Okup — cudowny wyraz miłości i sprawiedliwości

 1, 2. (a) Jaką obietnicę Jehowa dał, gdy wyłoniła się kwestia sporna? Jakie pytanie nasuwa się w związku z tym? (b) Dlaczego właśnie jednorodzony Syn został wybrany do spełnienia zasadniczej roli w obronie słusznych praw Boga?

JEHOWA stosownie do dostojeństwa swej suwerennej władzy nad wszechświatem potrafi w zdumiewający sposób rozwikłać problemy na pozór niemożliwe do rozwiązania. Sami potem mówimy: Doprawdy żadną inną metodą nie dałoby się tego przeprowadzić tak gruntownie, sprawiedliwie i bezbłędnie (Izaj. 55:9). Dlatego też w tym wypadku, skoro tylko wyłoniła się kwestia sporna, Bóg — dysponując zdolnością dokładnego przewidywania swoich przyszłych poczynań — oznajmił: „Ono [nasienie] zmiażdży ci [Szatanowi] głowę”. — Rodz. 3:15.

² Kogo Bóg zamierzał wyznaczyć na to „nasienie”, któremu miała być zmiażdżona pięta? Swojego jednorodzonego Syna! Został on wybrany, aby spełnić zasadniczą rolę w rozstrzygnięciu spornej kwestii, stawiającej pod znakiem zapytania słuszność i sprawiedliwość suwerennej władzy Jehowy. Dlaczego właśnie on, tak możny i tak bliski sercu Jehowy? Otóż gdy Szatan rzucił swoje wyzwanie, cień padł na opinię każdego stworzenia, sięgając wyraźnie aż do tego Syna.a Co więcej, sprawa dotyczyła go bardziej niż jakiekolwiek inne stworzenie Boże, bo przecież był naczelnym Synem Jehowy, następną po Bogu osobistością we wszechświecie. Jego rozkazom zawsze podlegali pozostali aniołowie. Współpracował z Bogiem przy stwarzaniu wszechświata (Kol. 1:15-17). Ktokolwiek by rzucił wyzwanie Bogu, mógł powiedzieć: Ze wszystkich stworzeń, które będą wiernie służyły Bogu, ten powinien być najwierniejszy! — Tym sposobem wyzwanie Szatana ściągnęło na tego możnego Syna Bożego powszechną uwagę.

 3. Jakie znaczenie ma imię tego Syna z okresu jego przedludzkiej egzystencji?

³ Ponadto do tej sytuacji nawiązuje nawet samo imię owego jednorodzonego Syna w jego przedludzkim bycie, mianowicie imię Michał (Dan. 12:1; 1 Tes. 4:16; Obj. 12:7). Znaczy ono: „Któż jest jak Bóg?” Imię takie zobowiązuje. Zaznacza jak gdyby, że jeśliby się pojawił ktoś, kto by rzucił wyzwanie Bogu, czyli próbował z Nim rywalizować, to przede wszystkim na Michała spadłby obowiązek powstania i oświadczenia: Kto śmie rzucać wyzwanie mojemu Ojcu? Dowiodę mu, że nikt nie może się równać z Jehową Bogiem. — Tak więc już nawet jego imię typowało go do roli Obrońcy, który rozstrzygnie powstałą kwestię sporną na korzyść Jehowy.b

 4, 5. Dlaczego jednorodzony Syn najbardziej się nadawał do tej roli? Czy podjął się jej pod przymusem?

⁴ Rozważając przyczyny, dla których on został wybrany, możemy spojrzeć na sprawę jeszcze z innej strony. Nikt nie zmuszał go do służby w takim charakterze. Biblia podaje, że gdy przyszedł, aby się poddać ochrzczeniu, rzekł: „Spełnianie woli twej, Boże mój, stało mi się rozkoszą” (Ps. 40:8 [9], NW; Hebr. 10:5-7). Napisano też o nim: „Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość” (Hebr. 1:9). Widzimy więc, że sam gorliwie dbał o to, żeby wykonywać wolę Bożą, że czynił to z rozkoszą. Powiedział również: „Zawsze czynię to, co się Jemu podoba” (Jana 8:29). Nadawał się zresztą do tego lepiej niż ktokolwiek inny. Nadto w rozdziale ósmym księgi Przysłów [Przypowieści], gdzie występuje jako uosobiona mądrość, wyznaje on przy omawianiu twórczego dzieła Bożego: „Wzruszenie moje było z synami człowieczymi” (wiersz 31, Brandstaetter). Szczerze kochał ludzkość, którą Bóg stworzył. Z radością przyjął zadanie obrony słusznych praw swego Ojca, przede wszystkim powodowany lojalnością wobec Niego, ale prócz tego z głębokiej miłości, jaką darzył ludzkość.

⁵ Skoro więc ten Syn Boży dobrowolnie przyjął taki przydział służby, któryż inny anioł mógł powiedzieć: Lepiej zostaw mnie to zadanie! Kto mógłby wysunąć się przed niego? Michałowi przysługiwało pierwszeństwo w stawieniu siebie do dyspozycji, aby współpracować z Bogiem w tej sprawie. Był jednorodzonym Synem Jehowy, najbliższym Jemu i najbardziej z Nim związanym. — Jana 1:18.

NIE MA POBŁAŻANIA GRZECHOWI

 6, 7. Dlaczego Jehowa nie mógł po prostu pominąć grzechu Adama i Ewy?

⁶ Ofiarę okupu dostarczył Jehowa, posłużywszy się Jezusem Chrystusem. Do zgotowania okupu przyczyniła się miłość Jehowy Boga i Jego Syna (Jana 3:16). Znalazło w nim wyraz miłosierdzie Jehowy; czy jednak daje się on też pogodzić z Jego sprawiedliwością? Zobaczymy. Adam i Ewa zbuntowali się przeciw suwerennej władzy Bożej, a Bóg zdawał sobie sprawę z takiej ewentualności, gdyż obdarzył te stworzenia wolną wolą, którą miały się posługiwać w służbie dla Niego. Ludzie nie mieli służyć Bogu pod przymusem, ale pobudką do tego miały u nich być przymioty, w jakie zostali wyposażeni, oraz zdolność odczuwania wdzięczności, jak również odwzorowywania wspaniałych przymiotów Bożych. Twory materialne, na przykład planety, służą Jehowie, aż do najdrobniejszego szczegółu stosując się do Jego rozporządzeń; zwierzęta kierują się wszczepionym im instynktem; natomiast rozumne stworzenia mogą same obierać swój sposób postępowania. Niemniej jednak w razie pojawienia się grzechu we wszechświecie Bóg nie mógłby temu pobłażać i powiedzieć: Ach, nie będę na to zwracał uwagi. — Czyż byłoby do pomyślenia, żeby rzekł grzesznikowi: Chcę ci okazać miłosierdzie i dlatego po prostu wybaczam ci twój grzech? — Nie. Z uwagi na swą prawość i sprawiedliwość nie może lekceważyć grzechu ani pozwalać grzesznikowi ujść bezkarnie.

⁷ Inaczej postępują dzisiaj rządy ziemskie. Tolerują bezprawie, przejawiając opieszałość i niezaradność w jego zwalczaniu. Skutek jest taki, że ludzie tracą zaufanie do tych rządów i w końcu wszystko się załamuje. Prawodawca całego wszechświata nie dopuści, by taki los spotkał Jego ustawy.

 8. Jaki jest stosunek Jehowy do grzechu i grzeszników?

⁸ Tak więc Bóg, suwerenny Władca wszechświata, poczuwając się do odpowiedzialności za utrzymanie prawa i porządku we wszechświecie, nie pobłaża grzechowi. „Bóg się nie da z siebie naśmiewać” (Gal. 6:7, NP). W proroctwie Habakuka 1:13 czytamy nawet: „Zbyt czyste oczy Twoje, by na zło patrzyły, a nieprawości pochwalać nie możesz. Czemu jednak spoglądasz na ludzi zdradliwych?” Oczywiście Bóg toleruje niegodziwość tylko do pewnego czasu, ze względu na wielką kwestię sporną. W obecności Jehowy nic grzesznego nie może istnieć. Serafini, których prorok Izajasz oglądał w wizji, mówili: „Święty, Święty, Święty jest Jahwe [Jehowa] Zastępów” (Izaj. 6:3; Obj. 4:8). Zasadniczy sens słowa „święty” kojarzy się z czystością, zarówno fizyczną, jak i moralną; trzykrotne powtórzenie go oznacza najwyższy stopień czystości. Nie ma nikogo we wszechświecie tak czystego, osiągającego po prostu granice wszelkich możliwości, i dlatego nic grzesznego nie może zbliżyć się bezpośrednio do Niego.

ZAGADNIENIE PRAWNE

 9. Jak jedynie mógł Bóg utrzymywać kontakty z grzesznikami?

⁹ W tej sytuacji dla obcowania z ludźmi, co wprawdzie bez własnej winy, ale urodzili się w grzechu, potrzebna była Bogu prawna podstawa, na której by mógł oprzeć te stosunki (Ps. 51:7; Rzym. 5:12). Potrzebny był ktoś, którego ofiara dałaby taką prawną podstawę i za którego pośrednictwem mógłby działać. Dostojeństwo Boga i Jego sprawiedliwość nie pozwalały Mu na utrzymywanie bezpośrednich stosunków z grzesznikami. Dlatego też zgotował inne rozwiązanie.

10. Czy Jehowa, wprowadzając możliwość kontaktowania się z ludźmi, zmienił swe podstawowe prawa rządzące rodem ludzkim?

¹⁰ Tymczasem Bóg pozwolił ludziom wydawać na świat dzieci. Nie odwołał swego postanowienia, jakie był oznajmił pierwszym rodzicom, to znaczy nakazu rodzenia potomstwa (Rodz. 1:28). Nie zmienił swego prawa ani nie odebrał tego przywileju rodzicom, odkąd zamierzył dopuścić ludzi do udziału w kwestii spornej; nie postawił więc żadnych przeszkód, ale pozwolił człowiekowi mieć dzieci na swój własny obraz i podobieństwo, teraz już niedoskonałe (Rodz. 5:3). Rodzicom został też przyznany przywilej wychowywania swoich dzieci. Umiały przyswajać sobie to, w czym by je rodzice zaprawiali (Prz. 22:6; 29:15). Sami widzimy, że zasada ta sprawdza się jeszcze w obecnym świecie, wskutek czego wiele dzieci wyrasta na ludzi wrogo usposobionych względem Boga. Bóg tak dopuścił. Uszanował prawa, jakie ustanowił dla ludzkości, bo wiedział, że są to słuszne prawa. Wiedział, iż niektóre z dzieci wydanych na świat staną w kwestii spornej po Jego stronie. — Ijoba 1:8; 2:3.

‚DUSZA ZA DUSZĘ’

11. Czego wymagało uczynienie zadość sprawiedliwości? Jakie potwierdzenie znajduje ta zasada w postępowaniu Boga z Izraelem?

¹¹ Jakie wymagania prawne stawia doskonała sprawiedliwość Boża, wynika z następującego przykazania danego Izraelowi: „Duszę za duszę, oko za oko, ząb za ząb, rękę za rękę, nogę za nogę oddać każesz” (Powt. Pr. [5 Mojż.] 19:21, Wk). Bóg jest w tych sprawach skrupulatny, co ilustruje również Jego postępowanie z Izraelem, gdy jeden ze szczepów tego narodu wybrał do pełnienia dla Niego służby świątynnej. Dotąd już każdy pierworodny należał wyłącznie do Jehowy, ponieważ ocalił tych pierworodnych od zagłady podczas dziesiątej plagi, jaka spadła na Egipt. Teraz jednak Jehowa postanowił, aby w zamian za pierworodnych służyło w Jego świątyni pokolenie Lewiego. Tymczasem przeprowadzony spis wykazał, że było 273 pierworodnych Izraelitów więcej niż Lewitów. Aby więc wykupić tych 273, Izraelici za każdego z nich musieli złożyć okup. Bóg dopilnował ścisłego wykonania warunków tej umowy (Liczb [4 Mojż.] 3:39-51). Podobnie gdy ktoś popełnił morderstwo, nie wolno było od niego przyjąć żadnych pieniędzy ani innego okupu; człowiek ten musiał umrzeć. Musiał dać duszę za duszę (Liczb 35:31-33). Jasną więc jest rzeczą, że aby wykupić człowieka od grzechu i śmierci, potrzebna była cena okupu w postaci doskonałej duszy ludzkiej.

12. W jakiej sytuacji znajdował się człowiek, jeśliby chodziło o uwolnienie się własnymi środkami?

¹² Bezradność samego człowieka została trafnie wyrażona w Psalmie czterdziestym dziewiątym, a wierszach od siódmego do dziesiątego; „Polegają na dostatkach swoich i chlubią się mnóstwem bogactw swoich (...) Przecież brata żadnym sposobem nie wykupi człowiek ani też nie da Bogu za niego okupu, bo okup za duszę jest zbyt drogi i nie wystarczy nigdy, by mógł żyć dalej na zawsze i nie oglądał grobu” (NP). Cena była zbyt wielka, zbyt wysoka, nieosiągalna dla nikogo z rodu ludzkiego. Jeżeli chodzi o możliwości człowieka, to uwolnienie było tak odległe, że po prostu nigdy nie było na to nadziei.

WEDŁUG ZASAD PRAWORZĄDNOŚCI

13. Czy Jehowa sam tak ściśle przestrzegał prawa co do okupu, jak tego wymagał od Izraela? Uzasadnij tę odpowiedź.

¹³ Jeżeliby więc człowiek w ogóle miał być kiedyś wyzwolony, Bóg ze swej strony musiałby powziąć odpowiednie kroki zaradcze. Czy będzie tak samo rygorystyczny wobec siebie, jak tego wymagał w prawie nadanym Izraelowi? Czy będzie przestrzegał swoich własnych praw i trzymał się ogłoszonych przez siebie zasad? Bóg tak właśnie postąpił, chociaż go to kosztowało życie Jego pierworodnego Syna (Rzym. 5:6-8). Jakąż wspaniałą ma zaletę! Możemy w pełni polegać na Jehowie, wiedząc, że nigdy w najmniejszym stopniu nie odstąpi od swoich zasad. Nigdy przez kaprys ani pod naporem okoliczności nie uczyni nic nierozsądnego, nic takiego, co by wykraczało poza zasady, jakie nam objawił. — Malach. 3:6.

14. Dlaczego postanowienie co do okupu było całkowicie zgodne z Jego prawością i sprawiedliwością?

¹⁴ Tym sposobem Jehowa był w stanie całkowicie zadośćuczynić wymaganiom swej sprawiedliwości, a jednocześnie wykazać jaskrawą niegodziwość grzechu. Apostoł Paweł tak wypowiedział się na ten temat: „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, lecz przez łaskę [życzliwość niezasłużoną, NW] jego dostępują za darmo usprawiedliwienia [ogłoszenia za sprawiedliwych, NW], dzięki odkupieniu, które dokonało się w Jezusie Chrystusie. Jego to ustanowił Bóg ofiarą przebłagania we własnej krwi jego, aby okazać swą sprawiedliwość — a ofiara ta staje się skuteczną w tych, którzy wierzą. W cierpliwości swej bowiem Bóg zaniedbał był kary za dawniejsze grzechy, aby w obecnych czasach okazać swą sprawiedliwość. Tak to chciał, aby uznano jego sprawiedliwość, a równocześnie chciał stać się źródłem usprawiedliwienia dla każdego, który wierzy w Jezusa” (Rzym. 3:23-26, Kow). Zatem właśnie ofiara okupu, złożona przez Jezusa Chrystusa, stanowiła dla Boga podstawę prawną do działania zgodnego z Jego prawością i sprawiedliwością. Nawet gdy jakieś 3900 lat temu Bóg przestawał z Abrahamem i ogłosił go za sprawiedliwego, miał do tego podstawę, gdyż wiedział, że zgodnie z Jego postanowieniem ofiara okupu będzie w przyszłości dostarczona (Rzym. 4:9). Abraham nie był wolny od grzechu, chociaż przejawiał wiarę. Jednakże Jehowa dzięki temu postanowieniu zgodnemu z zasadami praworządności mógł utrzymywać z nim stosunki, a mimo to pozostawać całkowicie czystym i sprawiedliwym.

15. (a) Dlaczego Syn Boży został zesłany na ziemię? Jak mógł się urodzić człowiekiem doskonałym? (b) Skąd wiemy, że dochował niezłomnej lojalności oraz udzielił pełnej i wyczerpującej odpowiedzi na oszczerstwo Diabła?

¹⁵ W celu rozstrzygnięcia kwestii spornej i dostarczenia okupu jednorodzony Syn Boży został zesłany na ziemię, gdzie Diabeł mógł wystawić na próbę jego niezłomność. Zrodziwszy się sposobem ponadnaturalnym z dziewicy Marii, stał się człowieczym Synem Bożym. Urodziła go niedoskonała niewiasta, ale sam był nieskalany i doskonały. Anioł Gabriel oznajmił Marii: „Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego osłoni cię; dlatego też to, co się narodzi, Święte, będzie Synem Bożym” (Łuk. 1:35). Duch święty otoczył Marię murem niewidzialnej mocy i nic nie mogło zaszkodzić rozwojowi mającego się narodzić płodu. Szatan Diabeł najchętniej zatraciłby tego Syna, zanim się jeszcze urodził, gdyby tylko to jemu się udało. Jezus przez całe swoje ludzkie życie pozostał w tym doskonałym stanie. Był „lojalny, niewinny, nieskalany, oddzielony od grzeszników” (Hebr. 7:26, NW). Bieg ziemskiego życia Jezusa ponad wszelką wątpliwość rozstrzygnął kwestię sporną. Przed swoją ofiarną śmiercią sam powiedział: „Nadchodzi (...) władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we mnie”; a w innym miejscu: „Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony” (Jana 14:30; 12:31). Oświadczenia te wykazują, że w całej pełni udowodnił Szatanowi kłamstwo.

CIERPIENIA JEZUSA

16. Z czego lepiej zdamy sobie sprawę, rozpatrzywszy dokładniej cierpienia Jezusa?

¹⁶ W tym miejscu trzeba powiedzieć, że doprawdy aż trudno w całej rozciągłości pojąć wielkość Jezusa. W służbie na rzecz doskonałego rozstrzygnięcia kwestii spornej Jezus podjął się cierpień. Wszyscy słudzy Boży doznali strasznych rzeczy z rąk Szatana i jego przedstawicieli, Jezus jednak zniósł większe cierpienia niż którykolwiek inny sługa Boży. Na jakiej podstawie można tak mówić? Odpowiedź na to pytanie pozwoli nam jeszcze lepiej sobie uświadomić, jak wspaniałego czynu dokonał dla nas nasz Pan, Jezus Chrystus.

17. Co uczynił Jezus w towarzystwie uczniów w swoją ostatnią noc na ziemi, zanim został aresztowany?

¹⁷ Przypomnijmy sobie, co się działo w ostatnią noc, jaką spędził ze swymi uczniami. Sprawozdanie podaje: „Wówczas przyszedł Jezus z nimi do ogrodu zwanego Getsemani i rzekł do uczniów: ‚Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił’. Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić (...). Wtedy rzekł do nich: ‚Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze mną’. I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się w te słowa: ‚Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech mię ominie ten kielich; wszakże nie jak Ja chcę, lecz jak Ty’.” Jezus postąpił tak aż trzykrotnie, ale za każdym razem, gdy wracał do uczniów, ci spali. Powiedział do nich: „Tak to jednej godziny nie mogliście czuwać ze mną?” Umysły uczniów pracowały w zwolnionym tempie; nie dostrzegali wielkiej kwestii spornej, o którą szło owej nocy; dlatego też nie udało się im czuwać. — Mat. 26:36-44.

18. Czy ze słów skierowanej do Jehowy modlitwy Jezusa wynika, jakoby prosił o uniknięcie śmierci?

¹⁸ Co Jezus miał na myśli, gdy prosił Jehowę: „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech mię ominie ten kielich”? Czy to znaczyło, że się wycofuje, że odstępuje od swej poprzedniej decyzji, aby umrzeć i dostarczyć okupu? Nie, bo prawie w tym samym czasie powiedział też uczniom, iż się gotuje na śmierć. Wyjaśnił, że arcykapłani i uczeni w Piśmie pojmają go, po czym zostanie uśmiercony, ale na trzeci dzień Jehowa znowu go wzbudzi do życia (Marka 8:31; Łuk. 9:22). Nawet sama myśl o uchylaniu się od śmierci ofiarnej budziła w Jezusie odrazę (Mat. 16:21-23). W Liście do Hebrajczyków czytamy, że gdy przy chrzcie rozpoczął ofiarny bieg swego życia, oświadczył o Bogu: „Ciało dla mnie przysposobił”, to znaczy doskonałe ciało, mogące stanowić cenę okupu. Cały czas był zdecydowany wytrwać w tym ofiarnym biegu życia. — Hebr. 10:5, NP.

19, 20. (a) Z czym liczył się Jezus? O co się modlił, jeśliby taka była wola Boża? (b) Dlaczego to, co czekało Jezusa, było dla niego tak ciężkie?

¹⁹ Jezus więc nie odwoływał się do swego Ojca, aby zaoszczędził mu śmierci. Wiedział jednak, że za kilka godzin będzie aresztowany i doprowadzony przed żydowski Sanhedryn. Miano tam ogłosić, że jest winny najgorszego z przestępstw, mianowicie bluźnierstwa przeciw Bogu (Jana 10:33; Mat. 26:65). Pamiętajmy, że to właśnie on ‚umiłował sprawiedliwość, a znienawidził nieprawość’. Zstąpił z niebios jako Syn Boży, aby bronić swego Ojca, a tu zaraz zakwestionowano jego zasadniczą naturę — jego synostwo — i to pośród narodu, który się uważał za lud Boży! (Jana 19:7). Teraz jednak, co gorsza, miał zawisnąć na palu jak najpodlejszy ze wszystkich ludzi: bluźnierca występujący przeciw Bogu oraz buntownik (Łuk. 23:2-4). Co za zniesławienie Boga! Miał za zadanie obronę swego Ojca i wywyższenie Jego imienia, a tymczasem ma być powieszony jako bluźnierca i potępieniec!

²⁰ Być oskarżonym o bluźnierstwo, w dodatku pośród narodu wybranego przez Boga — to była straszna rzecz dla Jezusa Chrystusa, który w przeszłości najgorliwiej ze wszystkich stworzeń we wszechświecie starał się o upodobanie Ojca i o popieranie Go na każdym kroku, wystrzegając się nawet w najmniejszej sprawie przyniesienia Ojcu jakiejś ujmy. Bluźnierca! Jeżeli obecnie ktoś jest sługą Jehowy, a potem popada w odstępstwo i bluźni Bogu, staje się obrzydliwy dla całego ludu Bożego. Jezus Chrystus, obdarzony doskonałym umysłem, sercem i zrozumieniem, odczuwał to o wiele mocniej niż my byśmy potrafili. Niemniej jednak powiedział: „Wszakże nie jak Ja chcę, lecz jak Ty [Jehowo]”. — Mat. 26:39.

21. Jakie druzgocące brzemię spoczywało owej nocy na barkach Jezusa?

²¹ Z tego wszystkiego przy modlitwie lał się z niego pot niczym krople krwi (Łuk. 22:44). Przygniatał go wielki ciężar; owej nocy odczuł całe brzemię swej odpowiedzialności. Zwracał się do Ojca i modlił się „z wielkim wołaniem i ze łzami” (Hebr. 5:7, NP). Wiedział, że musi pozostać wierny, bo gdyby zawiódł — co wtedy? Jakże bolesny byłby to policzek dla Jehowy! Z drugiej strony jak skuteczne będzie oczyszczenie Ojca z zarzutów i jaki policzek dla Diabła, jeśli Jezus dochowa wierności! Jehowa miał takie zaufanie do lojalności swego Syna, że z góry zapowiedział i kazał zapisać w swoim Słowie, co Jezus uczyni. Jezus wiedział o tym. Ale wiedział też, że zachowanie niezłomności zależało od niego; przecież mógł zawieść; mógł ulec grzechowi. Cały ciężar tego wszystkiego odczuł Jezus na swoich barkach. Ważyło się na szalach jego życie wiecznotrwałe i życie całego rodu ludzkiego. Stwarzało to okropne napięcie nerwów.

22. Dlaczego Jezus tuż przed śmiercią zawołał przytoczonymi słowami?

²² Na palu, tuż przed zgonem, Jezus zawołał: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mat. 27:46; Ps. 22:2). Apostoł Paweł wyjaśnił współchrześcijanom: „Chrystus wykupił nas od przekleństwa zakonu, stawszy się za nas przekleństwem, gdyż napisano: Przeklęty każdy, który zawisł na drzewie” (Gal. 3:13, NP). Musiał wziąć na siebie przekleństwo, aby uwolnić tych, którzy podlegali Prawu Mojżeszowemu. A apostoł Piotr napisał: „On sam w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo”. — 1 Piotra 2:24.

23. Z jakiej możliwości, którą Jezus nam udostępnił, on sam nie mógł wówczas skorzystać?

²³ Jeżeli dzisiaj ktoś z nas zgrzeszy, może okazać skruchę i zwrócić się do Jehowy Boga, modląc się do Niego na przykład tak: Jehowo Boże, wyznaję, że zgrzeszyłem. Racz przebaczyć mi na podstawie ofiary okupu, którą złożył Chrystus. Proszę Cię o przebaczenie. — I zapewne uzyska przebaczenie Boże (1 Jana 1:9). Ale Jezus tego nie mógł uczynić. Gdyby osłabł i popełnił najmniejszy błąd, nie mógł błagać o miłosierdzie na podstawie czyjejś ofiary. Sam musiał owej nocy nieść druzgocący ciężar.

24. Co czytamy o Jezusie w Liście do Rzymian 5:18?

²⁴ Jakże wdzięczni możemy być Jehowie Bogu i Jezusowi Chrystusowi za to, że ten ostatni nie zawiódł! Postarał się o całkowite odparcie rzuconego wyzwania. Apostoł powiada: „Jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie” (Rzym. 5:18). Owym „czynem sprawiedliwym” był nienaganny bieg życia Jezusa, włącznie z jego ofiarą. Dowiódł tym sposobem, że jest sprawiedliwy. Oczywiście był zawsze sprawiedliwy, ale po tej próbie, którą skutecznie przetrwał, Bóg mógł tym bardziej oświadczyć: Jesteś całkowicie sprawiedliwy, prawy pod każdym względem.

25. Porównaj sprawiedliwość Chrystusa ze sprawiedliwością tych, którzy w niego wierzą.

²⁵ Apostoł Paweł napisał również o Jezusie: „Nauczył się w szkole cierpienia, na czym posłuszeństwo polega. Doszedłszy tym sposobem do szczytu doskonałości, stał się dla wszystkich, którzy go posłuchem darzą, źródłem wiecznego zbawienia” (Hebr. 5:8, 9, Kow). Tak więc Bóg ogłosił Chrystusa sprawiedliwym na podstawie jego własnej zasługi. Nie potrzebował mu przyznawać sprawiedliwości w formie daru. Natomiast jego ofiara mogła służyć za podstawę do tego, aby innych ludzi ogłosić za sprawiedliwych. Jeżeli inni zostają tą drogą usprawiedliwieni, nie dzieje się to w oparciu o ich osobistą sprawiedliwość, ale na zasadzie Chrystusowej ofiary okupu; jest to więc dla nich darem. — Rzym. 5:17.

SERDECZNA ŻYCZLIWOŚĆ JEHOWY

26, 27. Co Jehowa uczynił dla Chrystusa w dowód swej miłości i wdzięczności?

²⁶ We wszystkim tym, co omawialiśmy, wspaniale uwypukliła się serdeczna życzliwość Jehowy. Jezus wiedział, że będzie z powrotem w niebie u swego Ojca. Miłość i wdzięczność Jehowy dla tego, który w najsurowszej próbie bronił Jego imienia, była tak wielka, że przyznał Jezusowi o wiele więcej niż ten miał poprzednio. Bóg obdarzył Chrystusa nieśmiertelnością i dał mu stanowisko znacznie wyższe niż dawniej, daleko znamienitsze od pozycji aniołów (Filip. 2:5-11; Hebr. 7:26). Ale na tym jeszcze nie koniec; Jezus otrzymał coś więcej.

²⁷ Wiemy, że stworzenia Boże wyposażone zdolnością rozumowania są towarzyskie. Lubią przebywać w gronie innych, sobie podobnych. Tymczasem Jezusowi z wyjątkiem Jehowy nikt teraz nie dorównywał. Wobec tego Jehowa w dowód wdzięczności dał mu jeszcze jedną wspaniałą nagrodę, mianowicie „oblubienicę” (Jana 3:28, 29; Obj. 19:7; 21:9). Poszczególne jednostki z tej klasy Jezus nazwał swymi „braćmi” (Hebr. 2:11). Przechodzą oni te same doświadczenia, co i Jezus, gdy był na ziemi. Bardzo się cieszymy, mogąc przestawać i rozmawiać z osobami, które mają takie same przeżycia, wykonują taką samą pracę, posiadają takie same doświadczenia jak my; a niewątpliwie to właśnie może Jezus powiedzieć o swojej „oblubienicy”. Bóg dał Jezusowi tę „oblubienicę”, jako oznakę swego niezmiernego bogactwa, a także na dowód głębokiej wdzięczności i miłości do swego wspaniałego Syna.

SZCZODROBLIWOŚĆ JEZUSA

28, 29. Jak Jezus Chrystus ze swej strony przejawia serdeczną życzliwość i szczodrobliwość?

²⁸ Jezus Chrystus ze swej strony również przejawił serdeczną życzliwość i szczodrobliwość oraz umiłowanie sprawiedliwości; nie można mu w tej sprawie zarzucić samolubstwa. Nie powiedział: Sam wystąpiłem w obronie Boga, to po co jeszcze ktoś inny miałby razem ze mną mieć udział w tej chwale? — Przeciwnie, był bardzo zadowolony, wręcz szczęśliwy, że również inni mogli się przyczynić do obrony i uwielbienia Boga, a także dzielić z nim chwałę i władzę w niebiosach (Rzym. 6:4, 5). Cieszył się, że na ziemi, gdzie Diabeł może wszczynać prześladowania, Bóg znalazł jeszcze inne stworzenia, które mimo wszystko pozostały wierne suwerenności Bożej, miłując ją tak samo jak on.

²⁹ Poza tym istnieje „wielka rzesza” tak zwanych „drugich owiec”. Jezus Chrystus z zadowoleniem zaprasza je, aby i one miały swój niewielki udział w tejże obronie (Obj. 7:9, 10, NW; Jana 10:16, Gd). Pomaga więc wszystkim „owcom” Bożym, żeby wbrew temu, co mówi Diabeł, obstawały mocno przy suwerennej władzy Jehowy.

„OSTATNI ADAM”

30. W jakim sensie Jezus Chrystus jest „ostatnim Adamem”?

³⁰ Dzięki swej wierności i na podstawie złożonej przez siebie ofiary Jezus jest w stanie wyratować, czyli zbawić wielu. Kiedy był na ziemi, mógł naturalnym, ludzkim sposobem postarać się o własną rodzinę. Nie założył jednak takiej rodziny; możliwość tę ofiarował wraz z życiem. Dlatego stał się „ostatnim Adamem”. Adam wydał na świat rodzinę, ród niedoskonały, obarczony złymi cechami dziedzicznymi. Jezus Chrystus dał początek rodzinie obdarzonej sprawiedliwością. Poszczególne jednostki mogą przechodzić do niej z rodziny Adama i doznawać odrodzenia mocą sprawiedliwości Jezusa Chrystusa, a wtedy zgodnie z ustalonym przez Boga prawem rozrodu mogą się ukształtować na jego podobieństwo. Mogą przejść oczyszczenie i zostać synami „ostatniego Adama”. — 1 Kor. 15:45.

31. Jakim sposobem Chrystus uzyskuje „potomstwo”?

³¹ Izajasz opisał w natchnieniu niektóre cierpienia Chrystusa; w odpowiednim miejscu jego proroczej księgi czytamy: „Wyda swe życie na ofiarę za grzechy, ujrzy potomstwo” (Izaj. 53:10). Jeżeli ktoś traktuje doskonałe życie ludzkie Jezusa, złożone na ofiarę okupu, jako ofiarę przebłagania za swoje grzechy, to sam staje się „potomstwem” Chrystusa. Chrystus nie uzyskuje potomstwa naturalną metodą, ale będąc „Ojcem wieczności”, wydaje na świat dzieci obdarzone właściwymi jemu sprawiedliwymi cechami, a dzieje się to w sposób opisany przez proroka Izajasza. — Izaj. 9:6, 7, Gd.

OSIĄGALNE DZIŚ DOBRODZIEJSTWA OKUPU

32, 33. Czy dobrodziejstwa okupu zostały już do kogoś zastosowane? Objaśnij to szerzej.

³² Rozpatrując te sprawy, ktoś mógłby zapytać: Okup został złożony 1900 lat temu; dlaczego nie widać ludzi korzystających z dobrodziejstw tego okupu? — Otóż ludzi takich się widzi. Natychmiast po przedłożeniu w niebie wartości okupu, a zaledwie pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu Chrystusa, został wylany duch święty i ludzie zaczęli się stawać synami Bożymi (Dzieje 2:1, 33). Apostoł Jan oświadczył: „Obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi” (1 Jana 3:2). Znalazły się osoby, które skorzystały z dobrodziejstw okupu i zostały spłodzone z ducha, dostępując nadziei niebiańskiej. W ciągu 1900 lat, jakie minęły od owego czasu, Jehowa nadal wybierał tych, którzy mieli wejść w skład grupy 144 000 przewidywanych królów i kapłanów u boku Chrystusa (Obj. 14:1, 2; 5:9, 10; 20:6). Wybieranie i wypróbowanie ich wymaga czasu, gdyż oni to będą na zawsze w całym wszechświecie reprezentować suwerenność Jehowy.

³³ W dobie obecnej widzimy, że owoce tej ofiary przechodzą też na „wielką rzeszę”. Członkowie owej rzeszy zażywają wspaniałego dobrodziejstwa pokoju z Bogiem, są szczęśliwi, żyją z nadzieją, mają cel w życiu; zupełnie zmieniają swe postępowanie, zdobywają przystęp do Jehowy Boga i otrzymują Jego błogosławieństwa. Mają też do wykonania uszczęśliwiające, budujące dzieło, w którym dokładają swoją cząstkę do obrony wyższości Jehowy. W bliskim już nowym porządku rzeczy osiągną doskonałość człowieczych synów Bożych. — Rzym. 8:21.

OKUP PRZEMAGA GRZECH

34. Dlaczego okup ma większą moc od grzechu Adama?

³⁴ Podsumowując temat, możemy słusznie powiedzieć, że okup ma większą moc niż grzech Adama. Grzech Adamowy doprowadził ludzkość do upadku. Okup oczywiście nie zbawi każdej duszy ludzkiej, aż do ostatniej, ale mimo tego przemaga wrodzoną nam grzeszność. Jak to rozumieć? Każda bez wyjątku dusza, która chce być uwolniona od grzechu i niedoskonałości, może doprowadzić do pozbycia się tego brzemienia i stać się całkowicie czystą. Nawet ludzie zmartwychwzbudzeni będą mieli sposobność skorzystania z okupu. Życia nie osiągną tylko ci, którzy nie będą sobie życzyli być poddani suwerennej władzy Jehowy. Będą to jednostki nie miłujące sprawiedliwości ani nie nienawidzące bezprawia. Same sobie zgotują potępienie, dodając do grzechu odziedziczonego swój własny, rozmyślny grzech. — Jana 3:17-21.

35. Jak zostanie wymazane, czyli unicestwione wszystko to, co sprawił Adam i Szatan?

³⁵ Zatem okup Chrystusa, zastosowany pod władzą jego Królestwa, całkowicie wymaże skutki postępku Adama. Ostatnim nieprzyjacielem, jaki zostanie unicestwiony, będzie śmierć — ta, którą na ludzkość sprowadził grzech Adama. Kiedy już i śmierć będzie zniesiona, zniknie wszelki ślad po tym, co Adam uczynił, wszystko, co sprowadził na ród ludzki. Nie pozostanie w ogóle nic, co przypominałoby grzech Adamowy (1 Kor. 15:26, 56). Nie będzie też niczego, co by przywodziło na pamięć grzech Diabła, gdyż Biblia powiada: „Syn Boży na to się objawił, aby zniweczyć dzieła diabelskie” (1 Jana 3:8, NP). Wszystkie wysiłki Szatana zostaną całkowicie obrócone wniwecz, a on sam straci życie. Cień, jaki rzucił na imię Jehowy i Jego stworzenia, będzie doszczętnie usunięty. Imię Boże będzie raz po wszystkie czasy oczyszczone z zarzutów, a ci, którzy pragną być podporządkowani suwerennej władzy Jehowy, będą żyli ku Jego chwale. — Ps. 150.

36. Jakie słowa cisną się nam na usta po rozpatrzeniu postanowienia Jehowy co do okupu?

³⁶ Jakiż to dobitny wyraz serdecznej życzliwości Bożej! A jaki dowód miłości ze strony naszego Pana, Jezusa Chrystusa! Możemy wraz z apostołem powiedzieć: „O głębokości bogactwa i mądrości, i poznania Boga! Jakże niezbadane są wyroki jego i niewyśledzone drogi jego!” (Rzym. 11:33, NP). Mając w sercu prawdziwą wdzięczność, bez względu na to, co by uczynił świat dla wzbudzenia wątpliwości i podkopania naszej wiary, potrafimy śmiało zawołać: Czyż nie warto za to oddać nawet życia? — Dzieje 20:24; 21:13.

[Przypisy]