Twoje sumienie wobec Jehowy

„Nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez prośbę o dobre sumienie, zwróconą do Boga”. — 1 Piotra 3:21, BT.

 1. (a) Jaką niezbędną wiedzę muszą posiadać uczniowie? (b) Jaką decyzję mają za sobą? (c) Dlaczego chrzest jest pierwszym dowodem posłuszeństwa?

UCZNIOWIE to ci, którzy otrzymują pouczenia i którzy wobec tego wiedzą, co nakazał Jezus. Znają powinności, jakie im narzucają mierniki moralne obowiązujące w chrześcijańskiej społeczności ludu Jehowy, znają też wyłuszczoną w Jego Słowie odpowiedzialność oraz wymagania związane z głoszeniem dobrej nowiny, to znaczy wieści o Królestwie Bożym. Sama decyzja i akt oddania się poprzedza usymbolizowanie tego przez zanurzenie w wodzie. Zatem chrzest jest już pierwszym krokiem na drodze posłuszeństwa, podejmowanym przez tych, którzy się nadają na uczniów. Dokonując tego kroku, to jest uzewnętrzniając odpowiednim symbolem swoje oddanie, uczeń wyraża prośbę do Boga o nawiązanie z Nim dobrych, bliskich stosunków.

 2, 3. Jaką prośbę kieruje uczeń do Boga, poddając się ochrzczeniu?

² „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca” (Mat. 28:19, NW). Nakaz ten wskazuje na stosunek bliskiej zażyłości z Jehową, do jakiej zostaje dopuszczony właściwie ochrzczony uczeń. Przekonaliśmy się już, że chrzest wodny nie symbolizuje „obmycia brudu cielesnego”. Nie obrazuje zmycia z nas grzechów krwią Jezusa Chrystusa, o którym jest mowa w Liście 1 Jana 1:7 i w Objawieniu 1:5. Chrzest wodny stanowi raczej „prośbę o dobre sumienie zwróconą do Boga”. Czytamy: „Za dni Noego wielka cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę. Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez prośbę o dobre sumienie zwrócone do Boga, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa” (1 Piotra 3:20, 21, BT). Oświadczywszy, że z chrztem wodnym kojarzył mu się ogólnoświatowy potop za dni Noego, apostoł Piotr wskazał w istocie, iż ten chrzest wodny, jaki polecono mu dokonywać, jest odpowiednikiem wejścia przed potopem do arki. Jak wszakże należy rozumieć stwierdzenie, że jest to skierowana do Boga „prośba o dobre sumienie”?

³ Prośba ta tkwi po prostu w naszym stawieniu się do dyspozycji Bożej, w naszym zupełnym oddaniu dla Niego za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Słusznie też dr A. T. Robertson, autor dzieła World Pictures in the New Testament (Obrazy słowne w Nowym Testamencie), w tomie 6, pisze na ten temat, co następuje: „Taki chyba sens mają i te słowa, mianowicie, że jest to ślub poświęcenia się Bogu po odpowiednich dociekaniach, po okazaniu skruchy i nawróceniu się do Boga, chrzest jest więc publicznym ogłoszeniem tego faktu (symbolem poprzedzającej go wewnętrznej odmiany serca)”.

 4. Jaka zmiana w stanie sumienia dokonuje się u ucznia w porównaniu z „czasem minionym”?

⁴ Zatem uczeń — a więc i ty, czytelniku, jeśli jesteś uczniem — miałeś kiedyś nieczyste sumienie względem Boga, lecz teraz, przyjąwszy dobrą nowinę o zbawieniu, pragniesz mieć przed Nim sumienie czyste, dobre, i w tym celu kierujesz do Boga prośbę o czyste sumienie przez przedstawienie siebie Bogu w pełnym oddaniu; „dość bowiem, żeście w czasie minionym spełniali zachcianki pogańskie” (1 Piotra 3:21 do 4:6). Aktem oddania zanosimy prośbę do Boga o czyste sumienie, zaś chrztem wodnym, dokonanym po oddaniu się Bogu, dopełniamy naszej prośby. Symbolizujemy więc to oddanie chrztem wodnym i pozyskujemy czyste sumienie, o któreśmy prosili. Cały ten zarządzony przez Boga tryb postępowania w związku z chrztem odcina nas, wyzwala nas od obecnego niesumiennego, grzesznego i skazanego na zagładę świata ludzkiego. Czy chcesz mieć dobre, czyste sumienie przed Bogiem? Czy uważasz, że można je zdobyć bez oddania się Jemu i bez chrztu wodnego?

 5. W czyim imieniu jest uczeń przede wszystkim chrzczony zgodnie ze swym sumieniem? Dlaczego?

⁵ Wszystko to wskazuje na bliską więź z Jehową, w którego imię uczeń przede wszystkim bywa ochrzczony. Kto się oddał Bogu, ten musi uznawać Go za Ojca, chociaż wiele religii nie popiera tego biblijnego punktu widzenia. Musi też stawać w obronie imienia Ojca. „Ty, którego imię jest Jehowa, tyś sam Najwyższym nad całą ziemią” (Ps. 83:19 [18], NW). „W Tobie jest źródło życia”. — Ps. 36:10, BT.

DLACZEGO W IMIĘ SYNA?

 6. (a) Od kogo Syn otrzymał swe wysokie stanowisko? (b) Dlaczego chrztu dokonuje się w imię Syna?

⁶ Ojciec ten ma Syna, którego bardzo miłuje. „Idźcie więc i czyńcie uczniów (...), chrzcząc ich w imię (...) Syna” (Mat. 28:19, NW). Właśnie jego śladami musimy podążać. To o nim czytamy w Liście do Filipian 2:9-11: „Bóg wielce go wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią, i aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca”. Akt chrztu jest naśladowaniem przykładu ustanowionego przez Syna Bożego, a Syn ten jest godny naśladowania, ponieważ jego niebiański Ojciec oświadczył: „Oto dałem go za świadka narodom, za wodza i za nauczyciela” (Izaj. 55:4). „Ma wypisane imię: Król królów i Pan panów” (Obj. 19:16). „Jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus”. — 1 Tym. 2:5.

 7. (a) Co sprawił dla nas Syn? (b) Co uznaje uczeń, poddając się ochrzczeniu?

⁷ Zbawienie, którego się spodziewamy, w którym pokładamy ufność i dla którego też występuje on w naszym interesie jako kapłan, opiera się na nim, wielkim darze dla nas z postanowienia Jehowy. Kwestię tę wyłuszczył apostoł Paweł, pisząc: „Stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, nazwany przez Boga kapłanem na wzór Melchizedeka” (Hebr. 5:9, 10, BT). Jeżeli więc ktoś zostaje zanurzony w imię tej wysoko postawionej osobistości, potwierdza on zarazem, że oddając się Jehowie uznał Jego Syna i doceniał fakt, iż swoją więź z Jehową Bogiem zawdzięcza Synowi, Chrystusowi Jezusowi: wyznaje też, że jest to jego Pan, ku chwale Boga Ojca. Tym wyraźniej daje to poznać, że podstawą naszego zbawienia i przebaczenia grzechów nie jest zmoczenie wodą, ale ofiara Chrystusa. Dlatego ochotnie uznajemy władzę Syna, urzędującego arcykapłana.

 8. Co poza wiedzą jest wymagane od ucznia?

⁸ Uczniowie jako naśladowcy Syna muszą nie tylko znać wymagania biblijne co do postępowania i w ogóle moralności, ale także muszą stosować się do nich w praktyce dopasowując pod każdym względem swe prywatne życie do wysokich mierników wyłuszczonych w Słowie Bożym. Muszą uwolnić się od trybu życia, religii czy jakichkolwiek przedsięwzięć pozostających w sprzeczności z zasadami Pisma świętego. Każdy, kto zamierza dać się ochrzcić, powinien wpierw nabyć dokładnej wiedzy przynajmniej w zakresie podstawowych nauk Biblii, co odpowiada pouczeniu Jezusa, żeby najpierw czynić uczniów, a dopiero potem ich chrzcić.

NIEZAWODNE WSPARCIE DLA UCZNIA

 9. Wyjaśnij, w imię czego po trzecie uczeń bywa ochrzczony?

⁹ „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię (...) ducha świętego” (Mat. 28:19, NW). Duch święty nie jest osobą, ale jest to czynna moc Jehowy Boga, spełniająca Jego wolę; mocy tej potrzebuje uczeń, jeśli chce wiernie wywiązać się ze ślubu oddania, złożonego Jehowie. Właśnie o duchu świętym Jezus powiedział: „Prosić będę Ojca i da wam innego Orędownika, [Pomocnika, NW], aby był z wami na wieki, ducha prawdy” (Jana 14:16, 17). Słowo Boże, będące dla chrześcijan wytyczną postępowania, zostało nazwane „mieczem Ducha” (Efez. 6:17), a apostoł Piotr podobnie łączy Biblię z duchem Bożym, pisząc: „Proroctwo nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem świętym”. — 2 Piotra 1:21.

10. (a) Wymień, w czym między innymi przejawia się działalność ducha świętego. (b) Co to znaczy być ochrzczonym w imię ducha? (c) Z czego może korzystać nowy uczeń? Jaki ma to związek z chrztem?

¹⁰ Duch Boży przyczynił się do powstania Jego Słowa, zachowuje to Słowo Prawdy, objawia jego sens, umożliwia sługom Bożym zrozumienie go i uzdalnia naśladowców Chrystusa Jezusa do głoszenia tegoż Słowa (1 Kor. 2:10). Człowiek należycie ochrzczony w imię ducha świętego musi uznawać spoczywający na chrześcijanach obowiązek działania w charakterze głosiciela dobrej nowiny i musi jako taki głosiciel uczestniczyć w wielkim, ogólnoświatowym dziele pozyskiwania uczniów, nauczając z kolei innych ludzi. Oznacza to współpracę ze zborem ludu Bożego, utrzymywanie z nim ścisłego kontaktu, korzystanie ze wszystkich świetnych pomocy dostępnych w zborze, na którym spoczywa duch Boży dla duchowego dobra wszystkich osób nim objętych. Kto myśli nad tym, żeby zostać uczniem, i dochodzi do postanowienia, żeby się oddać Jehowie, ten może na przykład wspólnie ze sługami usługującymi w danym zborze przejrzeć książkę „Słowo Twoje jest pochodnią dla nóg moich”. Pouczająca publikacja Towarzystwa Strażnica omawia zwięźle osiemdziesiąt podstawowych nauk biblijnych. Należy je kolejno przestudiować, aby było wiadomo wszystkim — to jest zarówno ubiegającym się o chrzest, jak i jego współwyznawcom w zborze chrześcijańskim — że ten kandydat do usymbolizowania swego oddania się Bogu dokładnie rozumie i docenia zasadnicze nauki Słowa Bożego.

11. Jakie znaczenie ma świętość tego ducha?

¹¹ Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że chrztu dokonuje się w imię ducha świętego, że Słowo Boże zostało zgotowane i jest zachowane do naszych czasów dzięki świętemu duchowi, a także z tego, że duch Boży jest święty i nie ma nic wspólnego z demonami. Świadomość tych rzeczy jest niezbędna, aby ochrzczony mógł się poddawać kierownictwu ducha, a nie przeciwdziałać mu.

12. Jakie podstawowe prawdy musi znać uczeń w miejsce doktryn pochodzenia demonicznego?

¹² Właściwa postawa chrześcijańska obowiązuje we wszystkich dziedzinach życia, tak prywatnego, jak i publicznego, a wobec tego jest po prostu konieczna, żeby z kandydatem do chrztu przeprowadzić taki przegląd podstawowych nauk Pisma świętego, to znaczy powtórzyć, co ono ma do powiedzenia na temat Królestwa, modlitwy, dzisiejszej chrześcijańskiej służby Bożej, zboru, nieprzyjaciela Boga i chrześcijan — Szatana Diabła oraz demonów, na temat Armagedonu, duszy, grzechu, zmartwychwstania, właściwego prowadzenia się, czystości moralnej, świętości krwi, teokratycznego porządku w gronie rodzinnym, jak również stosunku poszczególnych chrześcijan do pozostałych sług Bożych i do ludzi w ogólności. Kandydat musi też wiedzieć, dlaczego człowiek oddający się Bogu powinien to swoje oddanie usymbolizować chrztem.

13. Jakie spełnienie mają słowa proroctwa Joela 2:28, 29? Co to zapowiada w odniesieniu do wierszy 30-32?

¹³ Kto się chrzci w imię ducha świętego, ten musi także rozumieć spełnienie proroctwa Joela 2:28, 29: „Wyleję Ducha mego na wszelkie ciało, a prorokować będą synowie wasi i córki wasze; starcom waszym sny się śnić będą, a młodzieńcy wasi widzenia widzieć będą. Nawet i na sługi i na służebnice wyleję w one dni Ducha mego”. Po pierwotnym i częściowym spełnieniu się na zborze wczesnochrześcijańskim w dniu Pięćdziesiątnicy, gdy duch Boży spoczął na Jego sługach zebranych specjalnie z tej okazji (Dzieje 2:1-4), to proroctwo Joela znajduje całkowite urzeczywistnienie za naszych dni. Końcowe wylanie ducha Bożego na Jego oddanych sług w obecnym „czasie końca” zarazem zapowiada niechybne spełnienie się pozostałej części proroctwa Joela, która wskazuje na zagładę wielkiej, ogólnoświatowej organizacji przeciwników Jehowy i Jego Królestwa (Joela 2:30-32; Dan. 12:4, BT). Zgłaszający się do chrztu muszą to sobie uświadomić i muszą służyć Bogu w harmonii z duchem świętym, natomiast w odłączeniu od świata ludzi nie oddanych Bogu.

RZESZA UCZNIÓW ZJEDNUJE SOBIE UZNANIE

14. Zastosuj zasadniczą treść Listu 1 Piotra 4:12-14 do „wielkiej rzeszy” z Objawienia 7:9, 10.

¹⁴ „Najmilsi, nie dziwcie się, że pożar rozgorzał wśród was, abyście zostali poddani próbie. Nie przydarza się wam nic niezwykłego. Radujcie się raczej, bo przez to macie udział w cierpieniach Chrystusowych. W ten sposób będziecie też mogli radować się i cieszyć, gdy objawi się chwała jego. Błogosławieni jesteście wy, którzy dla imienia Chrystusowego zniewagę znosicie! Bo wtedy spoczywa na was duch chwały, duch Boży” (1 Piotra 4:12-14, Kow). Zasada wyrażona tymi słowami, skierowanymi do zboru wczesnochrześcijańskiego, odnosi się w całej rozciągłości również do tych, którzy stali się uczniami za naszych dni. Nie powinni się dziwić. Znają sytuację, widzą też posunięcia Jehowy wymierzone przeciw Jego nieprzyjaciołom. W pełni korzystają z przywileju modlitwy, prosząc, by Jehowa wspierał ich w zachowaniu niezłomnego oddania, przez co wykazują godną uznania postawę wielkiej rzeszy z Objawienia 7:9, 10: „Po tych rzeczach spojrzałem, a oto wielka rzesza, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów i języków; stali przed tronem i przed Barankiem, ubrani w białe szaty, a w rękach ich gałązki palmy. I wciąż wołają donośnym głosem, mówiąc: ‚Zbawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, oraz Barankowi’”. — NW.

15. Co w odniesieniu do nakazu Jezusa o chrzcie potwierdza pochodzenie „wielkiej rzeszy” opisanej w Objawieniu 7:9, 10?

¹⁵ Okoliczność, że uczestnicy „wielkiej rzeszy” istotnie pochodzą „ze wszystkich narodów i plemion, i ludów”, jest potwierdzeniem faktu, iż w posłuszeństwie wobec nakazu Jezusa uczniowie są pozyskiwani „z ludzi wszystkich narodów”. „Wielka rzesza” opisana w siódmym rozdziale Objawienia składa się z oddanych Bogu, ochrzczonych osób, będących uczniami Chrystusa i mających nadzieję życia w ziemskim Raju. Jeżeli więc chcesz należeć do tej obdarzonej łaską i uznaniem klasy ludzi, musisz poczynić wymienione kroki w zakresie wielbienia Boga.

16. Co jest godne uznania u „wielkiej rzeszy” występującej w Objawieniu 7:9, 10?

¹⁶ Oddani Bogu uczniowie stają się tarczą celową, w którą wymierzone są prześladowania ze strony Szatana Diabła i całej organizacji jego posłusznych narzędzi. Ponieważ jednak członkowie „wielkiej rzeszy” dochowują niepodzielności swego oddania i znoszą te udręki, nadal wiernie obwołując Jehowę Boga najwyższym, suwerennym Władcą wszechświata i przypisując swe zbawienie Jemu oraz Jego Barankowi — zostaną w końcu ocaleni: przetrwają przy życiu szybko teraz nadciągającą bitwę Armagedonu. Jakże uprzywilejowaną pozycję zajmują więc obecnie i będą zajmować w przyszłości! Jakże godna uznania jest ich wiara, ich stanowczość, w rezultacie przynosząca im zbawienie!

17. Jaka wytrwałość jest wymagana od ucznia? Jaką rolę odgrywa w tym modlitwa?

¹⁷ Oczywiście uczniem Jezusa jest ten, kto nie tylko poznaje słowo, ale kto również trwa w tym słowie. „Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie, i poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi” (Jana 8:31, 32). Chcąc w tej myśli dochować niepodzielnego, niezłomnego oddania, trzeba korzystać z modlitwy, a modlić się powinniśmy o uświęcenie imienia Bożego (Łuk. 11:2), o Królestwo Boże (Łuk. 11:2), o to, by działa się wola Boża (Mat. 6:10; 26:42), o zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych (Łuk. 11:3), o przebaczenie (Łuk. 11:4; Dan. 9:19), o wybawienie od pokus ze strony złego (Mat. 6:13), o poznanie woli Boga, o mądrość i zrozumienie (Filip. 1:9; Jak. 1:5; Ps. 119:34), a także o ducha Bożego (Dzieje 8:14, 15; Łuk. 11:13). Podobnie w czasie samego chrztu należy być w usposobieniu modlitewnym, tak jak Jezus podczas swego zanurzenia (Łuk. 3:21). Będzie to pomocą w wydawaniu owoców ducha Bożego. — Gal. 5:22, 23, NW.

CHRZEST POWTÓRNY

18. W jakich okolicznościach wymagany jest chrzest powtórny?

¹⁸ W dobie obecnej, gdy dzieło nauczania jest przeprowadzane we wszystkich krajach i wśród ludzi wszelkiego pokroju, osoby miłujące sprawiedliwość reagują na głoszoną wieść o ustanowionym Królestwie Jehowy i coraz to nowi uczniowie zgłaszają się do chrztu dokonywanego stosownie do wskazań Biblii. Możliwe, że niektórzy z nich byli już wcześniej pokropieni, polani lub nawet pogrążeni w wodzie w ramach jakiejś ceremonii religijnej, a może sami zanurzali się w wodach Gangesu bądź w jeszcze inny sposób korzystali z wody przy ceremoniach religijnych. Niektórzy byli ewentualnie ochrzczeni w teokratycznym zborze chrześcijańskim, lecz na przykład nie przestudiowali przedtem książki „Słowo Twoje jest pochodnią dla nóg moich” i nie rozumieli właściwie ani nie doceniali kroku oddania się Bogu. Takie osoby zastanawiały się może nad tym, czy powinny teraz dać się ochrzcić; w pewnych wypadkach oznaczałoby to chrzest powtórny. Owszem, powinny, jeżeli w swoim czasie naprawdę nie oddały się Bogu przed chrztem, lecz teraz są uczniami, doszły do znajomości prawdy Słowa Bożego i dokonały oddania się Jehowie na spełnianie Jego woli. Na pewno powinny się poddać ochrzczeniu, jeżeli ich poprzedni chrzest nie był ceremonią zarządzoną w Piśmie świętym, a polegającą na całkowitym zanurzeniu przez oddanego Bogu chrześcijańskiego świadka Jehowy. Skoro więc ktoś stwierdza, że nie dopełnił pod tym względem wymagań Pisma świętego i nie ma za sobą ważnego chrztu ucznia, to winien teraz uczynić ten symboliczny krok; chrztem chrześcijańskim, dokonanym wobec świadków, udowodni wtedy, że istotnie oddał się Bogu.

RADOSNA CEREMONIA

19. Opisz wprowadzenie do chrześcijańskiego chrztu wodnego.

¹⁹ W porze przewidzianej na chrzest nowy uczeń spotka się z innymi członkami zboru. Jest rzeczą pożądaną, aby wówczas jakiś oddany Bogu, ochrzczony i odpowiednio wykwalifikowany sługa Boży wygłosił do zebranych niedługie, na przykład dwudziestominutowe przemówienie, w którym dokona przeglądu najistotniejszych myśli związanych z oddaniem się Bogu i chrztem. Osoby, które już oddały się Bogu, będą wtedy przed pójściem na miejsce zanurzenia mogły udzielić głośnej odpowiedzi na pewne ważne pytania sprawdzające; odpowiedź twierdząca będzie wskazywała, że kandydaci czynią zadość wymaganiom stawianym uczniom i nadają się do chrztu, a nawet powinni zostać zanurzeni. Taki przegląd myśli w formie przemówienia przed chrztem niewątpliwie służy duchowemu pokrzepieniu. Odpowiednio usposabia umysły i serca wszystkich obecnych oraz skupia ich uwagę na głębokiej symbolice tego aktu. Po przemówieniu kandydaci powinni powstać i głośno odpowiedzieć na każde z dwóch pytań, jakie im zada mówca.

20. Omów szczegółowo pytania sprawdzające, stawiane kandydatom do chrztu.

²⁰ Owe dwa pytania, które mają sprawdzić stan serca i umysłu każdego z kandydatów, brzmią jak następuje: (1) Czy zrozumiałeś, że jesteś grzesznikiem, który potrzebuje zbawienia od Jehowy Boga i czy uznałeś, że to zbawienie pochodzi od Niego za pośrednictwem odkupiciela Chrystusa Jezusa? (2) Czy na podstawie tej wiary w Boga i w Jego postanowienie co do okupu oddałeś siebie bez zastrzeżeń Jehowie Bogu, aby odtąd spełniać Jego wolę, objawioną tobie przez Chrystusa Jezusa i przez Słowo Boże, wskutek oświecającej mocy Jego świętego ducha? Tych wszystkich, którzy na obydwa powyższe pytania odpowiedzieli głośnym „tak”, dzięki czemu inni obecni mogą poświadczyć ich potwierdzenie swego oddania się Bogu, słusznie można przyjąć do chrztu.

21. Jaki dalszy przebieg powinno mieć zgromadzenie zorganizowane z okazji chrztu, aż do chwili przejścia do miejsca zanurzenia?

²¹ Jest też wskazane, żeby kandydaci do chrztu nadal stali, gdy następnie mówca wypowie modlitwę, w której zawarte będą zwłaszcza prośby za tymi kandydatami. Wszyscy zgromadzeni świadkowie powinni skłonić głowy do modlitwy, podczas gdy przewodniczący będzie prosił Jehowę o pobłogosławienie całej uroczystości i szczególnie o błogosławieństwo dla tych, którzy mają być ochrzczeni, aby teraz i w przyszłości działa się Jego wola. Po modlitwie należy podać kandydatom niezbędne wskazówki, aby wiedzieli, jak się dostać do miejsca zanurzenia.

22. (a) Jakie miejsca nadają się do przeprowadzenia najważniejszego punktu ceremonii chrztu? (b) Jak należy się wówczas tam zachowywać?

²² Następnie ci, którzy mają dokonywać zanurzenia kandydatów (a muszą to bez wyjątku być mężczyźni oddani Bogu, ochrzczeni, i aktywnie współpracujący ze zborem w chrześcijańskiej służbie kaznodziejskiej), oraz ci, którzy mają się poddać zanurzeniu, tak mężczyźni jak i niewiasty i wszyscy inni, którzy mają przy tej okazji w czymś pomagać albo tylko obserwować cały przebieg, udają się na miejsce zanurzenia. Mogą nim być rozmaite zbiorowiska wody: brzeg morza, jezioro, rzeka, kryty basen, a jeśli okoliczności tego wymagają — jakiś mniejszy zbiornik czy pojemnik z wodą, jednak w każdym wypadku dostatecznie obszerny, żeby możliwe było całkowite zanurzenie chrzczonego. Nie byłoby rzeczą słuszną, gdyby w miejscu chrztu przy tej radosnej, lecz zarazem poważnej uroczystości ktokolwiek pozwalał sobie na swawolę. Kiedy Jezus szedł do chrztu, myśli jego zajęte były modlitwą, a nie zabawą; na pewno więc nie wskakiwał beztrosko do wody, aby sobie popływać, i nie wyczyniał żadnych innych niestosownych rzeczy. Dlatego i teraz nikt przy tej okazji nie powinien się rzucać do basenu, stawu czy rzeki i pływać w oczekiwaniu na przygotowanie się kandydatów do chrztu. Wszyscy powinni się zachowywać godnie i skoncentrować się na dokonywanym akcie, na jego przyczynie i celu, ułatwiając w ten sposób kandydatom zachowanie takiej samej postawy.

23, 24. W jakim stosunku pozostaje chrzest do ordynacji kaznodziejskiej?

²³ Każdy powinien starać się dobrze zapamiętać datę swojego chrztu. Krok ów wynika z posłusznego zastosowania się do tego, co w tej sprawie nakazuje Bóg przez swoje Słowo, a zatem dzień chrztu może być uważany za datę ordynacji chrześcijańskiej; może też być jako taki zapisywany i podawany, gdyby w przyszłości wymagały tego okoliczności. W ten sposób traktuje go zbór świadków Jehowy i Towarzystwo Strażnica. Podobnie dla celów urzędowych, chrzest organizowany przez świadków Jehowy jest ważną uroczystością ordynacyjną w rozumieniu ustaw krajowych. Dowodem potwierdzającym, że odtąd dana osoba jest wiernym kaznodzieją w służbie Bożej, może być to, na co się powołał apostoł Paweł jako na swoje listy polecające, mianowicie ludzie, którzy na skutek wysiłków danego ucznia sami z kolei oddali się Jehowie Bogu, także stawszy się uczniami. — 2 Kor. 3:1-3.

²⁴ Jak najbardziej słuszną jest więc rzeczą, żeby na całej ziemi, we wszystkich zborach chrześcijańskich świadków Jehowy, rozpatrywana była sprawa chrztu. Jest też słuszne, że na większych spotkaniach świadków Jehowy, na zgromadzeniach obwodowych i okręgowych, na krajowych i międzynarodowych kongresach, czynione są odpowiednie przygotowania, aby nowi uczniowie mogli usymbolizować swe oddanie się Bogu przez chrzest wodny, którą to ceremonię ustanowił sam Bóg!

25. (a) Jakie wartości zawierają wymagania Jehowy? (b) Jakiej pewności udziela to uczniom Jezusa?

²⁵ Wszyscy, którzy wstąpili na drogę życia oddanego Bogu, mogą nią podążać bez dręczącej niepewności o teraźniejszość i o przyszłość. Powzięli mądrą decyzję służenia wielkiemu Źródłu życia. Dobrze wiedzą, że cokolwiek poznali lub jeszcze poznają jako sposób postępowania nakreślony w Piśmie świętym na daną okazję lub okoliczność, jest sposobem najlepszym. Droga, którą Jehowa Bóg wiedzie swój lud, jest zawsze najlepsza. Wymagania Boże są dobre same przez się. Chrześcijanie wiedzą, że nie chodzi o to, by czynili coś tylko dlatego, że tak żąda Biblia, podczas gdy ich zdaniem lepiej byłoby zrobić co innego. Inaczej mówiąc nie chodzi o to, żeby chrześcijanin obrał jakieś postępowanie, bo tego od niego oczekuje Bóg, podczas gdy osobiście wolałby postąpić w inny sposób. Chrześcijanin trzyma się tego, co Bóg nakreśla swemu ludowi, gdyż wie, że to jest w istocie najlepsze. Spełnia wymagania nie tylko dlatego, że Jehowa tak nakazuje, choć byłaby to już wystarczająca podstawa, ale i dlatego, że rzecz nakazana przez Jehowę Boga jest sama w sobie najlepsza. Jakąż ufnością i spokojem napawa to nowych uczniów! Kiedy poglądy ludzkie popadają w sprzeczność ze Słowem Bożym, bez wahania przyjmujemy rację Słowa Bożego; zaprzeczające mu idee ludzkie tym samym są błędne. Jakże cudowną rzeczą jest oddać się w służbę takiemu Bogu, jakim jest Jehowa!

[Ilustracja na stronie 14]

W australijskim mieście Melbourne po przemówieniu do chrztu powstało 347 kandydatów, aby odpowiedzieć na dwa pytania mające sprawdzić stan ich serc i umysłów