Coś ciekawego z Biblii — Psalmy 1 do 41
Psalmista śpiewa ku chwale Jehowy
„Wychwalania” — takie jest znaczenie hebrajskiego tytułu Księgi Psalmów. Jakże stosowna to nazwa! Cała księga w gruncie rzeczy stanowi jeden wielki okrzyk na cześć Jehowy. Opisuje Jego zalety i wylicza potężne czyny. Prócz tego psalmy zawierają proroctwa oraz podają, co odczuwali natchnieni pisarze, gdy ich prześladowano, zdradzano, gdy byli zniechęceni, a nawet gdy mieli nieczyste sumienie. Wielu chrześcijan przechodzących podobne próby może czerpać siły ze słów tej księgi.
Biblijny zbiór psalmów dzieli się na pięć części. Omówimy tu pierwszą z nich, obejmującą Psalmy od 1 do 41.
PODPORZĄDKOWANIE SIĘ ZAMIERZENIU JEHOWY
Zechciej przeczytać Psalmy 1 do 14. Podjęto w nich niektóre z głównych wątków przewijających się potem w całej księdze. Należą do nich: znaczenie Prawa, proroctwa o przyszłym Królu mesjańskim i modlitwy o pomoc w obliczu przeciwności. Poza tym dowiadujemy się, że choć na razie górą bywają niegodziwcy, błogosławieństw dostąpią sprawiedliwi.
• 2:1 — O jakiej „rzeczy próżnej” wciąż pomrukiwały narody?
Zamiast uznać Pomazańca Jehowy, narody nieustannie „pomrukują” (inaczej: „knują”, Biblia Tysiąclecia) o przedłużeniu swego panowania. Słowa powyższego wersetu spełniły się w I wieku n.e., gdy władze rzymskie wraz z przywódcami żydowskimi uśmierciły namaszczonego przez Jehowę Króla, Jezusa Chrystusa (Dzieje 4:26-28). Spełnienie tego proroctwa na większą skalę ma miejsce od roku 1914, w którym wszystkie narody, usiłując zachować suwerenność, odrzuciły Króla wprowadzonego na tron przez Boga.
• 2:12 — Dlaczego dano polecenie: „Ucałujcie syna”?
W czasach biblijnych pocałunek był wyrazem przyjaźni. Witano też nim osoby przybywające do gościnnego domu. W wersecie tym Jehowa nakazuje narodom ucałować, czyli powitać Jego Syna, którego namaścił na Króla (Ps. 2:2, 6-8).
• 9:13 (Biblia gdańska) — Dlaczego Jehowa „szuka krwi”?
Jehowa niczym sędzia prowadzący rozprawę pociąga do odpowiedzialności tych, na których ciąży przelana krew Jego ludu (Rodz. 9:5, 6; Łuk. 11:49, 50). Winnym wymierza karę, ale nie czyni tego na oślep. Psalmista Dawid zapewnia, że Bóg „nie zapomina wołania utrapionych” (Por. 2 Piotra 2:9).
• 11:3 — O zburzeniu jakich „fundamentów” jest tu mowa?
Chodzi o fundamenty społeczeństwa: prawo, sprawiedliwość i porządek. Jak ma postąpić człowiek bogobojny, gdy ów ład się rozprzęga i nie można uzyskać zadośćuczynienia sprawiedliwości? Powinien zaufać Jehowie, który wszystko widzi ze swego niebiańskiego tronu i nie sprawi nam zawodu.
Nauka dla nas: Psalm 4:6 (Biblia warszawska) zachęca bojących się Boga do ‛składania sprawiedliwych ofiar’. Izraelici za czasów Dawida musieli składać ofiary na ołtarzu Jehowy. Mieli to jednak robić z czystych pobudek, zdjęci szczerą skruchą (Izaj. 1:11-17). Chrześcijanie, którzy dziś składają ofiary duchowe, również muszą kierować się właściwymi pobudkami oraz trzymać wysokich mierników Bożych (Hebr. 13:4, 5, 15, 16; 1 Piotra 2:1, 5).
NIEZRÓWNANY BÓG
Przeczytaj Psalmy 15 do 24. Znajdujemy w nich cały szereg określeń przysparzających chwały Jehowie. On jest Obrońcą swego ludu (Ps. 18), Stwórcą i Prawodawcą (Ps. 19), Wybawicielem (Ps. 20), Obrońcą wybranego przez siebie Króla (Ps. 21), Wielkim Pasterzem (Ps. 23) oraz Chwalebnym Królem (Ps. 24).
• 16:10 — Kim jest wspomniany tu „lojalny”?
Niektórzy bibliści odnoszą ten werset do wiernych w sensie ogólnym i uzasadniają to tym, iż w pewnych manuskryptach hebrajskich słowo przetłumaczone na „lojalny” (wierny, BT) występuje w liczbie mnogiej. Tam wszakże, gdzie zacytowano ów fragment w Chrześcijańskich Pismach Greckich, wspomniany wyraz występuje w liczbie pojedynczej, co wskazuje tylko na jednego „lojalnego”. Kto nim jest? Pierwotnie chodziło prawdopodobnie o samego Dawida. Niemniej zarówno Piotr, jak i Paweł traktują ten tekst jako proroctwo i stosują je do Jezusa (Dzieje 2:25-32; 13:35-37).
• 21:4 (Bw) — Co było „koroną szczerozłotą”?
Mogło tu chodzić o literalną koronę, na przykład taką, jaką zdjęto z bożka Milkoma (por. 2 Sam. 12:29, 30). A może mamy do czynienia z przenośnią, która unaocznia, iż zwycięstwo odniesione przez Dawida przydało świetności jego chwalebnemu królowaniu. Ale prócz tego psalm ów proroczo zapowiada nadanie władzy królewskiej Jezusowi, co Jehowa uczynił w roku 1914. „Korona szczerozłota” wskazuje na najwyższą jakość tego panowania.
• 22:2 (Bw) — Czy Bóg opuścił Dawida?
Nie, choć mogło się tak wydawać, gdy Dawid został osaczony przez wrogów. Jego reakcja na ciężkie położenie nie świadczyła jednak o braku wiary, gdyż chwilę potem ufnie modlił się o wybawienie z tarapatów (wersety 17-20). Rzecz ciekawa, że słowa tego psalmu przytoczył Jezus przed śmiercią na palu męki. Pytanie „czemuś?” padło z jego ust pod wpływem silnej presji, jakiej go poddano, a zarazem było świadectwem jego niewinności mimo podniesionych zarzutów, które doprowadziły do egzekucji.
Nauka dla nas: Apostoł Paweł przytacza Psalm 22:23 (Bw) i stosuje go do Jezusa Chrystusa, który przewodzi swym namaszczonym braciom w obwieszczaniu imienia Jehowy (Hebr. 2:11, 12). Psalm 22:28 (Bw) mówi o czasach, gdy „wszystkie rodziny narodów” będą wysławiać Jehowę, przyłączywszy się do Jego ludu. Obecnie wespół z braćmi Jezusa robi to nieprzeliczona rzesza ludzi różnych narodowości (Obj. 7:9). Powinniśmy mocno się trzymać tego przez Boga zorganizowanego ruchu.
WIELKA MOC JEHOWY
Przeczytaj Psalmy 25 do 34. W Psalmie 25 i 26 Dawid oznajmia, iż pragnie chodzić w prawości. Następnie mówi o ufności do Jehowy i wynikającej stąd odwadze. Prócz tego Psalm 33 zawiera wspaniały opis mocy Jehowy.
• 28:8 — Kto jest „pomazańcem” Jehowy?
„Pomazańcem”, o którym tu mowa, jest wybrany lud Jehowy. Wskazuje na to paralelna pierwsza część wspomnianego wersetu, gdzie czytamy, iż Jehowa jest „mocą zbawczą dla swojego ludu” (BT). Słowa te mają znaczenie prorocze, podobnie jak wypowiedź z Habakuka 3:13. Zapewniają, że Jehowa wybawi namaszczony ostatek podczas bitwy Armagedonu.
• 29:5, 6 — W jaki sposób głos Jehowy łamie cedry?
W psalmie tym obrazowo przedstawiono moc Jehowy, przyrównując Jego głos do grzmotów burzy, która budząc grozę przetacza się z gór Libanu na północy aż ku pustynnym obszarom na południu. Towarzyszący jej wicher targa cedrami Libanu, które „tańczą jak cielęta” (Miłosz); uderzenia piorunów łamią niektóre drzewa i powalają je na ziemię. Nawałnica nawet „wstrząsa pustynią” (werset 8), wzbijając tumany piasku i miotając nimi jak gdyby w konwulsjach.
• 33:6 (Bw) — Czym jest „tchnienie ust” Jehowy?
Wspomniane w tym wersecie tchnienie to święty duch Jehowy, a więc Jego czynna moc. Podobnie jak z naszych ust równocześnie z mową dobywa się oddech, tak słowom bądź poleceniom Jehowy towarzyszy Jego tchnienie lub inaczej mówiąc duch. Bóg posługiwał się swym duchem przy stwarzaniu słońca, księżyca i gwiazd — symbolicznych wojsk widzialnych niebios (por. Rodz. 1:1, 2).
Nauka dla nas: W Psalmie 26:5 Dawid oświadczył, że nienawidzi zgromadzenia złoczyńców. Obecnie Świadkowie Jehowy również unikają towarzystwa takich ludzi (1 Kor. 15:33). Jak Dawid żywo interesował się domem Bożym, tak prawdziwi chrześcijanie radują się obcowaniem ze współwyznawcami w organizacji Jehowy (Ps. 26:6-8; 122:1).
„BŁOGOSŁAWIONY NIECH BĘDZIE JEHOWA”
Przeczytaj Psalmy 35 do 41. Wyróżnia się wśród nich Psalm 36, gdzie podkreślono, iż Jehowa jest Źródłem życia, oraz Psalm 37, który zapewnia, że przyjmujący pouczenia zostaną w końcu nagrodzeni. Na szczególną uwagę zasługuje też Psalm 40, w którym zawarto prorocze wypowiedzi o Jezusie Chrystusie.
• 35:19 (Miłosz) — Dlaczego nieprzyjaciele Dawida mieliby ‛mrugać do siebie’?
Tekst hebrajski nazywa ich dosłownie „zakłamanymi wrogami”. Żywiona przez nich nienawiść wypływała z niskich pobudek. Dawid niczym sobie nie zasłużył na taką wrogość i modlił się, by nie było im dane nad nim zatryumfować (werset 19a). Prosił więc, by jego złośliwi przeciwnicy ‛nie mrugali do siebie’, oznaczałoby to bowiem uciechę z tego, że zrealizowali swe zdradzieckie zamysły (Prz. 10:10; 16:29, 30). Jezus powołał się na słowa powyższego tekstu i odniósł je do tych, którzy go znienawidzili (Jana 15:24, 25).
• 36:4 (BT) — Czy taki bezbożnik przejawiał kiedyś mądrość?
Należy wnioskować, że człowiek ten zmienił się i przestał być tym, za kogo niegdyś uchodził. Dawniej być może działał mądrze, a postępki jego były chwalebne. Zaniechał tego jednak i stał się odstępcą. Na przykład król Saul wzgardził mądrością, gdy zaślepiła go nienawiść do Dawida (1 Samuela, rozdział 18). Niektórzy bibliści uważają nawet, że czyniąc powyższą wzmiankę w Psalmie 36 Dawid miał na myśli właśnie Saula.
• 40:7 (Bw) — Co znaczą słowa: „dałeś mi otwarte uszy”?
Mogły one oznaczać, że za sprawą Jehowy ucho Dawida chwytało Jego wskazówki albo że Bóg stworzył uszy, którymi Dawid mógł słuchać Jego nakazów. Ciekawe, że Septuaginta oddaje ów fragment słowami: „przygotowałeś mi ciało”. Niezależnie od tego, na jakiej podstawie tak go przetłumaczono, sens jest ten sam, co w tekście hebrajskim, gdyż uwydatnia potrzebę okazywania posłuszeństwa (por. 1 Sam. 15:22; Oz. 6:6). Paweł zastosował ten werset do Jezusa Chrystusa (Hebr. 10:5-10). Ponieważ przytoczył go z Septuaginty, zdanie „przygotowałeś mi ciało” wchodzi obecnie w skład „całego Pisma”, które „jest natchnione przez Boga” (2 Tym. 3:16).
Nauka dla nas: Wiele możemy się nauczyć z Psalmu 37, gdyż żyjemy wśród pokolenia niegodziwców. Chociażby takim złoczyńcom powodziło się dobrze, nie możemy im zazdrościć ani starać się ich naśladować. Powinniśmy raczej ‛zdać się w milczeniu’ na Jehowę i nie doszukiwać się u Niego błędów, lecz spokojnie zaufać, że w słusznym czasie przystąpi do działania, mając na względzie nasze dobro (Ps. 37:5, 7, Bw).
Księga Psalmów istotnie zawiera wiele słów pocieszenia i zachęty. W pierwszych 41 psalmach znajdujemy wielokrotne zapewnienie, że nawet w najtrudniejszej sytuacji Jehowa nas nie opuści. Po przeczytaniu ich z pewnością zechcemy powtórzyć końcowe słowa Psalmu 41: „Błogosławiony niech będzie Jehowa, Bóg Izraela, od czasu niezmierzonego aż po czas niezmierzony. Amen i amen”.