Wyzwoliciel przybywa do Syjonu

 1. (a) Jakie słowa Jehowy dotyczące Syjonu stały się niezatartym świadectwem i źródłem pociechy dla Żydów? (b) Jakie podobne proroctwo zostało wypowiedziane po upadku Babilonu przez proroka Zachariasza?

WARTO było utrwalić to na piśmie, aby się stało niezatartym świadectwem, a co więcej, aby było rozgłaszane aż do najodleglejszych stron globu ziemskiego. Okazało się nadto, że Żydzi czerpali stąd nieocenioną pociechę, kiedy się znaleźli w niewoli babilońskiej. Chodzi przy tym o słowa wypowiedziane przez samego Jehową Boga: „Mówcie do Córy Syjońskiej: ‚Oto twój Zbawca przychodzi. Oto, Jego nagroda z Nim idzie i zapłata jego przed Nim.’” (Izaj. 62:11, BT) Kilka lat po rozpoczęciu odbudowy Jeruzalem w roku 537 p.n.e., a więc już po upadku Babilonu, gdy nie zajmował więcej pozycji trzeciego z kolejnych mocarstw światowych i nie mógł dłużej zatrzymywać Żydów w niewoli, Jehowa natchnął swego proroka Zachariasza do wypowiedzenia podobnej myśli następującymi słowami: „Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny — jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy.” — Zach. 9:9, BT.

 2. (a) Jak Żydzi od dawna zapatrywali się na to proroctwo Zachariasza? (b) Na co powinni zwrócić baczną uwagę dzisiejsi potomkowie Abrahama?

² Żydzi rozumieli, że to ostatnie proroctwo odnosi się do przyjścia Mesjasza i tęsknie wyczekiwali jego spełnienia. W dzisiejszych czasach jednak dużo Żydów należy do ludzi nie przejawiających takiej wiary. Niemniej ci potomkowie Abrahama dobrze zrobią, jeśli zwrócą uwagę na fakt, że Dawca tego proroctwa obalił wielką potęgę światową, aby ich przodków wywieść z niewoli. Powinni z całą powagą rozpatrzyć obietnicę swego Boga, zapowiadającą, że Syjon zostanie zaszczycony odwiedzinami obiecanego Mesjasza, którego Jehowa zamierzał namaścić duchem świętym na Króla już nieodmiennie zasiadającego na „tronie Jehowy”. Nie jest jeszcze dla nich za późno, żeby zbadać, czy może Mesjasz dokonał tych odwiedzin nierozpoznany przez nich.

FAKTY GODNE UWAGI

 3. (a) Jakie fakty należy uwzględnić przy rozpatrywaniu tej kwestii? (b) Dlaczego po roku 70 n.e. nikt już nie zdołałby dowieść, że jest Mesjaszem?

³ Ci spośród Żydów, którzy chcieliby się zainteresować tą kwestią, powinni się poważnie zastanowić nad następującymi faktami: To właśnie ich rodacy, Żydzi, pierwsi uznali Jezusa za Mesjasza i to ogłosili. Prawda, że stanowili mniejszość i że przeważnie byli to ludzie prości. Przywódcy religijni natomiast odrzucili Jezusa i do odrzucenia go skłonili większość narodu żydowskiego. Ale czyż nie przywódcy Żydów zlekceważyli proroctwa Izajasza i Jeremiasza, doprowadzając do tego, że w roku 607 p.n.e. lud dostał się do niewoli babilońskiej? Nie wierzyli prorokom, których Bóg posłał, aby przepowiedzieli niewolę i jej przyczyny oraz by opisali powrót z niewoli w roku 537 p.n.e. Niemniej jednak proroctwa te spełniły się do ostatniego słowa. Odrzucenie Mesjasza przez takich ludzi nie powinno w nas zachwiać wiary, gdyż Jehowa nawet przepowiedział, że kiedy przyjdzie Mesjasz, naród go odrzuci, będąc pojmany w niewolę religii typu babilońskiego. (Izaj. 53:3-9, 12) Należy również wziąć pod uwagę fakt, że Żydzi za czasów Jezusa mieli dostęp do zapisków genealogicznych i chronologicznych, związanych z istnieniem narodu, i mogli sprawdzić tożsamość Mesjasza, co za naszych czasów, jak również w przyszłości, byłoby już rzeczą niemożliwą. Gdyby ktokolwiek wystąpił z twierdzeniem, że jest Mesjaszem, nie mógłby dowieść swej tożsamości, bo żydowskie księgi genealogiczne i chronologiczne zniszczyli Rzymianie w 70 roku n.e.

DOWODY NA TO, ŻE WYZWOLICIEL PRZYBYŁ DO SYJONU

 4. Jaka pomoc została tu udostępniona wszystkim pragnącym bez uprzedzeń rozpatrzyć sprawę przybycia Mesjasza do Syjonu?

⁴ Dla dobra tych, którzy wierzą w Boga i są gotowi bez uprzedzeń rozpatrzyć sprawę przybycia do Syjonu Mesjasza-Wyzwoliciela, przedstawiamy tu pięć szeregów dowodów na to, że Mesjasz faktycznie odwiedził Syjon w pierwszym wieku naszej ery.

 5. (a) Jakiego greckiego słowa użyto w „Septuagincie” do oddania pojęcia „Mesjasza” i co te tytuły znaczą? (b) Jakim warunkom pod względem genealogii musiał odpowiadać Mesjasz i dlaczego? (c) Na jakie części Mateusz dzieli rodowód Chrystusa?

⁵ (1) Świadectwo genealogii. Mniej więcej trzysta lat przed przybyciem Mesjasza mówiący po grecku Żydzi w egipskim mieście Aleksandrii opracowali tłumaczenie natchnionych Pism Hebrajskich, które jest znane jako grecka Septuaginta. W przekładzie tym użyli greckiego tytułu „Chrystus”, który tak samo jak i hebrajski tytuł „Mesjasz” oznacza Pomazańca. Oczekiwany Mesjasz, czyli Chrystus, musiał między innymi odpowiadać pewnym wymaganiom co do swego rodowodu. Musiał być synem lub potomkiem patriarchy Abrahama. Poza tym musiał także być synem Dawida. Na tej podstawie miał posiadać naturalne prawo do królowania na Syjonie, aby się wywiązać z zadania obiecanego Nasienia Abrahamowego, które miało sprowadzić błogosławieństwa na wszystkie ludy ziemi. (2 Sam. 7:8-17; 1 Mojż. 12:3; 22:18) Jezus spełniał te wymagania. Apostoł Mateusz dzieli jego rodowód na trzy części: od Abrahama do Dawida, od Dawida do uprowadzenia Żydów do Babilonu, a następnie do Jezusa. — Mat. 1:17.

 6. (a) Jak doniesienie Mateusza dowodzi, że ojcem Jezusa nie był Józef? (b) Co oznacza imię „Jezus” i dlaczego pasuje ono do Jezusa Chrystusa?

⁶ (2) Cudowne zrodzenie Jezusa. W proroctwie Izajasza 7:14 dokładnie przepowiedziano sposób zrodzenia tego, który miał być Mesjaszem. A Mateusz szczegółowo donosi o faktach stanowiących spełnienie tego proroctwa: „Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak: Gdy matka jego, Maria, była poślubiona Józefowi, okazało się, że zanim się zeszli, była brzemienna z Ducha świętego. (...) A to wszystko się stało, aby się spełniło Słowo Pańskie [Jehowy, NW], wypowiedziane przez proroka: Oto panna pocznie i porodzi syna, i nadadzą mu imię Immanuel, co się wykłada: Bóg z nami.” (Mat. 1:18-23) Posiadał on pełne prawo do imienia Immanuel, ale anioł zapowiedział Marii, żeby dała mu imię Jezus, bo miał wybawić swój lud od grzechów. „Jezus” znaczy „Jehowa jest zbawieniem”. Z imienia tego wynika, że miał on być nie tylko przedstawicielem Boga wśród Jego ludu, ale również miał zostać wielkim, przez Jehowę obiecanym Wybawicielem. Józef, który także pochodził z rodu Dawida, przysposobił sobie Jezusa, jak na to wskazuje Mateusz. Niemniej Jezus był synem Boga, a nie Józefa.

 7. (a) Gdzie miał się narodzić Mesjasz? (b) Skąd kapłani żydowscy o tym wiedzieli?

⁷ (3) Miejsce narodzin. Prorok Boży Micheasz przepowiedział miejsce narodzenia się tego, który miał być przedstawicielem Jehowy. Naczelni kapłani i uczeni w Piśmie, którzy żyli za czasów Jezusa, dobrze o tym wiedzieli, bo gdy król Herod dowiadywał się od nich, gdzie ma się narodzić Chrystus, odpowiedzieli: „W Betlejemie Judzkim; bo tak napisał prorok: I ty Betlejemie, ziemio judzka, wcale nie jesteś najmniejszym między książęcymi miastami judzkimi, z ciebie bowiem wyjdzie wódz, ten paść będzie lud mój Izraelski.” Jezus rzeczywiście urodził się w Betlejem. — Mat. 2:4-6; Mich. 5:2; Łuk. 2:1-7.

 8. (a) Kiedy Jezus stał się Mesjaszem? (b) Kiedy Jan Chrzciciel rozpoczął swoją służbę?

⁸ (4) Czas pojawienia się Mesjasza. Gdy Jezus miał około trzydziestu laty stawił się u Jana celem dokonania chrztu. (Łuk. 3:23) Bezpośrednio po ochrzczeniu w wodzie został pomazany, czyli namaszczony duchem świętym, przy czym Janowi dane było ujrzeć widomy dowód tego. (Jana 1:32-34) Jezus stał się w ten sposób Pomazańcem, czyli Mesjaszem, Chrystusem. Działo się to wszystko w roku 29 n.e. Czas rozpoczęcia służby przez Jana, mniej więcej na sześć miesięcy przed chrztem Jezusa, podaje nam Łukasz; pisze o tym w 3 rozdziale swej Ewangelii, w wierszach 1 i 2: „W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą [regionalnym władcą, NW] galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachońskim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniasz, za arcykapłanów Annasza i Kaifasza, doszło Słowo Boże Jana, syna Zachariasza, na pustyni.”a

 9. W jaki sposób można na podstawie proroctwa Daniela dowieść, kiedy miał się pojawić Mesjasz?

⁹ Data powyższa jest historycznie ustalona i przypadała na chwilę przepowiedzianą setki lat przedtem. Można tego dowieść, obliczając 69 tygodni lat, o jakich jest mowa w proroctwie Daniela 9:25: „Od wypowiedzenia słowa, by dokonać odbudowy Jeruzalem, aż do pomazańca wodza tygodni siedem i tygodni sześćdziesiąt dwa [7 + 62 = 69]: i będą odbudowane plac i rów [fosa, NW], ale w czasach nader trudnych.” (BT) Od czasu tej odbudowy w roku 455 p.n.e. miały minąć 69 x 7 = 483 lata, co doprowadza nas do roku 29 n.e., w którym rzeczywiście nastąpiło namaszczenie Jezusa na Mesjasza i Wodza.b

10. Jakie wydarzenia opisane w drugim rozdziale Ewangelii Mateusza stanowią spełnienie proroctw dotyczących Mesjasza?

¹⁰ (5) Dowody z życia i działalności Mesjasza. W drugim rozdziale Ewangelii według Mateusza są opisane dalsze wydarzenia, które stanowią spełnienie się na Jezusie pewnych dawnych proroctw; ucieczka jego rodziców wraz z nim do Egiptu i ich powrót, oraz wysiłki Heroda zmierzające do zabicia go przez wymordowanie wszystkich dzieci do dwóch lat. Spełniły się w ten sposób proroctwa Ozeasza 11:1 i Jeremiasza 31:15. — Mat. 2:15, 17, 18.

11. (a) Co wiedział Jezus o Janie Chrzcicielu? (b) Co Jezus uczynił po czterdziestodniowym pobycie na pustyni i jak Jan Chrzciciel wtedy go nazwał?

¹¹ Jan Chrzciciel został wyznaczony do spełnienia proroctwa o przygotowaniu ludu dla Jehowy. (Łuk. 1:13-17) Jezus zdawał sobie z tego sprawę. Wiedział, jak to później określił Jan, że „On [Chrystus] musi róść, ja zaś stawać się mniejszym”. (Jana 3:30) Jezus poszedł do Jana, swego poprzednika i zwiastuna, aby go ochrzcił w Jordanie, i zaraz potem udał się na pustynię judzką, gdzie przebywał sam przez czterdzieści dni i gdzie też został wystawiony na przemyślne pokusy ze strony Szatana Diabła. Dowiódłszy w tej próbie swej niezłomności i odniósłszy zwycięstwo, Jezus powrócił do Jana, który w obecności kilku swoich uczniów wskazał na niego, oświadczając, że jest to „Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. (Mat. 4:1-11; Łuk. 4:1-13; Jana 1:28, 29) Istniały prorocze obrazy, które już od całych stuleci zapowiadały Tego, kto miał być odpowiednikiem ofiarnego baranka. — 1 Mojż. 22:9-14; 2 Mojż. 12:1-28; 29:38-42; 4 Mojż. 28:1-10; 1 Kor. 5:7.

12. W jakich okolicznościach Jezus powołał swych pierwszych uczniów?

¹² Jezus na swych pierwszych uczniów przyjął niektórych spośród uczniów Jana, jak na to dalej wskazuje sprawozdanie: „Nazajutrz znowu stał Jan z dwoma uczniami swoimi, i ujrzawszy Jezusa przechodzącego, rzekł: Oto Baranek Boży. A owi dwaj uczniowie, usłyszawszy słowa jego, poszli za Jezusem. A gdy Jezus się odwrócił i ujrzał, że idą za nim, rzekł do nich: Czego szukacie? A oni odpowiedzieli mu: Rabbi! (to znaczy: Nauczycielu) gdzie mieszkasz? Rzekł im: Pójdźcie, a zobaczycie! Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i pozostali u niego w tym dniu; a było to około dziesiątej godziny [według obecnej rachuby około szesnastej]. Andrzej, brat Szymona Piotra, był jednym z tych dwóch, którzy to słyszeli od Jana i poszli za nim. Ten spotkał najpierw Szymona, brata swego, i rzekł do niego: Znaleźliśmy Mesjasza (to znaczy: Chrystusa). I przyprowadził go do Jezusa. Jezus, spojrzawszy na niego, rzekł: Tyś jest Szymon, syn Jonasza; ty będziesz nazwany Kefas (to znaczy: Piotr).” (Jana 1:35-42) Później, już w Galilei, Piotr i Andrzej zaczęli stale chodzić z Jezusem.

13. Jak i kiedy Jezus spełnił proroctwo Dawida z Psalmu 69:10?

¹³ Wiosną następnego roku, czyli w roku 30 n.e., podczas obchodów święta Paschy, Jezus w Jeruzalem oczyścił świątynię z tych, którzy z wielbienia Boga usiłowali ciągnąć zyski. W ten sposób spełniło się proroctwo Dawida z Psalmu 69:10, jak na to wskazał apostoł Jan, pisząc: „Uczniowie jego przypomnieli sobie, że napisano: Żarliwość o dom twój pożera mnie.” — Jana 2:13-17.

ZADANIE WYZWOLICIELA

14. Gdzie i w jaki sposób Jezus przedstawił się jako prorok Boży, namaszczony duchem świętym?

¹⁴ Kiedy Jan został aresztowany i osadzony w więzieniu, Jezus opuścił Judeę i przez Samarię udał się na północ do Galilei. Sprawozdanie donosi nam, że w Nazarecie, gdzie się wychował, „wszedł do synagogi i powstał do czytania. Wręczono mu więc zwój proroka Izajasza, a on rozwinął zwój i odnalazł miejsce, gdzie było napisane: ‚Duch Jehowy jest na mnie, ponieważ mię namaścił, abym obwieszczał dobrą nowinę ubogim, posłał mnie abym głosił uwolnienie pojmanym i przywrócenie wzroku ślepym, abym pognębionych wypuścił na wolność, abym ogłosił godny przyjęcia rok Jehowy.’ (...) Wtedy przemówił do nich: ‚Dzisiaj ten tekst Pisma, który właśnie słyszeliście, znalazł spełnienie.’” — Łuk. 4:16-21, NW.

15. Jaką sposobność przeoczyli wówczas Nazarejczycy?

¹⁵ Żydzi mieli wtedy sposobność, aby sobie uświadomić, że oto rzeczywiście znalazł się wśród nich Wyzwoliciel przysłany przez Jehowę. Mieszkańcy Nazaretu postąpili jednak inaczej; zdolności kaznodziejskich, jakimi teraz wykazał się ten były cieśla Jezus, nie przypisali działaniu świętego ducha Jehowy.

16. (a) Do kogo odnosiło się pierwotnie proroctwo przytoczone przez Jezusa? (b) Na co Jezus wyraźnie wskazał Żydom, stosując to proroctwo do siebie?

¹⁶ Zauważmy, że proroctwo, które Jezus odczytał (Izaj. 61:1-3), zapowiada dalej o tym pomazańcu, iż przyniesie pociechę wszystkim płaczącym. Wskazuje również, z czym będzie się wiązać to opłakiwanie, gdyż czytamy tam o „płaczących nad Syjonem”. (NW) Werset ten odnosił się najpierw do okresu siedemdziesięcioletniego wygnania, kiedy Syjon lub Jeruzalem leżało w gruzach. Podczas pobytu na wygnaniu Żydzi w Babilonii opłakiwali spustoszenie Syjonu i świątyni Bożej, która się tam przedtem znajdowała. Przytaczając to proroctwo i stosując je do siebie, Jezus wyraźnie wskazał Żydom, że naprawdę nadszedł dla nich czas dobrej nowiny, gdyż przybył Wyzwoliciel, aby ich oswobodzić z więzów religii babilońskiej, w których cierpieli na duchowe spustoszenie. — Mat. 9:36.

ZDEMASKOWANIE PRZYWÓDCÓW RELIGIJNYCH

17. (a) Dlaczego stosunek Jezusa do uczonych w Piśmie dowodził, że naprawdę był oczekiwanym Pomazańcem? (b) Kim jeszcze okazał się on?

¹⁷ Przywódcy religijni odrzucili Jezusa i do tego samego skłonili mnóstwo innych ludzi, działając na szkodę ich dobrze pojętych interesów. Nie powstrzymało to wszakże Jezusa od dzieła opatrywania osób rzeczywiście skruszonych w sercu oraz pocieszania płaczących. Jezus nie miał jednak słów pocieszenia dla owych działaczy religijnych o usposobieniu babilońskim. Jego nieustraszone wypowiedzi, w których niedwuznacznie ich potępiał, dowodziły, że naprawdę był Pomazańcem. Przemawiał tak, jak i jego poprzednik Jan, lecz jeszcze bardziej surowo. Zwracał uwagę na proroctwa, które miały się spełnić wskutek ich uporu. Oświadczył: „Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucz poznania; samiście nie weszli, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli.” (Łuk. 11:52, BT) Dlatego publicznie demaskował tych ciemiężycieli religijnych, aby ludzie, którzy zostali przez nich zaślepieni i w sensie religijnym musieli znosić niewolę, mogli odzyskać wolność. Okazał się Większym Cyrusem, który otrzymał od Boga zadanie i pełnomocnictwo do oswobodzenia Żydów wzdychających z powodu pozostawania w religijnej niewoli babilońskiej. Ostrzegał swoich uczniów przed tymi przywódcami religijnymi, wołając: „Zostawcie ich, to są ślepi przewodnicy ślepych. Lecz jeśli ślepy prowadzi ślepego, obydwaj w dół wpadną.” — Mat. 15:14, 1-9, BT; Izaj. 29:13, 14.

18. (a) Jak Jezus krótko przed śmiercią ostrymi słowami zdemaskował przywódców religijnych? (b) Jak ciężki sąd ściągał na siebie lud, podążając za swymi przywódcami?

¹⁸ Trzy dni brakowało do chwili, w której arcykapłani Annasz i Kajfasz oraz inni działacze religijni doprowadzili do jego śmierci, kiedy w nader ostrych słowach zdemaskował ich ostatecznie wobec ludu, mówiąc:

„Wiążą ciężkie brzemiona i kładą na barki ludzkie, ale sami nawet palcem swoim nie chcą ich ruszyć. A wszystkie uczynki swoje pełnią, bo chcą, aby ich ludzie widzieli. (...) Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, że zamykacie Królestwo Niebios przed ludźmi, albowiem sami nie wchodzicie ani nie pozwalacie wejść tym, którzy wchodzą. (...) podobni [jesteście] do grobów pobielanych, które na zewnątrz wyglądają pięknie, ale wewnątrz pełne są trupich kości i wszelakiej nieczystości. Tak i wy na zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, wewnątrz zaś jesteście pełni obłudy i bezprawia. (...) wystawiacie sobie świadectwo, że jesteście synami tych, którzy mordowali proroków. Wy też dopełnijcie miary ojców waszych!” — Mat. 23:4-32.

„Węże! potomstwo żmij, jakże ujdziecie sądu Gehenny? Otóż z tej racji posyłam do was proroków i mędrców, i wykładowców publicznych. Niektórych z nich zabijecie i przytwierdzicie do pala, a niektórych będziecie biczować w swoich synagogach i prześladować od miasta do miasta, aby na was spadła wszystka krew sprawiedliwa przelana na ziemi, od krwi sprawiedliwego Abla do krwi Zachariasza, syna Barachiasza, którego zamordowaliście między świątnicą a ołtarzem. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko to spadnie na to pokolenie.” — Mat. 23:33-36, NW.

19. Jakie słowa Jezusa wskazywały, że Jehowa zamierzał postąpić w stosunku do Żydów podobnie jak w czasie zburzenia Jeruzalem przez Babilończyków?

¹⁹ Jak daleko sięgnęła ich niewola religijna, to uwypuklają jego dalsze słowa: „Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani, ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście! Oto wam dom wasz pusty zostanie. Albowiem powiadam wam: Nie ujrzycie mnie odtąd aż powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim [Jehowy, NW].” (Mat. 23:37-39; Ps. 118:26) Wskazywało to, iż znajdują się w tak opłakanym, zbabilonizowanym stanie, że Bóg zamierza porzucić dom ich kultu religijnego, tak jak porzucił poprzednią świątynię zbudowaną przez Salomona, wydając ją Babilończykom.

WIELU KORZYSTA Z OSWOBODZENIA

20. Jaką wolność uzyskał ostatek Żydów, który poszedł za Jezusem?

²⁰ Nie wszyscy ludzie byli jak usposobieni, jak owi żydowscy przywódcy religijni, i ci nie poszli za tymi przywódcami. Poszli za Większym Cyrusem, który podobnie jak dawny Cyrus służył Jehowie za pasterza i oswobodził wielu Żydów. Żydowski ostatek wiernych uzyskał rzeczywistą wolność, którą Jehowa Bóg zgotował wszystkim poważnie rozpatrującym Jego Słowo i porównującym proroctwa starożytnych proroków hebrajskich z wydarzeniami dotyczącymi Jezusa oraz z dokonywanymi przez niego dziełami. Ci wierni poznali, że Jezus jest Godnym Pasterzem, i poszli za nim ku wolności, jaką on zaofiarowywał. Dzięki temu — jak to sam określił — stali się ludźmi „prawdziwie wolnymi” nie tylko od religii fałszywej i więzów jej niewoli, ale także od władzy grzechu i kary za grzech, to jest śmierci. — Jana 8:31-36.

21. (a) Nad jakim pytaniem powinien się więc każdy poważnie zastanowić? (b) Z czym związali swe nadzieje na oswobodzenie dzisiejsi przywódcy religijni? (c) Jak jednak postąpią ludzie szczerzy i rzetelni?

²¹ Niezależnie od tego czy ty, czytelniku, jesteś wyznania żydowskiego, czy też zaliczasz się do religii nominalnie chrześcijańskiej, zastanów się poważnie nad pytaniem: Jaką wolność zapewnili mi przywódcy religijni? Zarówno judaizm, jak i chrześcijaństwo, są rozszczepione na wiele odłamów i sekt. Przywódcy tych religii przyznają, że stracili orientację, podczas gdy coraz bardziej piętrzą się problemy związane z przestępczością, upadkiem moralności oraz lękiem ogarniającym świat wraz z zagrożeniem wojennym. Nie potrafią zaofiarować żadnego skutecznego lekarstwa na te niedomagania. Nie oczekują oswobodzenia od Jehowy, lecz kierują ludzi ku rządom narodowym tych krajów, w których się znajdują, i do koncepcji politycznych, z których jedna po drugiej zawodzi. Każą ludziom wiązać swe nadzieje zwłaszcza z Organizacją Narodów Zjednoczonych. Postępują więc dokładnie tak samo, jak uczeni w Piśmie i faryzeusze za czasów Jezusa, którzy odciągali ludność od prawdziwego Wyzwoliciela, Mesjasza, zatrzymując ją raczej w niewoli ogólnoświatowego imperium religijnego, zwanego Babilonem Wielkim. Dlatego bez względu na wystawne ceremonie systemów religijnych Babilonu Wielkiego i bez względu na to, że ich przywódcy wywierają ogromny wpływ nawet na rządy oraz wyniośle panują nad trzodami swoich zwolenników — ludzie szczerzy i uczciwi pójdą obecnie za przykładem pokornych i bogobojnych Żydów z czasów Mesjasza i upewnią się w przekonaniu, że Mesjasz-Wyzwoliciel rzeczywiście przybył do Syjonu ponad dziewiętnaście stuleci temu. Co więcej: ten Syn Boży, Większy Cyrus, sprawujący teraz władzę jako Król niebiański, potrafi ich wyzwolić z Babilonu Wielkiego! (B-39)

[Przypisy]