Trzymajcie się mocno „dobrej nowiny”!

„Trzymajcie się jej mocno, bo inaczej naprawdę uwierzyliście na próżno” (1 Kor. 15:2).

 1. Dlaczego Paweł gorliwie uzasadniał naukę o zmartwychwstaniu?

PIERWSZY swój list do Koryntian apostoł Paweł kończy mistrzowskim omówieniem sprawy zmartwychwstania. Dlaczego z takim zapałem wyłuszczał tę naukę? Miał po temu przyczyny. Chrześcijanie korynccy, do których pisał, żyli pośród chciwego, niemoralnego otoczenia świeckiego, a niejeden z nich nawet już wpadł w sidła Szatana. Paweł nie chciał, żeby się okazało, iż jego umiłowani bracia ‛uwierzyli na próżno’, gdyż byłoby to dla nich równoznaczne z zagładą. Pragnął natomiast, by mocno trwali przy „dobrej nowinie”, którą im głosił.

 2. (a) Dlaczego powinniśmy dziś pilnie pracować na rzecz „dobrej nowiny”? (b) Jak z „dobrą nowiną” wiąże się zmartwychwstanie?

² Dzisiaj również żyjemy w świecie, który nie zna Boga. Skoro więc i my „położyliśmy nadzieję w Bogu żywym”, musimy pracować pilnie i wytężać siły na rzecz „dobrej nowiny” (1 Tym. 4:10).a Koncentruje się ona obecnie wokół kwestii ustanowionego ‛Królestwa naszego Pana [Jehowy] i Jego Chrystusa’. Jezus Chrystus oraz 144 000 jego współwładców uzyskują wstęp do tego Królestwa, czyli na niebiańską górę Syjon, właśnie przez zmartwychwstanie. Podobnie dzięki zmartwychwstaniu przeważająca większość rodu ludzkiego znajdzie się w ziemskiej dziedzinie Królestwa (Obj. 11:15; 14:1; 20:12). Dlatego powstanie z martwych jest znamiennym składnikiem „dobrej nowiny”.

NADZIEJA ZMARTWYCHWSTANIA

 3. Jaka sprzeczność zachodzi między nauką o zmartwychwstaniu a nieśmiertelnością duszy?

³ A na czym polega nadzieja zmartwychwstania? Nie opiera się na rzekomej nieśmiertelności duszy, której naucza się w ogólnoświatowym imperium religii fałszywej, zarówno w obrębie nominalnego chrześcijaństwa, jak i poza nim. Przeciwnie, jest to nadzieja dla dusz śmiertelnych! Słowo „zmartwychwstanie” (greckie anastasis) występuje w Chrześcijańskich Pismach Greckich około 40 razy. Oznacza ono powstanie do ponownego życia. Aby jednak powstać znowu do życia, trzeba najpierw być martwym, ponieważ życie jest przeciwieństwem śmierci (Powt. Pr. 30:19, 20; Izaj. 38:17-19).

 4. Z czego wynika, że dawni Żydzi nie wierzyli w nieśmiertelność duszy, lecz w zmartwychwstanie na ziemi?

⁴ W Pismach Hebrajskich nie ma żadnej aluzji do nieśmiertelności człowieka. Myśl ta była Żydom zupełnie obca. Wiele jednak wskazuje na to, że wierzyli oni w ziemskie zmartwychwstanie. Najwidoczniej właśnie dlatego przypuszczali, że Jezus może być powstałym z martwych ‛Janem Chrzcicielem, Eliaszem, Jeremiaszem lub innym z proroków’ (Mat. 16:14).

 5. Czego zgodnie z zamierzeniem Stwórcy wyglądał Abraham i inni starożytni słudzy Boży?

⁵ Apostoł Paweł, opisawszy wierny bieg życia Abla, Enocha, Noego oraz Abrahama i jego domowników, dodaje: „Wszyscy oni pomarli w wierze, choć nie dostąpili spełnienia obietnic, lecz oglądali je z daleka i witali je oraz publicznie wyznawali, że są obcymi i tymczasowymi mieszkańcami w kraju”. Wyczekiwali zmartwychwstania, które nastąpi na ziemi pod panowaniem „miasta mającego realne fundamenty” — Królestwa Bożego zarządzanego przez Mesjasza. Wierny Abraham, wystawiony na próbę poleceniem co do ofiarowania Izaaka, „liczył na to, że Bóg jest w stanie wzbudzić go nawet z umarłych”. Abraham uwierzył też następującej obietnicy Bożej: „Za pośrednictwem twojego nasienia stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi”. Logiczny stąd wniosek, że ogromna większość ludzi z narodów, aby dostąpić błogosławieństw za pośrednictwem tego „nasienia”, będzie musiała doznać zmartwychwstania (Rodz. 22:18; Hebr. 11:4-19).

 6. Na co wskazują słowa Hioba i synów Koracha, jeśli chodzi o zmartwychwstanie?

⁶ W późniejszym okresie znany z niezłomnej prawości Hiob (Job) zadał pytanie: „Gdy człowiek umiera, czy znowu ożyje?” Hiob uwierzył, że istnieje taka możliwość. Dowiódł tego prosząc Boga, by go ukrył w Szeolu (wspólnym grobie ludzkości) i wspomniał o nim po upływie wyznaczonego czasu (Hioba 14:13-15, Nowy Przekład). W Psalmie 45:16 (45:17, NP) synowie Koracha zawarli proroctwo, iż Mesjasz będzie miał „synów”, których podczas swego tysiącletniego panowania ustanowi „książętami po całej ziemi”. Wśród nich znajdą się między innymi jego „praojcowie”, dla których stanie się ojcem, gdy ich obdarzy życiem przy zmartwychwstaniu (Mat. 1:1-16; Łuk. 3:23-38).

 7. (a) W jaki sposób to, co napisali prorocy, potwierdza nadzieję ziemskiego zmartwychwstania? (b) Dlaczego oczekiwania Daniela i innych nazwano „lepszym zmartwychwstaniem”?

⁷ Natchnieni prorocy również mówili o zmartwychwstaniu i rozumieli, że ma nastąpić na ziemi (Izaj. 25:8; 26:19; Oz. 13:14). Kiedy zbliżała się śmierć, sędziwy Daniel otrzymał obietnicę: „Zażywaj spoczynku, a powstaniesz, by otrzymać swój los przy końcu dni” (Dan. 12:13, Biblia Tysiąclecia). Daniel, który ‛dzięki wierze [nawet] zamknął paszczęki lwom’, oczekiwał „lepszego zmartwychwstania”. Będzie to zmartwychwstanie do życia pod władzą ustanowionego Królestwa Bożego, w przeciwieństwie do tego, czego dokonali Eliasz, Elizeusz, Jezus i apostołowie, wskrzeszając ludzi, którzy potem znowu umarli (Hebr. 11:33, 35).

 8. Jaki pogląd na zmartwychwstanie mieli wysłańcy Jana oraz Marta?

⁸ Kiedy Jezus rozpoczął swoją służbę publiczną, uwięziony chrzciciel imieniem Jan posłał do niego zaufanych ludzi z zapytaniem, czy naprawdę jest Mesjaszem. Dokonawszy kolejnych cudownych uzdrowień, Jezus rzekł do nich: „Idźcie i oznajmijcie Janowi, coście widzieli i słyszeli: Ślepi odzyskują wzrok, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni, a głusi słyszą, umarli są wskrzeszani, ubogim opowiadana jest ewangelia” (Łuk. 7:19-23, NP). W ten sposób Jezus nie tylko potwierdzał, że jest Mesjaszem, ale też ugruntowywał wiarę w to, czego miał dokonać przez swoje Królestwo, łącznie ze zmartwychwstaniem. Tamci ludzie rozumieli je jako zmartwychwstanie do życia na ziemi. Podobnie myślała Marta, która w jakiś czas później powiedziała do Jezusa o zmarłym Łazarzu: „Wiem, że wstanie przy zmartwychwstaniu w dniu ostatnim” (Jana 11:24).

ZMARTWYCHWSTANIE NIEBIAŃSKIE

 9. Co mogło Łazarzowi udostępnić nadzieję na zmartwychwstanie niebiańskie?

⁹ Gdyby Jezus nie wskrzesił wtedy brata Marty, rzeczywiście stałaby przed nim otworem nadzieja ziemska. Syn Boży dokonał jednak cudu i na pewien czas odwołał Łazarza spośród umarłych. Jeżeli dożył on dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., a z pewnością tak było, jego Pan mógł mu udostępnić jeszcze inny przywilej. W tym właśnie dniu zaistniała sposobność, by zrodził się z ducha Bożego do nadziei na życie w niebie; otworzyłoby mu to widoki na zmartwychwstanie niebiańskie. Co w ogóle pozwalało żywić taką nadzieję?

10. Jaki błędny pogląd zaczął się szerzyć za czasów Pawła? Jak ten apostoł go obalił?

¹⁰ W swoim pierwszym liście do chrześcijan w Koryncie apostoł Paweł omawia sprawę zmartwychwstania. Pewni członkowie tamtejszego zboru twierdzili, że „nie ma zmartwychwstania umarłych”. Najwidoczniej zaczęli uważać, iż żywi chrześcijanie mają za sobą coś w rodzaju duchowego „zmartwychwstania”; być może też niektórzy kojarzyli sobie ten pogląd z platońską tezą o nieśmiertelności duszy. Bez względu na szczegóły ich błędnych zapatrywań Paweł uznał za stosowne, by niejako przywołać ich do porządku, uzasadniając im po mistrzowsku prawdziwość nauki o zmartwychwstaniu, przy czym położył nacisk na ‛dobrą nowinę, dzięki której również osiągają wybawienie’ (1 Kor. 15:1, 2, 12).

11. Jak „dobra nowina” wiąże się z nadzieją zmartwychwstania?

¹¹ Co to za „dobra nowina”? Skupia się ona na osobie Chrystusa. Wśród „rzeczy pierwszych” co do ważności Paweł wymienia takie okoliczności jak ta, że Chrystus umarł, został pogrzebany i powstał z martwych, że ukazał się najpierw Kefasowi (czyli Piotrowi), potem przy różnych okazjach ponad 500 ludziom, a w końcu samemu Pawłowi. Naprawdę zmartwychwstał w duchu! (1 Piotra 3:18). Paweł zaznaczył dwukrotnie, że te doniosłe wydarzenia dokonały się „według pism”, na potwierdzenie wszystkiego, co proroczo zapowiedziano w Słowie Jehowy na temat Mesjasza. Gdyby nie fakt zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, nasza wiara byłaby w tym zakresie zawieszona w próżni (1 Kor. 15:3-8, 17).

„KAŻDY WEDŁUG WŁASNEJ KOLEJNOŚCI”

12. W czym Chrystus był „pierwszy”?

¹² Następnie apostoł Paweł powiązał zmartwychwstanie z zamierzeniem Jehowy co do Królestwa. Z ufnością oświadczył: „Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli”. Skoro Chrystus jest „pierwszy”, to muszą też być inni zmartwychwstający, ale „każdy według własnej kolejności”. Ci drudzy musieli czekać na „przyjście” Chrystusa w potędze Królestwa, bo właśnie wtedy — działając w charakterze Odkupiciela — miał on ‛ożywić’ tych, którzy „umierają” lub już umarli wskutek grzechu odziedziczonego po Adamie (1 Kor. 15:20-23, BT).

13. Jak dokonuje się zmartwychwstawanie według kolejności i rangi?

¹³ Po Chrystusie miały doczekać się zmartwychwstania „według własnej kolejności” 144 000 namaszczonych dziedziców Królestwa, którzy szli śladami Mistrza aż do śmierci. Miało to następować „w czasie Jego przyjścia [właściwie „obecności”, po grecku: parousia]”, a więc począwszy od pamiętnego roku 1914. Niewielka liczba pozostałych duchowych „braci” Chrystusa dalej służy Bogu tu na ziemi. Powstają oni do życia w tej randze „w mgnieniu oka”, w chwili swej śmierci jako ludzi. W ten sposób dojdzie w końcu do tego, że cały duchowy „Izrael Boży” będzie zgromadzony w niebiańskim Królestwie (1 Kor. 15:22, 23, 50-52, BT; Hebr. 2:10-13; Obj. 7:4-8; Gal. 6:16).

14. Na jakim przykładzie Paweł unaocznił zmartwychwstanie niebiańskie?

¹⁴ Apostoł objaśnia sprawę śmierci i zmartwychwstania chrześcijan zrodzonych z ducha, podając bardzo wyrazisty przykład. Porównuje je z obumarciem zwykłego ziarna pszenicy, ewentualnie jakiegoś innego zboża, aby wyrosnąć mogła nowa roślina. Tak właśnie ich ciało „jest siane w skazitelności”, ale „powstanie w nieskazitelności” jako chwalebne „ciało duchowe” noszące znamiona „ostatniego Adama”, czyli Pana Jezusa Chrystusa (1 Kor. 15:35-49).

15. Gdzie się odbędzie i kogo obejmie „lepsze zmartwychwstanie”?

¹⁵ Ale czy Chrystus Jezus i 144 000 to jedyne osoby, które w odpowiednim porządku mają dostąpić zmartwychwstania? Bynajmniej! W Liście do Hebrajczyków 11:40 czytamy przecież, że powstaną oni do „czegoś lepszego”, mianowicie do niebiańskiego dziedzictwa duchowego. A od czego jest lepsze to dziedzictwo? Od stanu, w jakim się znajdą wstający do życia w następnej kolejności! Zmartwychwstaniem tym zapewne zostaną objęci słudzy Boży, którzy będą ustanowieni „książętami po całej ziemi”; sama logika wskazuje, że ci znajdą się wśród pierwszych wzbudzonych na ziemi po ostatecznym zwycięstwie Jehowy w bitwie Har-Magedonu. Będą dzięki temu mogli podjąć zadania przydzielone im na „nowej ziemi”, czyli w teokratycznym społeczeństwie ludu Bożego na naszej oczyszczonej planecie. Dostąpią „lepszego zmartwychwstania”, gdyż będzie ono miało miejsce pod panowaniem Królestwa Bożego i otworzy im widoki na życie wieczne. W grupie tej spodziewają się znaleźć także wierni, oddani Bogu chrześcijanie, którzy mając nadzieję ziemską z różnych przyczyn umierają przed nastaniem „nowej ziemi” (Izaj. 32:1; Obj. 16:14, 16; 21:1, 3, 4).

UPRZYWILEJOWANA RZESZA LUDZI

16. Jaką grupę spotka specjalne wyróżnienie? Jakiego zaszczytu dostąpią jej członkowie?

¹⁶ Istnieje jeszcze inna grupa, którą ma spotkać specjalne wyróżnienie. O kogo tu może chodzić? O „wielką rzeszę”, jaką apostoł Jan z pewnymi szczegółami opisuje w Księdze Objawienia 7:9-17. Członkom jej przyświeca nadzieja wiecznego życia na „nowej ziemi”. Rzesza ta traktowana jako całość przejdzie przez „wielki ucisk” bez potrzeby zakosztowania śmierci. Jakże cenny przywilej stanie się udziałem tych ludzi za to, że „wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka”! W obecnym tak ważnym końcowym okresie „dni ostatnich”, gdy ludom i narodom musi być dane dobitne świadectwo, widać wyraźnie, jak ta „wielka rzesza” — licząca teraz ponad 2 300 000 osób — pełni swą „świętą służbę” na ziemskich dziedzińcach symbolicznego miejsca wielbienia Jehowy. Należący do owej „rzeszy” nie odczuwają „dokuczliwej spiekoty” sądu Boskiego. Dlaczego? „Ponieważ Baranek [Jezus Chrystus], który jest pośrodku tronu [niebiańskiego], będzie ich pasł i poprowadzi ich do źródeł wód życia. A Bóg otrze wszelką łzę z ich oczu”.

17. (a) Jakie radości czekają „wielką rzeszę”? (b) Jak dopełni się cud zmartwychwstania?

¹⁷ Wkroczenie na oczyszczoną ziemię i powitanie zmartwychwstałych mężów wiary z pewnością sprawi „wielkiej rzeszy” niezmierną radość. Następnie w odpowiednim czasie oraz w kolejności ustalonej przez Boga pojawią się na ziemi miliardy pogrzebanych w „grobowcach pamięci”, a to w ramach ogólnego zmartwychwstania (Jana 5:28, 29; Obj. 20:12). Jakież wesele zapanuje wśród szczęśliwych, zespolonych ludzkich rodzin, gdy zacznie funkcjonować społeczeństwo „nowej ziemi” i gdy Chrystus oraz jego współwładcy przystąpią do stosowania dobrodziejstw ofiary okupu, uzdrawiając ród człowieczy i przywracając mu stan cielesnej oraz umysłowej doskonałości! (Izaj. 65:17, 18; 2 Piotra 3:13).

18. Jak dojdzie do całkowitego urzeczywistnienia się wielkiego zamierzenia Bożego względem naszej ziemi?

¹⁸ Cały tysiąc lat przeminie jak jeden dzień, przynajmniej w oczach Jehowy (2 Piotra 3:8). Ziemia będzie napełniona doskonałymi ludźmi, zgodnie z zamierzeniem Jehowy powziętym jakieś 7000 lat wcześniej, przy stworzeniu pierwszego człowieka. Obejmujący siedem tysięcy lat dzień odpocznienia Bożego dobiegnie końca i nie okaże się stracony, gdyż wspaniałe zamierzenie Jehowy względem naszej ziemi będzie urzeczywistnione. Co dalej?

19. Co się stanie po usunięciu „ostatniego nieprzyjaciela”?

¹⁹ Apostoł Paweł pisze na ten temat: „Potem nastąpi koniec, gdy [Chrystus] przekaże królestwo swemu Bogu i Ojcu, unicestwiwszy wszelki rząd i wszelką władzę, i moc [jemu przeciwne]. Musi bowiem królować, dopóki Bóg nie rzuci mu pod nogi wszystkich nieprzyjaciół. Jako ostatni nieprzyjaciel ma być unicestwiona śmierć. (...) wtedy również sam Syn podporządkuje się Temu, który mu wszystko podporządkował, aby Bóg dla wszystkich był wszystkim” (1 Kor. 15:24-28). Następnie, jak to opisano w Objawieniu 20:7-10, zostanie uwolniony Szatan; w ten sposób wypróbowana będzie prawość poszczególnych ludzi doprowadzonych do doskonałości. Wraz z tymi wszystkimi, którzy ewentualnie pójdą za nim, zostanie on później wtrącony do symbolicznego „jeziora ognia”, oznaczającego wiecznotrwałą zagładę.

20. Przed jaką wspaniałą perspektywą stanie ludzkość, gdy się skończy dzień odpoczynku Bożego?

²⁰ Skończy się wtedy Boski ‛dzień odpoczynku’ od pracy przy stwarzaniu ziemi i niewątpliwie podejmie On nowe dzieła, wybiegające w bezkresną przyszłość. Rozradowani mieszkańcy ziemi ani przez chwilę nie będą się nudzić, uczestnicząc z ochotą w każdym przedsięwzięciu, jakie im powierzy Bóg podejmujący sensowne zamierzenia (Rodz. 2:3; Izaj. 66:22).

SPRAWY WIELKIEJ WAGI

21. Jaki pożytek możemy odnieść z wywodów Pawła, zamieszczonych w 15 rozdziale Listu 1 do Koryntian?

²¹ Musimy ‛trzymać się mocno dobrej nowiny’ i objętej nią nadziei na zmartwychwstanie, gdyż jest ono sprawą niezmiernej wagi dla wszystkich sług Bożych. Wierni mężczyźni i niewiasty żyjący w czasach starożytnych wierzyli w ziemskie zmartwychwstanie i liczyli na nie (Hebr. 11:13-16). Chrystus Jezus skorzystał „jako pierwszy” ze zmartwychwstania, co potwierdziły setki naocznych świadków. Namaszczeni, zrodzeni z ducha chrześcijanie, zarówno w czasach apostolskich, jak i nowożytnych, głosili „wszelkiemu stworzeniu pod niebem”, dzięki czemu „dobra nowina” związana z tym zmartwychwstaniem obiegła cały nasz glob (Kol. 1:23). A ponieważ ostatek pomazańców kończy swój ziemski bieg i uzyskuje nagrodę niebiańską, dzieło głoszenia „dobrej nowiny” o Królestwie podjęła „wielka rzesza”, której przyświeca nadzieja wiecznego życia na ziemi (Mat. 24:14).

22. Jakiego końcowego napomnienia udziela Paweł w omawianym liście? Dlaczego mamy wszelkie powody, by go usłuchać?

²² Jakże uprzywilejowane są wszystkie te grupy zmierzające ku wytkniętym celom, każda w swoim porządku, w swojej randze! Naprawdę mamy dziś wszelkie powody po temu, by dawać posłuch kolejnemu napomnieniu ze strony Pawła: „Czuwajcie, stójcie mocno w wierze, działajcie po męsku, rośnijcie w siłę. Wszystkie wasze sprawy niech będą załatwiane w miłości” (1 Kor. 16:13, 14). Dzięki temu nasza wiara nie okaże się daremna.

[Przypis]

CZY POTRAFISZ ODPOWIEDZIEĆ NA TE PYTANIA?

◼ Skąd wiadomo, że wierni mężczyźni i niewiasty z czasów starożytnych wyglądali zmartwychwstania do życia na ziemi?

◼ Ile osób oprócz Chrystusa „jako pierwszego” ma udział w zmartwychwstaniu niebiańskim, „każdy według własnej kolejności”?

◼ Kiedy i jakimi etapami będzie następować zmartwychwstanie ziemskie?

◼ W jaki sposób pewna grupa dostępuje specjalnego wyróżnienia, otrzymując życie na ziemi bez potrzeby zmartwychwstania?

◼ O co musimy się wszyscy starać, żeby nie ‛wierzyć na próżno’?

[Napis na stronie 2]

OGÓLNOŚWIATOWE IMPERIUM RELIGII FAŁSZYWEJ OPIERA SWĄ NADZIEJĘ NA PLATOŃSKIEJ NAUCE O NIEŚMIERTELNOŚCI WSZYSTKICH DUSZ

[Napis na stronie 3]

PRAWDZIWY CHRYSTIANIZM UTWIERDZA W NAS BIBLIJNĄ NADZIEJĘ NA ZMARTWYCHWSTANIE Z GROBÓW DUSZ POZBAWIONYCH ŚWIADOMOŚCI

[Ilustracja na stronie 1]

„Dobra nowina” koncentruje się na Królestwie Bożym pod zarządem Chrystusa, podstawie nadziei na przywrócenie raju ziemskiego