Śmierć pewnego boga

 1. Co znaczy słowo „bóg”?

CO OZNACZA słowo „bóg”? Znaczy tyle, co „możny, potężny”. Określenie to bywa często stosowane do obiektu uwielbianego ze względu na jego potęgę lub moc wyświadczania czcicielom dobra bądź też zsyłania na nich zła. Bogiem może być jakiś przedmiot, osoba, grupa ludzi albo organizacja.

 2, 3. O jakim „bogu” jest mowa w niniejszym artykule? Jak opisał go apostoł Paweł?

² „Bogiem”, o którym mowa w niniejszym artykule, jest grupa, czyli klasa ludzi. Kategorię tę Biblia między innymi określa mianem „człowieka grzechu” lub „człowieka niegodziwości”. Apostoł Paweł podaje następujący opis tego „boga”:

³ „Przeciwnik [Boga Wszechmocnego], który wynosi się ponad wszystko, co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci, a nawet zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga”. — 2 Tes. 2:3, 4, NP.

 4, 5. Wyjaśnij, dlaczego duchowieństwo nominalnego chrześcijaństwa odpowiada temu opisowi „człowieka grzechu”.

⁴ Kto pasuje do tego opisu „człowieka grzechu”? Zamiast odpowiedzi moglibyśmy zapytać: Kto przybrał sobie takie tytuły, jak: „wielebny”, „przewielebny”, „ojciec”, „ojciec święty” i im podobne,a wyraźnie na przekór słowom Jezusa z Ewangelii według Mateusza 23:8-12? (Porównaj z tym Księgę Joba 32:21, 22). Czyż nie uczyniło tego duchowieństwo, zarówno katolickie, jak i protestanckie? Czy kler nie twierdzi, że „trzoda Boża” to jego własna trzoda, i czy w wielu miejscowościach nie usiłuje zawzięcie uniemożliwić innym opowiadania członkom parafii bądź gmin Słowa Bożego, gdy to, co ci ludzie mówią, nie zgadza się z naukami duchowieństwa? (1 Piotra 5:2, NP). Zupełnie tak samo reagowali żydowscy przywódcy religijni na służbę kaznodziejską Jezusa (Łuk. 11:52). Porównajmy też z tym postępowanie żydowskich przywódców z czasów starożytnych proroków. — Ezech. 34:1-6; Mich. 3:5.

⁵ Duchowieństwo korzystało chętnie ze swoich wpływów na rządy, aby udręczyć ludzi starających się nauczać prawd biblijnych i doprowadzić do zakazania lub drastycznego ograniczenia ich działalności. Wielu duchownych zaprzecza natchnieniu Biblii, a jej wypowiedzi otwarcie nazywają „mitem” albo traktują jako „przestarzałe” i nie nadające się do zastosowania we współczesnym życiu; stawiają w ten sposób własne zdanie ponad Słowo Boże i niegodziwie grzeszą wobec Boga.

 6. Jakich jeszcze niegodziwości dopuściło się duchowieństwo chrześcijaństwa?

⁶ Chociaż duchowni chrześcijaństwa usiłowali wynieść siebie do pozycji „boga”, to jednak popełnili wiele czynów nader niegodziwych i niepobożnych. Zawarli przyjaźń ze światem, przez co stali się wrogami prawdziwego Boga, jak to trafnie napisał przyrodni brat Jezusa, imieniem Jakub (Jak. 4:4). Byli i są powiernikami lub doradcami polityków światowych oraz ludzi wielkiego interesu; wysługują się wojowniczym partiom i militarystom. Pełnią służbę wojskową w charakterze kapelanów, błogosławią śmiercionośny oręż bojowy, modlą się o zwycięstwo po obu stronach frontu w wojnach pomiędzy tak zwanymi „chrześcijańskimi” narodami.

 7. W czego skład wchodzi to duchowieństwo?

⁷ Przez takie swoje postępowanie duchowni stali się wpływową częścią składową „Babilonu Wielkiego”, ogólnoświatowego imperium religii fałszywej. W symbolicznym języku biblijnym imperium to nazwane jest ‛Wielkim Miastem, mającym władzę królewską nad królami ziemi’ (Apok. 17:18). Jest ono „Wielką Nierządnicą” religijną, z którą „nierządu się dopuścili królowie ziemi, a mieszkańcy ziemi się upili winem jej nierządu”. — Apok. 17:1, 2.

OSĄDZONY PRZEZ BOGA WSZECHMOCNEGO

 8, 9. Z jakiego względu słowa psalmisty określające przywódców ludzkich mianem „bogów” pasują do klasy „człowieka grzechu”?

⁸ „Człowiek grzechu”, który podaje się za boga, musi za to być osądzony przez Boga Wszechmocnego, Jehowę. W swoim czasie Jezus Chrystus powołał się na Psalmy, które mówią o możnych ludziach, zaliczanych do „bogów”. Chodziło tam o przywódców i sędziów, którzy postępowali niesprawiedliwie, i dlatego w psalmie nazywającym ich „bogami” czytamy: „Lecz wy pomrzecie jak ludzie, jak jeden mąż, książęta, poupadacie”. — Ps. 82:1-7; Jana 10:34-36.

⁹ Klasa duchowieństwa, a więc „człowiek grzechu”, który ‛podaje się za Boga’, nie jest nieśmiertelny, lecz umrze tak samo jak umiera zwykły człowiek. Można go przyrównać do zdrajcy Judasza Iskarioty, który został nazwany „synem zatracenia” (Jana 17:12; 2 Tes. 2:3). Pomimo wynoszenia się „ponad wszystko, co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci”, ten książęcy „człowiek grzechu” upadnie, poniesie śmierć z rąk Mesjasza Jehowy.

10, 11. W jakich działaniach „Babilonu Wielkiego” bierze teraz udział duchowieństwo chrześcijaństwa? Jak ujawnia ono, iż rzeczywiście uczestniczy w ujeżdżaniu szkarłatnej „Bestii”?

¹⁰ Jak dojdzie do zagłady „człowieka grzechu”? Chcąc znaleźć na to odpowiedź, weźmy pod uwagę sytuację i los „Babilonu Wielkiego”, gdyż „człowiek grzechu” stanowi czołowy składnik tego ogólnoświatowego imperium religii fałszywej i zostanie osądzony wraz z nim. Biblia przedstawia „Babilon Wielki” jako nierządnicę jadącą na grzbiecie szkarłatnej „Bestii”. Zwierzę to wyobraża powszechną organizację na rzecz pokoju i bezpieczeństwa światowego, znaną obecnie pod nazwą Organizacji Narodów Zjednoczonych. Jest to zarazem wymieniony również w Apokalipsie „ósmy król”, ósme mocarstwo świata z proroctw biblijnych. — Apok. 17:1-11.

¹¹ Duchowieństwo chrześcijaństwa wyrażało się bardzo korzystnie i pochlebnie o tej międzynarodowej organizacji na rzecz pokoju i bezpieczeństwa, mimo jej niechrześcijańskiego charakteru przypisując jej nawet rolę mesjańską. Jej poprzedniczkę, Ligę Narodów, nazwało wręcz „politycznym wyrazem Królestwa Bożego na ziemi”. Życzeniem „człowieka grzechu” jest, żeby taka międzynarodowa organizacja uchroniła świat przed trzecim ogólnoświatowym konfliktem, przed wojną nuklearną.

12. Jak ukarana zostanie klasa „człowieka grzechu”?

¹² Biblia przepowiada jednak, że dziesięć sprawujących władzę „rogów” symbolicznej „Bestii” ‛nienawidzić będzie Nierządnicy’; „sprawią, że będzie spustoszona i naga, i będą jeść jej ciało, i spalą ją ogniem” (Apok. 17:16). Kiedy obłuda i dwulicowość, chciwość, sprośność i bezprawie „Babilonu Wielkiego” wreszcie sprzykrzy się przywódcom świata, wtedy „człowiek grzechu” podzieli jego los, poniesie karę razem z „Babilonem”. Wszyscy ludzie poznają wtedy, że klasa duchowieństwa nauczyła fałszywych doktryn, mieszała się do polityki światowej, wojen i rewolucji, a bogactwa, które jej organizacje zdobyły drogą wyzysku ludzi, zostaną jej odebrane.

13. Czy naprawdę świętokradztwem jest zapowiadanie, że budynki kościelne i duchowieństwo chrześcijaństwa dosięgnie zagłada?

¹³ Niektórym ludziom wydaje się, iż świętokradztwem jest mówienie o tym, że budynki kościelne, w których duchowni rezydują i odbierają boską cześć, zostaną obrócone w ruinę i zgliszcza, oraz że „nabożni” osobnicy w sutannach i habitach zginą wraz z „Babilonem Wielkim”. U religijnie usposobionych Żydów w pierwszym stuleciu n.e. taki sam wstrząs wywoływały proroctwa o zagładzie Jeruzalem i tamtejszej świątyni. Pomimo tego w roku 70 n.e. nastąpiła przepowiedziana zagłada (Mat. 24:1, 2). W Księdze Apokalipsy wskazano, że pewni ludzie tak samo będą opłakiwać ostateczny upadek „Babilonu Wielkiego”, przy czym będą to ci, którym kontakty z nim zapewniały zyski materialne. — Apok. 18:9-19.

14. Wykaż, kto w rzeczywistości jest odpowiedzialny za wykonanie wyroku na „człowieku grzechu”.

¹⁴ Chociaż wykonanie wyroku na „człowieku grzechu” nastąpi z ręki władców politycznych, będzie w rzeczywistości pochodzić od Boga poprzez Jego zasiadającego już na tronie Syna, Jezusa Chrystusa. Biblia właśnie Bogu przypisuje zasługę za zniszczenie „Babilonu Wielkiego” i nawołuje do oddawania Mu czci za sprowadzenie na ten system ostatecznej zguby. — Apok. 18:5, 8, 20; 19:1-3.

15. Jak „człowieka grzechu” Pan Jezus zgładzi „tchnieniem swoich ust”?

¹⁵ Tym sposobem urzeczywistnią się słowa apostoła Pawła o „człowieku grzechu”, „którego” — jak pisze Paweł — „Pan Jezus zgładzi tchnieniem swoich ust i wniwecz obróci samym objawieniem swego przyjścia [swej obecności, NW]” (2 Tes. 2:8). Już niedługo Pan Jezus Chrystus, którego niewidzialna obecność w roli władzy Królestwa rozpoczęła się w roku 1914, sprowadzi tę nagłą zagładę. Chociaż za narzędzie posłużą ziemscy królowie, to jednak rozkazem unicestwienia będzie „tchnienie” jego ust, on więc da w tym wypadku pobudkę do działania.

STRZEC SIĘ ‛ZWIEDZENIA KU NIEPRAWOŚCI’

16. Jak ze słów Pawła wynika, że wszystkim zwolennikom kleru grozi niebezpieczeństwo?

¹⁶ Wszystkim zwolennikom kleru zagraża wielkie niebezpieczeństwo. Apostoł napisał na ten temat: „Pojawieniu się jego towarzyszyć będzie działanie (...) z wszelkim zwodzeniem ku nieprawości tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, aby dostąpić zbawienia. Dlatego Bóg dopuszcza działanie na nich oszustwa, tak iż uwierzą kłamstwu, aby byli osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie nieprawość”. — 2 Tes. 2:9-12.

17. Dlaczego wielki czas teraz na zbadanie sprawy „człowieka grzechu”?

¹⁷ Mamy dziś wystarczającą ilość dowodów, żeby bezbłędnie zidentyfikować „człowieka grzechu”. W naszych czasach odstępstwo dosięgło szczytu. Złe jego owoce dojrzały w pełni i zdemaskowana została ich zgnilizna, a każdy, kto chce, może znaleźć prawdę. Ludzie, u których odzywa się „miłość prawdy”, powinni jej starannie dociekać, aby uniknąć ‛zwiedzenia ku nieprawości’. Znalezienie i przyjęcie prawdy ma dla każdego z nas większe i bardziej decydujące znaczenie niż kurczowe trzymanie się oszustwa, choćbyśmy nawet my sami i nasi przodkowie byli nim usidleni od pokoleń. Od tego może zależeć życie lub śmierć, gdyż Bóg dopuścił ‛działanie oszustwa’ na tych, którzy wierzą kłamstwu, którzy uważają „człowieka grzechu” za przedstawiciela Boga, ba, nawet bezpośrednio za jakiegoś „boga”, stawiając jego słowa wyżej od wypowiedzi Boga Wszechmocnego, zanotowanych w Biblii.

18. W jaki sposób ci, którzy wierzą kłamstwu, dostają się pod ‛działanie oszustwa’? W jakim celu?

¹⁸ Bóg nie zsyła osobiście owego ‛działania oszustwa’, lecz tylko pozwala, że zagarnia ludzi podatnych na zwiedzenie, gdyż chce dowieść, że faktycznie sami tego chcą. (Porównaj z tym List do Hebrajczyków 4:12). A wszyscy szczerze usposobieni mogą dzięki temu się przekonać, że Bóg jest sprawiedliwy w swoich sądach (Apok. 19:2; 2 Tes. 1:6-8). Każdy z tych, którzy „uwierzą kłamstwu”, znajdzie się w chwili śmierci swego „boga” — „człowieka grzechu” — wśród „tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy”.

19. O czym przekona się poszukiwacz prawdy analizujący dowody, które pozwalają zidentyfikować „człowieka grzechu”?

¹⁹ Dlatego też mądrze postępuje ten, kto teraz znajduje czas na zapoznanie się dowodami, które umożliwiają rozpoznanie i demaskują „człowieka grzechu”. Niezmiennym szczęściem napełni się jego serce, gdy się przekona, że istnieją wspaniałe obietnice Boże, długo zaciemniane fałszywymi naukami przez duchownych chrześcijaństwa. „Człowiek grzechu”, ‛zasiadłszy w świątyni Bożej i podając się za Boga’, utrudniał ludziom poznanie prawdziwego Boga Jehowy i nabywanie wiedzy o Nim, jak też o Jego ugruntowanych na miłości zaletach oraz zamierzeniach względem ludzkości.

20. Czego jeszcze ważniejszego dowie się dociekliwy badacz oprócz rozpoznania „człowieka grzechu”?

²⁰ Ponadto jeśli szczery poszukiwacz prawdy nie poprzestanie jedynie na rozpoznaniu „człowieka grzechu”, ale pójdzie dalej, to stwierdzi, że już wkrótce urzeczywistnią się te wspaniałe zamierzenia Boże co do ludzkości. Po usunięciu tych, którzy stawiali Boga w fałszywym świetle, nastąpi całkowita zagłada obecnego systemu rzeczy. Ci wszyscy, którzy ‛przyjęli miłość prawdy, aby dostąpić zbawienia’, przeżyją tę zagładę i otrzymają sposobność życia bez końca na oczyszczonej ziemi. Zostanie to omówione w następnym odcinku. — Apok. 19:19-21; 7:9-17; 21:1-4; Sof. 2:3.

[Przypis]

(TK-36)