Badawcze spojrzenie na Księgę Objawienia

GDYBYŚ, czytelniku, miał wyliczyć rzeczy, które mogą cię uszczęśliwić, czy wśród nich znalazłaby się Księga Objawienia?

Większość ludzi prawdopodobnie by jej nie wymieniła. Każdy jednak, kto właściwie zrozumie Objawienie, na pewno zgodzi się ze słowami, które apostoł Jan napisał we wstępie: „Szczęśliwy, kto czyta na głos, i ci, którzy słuchają słów tego proroctwa oraz stosują się do tego, co w nim napisano” (Obj. 1:3).

Może jednak powiesz: „Trudno mi uchwycić sens tego, co czytam w Objawieniu”. Przyczyna tkwi w tym, że księga ta po większej części jest spisana językiem wysoce symbolicznym. Chcąc ją dobrze zrozumieć, trzeba znać całą Biblię oraz sposób postępowania Boga ze swoim ludem na przestrzeni lat.

Być może napotykasz jeszcze inną przeszkodę utrudniającą przyswojenie sobie treści Objawienia. Ze względu na to, że występuje w nim tyle różnych wizji i obrazowych opisów, wielu łatwo przeocza ich ogólny związek. Czytelnicy ci skupiają jak gdyby uwagę na pojedynczych drzewach, a nie potrafią z pewnej perspektywy objąć wzrokiem całego lasu. Pamiętając o tym, spróbujmy rzucić okiem na Księgę Objawienia w taki sposób, żeby się dowiedzieć, jak wzajemnie łączą się z sobą poszczególne jej części albo widzenia. Pomocą będzie informacja, że jedna sekwencja, jak na przykład siedem pieczęci, wprowadza nas w inną serię, złożoną w tym wypadku z siedmiu trąb. Chcąc sobie to lepiej uzmysłowić, obejrzyj ilustrację na następnej stronie. W naszych rozważaniach ograniczymy się do podania zaledwie kilku objaśnień, gdyż obszerniejsze wywody na ten temat znajdują się w niżej podanych książkach.a

POCZĄTEK OBJAWIEŃ

Księga Objawienia została napisana około roku 96 n.e. w formie listu, który apostoł Jan skierował do „siedmiu zborów” w Azji Mniejszej, reprezentujących wszystkie zbory chrześcijan namaszczonych duchem (1:4). We wstępie (1:1-3) wskazano, że objawienia pochodzą od Boga za pośrednictwem Jezusa pełniącego rolę kanału łączności. Zapowiedziano szczęście tym, którzy słuchają słów tego proroctwa i je zachowują.

Po wzmiance o Jehowie i Jezusie apostoł przedstawia siebie i zaznacza, że dalsza treść odnosi się szczególnie do „dnia Pańskiego” (od 1914 roku). Ogląda w wizji ukazanego w chwale zmartwychwstałego Jezusa, przez którego cały materiał został przekazany Janowi. Do siedmiu zborów należało napisać listy (1:4 do 3:22). Znając stan duchowy chrześcijan, których sprawa dotyczyła, Jezus udziela im pochwał, rad i przestróg. Napełnia to nas ufnym przeświadczeniem, że Bóg szkolił tych, którzy będą z niebios sprawować władzę królewską nad ziemią.

Ujrzawszy tego, przez kogo otrzymuje objawienia, Jan następnie widzi ich Autora (4:1-11). Bóg ukazuje się w chwale i wzbudza bojaźń, zasługując na nasz podziw i oddawanie Mu czci. Wokół tronu Bożego są żywe stworzenia uwydatniające Jego przymioty. Dwadzieścia cztery osoby w podeszłym wieku (chrześcijanie królujący w niebie) oddają cześć Stwórcy, a zarazem wyznają, że to samo powinny czynić wszystkie stworzenia. Jehowa ma zwój opatrzony pieczęciami, ale kto potrafi go otworzyć? (5:1-4).

Jan widzi, jak zwój bierze Baranek, Chrystus. W rozdziale piątym wyjaśniono, że jest on godzien tego zaszczytu. Dlatego powinniśmy przypisywać mu cześć i być zainteresowani zawartym w zwoju orędziem o zamierzeniu Bożym w stosunku do nieba i ziemi w naszych czasach. Jan poznaje treść zwoju nie przez czytanie, ale przez oglądanie rozgrywającej się akcji. Chrystus zaczyna przełamywać jego siedem pieczęci.

Po skruszeniu pierwszej z nich ukazuje się Jezus jako Król wyruszający po ostateczne zwycięstwo. Naruszeniu pieczęci od drugiej do czwartej towarzyszy pojawienie się innych symbolicznych jeźdźców zwiastujących bezprzykładną wojnę, głód oraz śmierć (co właśnie oglądamy począwszy od pierwszej wojny światowej); wszystko to sprawia, że wielkie masy ludzi idą do grobu, do Hadesu. Po zdjęciu piątej pieczęci słychać zapewnienie, że Bóg pomści chrześcijan, którzy są prześladowani i wydawani na śmierć męczeńską. To, co Jan ogląda przy zerwaniu szóstej pieczęci, wskazuje, że nastąpią zmiany w niebie i na ziemi oraz że ludzie będą szukać schronienia przed nadciągającym gniewem Bożym (6:1-17).

W okresie poprzedzającym zdjęcie siódmej pieczęci Jan widzi, jakie dzieło ma być przeprowadzone do czasu, zanim Bóg pozwoli nadejść burzy niszczycielskiego ucisku (7:1-17). Trzeba dokończyć pieczętowanie 144 000. (Później [14:1-3] ukazano je jako wykonane). Dzięki temu, że aniołowie powstrzymują pustoszący ucisk, „wielka rzesza” ma jeszcze możność zaskarbienia sobie uznania Jehowy i oddawania Mu czci razem ze 144 000 pomazańców. Teraz zostaje złamana pieczęć siódma; następuje krótki okres modlitwy i przygotowań do tego, co ma nadejść (8:1-6).

SIEDEM TRĄB

Siedmiu aniołów zabiera się do dęcia w siedem trąb. (Ziemscy słudzy Boży zaczęli ogłaszać sędziowskie wyroki na swoich zjazdach w latach 1922 do 1928). Tak więc po zdjęciu ostatniej z serii siedmiu pieczęci obraz się poszerza i przechodzi w wizję siedmiu trąb. Pięć obwieszczeń podobnych do głosu trąby dotyczy żywiołów wchodzących w skład organizacji Szatana. Piąte wyzwala plagę przyrównanych do szarańczy głosicieli; oznajmiono również, że jest to pierwszy z trzech okrzyków biada. Na odgłos szóstej trąby doniesiono o uwolnieniu tych, którzy są związani nad Eufratem, gdzie leżał starożytny Babilon. (W czasach nowożytnych chrześcijanie zostali oswobodzeni z niewoli babilońskiej po pierwszej wojnie światowej). W wizji pokazano też konnicę liczącą 200 000 000 jeźdźców (8:7 do 9:21).

Przy szóstej trąbie następuje przerwa; Jan widzi anioła z małym, jadalnym zwojem (10:1-11). Apostoł dowiaduje się, że w dniach, gdy zagrzmi siódma trąba, dokona się tajemnica Boża. Potem otrzymuje zwój do zjedzenia i zostaje powiadomiony, że czeka na wykonanie dodatkowa praca prorokowania. Ma także zmierzyć (duchową) świątynię. Jan słyszy o świadkach, którzy prorokowali przez pewien czas (1914-1918), że zostali zabici przez dzikie zwierzę, a w końcu ożywieni. Warto zwrócić uwagę, iż na widowni pojawia się dzikie zwierzę, ale jeszcze nic o nim nie wyjaśniono. Świadkowie powstają do życia, a potem następuje trzęsienie ziemi w odstępczym Jeruzalem; na tym cichnie szósta trąba i ustaje drugie biada (11:1-14).

Na dźwięk siódmej trąby rozlega się ogłoszenie o ustanowieniu Królestwa („trzecie biada” dla wrogów Bożych). Prowadzi to do prześladowań ze strony rozgniewanych narodów (11:15-19). Następny rozdział wyjaśnia dokładniej, co się wydarzyło. Jan widzi niewiastę w chwale (niebiańską organizację Bożą) bezpiecznie wydającą na świat syna (Królestwo) pomimo sprzeciwu Diabła. Na skutek wojny w niebie Szatan zostaje zrzucony na ziemię, gdzie prześladuje chrześcijański ostatek z powodu jego wierności (12:1-17). Stanowi to ostrzeżenie przed głównym wrogiem, Szatanem. Pojawiają się jednak również inni wrogowie. Jednym z nich jest zwierz wychodzący z morza (zezwierzęciała organizacja polityczna Diabła). Walczy on z chrześcijanami; dlatego potrzebują oni wytrwałości i wiary (13:1-10). Inne zwierzę, z dwoma rogami, które nawołuje do oddawania czci posągowi dzikiego zwierza występującego z morza, trafnie wyobraża potężny anglo-amerykański zlepek polityczny, jaki w ostatnich czasach dominował na arenie świata (13:11-18).

Czy ci wrogowie przeszkodzą w pieczętowaniu 144 000? Nie! Jan widzi 144 000 radośnie śpiewających na górze Syjon. (Gdy się to wszystko dzieje, wciąż jeszcze gra siódma trąba). Następnie trzej aniołowie ogłaszają szczególną udrękę, która czeka wrogów. Jeden anioł oświadcza, że Bóg wykona wyrok. Dlatego nakazuje: „Ulęknijcie się Boga i dajcie Mu chwałę”. Drugi ogłasza upadek Babilonu Wielkiego. Trzeci zapowiada męki dla czcicieli dzikiego zwierza lub jego posągu. Inni aniołowie informują o żniwie oraz o zagładzie w Armagedonie (14:1-20).

SIEDEM CZASZ I BABILON WIELKI

Po ogłoszeniu tych wyroków i wstępnych obwieszczeń Jan dostrzega siedmiu aniołów z siedmioma plagami. (Wszystko to także dzieje się w trakcie rozbrzmiewania siódmej trąby, a więc ponownie jedna seria obrazów przechodzi w drugą). Wielu wychodzi zwycięsko z prześladowań i śpiewa pieśni chwały. Siedmiu aniołów kolejno wylewa siedem czasz gniewu, co pozwala poznać Boży pogląd na różne sytuacje światowe oraz następstwa tego, czyli rezultaty Jego sędziowskiego orzeczenia. Podobnie jak w wypadku szóstej trąby również szósta czasza dotyczy Eufratu (Babilonu). Spotykamy też wzmiankę o gromadzeniu się na „wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” (Armagedon), ale jeszcze bez dalszych szczegółów. Z chwilą wylania siódmej czaszy rozlega się głos: „Stało się!” — a Babilon Wielki się rozpada i ginie (15:1 do 16:21).

Następnie w Księdze Objawienia wyjaśniono bliżej zagładę nowożytnego Babilonu, co nawiązuje do faktu, że Babilon starożytny był źródłem wszelkiej fałszywej religii. Babilon zostaje tu przyrównany do rozpustnicy dosiadającej szkarłatno zabarwionego dzikiego zwierza o siedmiu głowach przedstawiających królów, przy czym ósmy król wyłania się z siedmiu poprzednich. (Trafnie unaocznia to Ligę Narodów, której miejsce zajęła później ONZ; obie te organizacje składały się z wielu narodów). Anioł zapowiada, że z czasem zmilitaryzowane rogi dzikiego zwierza zmierzą się w walce z Barankiem. Najpierw jednak te dziesięć rogów obróci się przeciw rozpustnicy i ją zniszczy (17:1-18). Do poszczególnych ludzi zostaje skierowane wezwanie, aby wyszli z religijnego Babilonu Wielkiego, zanim do tego dojdzie. Po jego zniknięciu królom i kupcom będzie go brakować, lecz w niebiosach zapanuje radość z powodu tej doszczętnej i nieodwracalnej zagłady (18:1-24). Za wykonanie tego wyroku Bogu należy się chwała. Powodem do radości jest to zwłaszcza dla oblubienicy Baranka (dla „świętych”), gdyż odniosła w ten sposób zwycięstwo nad rozpustnicą (19:1-10).

Teraz znowu zostaje podjęty i rozwinięty temat wojny Boga z nieprzyjaciółmi Baranka. Przeciwne organizacje, a także jednostki, spotyka koniec (19:11-21). A jak ma się rzecz ze złymi duchami? Z kolei właśnie Szatan zostaje wtrącony do przepaści na tysiąc lat. W tym czasie Chrystus oraz 144 000 pomazańców będą w szczególnym sensie królami i kapłanami. Przeniósłszy się szybko do końca tysiąclecia, aby zobaczyć definitywny koniec Szatana, oglądamy w wizji jego uwolnienie i bunt niektórych ludzi. Wszyscy razem zostają wrzuceni do jeziora ognia (20:1-10). Wracając do opisu wydarzeń rozgrywających się podczas tysiąclecia, wizja przedstawia zmarłych wychodzących z grobów i poddanych osądzeniu, czy zasługują na życie wieczne, czy na wytracenie (20:11-15).

Ponieważ stare niebiosa i stara ziemia zniknęły, więc Jan widzi nowe niebo i ziemię nową oraz błogosławieństwa, jakie dzięki nim spłyną na ludzkość. Widzi również miasto, ale nie Babilon, lecz oblubienicę Chrystusa. Jest ono święte i doskonałe, a wypływa z niego rzeka życia. Zostają poczynione liczne kroki celem zapewnienia zdrowia i życia. Serie widzeń z Księgi Objawienia kończą się tym wspaniałym, kulminacyjnym obrazem organizacji zarządzającej nowym porządkiem rzeczy (21:1 do 22:7).

Jan jest oszołomiony i pragnie oddać cześć pośrednikowi, który mu przekazał te objawienia; spotyka się jednak z naganą. Całe to proroctwo nie ma być zapieczętowane. Słuchacze mają zapraszać innych do czerpania „wody życia darmo”. Nikomu nie wolno dodawać czegokolwiek do zwoju ani z niego ujmować. Jezus znowu przypomina czytelnikom, że wkrótce nadejdzie. Jan odpowiada na to i kończy życzeniem błogosławieństwa świętym (22:8-21).

Czy patrząc teraz na załączony szkic możesz powiedzieć, że lepiej pojmujesz treść Księgi Objawienia oraz rozumiesz, jak łączą się jej poszczególne elementy? Potrzeba jednak czegoś więcej. Powinniśmy tak studiować symboliczne wizje z tej księgi, żeby je w pełni zrozumieć, a sens ich musi znaleźć odbicie w naszym życiu. Wtedy staną się nam dostępne błogosławieństwa, a także szczęście, o którym Jan wspomina w słowach wstępnych.

[Przypis]

[Ilustracje na stronie 7]

Przełamanie siedmiu pieczęci prowadzi do dęcia w siedem trąb

Siedmiu aniołów wylewa czasze gniewu Bożego, siedem plag na ziemię