą, Jehowa jest naszym Królem; on sam nas wybawi.” (Izaj. 33:22, NW) Tak jak kiedyś władzę ustawodawczą w praktyce sprawował Mojżesz, będąc prawnie związany tylko ustawą zasadniczą narodu, czyli jego konstytucją, tak w rozwiniętej teokracji zarządza prawem Jehowy Prorok, który jest większy od Mojżesza, to znaczy Chrystus Jezus. „Jego słuchać będziecie we wszystkim, cokolwiek do was mówić będzie. I stanie się, że każda dusza, któraby nie słuchała tego Proroka, będzie wygładzona z ludu.” (Dzieje 3:22, 23, NT) Dzisiaj wymagane jest radosne posłuszeństwo.

20. Wymień niektóre z przymiotów wymaganych w kapłaństwie i wyjaśnij, dlaczego mamy je brać pod uwagę.

²⁰ Przypatrzmy się uważnie pożądanym przymiotom i obowiązkom wielkiego Króla-Kapłana, który stanowi dla swoich podkapłanów przykład albo wzór godny naśladowania. Umiał on „współczuć z nieumiejętnymi i błądzącymi”, jak również „mocen jest całkowicie zbawić tych, którzy przed Bogiem stawają za jego pośrednictwem. Bo żyje wiecznie i może wstawiać się za nimi. Takim to miał być nasz arcykapłan: święty, bez winy, bez skazy, różniący się całkowicie od grzeszników”; jest on wciąż do dyspozycji w służbie, gdyż „każdy kapłan zjawia się dzień w dzień do pełnienia swej służby”. Podobnie od podkapłanów wymaga się, aby składali ofiary: „Przez niego zanosić będziemy Bogu nieustannie ofiarę chwały, to znaczy słowa wielbiące imię jego. Nie zapominajcie czynić dobrze i dzielić się z innymi, bo w takich ofiarach Bóg ma upodobanie.” — Hebr. 5:2; 7:24-26; 10:11; 13:15, 16, Kow.