Część druga

 1. (a) Jak długo Babilon Wielki miał swą główną siedzibę w starożytnym Babilonie? (b) W jaki sposób Babilon Wielki sprawował władzę również nad innymi potęgami światowymi? (c) Do czego wykorzystywał swe religijne przewodnictwo?

GŁÓWKĄ siedzibą Babilonu Wielkiego, jako światowego imperium religii fałszywej, było starożytne miasto Babilon nad rzeką Eufrat. Jednakże w roku 539 przed Chr. Babilon utracił swą pozycję jako trzecia potęga światowa w historii biblijnej i ustąpił miejsca medo-perskiej potędze światowej. Babilońską potęgę światową poprzedzały już dwie inne potęgi światowe, a mianowicie: Egipt i Asyria. Jednakże Babilon Wielki, imperium światowe religii babilońskiej, sprawował władzę również nad tymi dwiema poprzednimi potęgami światowymi. On wykorzystywał swe religijne przewodnictwo do wciągania ich do walki przeciw Nasieniu niewiasty Bożej, usiłując za ich pośrednictwem zniszczyć linię rodową, z której miało przyjść Nasienie. Babilon Wielki jest międzynarodową wszetecznicą, która się zadaje z politycznymi władcami ziemi, aby osiągnąć swe cele religijne. Tak więc on łączy religię z polityką.

 2. Co Babilon Wielki usiłował uczynić w Egipcie? Z jakim wynikiem?

² Po śmierci Józefa, premiera Egiptu, który był wnukiem patriarchy Izaaka, Babilon Wielki jako potęga religijna współdziałał z faraonem egipskim w jego próbie zniszczenia ludu Józefa, Hebrajczyków. Oni byli wówczas w ziemi egipskiej gośćmi, obcokrajowcami. Aby ich wytępić, faraon posłał ich jako niewolników do ciężkich robót. Gdy to zawiodło, wydał dekret, w myśl którego u Hebrajczyków miały być uśmiercane wszystkie noworodki płci męskiej. Babilon Wielki zapewne musiał wtedy być przekonany, że zatriumfował nad niewiastą Bożą, którą w Egipcie reprezentowali Hebrajczycy, synowie Izraela. Jednak wbrew temu diabelskiemu zarządzeniu faraona, który uprawiał duchowy nierząd z Babilonem Wielkim, hebrajskie niemowlęta płci męskiej nadal się rodziły i pozostawały przy życiu, a wśród nich Mojżesz.

 3. Jaki cios dosięgnął Babilon Wielki w Egipcie?

³ W czterdziestym roku życia Mojżesz próbował zapoczątkować ruch wolnościowy mający na celu wyzwolenie synów Izraela, jednakże musiał uciekać do dalekiej ziemi madiańskiej. Czterdzieści lat później Jehowa posłał go z powrotem do Egiptu jako swego proroka, aby wyprowadził Izraelitów z ziemi niewoli. Zsyłając na Egipcjan dziesięć pustoszących plag, Jehowa wystąpił w obronie Nasienia swej niewiasty, „gdy nad bogami ich wykonał Pan [Jehowa, NW] sądy” i gdy zmarli wszyscy pierworodni synowie Egipcjan. Jaki to musiał być cios dla religijnego Babilonu Wielkiego! Wkrótce potem Jehowa obnażył bezsilność jego religii, gdy zniszczył całą ścigającą Izraelitów siłę militarną faraona w odmętach Morza Czerwonego, przez które przedtem przeprowadził bezpiecznie Izraelitów, aby ich poprowadzić do ziemi, którą obiecał dać Abrahamowi, swemu przyjacielowi. — 4 Mojż. 33:4; Ps. 78:43-53; 2 Mojż. 15:1-21.

 4. (a) Jaka linia rodowa królów izraelskich stała się celem ataków nieprzyjaciółki? (b) Jak się jej udało oszukać Salomona?

⁴ Czterysta czterdzieści trzy lata później król Dawid panował w Syjonie, cytadeli Jeruzalemskiej jako władca wszystkich dwunastu pokoleń Izraela. Ponieważ Dawid okazał się mężem miłym sercu Jehowy, więc Jehowa zawarł z nim przymierze co do wiecznego królestwa, które miało się wywodzić z jego linii królewskiej. (2 Sam. 7:1-18, 1 Sam. 13:14) Dzięki temu królewskiemu przymierzu zawartemu z Dawidem niewiasta Boża wiedziała już, że jej obiecane Nasienie musi przyjść z rodu króla Dawida. Ale również nieprzyjaciółka, Babilon Wielki, zaraz to pojęła i ruszyła do walki z królewską linią Dawida. Salomon, syn Dawida, objął po swym ojcu „tron Jehowy” w Syjonie (Jeruzalem) i wybudował wspaniałą świątynię dla wielbienia Jehowy. Ponadto upiększył Jeruzalem, święte miasto Boga ludu izraelskiego. Ale Salomon nie był tym obiecanym Nasieniem niewiasty Bożej. Religijny Babilon Wielki oszukał starego króla Salomona przy pomocy swych przedstawicielek, licznych pogańskich żon Salomona, dla których on wybudował wyżyny, czyli miejsca kultu, żeby tam mogły wielbić swych bogów. — 1 Król. 11:1-10.

 5. Na skutek jakiego rozwoju wydarzeń po śmierci Salomona znalazło się w niebezpieczeństwie miasto, które reprezentowało na ziemi niewiastę Bożą?

⁵ Na skutek buntu po śmierci niewiernego Salomona nastąpił podział królestwa domu Dawidowego. Zbuntowane północne królestwo izraelskie uczyniło jedno ze swych miast stolicą państwa i zaprowadziło kult złotych cielców, a w końcu w Samarii, trzeciej stolicy tego królestwa, uprawiano kult Baala. Natomiast Jeruzalem [Syjon] pozostało stolicą królestwa Judy, do którego poza pokoleniem Lewiego służącym w świątyni Jehowy należały jedynie dwa pokolenia. (1 Król. 11:41 do 16:33) Tak minęły dwa stulecia, po czym w ósmym wieku przed Chrystusem Izraelici zaczęli odczuwać istnienie nowej potęgi światowej. W roku 740 przed Chr. asyryjski król Sargon II splądrował Samarię, stolicę północnego królestwa izraelskiego, obalił to królestwo, a pozostałych przy życiu Izraelitów uprowadził do Asyrii. Niewiele lat później Asyryjczycy pod dowództwem króla Sennacheryba, syna Sargona II, dokonali najazdu na ziemię Judy. Jeruzalem, które wówczas reprezentowało na ziemi niewiastę Bożą, znalazło się w niebezpieczeństwie. W tym czasie Babilon był poddany Asyrii; jednak Asyryjczycy wyznawali religię babilońską.

 6. Jakie zuchwałe słowa wykrzykiwał wobec mieszkańców Jeruzalem rzecznik króla asyryjskiego i jego boga?

⁶ Rozłożywszy się obozem pod judejskim miastem Lachis, król asyryjski Sennacheryb wysłał posłów do Jeruzalem i zuchwale zażądał od króla Ezechiasza poddania mu świętego miasta. Jego asyryjski rzecznik Rabsaces stanął pod murami miasta, występując jednocześnie jako świadek Nesrocha, boga króla Sennacheryba i wołał donośnym głosem do Żydów znajdujących się na murach miejskich: „Nie słuchajcie Ezechiasza (...), który was zwodzi, mówiąc: Jahwe nas uwolni. Czyż to bogowie narodów uwolniły każdy swój kraj z ręki króla Asyrii? Gdzież to są bogowie Amatu i Arpadu? Gdzież są bogowie Sefarwaimu, Hena i Iwwa? Czyż uwolniły Samarię z mojej ręki? Którzy to są bogowie krajów, którzy uwolnili swój kraj z mojej ręki. Jahwe więc ma uwolnić Jeruzalem z mojej ręki?” — 2 Król. 18:9-37, Kr.

 7. (a) Czy Jeruzalem się poddało? (b) Jaką odpowiedź dał Jehowa przez swego proroka Izajasza?

⁷ Ponieważ Jeruzalem odmówiło poddania się Sennacherybowi, więc on uznawał za konieczne wysłać jeszcze jedno poselstwo znieważające Jehowę, Boga Jeruzalem. Wtedy Jehowa odpowiedział mu ze świętego miasta przez swego proroka Izajasza następującymi wyzywającymi słowami: „Wzgardziła tobą i śmiała się z ciebie panna, córka syjońska: kiwała za tobą głową, córka jerozolimska. Kogożeś hańbił i komuś bluźnił? przeciwko komu głos swój podnosiłeś i wyniosłeś ku górze oczy twoje? Przeciw świętemu Izraelowemu. Przez usta sług twych hańbiłeś Pana [Jehowę, NW] (...) założę tedy kolce na nozdrza twoje, a wędzidło na usta twoje, a wrócę cię na drogę, którąś przyszedł.” — 2 Król. 19:1-28, Wu.

 8. Jak spełniły się słowa Izajasza na Sennacherybie i jego wojsku?

⁸ Jeszcze tej nocy anioł Jehowy uśmiercił sto osiemdziesiąt pięć tysięcy wojowników Sennacheryba, a rano jakby za pomocą haka założonego w nozdrza Sennacheryba Jehowa zaprowadził go z powrotem do Niniwy, stolicy Asyrii. Po tej klęsce Sennacheryb jeszcze zburzył zbuntowany Babilon; jednakże nigdy nie mógł się chełpić zburzeniem czy zawładnięciem Jeruzalem. Sennacheryb został zamordowany przez własnych dwóch synów w świątyni podczas wielbienia swego boga Nesrocha. Stało się to w okresie, gdy był zajęty odbudową Babilonu. — 2 Król. 19:35-37.

NIEWOLA I WYZWOLENIE

 9. Jaki rozwój wydarzeń doprowadził do zburzenia miasta, którego imieniem nazwano niewiastę Bożą?

⁹ Jednakże konflikt miedzy niewiastą Bożą a jej nieprzyjaciółką, Babilonem Wielkim, bynajmniej się nie skończył. W następnym stuleciu odbudowany Babilon pod władzą swego największego króla Nabuchodonozora II zdobył pozycję dominującej potęgi światowej. W tym czasie Jeruzalem i jego świątynia poświęcona wielbieniu Jehowy były bardzo skalane. To, co się właśnie wydarzyło, zdawało się oznaczać ostateczną klęskę niewiasty Bożej i szczytowy triumf jej nieprzyjaciółki, ponieważ w roku 607 przed Chr. Jeruzalem, którego imieniem nazwano niewiastę Bożą, zostało całkowicie zburzone.

10. Dlaczego niewiasta Boża mogła powiedzieć do Babilonu Wielkiego: „Nie wesel się ze mnie”?

¹⁰ Niewiasta Boża, Jeruzalem niebiańskie, ostała się jednak i ona wiedziała, że to ziemskie miasto zostało zburzone na mocy wyroku Jehowy, jej małżonka. Z wypowiedzi proroków Izajasza, Jeremiasza i innych żydowskich proroków wiedziała, że ziemskie Jeruzalem miało pozostać spustoszone tylko przejściowo, przez zaledwie siedemdziesiąt lat. Wtedy jej dzieci, przebywające w niewoli, miały być wyzwolone z Babilonu, który je uprowadził i miały powrócić, aby odbudować Jeruzalem oraz świątynię. W związku z tym niewiasta Boża, którą przedstawiało obrazowo Jeruzalem ziemskie, mogła wtedy powiedzieć do Babilonu i do jego odpowiednika, Babilonu Wielkiego: „Nie wesel się ze mnie, nieprzyjaciółko moja! Jeślim upadła, powstanę; jeśli siedzę w ciemnościach, Pan [Jehowa, NW] jest światłością moją.” — Mich. 7:8.

11, 12. Jakie proroctwa miały się teraz spełnić na Babilonie i jakie słowa mogli powiedzieć o jego królewskiej dynastii wygnańcy z Jeruzalem?

¹¹ Babilon okropnie zgrzeszył przeciwko Jehowie. Zasłużył na to, aby go nie ominęła sprawiedliwa pomsta Boża. Musiał teraz z kolei sam wypić kielich upokorzenia, grabieży i zniszczenia, który przygotował do wypicia ziemskiemu Jeruzalem. Proroctwa, które Jehowa dawno przedtem wypowiedział przez swych świętych proroków, miały się teraz wkrótce spełnić. Przeciwko Babilonowi zgromadziły się właśnie wojska z różnych narodów, o których Bóg mówił w swych proroctwach. Na wodza tej armii powołał Cyrusa, którego imię oznajmił już dawno przedtem. On również natchnął go myślą, aby przez odprowadzenie wód Eufratu pozbawić to wielkie miasto jego naturalnej ochrony, jaką stanowiła rzeka. Bóg sprawił, że bramy miasta zostały otwarte dla inwazji wojsk Cyrusa. On kazał napisać na ścianie sali jadalnej króla Baltazara, że dni jego królowania dobiegły końca, że został zważony na wadze i okazał się zbyt lekkim, oraz że jego królestwo ma być rozdzielone i dane Medom i Persom. Wkrótce potem, jeszcze tej samej nocy w roku 539 przed Chr. Baltazar został zabity. Dynastia królewska, zapoczątkowana przez Nabuchodonozora osiemdziesiąt sześć lat przedtem, skończyła się i wygnańcy z Jeruzalem mogli powiedzieć o tej dynastii słowami Izajasza:

¹² „Jakoż to, żeś spadł z nieba, o jutrzenko! która wschodzisz rano? powalonyś aż na ziemię, któryś wątlił narody! Wszakżeś ty mawiał w sercu swym: Wstąpię na niebo, nad gwiazdy Boże wywyższę stolicę moją, a usiądę na górze zgromadzenia, na stronach północnych; wstąpię na wysokość obłoków, będę równy Najwyższemu. Wszakże strącon jesteś aż do piekła [Hadesu, NW] w głębokość dołu.” — Izaj. 14:3-15; Dan. 5:1-31.

13. Co mogli teraz powiedzieć wygnańcy żydowscy do miasta Babilonu?

¹³ W odniesieniu do miasta Babilonu wygnańcy żydowscy mogli teraz mówić proroczymi słowami Izajasza: „Zstąp, a usiądź w prochu, panno, córko Babilońska! siądź na ziemi, a nie na stolicy, córko Chaldejska! (...) Siedź milcząc, a wnijdź [wejdź] do ciemności, córko Chaldejska! bo cię więcej nie będą nazywać panią królestw.” Wygnańcy żydowscy mogli zarazem powiedzieć do tej, która dawniej podbiła ich w niewolę: „To mówi odkupiciel nasz, imię jego Pan [Jehowa, NW] zastępów, Święty Izraelski.” — Izaj. 47:1-5.

14. Co umożliwiło powrót niewolników, odbudowę świątyni i murów Jeruzalem?

¹⁴ Następnie Jehowa jako Odkupiciel Izraela pobudził umysł zdobywcy Babilonu, króla perskiego Cyrusa, do wydania dekretu uwalniającego niewolników żydowskich, aby mogli powrócić do góry Syjon i odbudować Jeruzalem oraz świątynię Jehowy. Na krótko przed końcem siedemdziesięcioletniego spustoszenia Jeruzalem ostatek wiernych Izraelitów wraz z tysiącami nieżydowskich sług i służebnic powrócił do swej ojczyzny i osiedlił się znowu na terenach, gdzie poprzednio stały miasta. Skończyło się spustoszenie Jeruzalem. Obudziło się ono ze stanu otępienia spowodowanego nieszczęściem, otrząsnęło się z prochu, powstało i znowu zajęło czcigodne miejsce świętego miasta. Pierwszego dnia swego siódmego miesiąca księżycowego w roku 537 przed Chr. Żydzi zbudowali ołtarz na terenie świątyni i wznowili tam wielbienie Jehowy. W roku 516 przed Chr. mimo wieloletniego oporu ze strony nieprzyjaciół odbudowa świątyni została ukończona. Sześćdziesiąt jeden lat później odbudowano mury otaczające Jeruzalem, co sprawiło dalszy zawód nieprzyjaciołom Jehowy i Nasienia Jego niewiasty.

15. (a) Pod jakim względem Babilon Wielki nadal rozwijał się pomyślnie, chociaż wpływy wywierane przez to miasto się zmniejszały? (b) Jak zareagowali przedstawiciele niewiasty Bożej w przeciwieństwie do Babilonu Wielkiego, gdy Nasienie urodziło się jako człowiek?

¹⁵ Odtąd Jeruzalem [Syjon] znowu wywierało religijny wpływ na Wielbicieli Jehowy, natomiast pogańskie miasto Babilon, przestało być potęgą światową i wywierało coraz mniejszy wpływ w polityce i handlu. Jednakże jego odpowiednik, Babilon Wielki, nadal rozwijał się pomyślnie i utrzymywał swą religijną władzę zwierzchnią nad pogańskimi królami i kolejnymi potęgami światowymi ziemi, a więc nad: Medo-Persją, Grecją i imperium rzymskim. Ta zła niewiasta, Babilon Wielki, w dalszym ciągu oczekiwała pojawienia się obiecanego Nasienia niewiasty Jehowy. Była gotowa okazać wszelką pomoc wielkiemu Wężowi, Szatanowi Diabłu, który miał zmiażdżyć piętę Nasienia niewiasty. Ona się nie cieszyła, gdy jesienią 2 roku przed Chr. w Betlejem pewna żydowska dziewica urodziła to Nasienie, któremu dano imię Jezus. Cieszyli się natomiast przedstawiciele niewiasty Bożej, „mnóstwo zastępów niebiańskich, wysławiających Boga i mówiących: ‚Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój wśród ludzi dobrej woli.’” (NW) Babilon Wielki nie przyłączył się do tego wychwalania. Zamiast tego obmyślał, jak zadać dziecięciu Jezus śmierć z ręki króla Heroda, mianowanego przez Rzym nieżydowskiego władcy Jeruzalem.

16. Jak Jehowa zapobiegł na pewien czas zmiażdżeniu pięty nasienia?

¹⁶ Gdy Jezus przebywał jeszcze w Betlejem, Babilon Wielki posłał kilku swych mędrców religijnych, kilku astrologów ze wschodu, aby zawiadomili króla Heroda, że narodził się przyszły król Żydów. Zasięgnąwszy informacji u nie podejrzewających niczego kapłanów żydowskich i uczonych w Piśmie, Herod wysłał astrologów do Betlejem, i tam oni znaleźli dziecię, ale już nie w stajni, gdzie się urodziło, lecz w domu. (Łuk. 2:7, 12; Mat. 2:11) Bóg Wszechmocny tak nimi pokierował, że w drodze powrotnej ci astrologowie nie wrócili do Heroda i nie ujawnili mu miejsca pobytu Nasienia niewiasty Bożej. Bóg sprawił, że dziecię Jezus znalazło się na jakiś czas w Egipcie, a następnie po śmierci Heroda kazał je zawieść na północ do Nazaretu w rzymskiej prowincji Galilei. Tak więc Babilon Wielki musiał czekać na inną sposobność, żeby zmiażdżyć piętę Nasienia.

17. Jak doszło do pozornego zwycięstwa nad Nasieniem, kto się z tego cieszył, a kto nad tym bolał?

¹⁷ W roku 33 dążący do zdobycia władzy politycznej kapłani i inni przywódcy religijni niewiernych Żydów ulegli wpływowi Babilonu Wielkiego i urzeczywistnili jego plan. Oni po cichu aresztowali Jezusa Chrystusa, uznali go winnym bluźnierstwa i skazali na śmierć, a następnie wydali go rzymskiemu namiestnikowi Jeruzalem, obstając przy tym, aby został zabity na palu męki. Namiestnik w końcu ustąpił i Jezus umarł na Golgocie po południu żydowskiego dnia Paschy. Gdy Jezus leżał martwy w grobie, Babilon Wielki uczuwał radość, a ziemskie Jeruzalem nadal obchodziło Paschę i następujące po niej Święto Przaśników. Ale niewiasta Boża, reprezentowana przez żydowski ostatek, który wiernie podążał za jej Nasieniem, gdy ono żyło w ciele na ziemi, bolała nad śmiercią Jezusa.

18. Jaki całkiem inny obrót wzięły sprawy na trzeci dzień?

¹⁸ Na trzeci dzień po śmierci Nasienia sprawy wzięły zupełnie inny obrót. Jego rana pięty została całkowicie uleczona, ponieważ Ojciec niebiański, Jehowa Bóg, wskrzesił je do życia w duchu, a niewiasta Boża przyjęła je do siebie w niebiosach. Za pośrednictwem aniołów i przez samo Nasienie, które się ukazało jako wskrzeszone z martwych, ona powiadomiła ostatek naśladowców Nasienia o swej radości. Ich smutek zamienił się w bezgraniczną radość. W ciągu następnych czterdziestu dni zmartwychwstały Jezus wielokrotnie ukazywał się wiernym apostołom i innym uczniom, po czym wstąpił do nieba, aby stanąć przed Jehową Bogiem, który posadził swego umiłowanego Syna po prawicy. Ponieważ Bóg dał mu nieśmiertelność, więc wielki Wąż, Szatan, już nie może mu nic zrobić.

OSTATEK JEJ NASIENIA PRZEŚLADOWANY

19. Co się zdarzyło w dzień Pięćdziesiątnicy, dając tym niebiańskiemu Jeruzalem powód do ‚śpiewania’?

¹⁹ Dziesięć dni później Żydzi obchodzili dzień Pięćdziesiątnicy. Wówczas Jehowa Bóg ponownie pobłogosławił swej niewieście, bo przez wylanie swego w ducha świętego na wiernych naśladowców Jezusa na ziemi spowodował, że ona wydała na świat pierwszych z pozostałej liczby członków swego nasienia, współdziedziców Jezusa Chrystusa, jej Głównego Nasienia. Odrzucając niewolniczą uległość wobec religijnego Babilonu Wielkiego i korzystając z wolności, do której powołał ich Chrystus, napełnieni duchem uczniowie zaczęli głosić zdumiewające poselstwo wyzwolenia. Apostoł Piotr jako rzecznik tej sprawy powiedział do okazujących ciekawość Żydów: „Niech więc cały dom Izraela wie na pewno, że Bóg uczynił go zarówno Panem, jak i Chrystusem, tego Jezusa, którego wy przybiliście do pala.” (Dzieje 2:36, NW) Trzy tysiące z nich uwierzyło, okazało skruchę, przyjęło chrzest i otrzymało „wolny dar ducha świętego”. Oni też zostali dołączeni do duchowego nasienia niewiasty Bożej. Z jakąż radością mogło teraz Jeruzalem niebiańskie ‚śpiewać’ jako matka licznych dzieci duchowych. Proroctwo Izajasza (54:1-13) się spełniło.

20, 21. (a) W jaki sposób Babilon Wielki próbował następnie powstrzymać pomnażanie się ostatka nasienia niewiasty Bożej? (b) Czy zniszczenie Jeruzalem było powodem do radości dla Babilonu Wielkiego?

²⁰ Religijny Babilon Wielki nie mógł już więcej wykorzystać swej władzy zwierzchniej nad politycznymi władcami ziemi do ponownego zmiażdżenia pięty Głównego Nasienia niewiasty Jehowy, ponieważ ono jest nieśmiertelne i znajduje się w niebie po możnej prawicy Bożej. Jednakże ten Babilon postanowił powstrzymać pomnażanie się ostatka nasienia niewiasty Bożej, prześladując go, a nawet zabijając jego członków. Do roku 64 po Chr. posługiwał się w tym przeważnie niewiernymi Żydami w Jeruzalem i w synagogach znajdujących się w obrębie imperium rzymskiego, jak również poza jego granicami. Wtedy to przypadkowy pożar strawił stary Rzym. Władze zwierzchnie Rzymu oskarżyły o podpalenie miasta ostatek nasienia niewiasty Bożej na ziemi i prześladowały go. Sześć lat później nastąpiło okropne zniszczenie ziemskiego Jeruzalem. Nie uczyniły tego znajdujące się na ziemi duchowe dzieci niewiasty Bożej, ale Rzymianie, ponieważ niewierni Żydzi zbuntowali się przeciw ich władzy.

²¹ Babilon Wielki nie miał żadnego powodu, aby się cieszyć i triumfować w związku z tym zniszczeniem ziemskiego Jeruzalem, ponieważ uczniowie Jezusa posłuszni jego ostrzeżeniu uciekli ze skazanego na zagładę miasta i nadal wykonywali swą służbę Bożą poza granicami rzymskiej prowincji Judei.

22. Czy niewiasta Boża miała powód do smutku?

²² A niewiasta Boża, Jeruzalem niebiańskie, nie miała powodu, aby nad tym boleć, jak w roku 607 przed Chr., gdy Babilończycy zburzyli ziemskie Jeruzalem i jego świątynię. Ziemskie Jeruzalem już nie wyobrażało niewiasty Bożej. Jej przedstawicielami były jej pozostałe dzieci, nadal wolne. Razem z wywyższonym w chwale Jezusem Chrystusem one stanowiły świątynię duchową i tej świątyni Babilon Wielki nie mógł zniszczyć ani przez burzenie ziemskich, materialnych budowali religijnych, ani nawet budynków, w których odbywały się religijne zgromadzenia zboru wiernych naśladowców Chrystusa.

23. Z kogo składa się oblubienica Chrystusa i w jakim stosunku pozostaje do niewiasty Bożej?

²³ Cały zbór 144 000 wiernych duchowych uczniów Chrystusa miał w końcu stanowić obrazową oblubienicę Pana Jezusa Chrystusa, a niewiasta Boża została wyznaczona do wydania na świat tych wszystkich 144 000 jako resztę swego nasienia, aby w ten sposób dostarczyć oblubienicę dla swego Głównego Nasienia, Jezusa Chrystusa. Tak więc niewiasta Boża jest poniekąd matką oblubienicy Chrystusa, a cały zbór jako oblubienica jest jej córką duchową.

ZDEMASKOWANIE NIEPRZYJACIÓŁKI, BABILONU WIELKIEGO

24. Przez jakie objawienie od Boga Jan przekazał wiadomość o Babilonie Wielkim i co on mówi o walce z tym Babilonem?

²⁴ Czy zbór chrześcijański, klasa oblubienicy, wiedział już wcześniej w oparciu o dawne hebrajskie proroctwa dotyczące Babilonu nad rzeką Eufrat, że będzie musiał walczyć z większym Babilonem, tego nie można z całą pewnością powiedzieć, ale w każdym razie dowiedział się o tym jeszcze przed śmiercią ostatniego z dwunastu apostołów Chrystusa. Jan, który przeżył wszystkich pozostałych apostołów, otrzymał od Boga objawienie, które wskazuje na tą nieprzyjaciółkę i nadaje jej tajemnicze imię „Babilon Wielki, matka wszeteczeństw i obrzydliwości ziemi”. Z tego symbolicznego opisu naśladowcy Chrystusa dowiedzieli się, że ta międzynarodowa nierządnica religijna stanie się „pijaną krwią świętych i krwią męczenników Jezusowych”, to znaczy krwią członków zboru Chrystusowego, składającego się z 144 000 uczniów, czyli jego oblubienicy. Oni wiedzieli, że ta nierządnica będzie poniekąd jeździć na grzbiecie okrutnego systemu politycznego, przedstawionego obrazowo przez szkarłatne, siedmiogłowe, dziesięciorogie dzikie zwierzę, stanowiące w rzeczywistości ósmą potęgę światową, ósmego „króla”. Za czasów apostoła Jana imperium rzymskie prześladowało klasę oblubienicy Chrystusa.

25. Jak powstało chrześcijaństwo, będące jako sługa Babilonu Wielkiego najzaciętszym prześladowcą ostatka nasienia?

²⁵ Na początku czwartego wieku cesarz Konstantyn, który podobno chciał zostać chrześcijaninem, zrobił się Pontifexem Maximusem pogańskiego Rzymu. W roku 325 n.e. zwołał on pierwszy powszechny sobór biskupów, ale nie w starym Rzymie, lecz w Azji Mniejszej, w Nicei. Razem z biskupami, którzy poszli na kompromis założył pierwsze tak zwane „państwo chrześcijańskie”. W ten sposób zaczęło istnieć chrześcijaństwo. Jako sługa Babilonu Wielkiego chrześcijaństwo zacięcie prześladowało w czasach dawnych i w dobie obecnej ostatek nasienia niewiasty Bożej, usiłując nie dopuścić do skompletowania liczby członków oblubienicy Chrystusa.

26. (a) Czy po upadku imperium rzymskiego Babilon Wielki nadal panował nad potęgami światowymi? (b) Czym jest szkarłatne, dzikie zwierzę i kto siedział na jego grzbiecie?

²⁶ Po upadku imperium rzymskiego, do którego również należało tak zwane święte Cesarstwo Rzymskie, Babilon Wielki sprawował religijną władzę zwierzchnią nad następną, siódmą, anglo-amerykańską potęgą światową. Po pierwszej wojnie światowej powstała z inspiracji zwycięskiej anglo-amerykańskiej potęgi światowej przedstawiona symbolicznie przez szkarłatne, dziesięciorogie, siedmiogłowe dzikie zwierzę ósma potęga światowa: Liga Narodów. Dzieje dwudziestego wieku potwierdzają, że międzynarodowa wszetecznica, Babilon Wielki, niejako siedziała na grzbiecie tej Ligi. Babilon Wielki nie oznacza w Biblii papieskiego Rzymu, czyli Watykanu, lecz imperium światowe religii babilońskiej, które obejmuje wszystkie religie fałszywe.

27. Kiedy to szkarłatne dzikie zwierzę dostało się do przepaści, kiedy i pod jaką postacią wyszło, i kto wspiął się od razu na jego grzbiet?

²⁷ Zgodnie z proroctwem podanym w Objawieniu 17:7, 8 i potwierdzonym przez historię nowożytną, to szkarłatne dzikie zwierzę dostało się podczas drugiej wojny światowej do przepaści bezradnej bezczynności. W roku 1945 przy pomocy zwycięskiej anglo-amerykańskiej potęgi światowej ono wyszło z tej przepaści pod postacią Organizacji Narodów Zjednoczonych. Babilon Wielki natychmiast wspiął się na jego grzbiet. Ostatnia encyklika zmarłego papieża, zatytułowana „Pokój na ziemi”, jest jeszcze jednym z wielu dowodów, że imperium światowe religii babilońskiej jedzie na szkarłatnym dzikim zwierzęciu.

28. (a) W jaki sposób niewiasta siedząca na grzbiecie tego zwierzęcia będzie zrzucona z siodła? (b) Jaki wyrok Jehowy spadnie nagle na Babilon Wielki i z jakim rezultatem? (c) Co powinni jednak przedtem uczynić miłośnicy czystej religii?

²⁸ Ale to Imperium nie posiedzi długo na jego grzbiecie! Apostoł Jan ujrzał anioła Bożego, który cisnął kamień wielkości dużego kamienia młyńskiego w morskie głębiny i usłyszał też, jak ten anioł powiedział: „Tym rozpędem wrzucony będzie Babilon, ono miasto wielkie, ‚i już więcej się nie znajdzie’. I znalazła się w nim krew proroków i świętych i wszystkich, co byli zabici na ziemi.” Oprócz krwi tysięcy zamordowanych chrześcijańskich świadków Jehowy, obejmuje to również krew przelaną w dwóch wojnach światowych naszego stulecia. (Obj. 18:21-24, Wu) Babilon Wielki, siedzący na grzbiecie ósmej potęgi światowej, zostanie zrzucony z siodła. Nagle, jak gdyby „w jednym dniu”, zostanie wykonany na nim wyrok Jehowy, co mu się już od dawna należy, a cały jego system religijny spłonie aż do fundamentów jak wielkie miasto. Będzie doprowadzony do ruiny, tak jak starożytny Babilon. (Obj. 17:12 do 18:20) Niech więc wszyscy miłośnicy czystej, prawdziwej religii odłączą się przedtem za wszelką cenę od tej odwiecznej nieprzyjaciółki niewiasty Bożej i przejdą na miejsce zapewniające bezpieczeństwo, aby nie zginąć razem z nim podczas jego nagłego zniszczenia.

29. (a) Kto jeszcze oprócz nieprzyjaciółki dozna zagłady? (b) Gdzie zgromadzają ich moce demoniczne? (c) Na kogo zwróci potem uwagę Nasienie niewiasty Bożej?

²⁹ Jakiż będzie triumf dla niewiasty Bożej na jej odwieczną nieprzyjaciółką! Ale na tym się nie skończy. Wkrótce potem doznają zagłady wszystkie polityczne potęgi, nad którymi Babilon Wielki sprawował władzę religijną, czyli z którymi dopuszczał się nierządu religijnego. Już teraz pod wpływem demonów one gromadzą się na polu bitwy Har-Magedonu dowodząc przez to, że nie uznają wszechświatowego panowania Królestwa Bożego poddanego władzy Jego Mesjasza, Głównego Nasienia niewiasty Bożej. Tam Nasienie niewiasty wraz ze wszystkimi swymi zastępami niebiańskimi zaatakuje te nieprzyjacielskie siły zbrojne. Ono je zniszczy, okazując się Królem królów i Panem panów. Wtedy też przyjdzie kolej na Diabła, który zmiażdżył piętę Nasienia niewiasty Bożej. Zostanie związany i wrzucony razem z jego demonami w przepaść, gdzie będzie więziony. W ten sposób Nasienie niewiasty Bożej zmiażdży w końcu głowę Węża.

30. Dlaczego niewiasta Boża będzie mieć dalszy powód do radości?

³⁰ Po tej godzinie triumfu niewiasta Boża będzie jeszcze mieć dalszy powód do radości. Akt zaślubin Głównego Nasienia z klasą oblubienicy, obrazowej córki niewiasty Bożej, zostanie całkowicie dopełniony. Niebiański Ojciec, Jehowa Bóg, będzie się cieszyć ze swą niewiastą, wszechświatową organizacją niebiańską. Na ziemi „wielka rzesza”, której ostateczna liczba nie jest jeszcze znana, przeżyje wszechświatową Walkę Har-Magedonu i będzie się cieszyć z połączenia Oblubieńca z jego wierną, dziewiczą oblubienicą. Tak jak niewiasta Boża była przyrównywana do miasta, tak też oblubienica, którą jest organizacja składająca się ze 144 000 członków, jest przedstawiona jako święte niebiańskie miasto, Nowe Jeruzalem, które — mówiąc obrazowo — jako wspaniałe, nowe niebiosa będzie panować nad sprawiedliwą, nową ziemią. — Obj. 21:1-21.

31. Jakie dobrodziejstwa spłyną od tronu Bożego na okazujących docenianie mężczyzn i kobiety na ziemi?

³¹ Przez niebiańskie Nowe Jeruzalem będzie przepływać wypływająca od tronu Bożego i od tronu Jego przyrównanego do Baranka Syna Jezusa Chrystusa rzeka wody życia z rosnącymi po obu jej stronach drzewami życia, żeby wszyscy okazujący docenianie mężczyźni i kobiety na ziemi mogli korzystać z tego rozrządzenia na rzecz życia wiecznego. Nawet zmarli, których Bóg zachował w swej pamięci, zostaną wskrzeszeni i otrzymają błogosławioną sposobność korzystania z tego życiodajnego pokarmu. Raj rozprzestrzeni się na całą ziemię. Nie będzie więcej śmierci odziedziczonej po Adamie i Ewie. Sprawiedliwa, nowa ziemia będzie na zawsze rozbrzmiewać chwałą na cześć Jehowy Boga za to, że przez Chrystusa dał niewieście Bożej zwyciężyć nad wszystkimi jej odwiecznymi nieprzyjaciółmi.

[Ilustracja na str. 6]

Zabicie króla Baltazara przez Medów i Persów (539 przed Chr.)