„Umiłowani, (...) utrzymujcie siebie w miłości Bożej”
„Umiłowani, przez budowanie się na swej najświętszej wierze, i modląc się w duchu świętym, utrzymujcie siebie w miłości Bożej” (Judy 20, 21).
1, 2. Jakie wskazówki, prócz ostrzeżeń, znajdujemy w Liście Judy?
W POSTĘPOWANIU Jehowy z tymi, którzy Go miłują, wyraźnie przejawia się Jego niezasłużona życzliwość. Wyjaśnia On przez swe natchnione Słowo, czego od takich osób wymaga. I jakże wdzięczni powinniśmy być za to, że część Pisma Świętego, mianowicie List Judy, zawiera ostrzeżenia, dzięki którym możemy zachować poprawne stosunki z Bogiem!
2 Ale oprócz udzielenia niezbędnych przestróg Juda mówi również, co trzeba czynić, aby umacniać się duchowo i ‛utrzymać siebie w miłości Bożej’. Odniesiemy zatem niewątpliwy pożytek z przeanalizowania końcowej części jego listu.
ZAPOWIEDŹ PRZYJŚCIA NAŚMIEWCÓW
3, 4. Do jakich wypowiedzi apostołów Jezusa nawiązał Juda?
3 Chcąc przywieść nam na pamięć pewną ważną rzecz, Juda napisał:
„Wy zaś, umiłowani, przypomnijcie sobie wypowiedzi dawniej wygłaszane przez apostołów naszego Pana, Jezusa Chrystusa, jak mawiali do was: ‛W czasach ostatnich nastaną szydercy, postępujący według własnych swoich pragnień rzeczy bezbożnych’. Ci właśnie wywołują podziały, ludzie zwierzęcy, nie mający usposobienia duchowego” (Judy 17-19).
Juda wystarczająco już zdemaskował „bezbożnych”, którzy chytrze wkradli się do zboru. Teraz z kolei zwraca się do umiłowanych braci, prosząc ich usilnie, by przypomnieli sobie słowa wypowiedziane wcześniej przez apostołów Jezusa. Ponowne rozpatrzenie tych napomnień powinno było pobudzić wszystkich szczerych chrześcijan do „podjęcia twardego boju o wiarę”.
4 Apostoł Paweł ostrzegł współpasterzy, że spomiędzy nich samych „powstaną ludzie mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów” (Dzieje 20:29, 30). Do Tymoteusza napisał, iż „w późniejszych okresach niektórzy odpadną od wiary” (1 Tym. 4:1, 2). A apostoł Piotr wyraźnie ostrzegł, że „w dniach ostatnich przyjdą szydercy (...) mówiący: ‛Gdzież jest ta obiecana jego obecność?’” (2 Piotra 3:1-4).
5. Jak prawdopodobnie odnosili się do wiernych chrześcijan „bezbożni”, którzy wślizgnęli się do zboru? Jak jednak powinny były na to zareagować osoby pobożne?
5 Tak więc odbiorcy Listu Judy mieli wszelkie podstawy, by w czasach bezpośrednio poprzedzających koniec żydowskiego systemu rzeczy spodziewać się pojawienia „szyderców”. Niewykluczone, że to właśnie „bezbożni”, wkradłszy się do zboru, szydzili z wiernych chrześcijan, którzy trzymali się sprawiedliwych mierników Jehowy, nie chcąc uczestniczyć w wyuzdanych uczynkach tych „fałszywych braci”. Niemniej jednak osoby pobożne powinny były ‛podjąć twardy bój o wiarę’, choćby nawet drwili z nich rzekomi nauczyciele, ulegający swym niemoralnym „pragnieniom rzeczy bezbożnych”. (Porównaj z tym List 2 do Koryntian 11:26 oraz List do Galatów 2:4, 5).
6. Co próbowali czynić bezbożni naśmiewcy, chociaż Bóg czuwał nad jednością wśród tych, którzy Go miłowali?
6 Podczas gdy Bóg za pośrednictwem swego ducha utrzymywał jedność wśród tych, którzy Go miłowali, bezbożni naśmiewcy próbowali ‛wywoływać podziały’, inaczej mówiąc „rozłamy”, czyli prowadzić wśród ludu Jehowy destrukcyjną działalność (Judy 19, Nowy Przekład; Ps. 133:1-3; 1 Kor. 1:10). Chociaż wypowiadali się przeciwko wiernym mężczyznom, pełniącym odpowiedzialne funkcje w zborze, jednocześnie schlebiali osobom, po których mogli spodziewać się korzyści (Judy 8, 16). Po faryzejsku patrzyli z góry na pokornych, pobożnych członków społeczności chrześcijańskiej. Zamiast gromadzić wraz z Panem, próbowali rozpraszać. Podobnie dziś niektórzy chcieliby odciągnąć chwiejnych i utworzyć samodzielne grupki, rzekomo w celu studiowania Biblii. Coś takiego nigdy nie spotęguje miłości do Boga, Chrystusa i zboru (Łuk. 11:23).
7. Dlaczego „bezbożni” zasługiwali na miano „zwierzęcych”?
7 Ludzie ci słusznie otrzymali miano „zwierzęcych”, inaczej „zmysłowych”, ponieważ kierując się doznaniami cielesnymi ulegali upadłym skłonnościom i pożądliwościom. (Porównaj z tym werset 19 według NP). Uważali się co prawda za oświeconych duchowo, lecz Juda scharakteryzował ich jako „nie mających usposobienia duchowego” lub dosłownie: „ducha” (Międzywierszowy Przekład Królestwa). Rzeczywiście, owi „ludzie zwierzęcy” nie wykazywali ducha Jehowy, nie potrafili pojmować spraw duchowych i niewiele przewyższali bezrozumne bydlęta. Jeżeli mamy ducha Jehowy i uświadamiamy sobie „głębokie rzeczy Boże”, powinniśmy z całego serca być za to wdzięczni naszemu niebiańskiemu Ojcu (1 Kor. 2:6-16).
JAK POZOSTAĆ W MIŁOŚCI BOŻEJ
8. Co mogło znaczyć określenie „najświętsza wiara”?
8 Następnie Juda skierował do swych duchowych braci usilną prośbę:
„Ale wy, umiłowani, przez budowanie się na swej najświętszej wierze, i modląc się w duchu świętym, utrzymujcie siebie w miłości Bożej, oczekując przy tym miłosierdzia naszego Pana, Jezusa Chrystusa, z widokami na życie wieczne” (Judy 20, 21).
Serdecznie wyjaśnił, pod jakim warunkiem drodzy mu współwyznawcy mogli pozostać w miłości Jehowy. Stosowanie się do jego rady wymagało oczywiście pielęgnowania wiary, jednego z owoców ducha Bożego (Gal. 5:22, 23). Jednakże z uwagi na wcześniejszą wypowiedź Judy, gdzie mówił, by walczyć o „wiarę podaną świętym” (werset 3), określenie „najświętsza wiara” mogło się raczej odnosić do całokształtu nauk chrześcijańskich, łącznie z dobrą nowiną o zbawieniu. Fundamentem takiej prawdziwej wiary jest Chrystus, a została ona nazwana „najświętszą”, ponieważ była skierowana ku świętemu Bogu i oparta wyłącznie na Jego świętym Słowie (Dzieje 20:32; 1 Kor. 3:10-15).
9. Co musimy czynić, aby ‛budować się na swej najświętszej wierze’?
9 Chcąc ‛budować się na swej najświętszej wierze’, czyli ją w sobie umacniać, chrześcijanie muszą pilnie studiować Słowo Boże, zarówno osobiście, jak i w zborze. Dzięki częstemu omawianiu go w gronie współwyznawców, a także głoszeniu drugim dobrej nowiny, będzie ono coraz silniej przemawiać nam do serca. Ale nie uda się tego osiągnąć bez żarliwej modlitwy. Modlimy się „w duchu świętym” wtedy, gdy kieruje on naszą modlitwą i gdy jej treść harmonizuje ze Słowem Jehowy. Co więcej, samo Pismo, powstałe pod wpływem ducha świętego, mówi nam, jak i o co zwracać się do Boga. Na przykład z ufnością możemy Go prosić, aby nas napełnił swoim duchem. Jeżeli będziemy ‛modlić się w duchu świętym’, w naszych modlitwach odzwierciedli się właściwe usposobienie serca, które jest miłe Bogu. W ten sposób będziemy zabezpieczeni przed wszelkim szkodliwym wpływem, łącznie z zapatrywaniami „bezbożnych”, którzy ewentualnie zakradliby się do zboru (Łuk. 11:13; Rzym. 8:9, 26, 27).
10. Co musieli czynić współwyznawcy Judy, aby ‛utrzymać siebie w miłości Bożej’?
10 Aby ‛utrzymywać siebie w miłości Bożej’, chrześcijanie musieli przestrzegać przykazań Jehowy oraz Jego Syna (Jana 15:10; 1 Jana 5:3). Wymagało to, żeby zarówno mowa, jak i postępowanie, zasługiwały na uznanie Jehowy. Dla pozostania w miłości Bożej wierni Jego słudzy, będąc niedoskonali i grzeszni, mieli stale prosić Go o miłosierdzie udzielane za pośrednictwem Jezusa Chrystusa i osiągalne dzięki ofierze okupu (Rzym. 5:8; 9:14-18; 1 Jana 4:9, 10). Nieprzerwane okazywanie miłosierdzia Bożego wiernym naśladowcom Jezusa prowadzi w końcu do życia wiecznego (Jana 3:16).
POTRZEBA OKAZYWANIA MIŁOSIERDZIA DRUGIM
11. Co czytamy u Judy na temat miłosierdzia? Jakich ludzi trzeba było umieć odróżniać, chcąc je okazywać?
11 O potrzebie okazywania miłosierdzia Juda napisał:
„Dalej też okazujcie miłosierdzie nękanym przez wątpliwości; ratujcie ich, wyrywając z ognia. Ale gdy okazujecie drugim miłosierdzie, czyńcie to z bojaźnią, mając w nienawiści nawet odzież zbrukaną przez ciało” (Judy 22, 23).
Duchowi bracia Judy mieli stale doznawać miłosierdzia Bożego pod warunkiem, że będą miłosierni dla innych, którym groziła utrata nadziei na życie wieczne (Jak. 2:13). Chcąc jednak ‛dalej okazywać miłosierdzie nękanym przez wątpliwości’, trzeba było tych, którzy na to zasługiwali, odróżniać od ‛marzycieli’.
12. (a) Jakie wątpliwości mogą się zrodzić u niektórych osób pod wpływem „bezbożnych”? (b) Jak można kogoś ‛wyrwać z ognia’?
12 Wskutek fałszywych nauk, szemrania, narzekania i tym podobnych postępków bezbożników w umysłach osób chwiejnych duchowo rodziły się wątpliwości. Zbici z tropu przez napuszone słowa fałszywych nauczycieli, mogli zacząć się zastanawiać, czy społeczność oddanych Bogu chrześcijan naprawdę jest ludem Jehowy; mogli nawet zaprzestać wspólnego z nimi wychwalania Boga i głoszenia dobrej nowiny. Takim niezdecydowanym jednostkom groził „ogień” wiecznotrwałej zagłady. (Porównaj z tym Ewangelię według Mateusza 18:8, 9; 25:31-33, 41-46). Niemniej jednak dojrzali chrześcijanie, zwłaszcza nadzorcy zboru, śpiesząc im z pomocą przez biblijne napominanie i modlitwę, mogli ich uratować, „wyrywając z ognia” (Gal. 6:1; Jak. 5:13-20).
13. (a) W jakim znaczeniu niejeden ‛zbrukał odzież’? (b) Jak można było ‛ratować’ takie osoby?
13 Niektórzy być może ulegli wpływowi ludzi ‛plugawiących ciało’ i popadli wraz z nimi w niemoralność, czyli w cudzołóstwo duchowe (Jak. 4:4). Przez oddawanie się zwierzęcym praktykom niejako ‛zbrukali swą odzież’. Splamili swą wewnętrzną osobowość prawdziwych chrześcijan, którą można przyrównać do spodniej odzieży, noszonej bezpośrednio na ciele. (Porównaj z tym Objawienie 3:4, 5). Wierni słudzy Jehowy wystrzegali się skalania w powyższy sposób szat swej osobowości chrześcijańskiej, ponieważ te rzeczy nie podobały się Bogu i mogły stać się przyczyną zagłady. Niemniej jednak bogobojni członkowie zboru, zwłaszcza zamianowani starsi, powodując się współczuciem śpieszyli z pomocą chwiejnym jednostkom w ‛zbrukanej odzieży’, chcąc wprowadzić je ponownie na drogę zbawienia. Jeżeli takie samowolne osoby okazały prawdziwą skruchę, można było je ‛wyratować’ od śmierci w niełasce Bożej, do której doprowadziłby je nieczysty tryb życia (Prz. 28:13).
CHWAŁA, MAJESTAT, MOC I WŁADZA NALEŻĄ SIĘ BOGU
14, 15. (a) Kto mógł uchronić współwyznawców Judy przed potknięciem? Co groziło temu, kto by się potknął? (b) W jaki sposób namaszczeni duchem świadkowie mogli ‛stanąć nienaganni’ przed Bogiem? (c) Czego spodziewa się „wielka rzesza”?
14 Na zakończenie Juda powierzył swych czytelników Bogu, pisząc:
„A Temu, który was potrafi ustrzec od potknięcia i postawić nienagannych z wielką radością wobec swej chwały, jedynemu Bogu, naszemu Zbawcy, przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana, niech będzie chwała, majestat, moc i władza za całą minioną wieczność, i teraz, i na całą wieczność. Amen” (Judy 24, 25).
Udzieliwszy natchnionego ostrzeżenia i cennych rad, Judzie pozostało powierzyć narażonych na duchowe niebezpieczeństwo chrześcijan opiece Bożej. Tylko dzięki Jehowie mogli dać skuteczny odpór „bezbożnym”, jacy by się pośród nich znaleźli. Toteż na koniec swego listu Juda słusznie przypisał chwałę Najwyższemu.
15 Namaszczeni duchem współwyznawcy Judy mogli zdać się na Jehowę, ufając, że ‛potrafi ustrzec ich od potknięcia’. Bóg mógł ich uchronić przed popadnięciem w występek i pomóc w zwalczaniu niemoralnych pokus, które podsuwali bezbożni ‛plugawiący ciało’. Tak, Jehowa potrafił ustrzec bogobojnych od „potknięcia” i uwikłania się w ciężki grzech, co byłoby równoznaczne z zagładą czekającą zatwardziałych, zezwierzęciałych pseudochrześcijan. Ponadto w Jego mocy było „postawić [swych wiernych świadków] nienagannych (...) wobec swej chwały” — albo inaczej: „przed swą chwalebną osobą” (NW, wydanie z 1950 roku). Mogli tam stać niesplamieni pod względem duchowym dzięki niezasłużonej życzliwości Bożej (Efez. 2:1-7; Kol. 1:21-23). Wierni, namaszczeni świadkowie Boży pragną, by Jezus Chrystus zmartwychwzbudził ich i w doskonałej postaci duchowej przedstawił „chwalebnej osobie” Jehowy (Jana 5:25; 11:24, 25). Z pewnością będą odczuwać z tego powodu „wielką radość”. Podobnie „wielka rzesza” żywi nadzieję, że zostanie jak gdyby laską pasterską przeprowadzona przez „wielki ucisk”, a postępując tu na ziemi ku ludzkiej doskonałości, będzie się cieszyć kolejnymi przywilejami „świętej służby” (Obj. 7:9, 10, 14-17).
16. (a) Dlaczego można Jehowę nazywać „jedynym Bogiem, naszym Zbawcą, przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana”? (b) Co Juda przypisuje Bogu? Dlaczego jest to trafny opis?
16 Jak nadmienił Juda, Jehowa jest „jedynym Bogiem, naszym Zbawcą, przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana”. Pismo Święte niejednokrotnie mówi o Nim jako o Zbawcy (Ps. 106:21; Izaj. 43:3; Jer. 14:8; Łuk. 1:46, 47, BT). Jedynie dzięki Niemu możliwe jest zbawienie, udostępniane za pośrednictwem Pana Jezusa Chrystusa (Mat. 20:28; Jana 3:16; Rzym. 5:8; 1 Jana 4:9, 14). Słusznie więc Juda przypisuje Jehowie „chwałę” (po grecku: doksa), co wskazuje na wspaniałość. (Porównaj z tym Psalm 29:1, 2, BT). Mówi też o Boskim „majestacie” (po grecku: megalosyne), czyli wielkości, królewskiej „powadze” (Międzywierszowy Przekład Królestwa). Stanowi to stosowne potwierdzenie faktu, iż Jehowa, będąc „Królem wieczności”, dzierży najwyższą władzę monarszą (1 Tym. 1:17). Wspomina również o Jego „mocy” (kratos), co najwidoczniej dotyczy Jego zwierzchnictwa, czyli panowania, zarówno w niebie, jak i na ziemi. (Porównaj z tym Daniela 4:25 [4:22, NP]; Objawienie 11:16-18). W końcu Juda przypisuje Bogu „władzę” (po grecku: eksousia), gdyż Jehowa jest władny działać, jak zechce (Dan. 4:34, 35 [31, 32, NP]).
17. Dlaczego to, co Juda przypisał Bogu, trwa: (a) przez „całą minioną wieczność”? (b) „teraz”? (c) „na całą wieczność”?
17 Juda słusznie Jehowie przypisuje chwałę, majestat, moc i władzę „za całą minioną wieczność”, inaczej „przed wszystkimi wiekami”, jakie mógłby sobie wyobrazić człowiek, ponieważ Jehowa jest Bogiem „od czasu niezmierzonego aż po czas niezmierzony” (Judy 25, NP; Ps. 90:2). Czciciele Jehowy słusznie też przypisywali Mu te cechy „teraz”, to znaczy wtedy, gdy pisał Juda, jak również w chwili obecnej. Co więcej, ma to zastosowanie jeszcze „na całą wieczność”, gdyż Jehowa nigdy nie umrze i zawsze będzie miał wiernych chwalców (Hab. 1:12; Ps. 148). Do swoich końcowych słów, będących właściwie modlitwą, Juda dodaje: „Amen”, czyli: „Niech się tak stanie”. A wszyscy wierni chrześcijańscy Świadkowie Jehowy z serca przyłączają do nich swe głosy wychwalania.
WEŹ SOBIE ORĘDZIE JUDY DO SERCA!
18. Czego dowiedzieliśmy się z Listu Judy: (a) o fałszywych nauczycielach? (b) o „wyuzdaniu”? (c) o braku wiary? (d) o szacunku dla zwierzchności? (e) o szemraniu i narzekaniu? (f) o podziwianiu innych dla samolubnych korzyści?
18 List Judy ma dla dzisiejszych Świadków Jehowy naprawdę wielkie znaczenie. Musimy lgnąć do Słowa Bożego i pilnie wystrzegać się fałszywych nauczycieli (Hioba 13:16; 27:8, 9; Jer. 17:13; Judy 4, 19). Wierni słudzy Boży muszą dawać odpór wszelkim pokusom, mogącym ich wciągnąć w „wyuzdanie” (Judy 3, 4; Rodz. 39:7-12). Nie możemy też u siebie dopuścić do braku wiary, gdyż groziłoby to nam utratą życia wiecznego (Hebr. 3:12; Judy 5). Poza tym orędzie Judy powinno nas pobudzać do okazywania szacunku zwierzchności ustanowionej przez Boga i zwalczania w sobie wszelkich skłonności do wypowiedzi skierowanych przeciwko tym, którzy wiernie pełnią swoje obowiązki w zborze (Hebr. 13:17; Judy 8, 9). Zamiast szemrać i narzekać, powinniśmy czuć się zachęceni przez List Judy do przejawiania miłości wobec Jehowy Boga i naszych braci (Mat. 22:37-40; Jana 13:34, 35; Rzym. 13:8-10; Judy 16). Posłanie Judy pomoże nam również wystrzegać się schlebiania komuś dla samolubnych korzyści, gdyż wskutek takiego nieszczerego postępowania stalibyśmy się obrzydliwi w oczach Jehowy (Prz. 3:32; Judy 16).
19. Dlaczego powinniśmy wziąć sobie do serca natchnione przez Boga orędzie Judy?
19 A zatem jako oddani chrześcijańscy świadkowie Boga Jehowy i Jego drogiego Syna weźmy sobie wszyscy do serca ważkie, a zarazem życzliwe orędzie ucznia Judy. (Zobacz Księgę Izajasza 43:10-12 i Dzieje Apostolskie 1:8). Dzięki zachętom Judy jeszcze pewniej będziemy kroczyć „ścieżką życia” (Ps. 16:11). ‛Czuwajmy nad sobą zgodnie ze Słowem Jehowy’, obejmującym między innymi List Judy (Ps. 119:9-16). W ten sposób skutecznie toczyć będziemy „twardy bój o wiarę” i z Bożą pomocą ‛utrzymamy siebie w miłości Bożej’.
Czy sobie przypominasz?
▪ Kto ostrzegał, że „w dniach ostatnich przyjdą szydercy”, i dlaczego Juda zwrócił na to uwagę?
▪ Czym jest „najświętsza wiara” i jak możemy się na niej budować?
▪ Jak duchowi bracia Judy mieli zabiegać o to, by ‛utrzymać siebie w miłości Bożej’?
▪ Dlaczego niektórzy podający się za chrześcijan potrzebowali miłosierdzia i co miało oznaczać ‛wyrywanie ich z ognia’?
▪ Dlaczego można powiedzieć, że Juda słusznie przypisał Jehowie Bogu chwałę, majestat, moc i władzę?
▪ Jakie problemy pomoże nam skutecznie rozwiązać List Judy, jeśli weźmiemy go sobie do serca?
[Ilustracja na stronie 8]
Wierni świadkowie Boga Jehowy z I wieku ‛podjęli twardy bój o wiarę’, chociaż narażali się tym na szyderstwa fałszywych nauczycieli
[Ilustracja na stronie 10]
‛Módlcie się w duchu świętym’