Jehowa, nasz Bóg — Bogiem sprawiedliwym i prawym
„On Bogiem wiernym, (...) sprawiedliwy i prawy”. — Powt. Pr. 32:4.
1, 2. (a) Jak Biblia opisuje Jehowę, wielkiego Sędziego? (b) Jak reagujemy na te fakty? Dlaczego?
DAWNO temu pewien hebrajski psalmista śpiewał o Bogu Jehowie: „On miłuje prawo i sprawiedliwość”. A w innym psalmie czytamy: „Wiem, Jahwe, że sprawiedliwe są Twoje wyroki”. Czy słowa te, chociaż wypowiedziane przed wieloma setkami lat, nie przemawiają również do twego serca, drogi czytelniku? Czy świadomość, że Stwórca — najwyższy Autorytet we wszechświecie — „miłuje prawo i sprawiedliwość”, nie napawa nas ufnością i zadowoleniem? — Ps. 33:5; 119:75.
2 Powodem naszego reagowania w ten sposób jest niewątpliwie fakt, że każdy z nas w tej lub innej formie zetknął się już z niesprawiedliwością i bezprawiem. Być może potraktowano cię niesprawiedliwie ze względu na twoją narodowość, rasę bądź pochodzenie społeczne. Albo może spotkała cię krzywda w szkole, w miejscu pracy lub ze strony sąsiadów. Jakże często też słyszy się o niesprawiedliwym postępowaniu ludzi dysponujących jakimś zakresem władzy!
3, 4. Co trzeba za to powiedzieć o wielu sędziach spośród ludzi? Jakie w związku z tym wyłaniają się pytania?
3 Jezus zdawał sobie sprawę z tego, jak ludzie się czują, gdy się ich traktuje w ten sposób. Świadczy o tym wyraźnie charakterystyka zawarta w jednej z jego przypowieści. Opowiedział tam o pewnym sędzi, niewątpliwie powołanym na to stanowisko przez Rzymian. Jak zachowywał się ten sędzia? Nie można było zwracać się do niego z ufnym przekonaniem, że rozpatrzy sprawę rzetelnie, bo był „niesprawiedliwy”. Co prawda, powiedziano nam, iż w końcu przyznał rację skarżącej się u niego żydowskiej wdowie, uczynił to jednak tylko dlatego, że mu się stale naprzykrzała. — Łuk. 18:1-6.
4 Co myślisz o takim sędzi? Oto człowiek, od którego oczekuje się sprawiedliwych wyroków, ale który z tym się ociąga. Jakże jaskrawym jego przeciwieństwem jest Sędzia, o którym słusznie powiedziano, że „miłuje prawo i sprawiedliwość”! Ale uwaga: tak wyraził się o Jehowie psalmista, czy jednak i ty jesteś przekonany o tym samym? Znasz może jakichś ludzi, którzy wątpią, czy Bóg jest prawy i sprawiedliwy. Czy spotkałeś się już z takim zapatrywaniem? Czy odbiło się ono w jakiś sposób na twojej opinii o Bogu? Czy potrafiłbyś przekonywająco uzasadnić, dlaczego zgadzasz się z psalmistą?
5. Jakie aspekty prawości i sprawiedliwości Boga przykuwają uwagę niektórych osób?
5 Niekiedy można się też natknąć na osoby, które wprawdzie interesują się Słowem Bożym i zamierzeniami Jehowy, ale zadręczają się kwestiami rzucającymi jak gdyby cień wątpliwości na ich zaufanie do prawości i sprawiedliwości Boga. Zastanawiają się na przykład, jak wszyscy ludzie otrzymają sposobność usłyszenia i następnie przyjęcia lub odrzucenia orędzia Królestwa w tym krótkim czasie, który pozostał, zanim „wielki ucisk” położy kres przemijającemu niegodziwemu systemowi rzeczy (Mat. 24:21). Drudzy martwią się, czy w nowym porządku będą wzbudzeni ze śmierci pewni ich krewni, pewni ludzie, którzy w czasach nowożytnych zasłynęli z okrucieństwa, albo jeszcze inne osoby. Niejeden snuje domysły na temat przywilejów, jakich Bóg udzieli w nowym porządku rzeczy, zwłaszcza w zakresie życia małżeńskiego i rodzinnego. Czy dopuszczasz, aby niepokoiły cię takie sprawy, czy przeciwnie, ufnie polegasz na Jehowie, że postąpi w sposób sprawiedliwy i prawy?
6. Co to znaczy być „sprawiedliwym” i „prawym”?
6 Co to znaczy być sprawiedliwym i prawym? Nie wdając się w rozwlekłe definicje prawnicze, można orzec: „sprawiedliwy” jest ten, kto czyni, co słuszne i zgodne z nakazami moralności. Jest zacny, wolny od zarzutów. Podobnie „prawy” jest ten, kto dąży bezstronnie do tego, co rzetelne i szlachetne. Zatem istotnie wiele treści wyrażono, gdy powiedziano o Jehowie: „On Bogiem wiernym, a nie zwodniczym, On sprawiedliwy i prawy”. — Powt. Pr. 32:4.
O CZYM ŚWIADCZĄ FAKTY
7. Czyje świadectwa warto rozpatrzyć?
7 Znany prawnik powiedział przy pewnej okazji: „nie ma niczego takiego, jak sprawiedliwość — ani w sądzie, ani poza nim”. Pogląd tego rodzaju ukształtował sobie w wyniku doświadczeń zebranych w swoim zawodzie oraz na podstawie wypowiedzi innych osób. W tym świecie, ogólnie biorąc, zapewne jest to prawdą, na co jednak wskazują „doświadczenia” w odniesieniu do Jehowy? Rozpatrzmy niektóre dowody — świadectwa ludzi, którzy z Nim byli w bliskim kontakcie.
8, 9. (a) W jaki sposób Abraham został wmieszany w sprawę, w której Bóg wystąpił w roli Sędziego? (b) Jak się zachował w tej sytuacji?
8 Zanim jeszcze zaczęto spisywać Biblię mężowie wiary z uznaniem wypowiadali się o sprawiedliwości i prawości Boga. Trafny przykład tego dał Abraham. Na rozkaz Boży opuścił mezopotamskie miasto Ur i został wędrownym mieszkańcem ziemi Kanaan (Rodz. 12:1-5; Hebr. 11:8). Bratanek jego, imieniem Lot, zatrzymał się w okolicach Sodomy. W jakiś czas później z polecenia Jehowy odwiedził Abrahama anioł z niebios. Oznajmił, że udaje się właśnie z sędziowską inspekcją do Sodomy i Gomory, by stwierdzić, jak przedstawia się sprawa z wołaniem o pomstę, które doszło do Jehowy z powodu grzesznego postępowania mieszkańców tych miast (Rodz. 18:20, 21). Godna uwagi jest okoliczność, że anioł nie powiedział, jakoby już zapadł taki czy inny wyrok, ale że idzie „zobaczyć, czy postępują zgodnie z wołaniem”. A jak Abraham zareagował na tę wiadomość?
9 Zależało mu na tym, żeby się dowiedzieć, czy istnieje możliwość uratowania mieszkańców Sodomy i między nimi także Lota, toteż w modlitewnej prośbie zwrócił się o bliższe wyjaśnienia. W sprawozdaniu z Księgi Rodzaju 18:23-25 czytamy następujące słowa Abrahama: „Czy chcesz wytracić sprawiedliwych razem z niegodziwcami? A gdyby tak było pięćdziesięciu sprawiedliwych w obrębie tego miasta, czy i wtedy wytracisz, a nie przebaczysz tej miejscowości dla pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w niej mieszkają? Nie może to być [jest nie do pomyślenia, NW], byś miał tak postąpić, że zabijesz sprawiedliwych razem z grzesznikami, żeby podobny był los sprawiedliwych i grzeszników. Nie może to być! Czyż Sędzia całej ziemi nie miałby wyrokować sprawiedliwie?” (Poz). Potem dla ustalenia, jaka by miała być najmniejsza liczba sprawiedliwych w mieście, aby zostało oszczędzone, Abraham zapytywał kolejno, co się stanie, jeśli tam będzie czterdziestu pięciu, czterdziestu, trzydziestu, dwudziestu lub ewentualnie tylko dziesięciu sprawiedliwych. — Rodz. 18: 26-33.
10, 11. Czy Abraham mniemał, iż Jehowa postąpi niesprawiedliwie?
10 Abraham nie wiedział, jak my dzisiaj, że nie było ani tylu „sprawiedliwych” w tym sensie, by postępowali zgodnie z nakazami moralności, zacnie i rzetelnie. Ale czy czasem jego słowa: „Czyż Sędzia całej ziemi nie miałby wyrokować sprawiedliwie”, nie wskazują, iż wątpił poniekąd o sprawiedliwości Bożej i się obawiał, że Bóg postąpi niesprawiedliwie?
11 W żadnym wypadku! Abraham przeciwnie, na podstawie tego, co wiedział o osobowości Jehowy, wprost nie potrafił sobie wyobrazić, żeby Stwórca wytracił niegodziwych razem ze sprawiedliwymi. Było to dla niego niepojęte, „nie do pomyślenia”; znał zbyt dobrze Boga, żeby miał tak pomyśleć. Jak wskazuje apostoł Paweł w jedenastym rozdziale Listu do Hebrajczyków, patriarcha ten wiedział, że Jehowa „wynagradza tych, którzy Go szukają”. Był mocno przekonany, że Bóg tych, którzy chcą czynić, co jest właściwe, nie potraktuje na równi z nikczemnikami. Ale skąd mógł nabrać takiego przeświadczenia?
12. Dlaczego Abraham mógł mieć zaufanie do postępowania Jehowy?
12 Przede wszystkim Abraham wiedział, co Jehowa uczynił dla niego osobiście. Pobudzony wiarą, posłusznie wywędrował z Ur. Czy Bóg wypuścił ten jego postępek z uwagi? Nie, pobłogosławił mu i zapewnił powodzenie (Rodz. 12:16; 13:2). W Egipcie ochronił mu żonę; nie pozwolił jej skrzywdzić faraonowi (Rodz. 12:17-20). Później Abraham z pomocą Bożą zdołał pokonać czterech królów, którzy uprowadzili jego bratanka Lota (Rodz. 14:14-20). Doprawdy, znał Boga z własnego doświadczenia!
13. Jaką rolę odegrało tu postępowanie Boga w przeszłości?
13 Abraham jednak miał jeszcze dalsze powody, by wierzyć, że Jehowa jest sprawiedliwy i prawy. Wiedział przecież, jak Bóg postąpił wobec ludzi należących do dawniejszych pokoleń. Tak na przykład jeden z jego przodków, Noe, żył przed potopem ze swoją rodziną wśród świata ludzi, których ‛usposobienie było wciąż złe’ (Rodz. 6:5-7, 11, 12). Co stało się z Noem, który „wyróżniał się nieskazitelnością wśród współczesnych sobie ludzi”, gdy Bóg położył kres tamtemu światu napełnionemu przemocą? (Rodz. 6:9, 13). Czy Bóg zmiótł z powierzchni ziemi sprawiedliwego Noego i jego rodzinę wraz z niegodziwcami? Oczywiście nie zrobił tego i Abraham o tym wiedział. — 2 Piotra 2:5.
14. Do jakiego wniosku prowadzą omówione fakty?
14 Zatem gdy Abraham stanął przed pozornie niepewną kwestią, czy Bóg potraktuje jednakowo zarówno sprawiedliwych, jak i złych w Sodomie, wiedział dostatecznie dużo, by wyrobić sobie trafny pogląd. Czy miał rację twierdząc, że jest „nie do pomyślenia”, aby sprawiedliwy Sędzia obie klasy ludzi potraktował jednakowo? Z całą pewnością! Sodoma i okoliczne miasta zostały zburzone. Niemniej Jehowa dopilnował, żeby „sprawiedliwemu Lotowi” wraz z rodziną dać możność uratowania życia. — 2 Piotra 2:7, 8; Rodz. 19:21-29.
15. Dlaczego powinno to nas interesować?
15 Jak więc teraz zachowałbyś się w razie wyłonienia pytania, co Bóg uczyni w ewentualnej przyszłej sytuacji, w której w grę wchodziłoby życie lub śmierć sprawiedliwych i złych? Wiesz dobrze, jak Bóg postąpił z Noem, znasz także całokształt jego stosunków z Abrahamem. Mogłeś się przekonać, że cokolwiek zrobił, to było prawe i sprawiedliwe. Czy zaważyło to na twojej opinii o tym, czego należy oczekiwać od Boga we wzmiankowanej przyszłej sytuacji? Czy ośmieliłbyś się zlekceważyć świadectwo Biblii? Czy przeciwnie, pozwolisz, aby właściwie ukształtowało twój sposób myślenia?
POTRZEBA SKROMNOŚCI I POWŚCIĄGLIWOŚCI
16, 17. Dlaczego jest nam w tym zakresie potrzebna skromność i powściągliwość?
16 Wiedząc ze sprawozdania biblijnego, jak bardzo zepsuci oraz zwyrodniali byli mieszkańcy Sodomy i Gomory, bez trudu rozumiemy, dlaczego wznosiło się do Boga wołanie nad ich grzechami. Możemy też się zgodzić z tym, że Bóg kładąc kres całej tej niegodziwości postąpił słusznie i sprawiedliwie (Rodz. 19:4-11; Rzym. 1:26-28, 32). Cóż jednak, gdyby ktoś wtedy nie znał wiele szczegółów i w związku z tym uważał, że są to przeciętni, bez mała niewinni ludzie? Jeżeli potem się dowiedział, że Bóg zniszczył te miasta ogniem i siarką, mógł pochopnie wyrobić sobie niewłaściwy pogląd na Stwórcę.
17 Powinno to nas przekonać o potrzebie skromności i powściągliwości w wyciąganiu wniosków dotyczących postępowania Boga. W Księdze Przysłów 11:2 powiedziano, że „u ludzi skromnych jest mądrość”, co z pewnością potwierdza się również w tej dziedzinie. Czy zachowałby się mądrze śmiertelny człowiek, który może nie znając ważnych szczegółów co do postępowania Boga w jakiejś sprawie z przeszłości chciałby wystąpić w roli arbitra, czyli sędziego, i zacząłby potępiać „Sędziego całej ziemi”? Inne przysłowie głosi: „Kto odpowiada, zanim wysłucha, zdradza swoją bezmyślność i naraża się na hańbę” (Prz. 18:13, NP). Czy nie sprawdziłoby się to na kimś, kto słyszał tylko o niektórych szczegółach sprawy, a nie zna najważniejszych faktów i podstaw, lecz próbowałby twierdzić, że „Sędzia całej ziemi” postąpił bezprawnie i niesprawiedliwie?
18. Jak doszło do tego, że na Joba spadły liczne nieszczęścia?
18 Za unaocznienie powyższego niech posłuży sprawozdanie biblijne o Jobie (Ijobie). Ani sam Job, ani jego trzej znajomi, którzy przyszli udzielać mu rad, nie wiedzieli, że Szatan rzucił wyzwanie Jehowie, wysuwając wątpliwości co do prawości Joba. Jehowa był pewien miłości i lojalności tego męża wiary, toteż pozwolił Szatanowi, aby sprowadził na niego całą serię nieszczęść. Job utracił w szybkim tempie ogromny swój majątek. Łupieżcy pozabijali nawet sług doglądających jego stad i trzód. Synowie i córki Joba poginęli w czasie niezwykle silnej burzy. Potem jego samego dotknęła ciężka choroba. W końcu nawet własna żona wysunęła zarzuty pod jego adresem (Joba 1:6-19; 2:1-9). Jak zareagowali na to wszystko Job i inni? Jak byś ty, czytelniku, postąpił w takich okolicznościach? Co byś pomyślał o Bogu?
19. Jak zareagował na to Job? A co można powiedzieć o jego trzech towarzyszach?
19 Job wprawdzie zdecydowanie obstawał przy lojalności wobec Boga, ale nie rozumiał, dlaczego musi tyle cierpieć. Bronił własnej sprawiedliwości, a o Bogu mówił, że ma prawo wtrącić w kłopoty tak sprawiedliwego, jak i złego (Joba 32:2; 10:7; 16:17; 23:11; 33:8-12). Oczywiście my dzisiaj wiemy, że Job w tym wypadku mówił „nierozważnie”, gdyż to Szatan, a nie Jehowa sprowadził na niego cierpienia (Joba 34:35). A jakie stanowisko zajęli towarzysze Joba? Porzuciwszy skromną powściągliwość, tak samo wypowiadali się pochopnie i niemądrze, bez znajomości całokształtu rzeczy. Twierdzili na przykład, że Boga nie interesuje prawość człowieka (Joba 4:17-19; 15:15, 16). Napiętnowali też synów Joba jako grzesznych i obwinili Jehowę o to, że ich zabił (Joba 8:3, 4, 20). Biblia słusznie więc wskazuje, że swoją argumentacją towarzysze Joba jak gdyby „potępili Boga”. — Joba 32:3.
20. (a) Jak ten przykład powinien wpłynąć na nasz stosunek do pewnych doniesień biblijnych? (b) Jak więc powinniśmy na nie zareagować?
20 Dzisiaj możemy już studiować kompletne sprawozdanie na ten temat i bez trudności zobaczyć, jak spaczone poglądy mieli towarzysze Joba na sposób postępowania Boga. Ale co z doniesieniami Pisma Świętego o innych zdarzeniach, co do których nie mamy tyle informacji? Kiedy na przykład przeczytamy w Biblii, że Jehowa albo ktoś na Jego polecenie wykonał wyrok na znikczemniałych ludziach, miastach lub narodach, czy wtedy będziemy wzorowali się na towarzyszach Joba i ‛potępiali Boga’? (Powt. Pr. 9:1-5). O ileż mądrzej i rozważniej — oraz skromniej — byłoby wnioskować, że chociaż nie znamy wszystkich faktów ani wchodzących tam w grę kwestii, to jednak opisane postępowanie Jehowy musi harmonizować z tym, że „miłuje prawo i sprawiedliwość”! (Powt. Pr. 7:2, 23-26; Kapł. 18:21-27). Przekonany był o tym Elihu, młodzieniec, który sprostował zapatrywanie Joba i jego towarzyszy. Oświadczył on: „Bóg nie ma nic wspólnego z bezprawiem, Wszechmocny z nieprawością. (...) Bo to jest pewne, że Bóg nie popełnia bezprawia i Najwyższy nie łamie prawa [nie narusza sprawiedliwości, Poz]”. — Joba 34:10, 12, NP.
PRAWY I SPRAWIEDLIWY WOBEC WSZYSTKICH
21, 22. W jaki znamienny sposób prawość i sprawiedliwość Jehowy różni się od postępowania wielu ludzi?
21 Jak daleko sięga sprawiedliwość i prawość Jehowy? Czy można liczyć na to, że stosuje je w równej mierze wobec wszystkich ludzi i w każdym czasie? Całkiem słusznie mogą nas interesować tego rodzaju pytania, bo gdy ludzie dysponują władzą lub zajmują wysokie stanowisko, wtedy często traktują innych stronniczo. Jeżeli coś złego uczyni bogata, ważna osobistość, nierzadko przymyka się na to oczy, usprawiedliwia się ją lub ostatecznie wymierza jej lekką karę, podczas gdy biedny i mało znaczący człowiek w razie takiego samego przewinienia musi na ogół liczyć się z surowym ukaraniem. Czy zauważyłeś takie zjawisko? Ale jak przedstawia się ta sprawa u Jehowy?
22 Odpowiedź na to znajdujemy w uwagach Elihu. Zauważmy, że Elihu, opisując Jehowę, nie ograniczył swych spostrzeżeń do Jego postępowania z Jobem. Udzielił wyjaśnienia o charakterze ogólnym: „Bóg nie popełnia bezprawia” i „nie narusza sprawiedliwości”. Potem dodał jeszcze, że Jehowa „nie okazuje względów książętom i nie wyróżnia bogatego przed ubogim, bo oni wszyscy są dziełem jego rąk”. — Joba 34:19, NP.
23. Jak ten fakt potwierdza Prawo Mojżeszowe?
23 Fakt powyższy daje się również poświadczyć pewnym charakterystycznym rysem Prawa, które Jehowa nadał Izraelitom. Sędziom spośród nich, których ustanowił, by się zajmowali problemami oraz ewentualnymi wykroczeniami swoich rodaków, Jehowa przykazał: „Nie bądźcie stronniczy w wyrokowaniu! Wysłuchajcie tak ubogiego, jak i możnego” (Powt. Pr. 1:17; 16:18-20, Poz). Czy było to wymagane po prostu dla uniknięcia zamieszek? Nie, sędziowie mieli tak postępować, bo tylko pod tym warunkiem właściwie odzwierciedlali cechy swego Boga. Czytamy na ten temat: „Nie dla człowieka sądzicie, lecz dla Jahwe. On jest przy was, gdy sądzicie. (...) nie ma bowiem u naszego Boga, Jahwe, niesprawiedliwości, stronniczości i przekupstwa”. — 2 Kron. 19:6, 7; Wyjścia 23:6, 7.
24. O czym więc powinniśmy być przekonani?
24 Czyż to świadectwo bezstronności, sprawiedliwości i prawości Jehowy nie rozprasza wszelkich wątpliwości? Czy nie wskazuje, jak postąpi również z nami? Powinniśmy widzieć w tym dowód na to, że i w sprawach należących jeszcze do przyszłości postąpi według mierników, które sam ustanowił i których przestrzegał w przeszłości.
NASZE POCZUCIE PRAWOŚCI I SPRAWIEDLIWOŚCI
25. Jakie świadectwo o Jehowie składa nasze wewnętrzne poczucie?
25 Innym zagadnieniem, które warto rozpatrzyć w powiązaniu ze sprawiedliwością i prawością Boga, jest nasze wewnętrzne odczucie tych właściwości. Biblia powiada, że człowiek został stworzony na obraz Boży (Rodz. 1:27). Nie odnosi się to do jego budowy cielesnej, gdyż Bóg jest duchem, a my mamy organizm materialny. W Liście do Kolosan 3:10 wskazano natomiast, że „obraz” ten obejmuje osobowość, inaczej mówiąc cechy charakteru. Bóg stworzył Adama z zaletami, które sam posiadał, a więc z miłością, prawością, sprawiedliwością i mądrością. Chociaż wszyscy jesteśmy niedoskonali i bardzo odlegli od doskonałości Adama, większość z nas odzwierciedla do pewnego stopnia te Boskie cechy, tak samo jak ludzie na całej ziemi mają mniej lub bardziej wyczulone sumienie, czyli wrażliwość moralną (Rzym. 2:14, 15). A skoro tak, to nasze poczucie sprawiedliwości i prawości powinno być dla nas podstawą ufnego przekonania, że również Bóg posiada te przymioty i je przejawia, tylko w znacznie wyższym stopniu niż ludzie.
26, 27. Jak można to zobrazować na przykładzie nauki o ogniu piekielnym?
26 Dla unaocznienia, jak oddziaływa to poczucie, weźmy pod uwagę reakcję sporej liczby osób — być może też naszą — na dogmat o ogniu piekielnym. Wiele kościołów uczyło, zwłaszcza dawniej, że dusze złych podlegają wiecznym mękom w piekle. Biblia nie popiera takiej nauki, gdyż podaje, że umarli są bez świadomości i że większość z nich dzięki zmartwychwstaniu jeszcze powróci do życia (Kohel. 9:5, 10; Ezech. 18:4; Jana 5:28, 29; 11:11-14). Ale nawet nie wiedząc, co Biblia mówi na ten temat, mnóstwo ludzi uważa doktrynę o ogniu piekielnym za odstręczającą. Nie mogą się z nią pogodzić, chociażby jej nauczał kościół, który w zasadzie uznają; po prostu nie przemawia im do przekonania. Nie potrafią uwierzyć, aby kogoś, kto żył źle — powiedzmy — przez sześćdziesiąt lat, Bóg miłości, sprawiedliwości i prawości miał wiecznie męczyć z okrutną surowością. Toteż niemało osób z ulgą przyjęło wiadomość, że ich poczucie sprawiedliwości i prawości znajduje oparcie w Słowie Bożym.
27 Zatem już sam fakt, iż my jako ludzie, którzy tylko w niedoskonałej mierze odzwierciedlamy „obraz” Boga, usilnie pragniemy widzieć stosowanie w praktyce sprawiedliwości i praworządności, powinien nas umacniać w przekonaniu, że i Jehowa kieruje się takimi zasadami.
28. Dlaczego mimo wszystko musimy być ostrożni ze swoją oceną tego, co jest słuszne?
28 Z drugiej strony okoliczność, że istotnie jesteśmy niedoskonali, powinna nas skłaniać do ostrożności, by wspomniane nasze poczucie nie zostało wypaczone i nie prowadziło nas do nieprawidłowych wniosków. Gdyby czyjeś poczucie sprawiedliwości i słuszności uległo wskutek niedoskonałości przewrażliwieniu, mogłoby mu się przytrafić to, co komuś, kto patrzy przez szybę z pofałdowanego szkła. Niezależnie od tego, jak bardzo chciałby widzieć dobrze, co jest po drugiej stronie, niedoskonałość szkła da mu spaczony obraz rzeczy.
29, 30. (a) Do jakich wniosków o zbawieniu doszli niektórzy ludzie? (b) Czego jednak uczy Biblia?
29 Przykładem tego, że podobna sytuacja może zaistnieć w odniesieniu do naszego poglądu na sprawiedliwość i prawość postępowania Bożego, jest przekonanie, do jakiego doszli niektórzy myśliciele. Kierowani własnym poczuciem litości, sprawiedliwości i prawości oraz przeświadczeni, że tym bardziej musi tak odczuwać Bóg, nauczają doktryny o powszechnym zbawieniu. Rozumują, iż nie byłoby to sprawiedliwe ani słuszne ze strony Boga, gdyby dopuścił do zatracenia na zawsze niedoskonałych ludzi. Wysuwają stąd wniosek, że na podstawie ofiary Chrystusowej Bóg przebaczy wszystkim, którzykolwiek dotąd żyli na świecie. Posuwają się nawet aż do twierdzenia, jakoby Bóg miał wybaczyć również Szatanowi Diabłu.
30 Wprawdzie nauka ta uderza może w „najczulszą strunę” uczuć niektórych osób i znajduje u nich oddźwięk, niemniej jednak absolutnie nie zgadza się z tym, co sam Jehowa mówi w swoim Słowie. Biblia umożliwia nam dobre poznanie Jego punktu widzenia, który nie jest wypaczony przez ludzką niedoskonałość. Na przykład o człowieku, który grzeszy, występując bluźnierczo przeciw duchowi świętemu, czytamy w niej: „Temu nie będzie przebaczone, i to ani w obecnym systemie rzeczy, ani w tym, który ma nadejść” (Mat. 12:32, NW). Podobną myśl wyraził apostoł Paweł, pisząc do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego: „Jeśli bowiem dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to już nie ma dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy, ale jedynie jakieś przerażające oczekiwanie sądu” (Hebr. 10:26, 27). Pismo Święte zatem wyraźnie wskazuje, że niektórzy nie dostąpią wiecznego zbawienia. Jezus podkreślił to jeszcze w sposób następujący: „Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto zaś nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz grozi mu gniew Boży”. — Jana 3:36; Rzym. 2:7, 8.
31. Czego jeszcze nam potrzeba oprócz naszego własnego poczucia? Dlaczego?
31 Tym lepiej teraz rozumiemy, że nasz czysto ludzki sposób myślenia, oparty na naszym poczuciu sprawiedliwości i prawości, musi być wyregulowany i zharmonizowany z tym, co mówi sam Jehowa. Jakże wdzięczni możemy być za obfitość świadectw i dowodów potwierdzających, że istotnie Bóg „miłuje prawo i sprawiedliwość” (Ps. 33:5). A tę wdzięczność powinna jeszcze pogłębić świadomość, że Jego interpretacja owych pojęć nie może nigdy ulec spaczeniu przez niedoskonałość. We wszystkim, co czyni w każdej chwili i wobec każdego postępuje stale doskonale i zgodnie ze swą niezrównaną wiedzą, mądrością oraz miłością. Będziemy zawsze mogli powiedzieć: „Wiem, Jahwe, że sprawiedliwe są Twoje wyroki”. — Ps. 119:75; Rzym. 11:33-36.
32. Jakie zagadnienia postaramy się następnie rozpatrzyć?
32 Ufne przekonanie o tym powinno odpowiednio kształtować nasze zapatrywanie na kwestie dotyczące przyszłego postępowania Boga, między innymi w sprawach wspomnianych powyżej: co do rozmiarów głoszenia dobrej nowiny o Królestwie, co do zmartwychwstania i co do małżeństwa w nowym porządku Bożym. W następnym artykule rozpatrzymy więc te pytania w świetle Biblii i przy całkowitej pewności, że nasz Bóg jest prawy i sprawiedliwy.
[Ilustracje na stronie 3]
JEHOWA, SĘDZIA CAŁEJ ZIEMI, CZYNI, CO JEST SŁUSZNE
W nagrodę za posłuszeństwo pomnożył Abrahamowi stada bydła i owiec.
Uratował Lota od zguby w Sodomie.
Zachował przy życiu Noego z rodziną, gdy wytracał niegodziwych.
[Ilustracja na stronie 5]
Elihu gani Joba i jego towarzyszy, mówiąc: „Bóg nie ma nic wspólnego z bezprawiem, Wszechmocny z nieprawością!”