Jak możemy się odwdzięczyć Jehowie?
JEHOWA BÓG jest pod względem szczodrego dawania niedoścignionym wzorem. Całą ludzkość obdarzył „życiem i tchnieniem, i wszystkim” (Dzieje 17:25). Sprawia, że Jego słońce wschodzi zarówno nad sprawiedliwymi, jak i nad złymi (Mateusza 5:45). To Jehowa ‛daje nam z nieba deszcz i czasy urodzajne, napełniając nasze serca pokarmem i radością’ (Dzieje 14:15-17, Bw). W gruncie rzeczy „każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępuje z góry, od Ojca świateł”! (Jakuba 1:17, BT).
Oprócz najprzeróżniejszych darów materialnych Bóg zsyła również duchowe światło i prawdę (Psalm 43:3). Lojalni słudzy Jehowy mają pod dostatkiem symbolicznego pokarmu, którego Bóg dostarcza we właściwym czasie za pośrednictwem „niewolnika wiernego i rozumnego” (Mateusza 24:45-47). Sposobność korzystania z dóbr duchowych pochodzących od Boga zawdzięczamy temu, że umożliwił On grzesznym, śmiertelnym ludziom pojednanie się z Nim. W jaki sposób? Przez śmierć swego Syna, Jezusa Chrystusa, który oddał swoje życie jako okup za wielu (Mateusza 20:28; Rzymian 5:8-12). Jakże szczodry to dar od miłościwego Boga, Jehowy! (Jana 3:16).
Czy w ogóle można się jakoś odwdzięczyć?
Wiele stuleci przed ofiarną śmiercią Jezusa natchniony psalmista był tak wdzięczny Bogu za miłosierdzie, wybawienie i pomoc, że oświadczył: „Czym odpłacę Jehowie za wszystkie dobrodziejstwa, które mi wyświadczył? Kielich wspaniałego wybawienia podniosę i będę wzywał imienia Jehowy. Spełnię śluby moje wobec Jehowy, i to przed całym Jego ludem” (Psalm 116:12-14).
Jeżeli z całej duszy oddaliśmy się Jehowie, z wiarą wzywamy Jego imienia i dochowujemy złożonych Mu ślubów. Jako Świadkowie Jehowy, możemy błogosławić Boga, zawsze mówiąc o Nim dobrze i ogłaszając orędzie o Jego Królestwie (Psalm 145:1, 2, 10-13; Mateusza 24:14). Nie jesteśmy jednak w stanie niczym Go wzbogacić ani zapłacić Mu za dobrodziejstwa, które nam zsyła, wszystko bowiem jest Jego własnością (1 Kronik 29:14-17).
Popieranie spraw Królestwa darami materialnymi nie ma na celu odpłacenia się Jehowie ani przysporzenia Mu bogactw. Dawanie takie może jednak być wyrazem miłości do Boga. Wsparcie finansowe udzielane z niesamolubnych pobudek — nie dla rozgłosu czy pochwały, lecz ze szczerego serca, z myślą o krzewieniu prawdziwego wielbienia — przynosi ofiarodawcy szczęście i błogosławieństwo Jehowy (Mateusza 6:1-4; Dzieje 20:35). Każdy może mieć udział w takim dawaniu i wynikającym z niego szczęściu, jeśli będzie systematycznie przeznaczał część swych dóbr materialnych na popieranie czystego wielbienia oraz wspomaganie osób będących w potrzebie (1 Koryntian 16:1, 2). Czy wobec tego należy płacić dziesięciny?
Czy składać dziesięcinę?
Za pośrednictwem proroka Malachiasza Jehowa oświadczył: „Przynieście do spichrza wszystkie dziesięciny, żeby się znalazła żywność w moim domu; i zechciejcie mnie pod tym względem wypróbować (...) czy nie otworzę wam upustów niebios i w istocie nie wyleję na was błogosławieństwa, aż nie będzie już potrzeby” (Malachiasza 3:10). W Biblii warszawskiej czytamy: „Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza”.
Dziesięcina to dziesiąta część jakichś dóbr, ofiarowana w naturze lub w gotówce. Zazwyczaj składa się ją w celach religijnych. Przeznacza się na to 10 procent dochodów.
Patriarcha Abraham (Abram) po zwycięstwie nad Kedorlaomerem i jego sprzymierzeńcami oddał Melchizedekowi, królowi-kapłanowi miasta Salem, jedną dziesiątą zdobytych łupów (Rodzaju 14:18-20; Hebrajczyków 7:4-10). Później Jakub ślubował, że będzie oddawać Bogu dziesiątą część swojego mienia (Rodzaju 28:20-22). Każdy z tych starożytnych Hebrajczyków podejmował taką decyzję dobrowolnie, nie istniały wtedy bowiem przepisy zobowiązujące ich do składania dziesięcin.
Dziesięciny wymagane przez Prawo Mojżeszowe
Narodowi izraelskiemu Jehowa podał przepisy dotyczące składania dziesięcin. Najprawdopodobniej w grę wchodziły dwie dziesiąte rocznego dochodu, chociaż zdaniem niektórych biblistów obowiązkowa była tylko jedna doroczna dziesięcina. W roku sabatnim ich nie płacono, ponieważ nie spodziewano się wówczas żadnych dochodów (Kapłańska 25:1-12). Poza dziesięcinami przewidziano ofiarowanie Bogu pierwocin z plonów (Wyjścia 23:19).
Dziesiątą część płodów rolnych i owoców oraz nowych sztuk bydła i mniejszych zwierząt zabierano do sanktuarium i przekazywano lewitom, nie posiadającym dziedzicznego przydziału ziemi. Oni zaś oddawali z tego dziesięcinę na rzecz kapłanów z rodu Aarona. Przed złożeniem dziesięciny zboże najwidoczniej młócono, a z winogron i oliwek uzyskiwano wino i oliwę. Jeśli Izraelita wolał przynieść pieniądze zamiast określonego produktu, mógł to uczynić, ale musiał dodać piątą część jego wartości (Kapłańska 27:30-33; Liczb 18:21-30).
Wydaje się, że oprócz tego odkładano jeszcze jedną dziesięcinę. Zazwyczaj korzystała z niej rodzina, gdy lud zgromadzał się na święta. Ale jak sobie radzono, gdy ze względu na zbyt dużą odległość nie było wygodnie transportować jej do Jeruzalem? Zboże, młode wino, oliwę i zwierzęta sprzedawano, łatwiej bowiem było podróżować z pieniędzmi (Powtórzonego Prawa 12:4-18; 14:22-27). Pod koniec trzeciego i szóstego roku w siedmioletnim cyklu sabatnim dziesięcinę tę przeznaczano dla lewitów, cudzoziemskich osiedleńców, sierot i wdów (Powtórzonego Prawa 14:28, 29; 26:12).
Prawo Mojżeszowe nie przewidywało żadnej kary za niezłożenie dziesięciny, gdyż Jehowa przedstawił Izraelitom tę powinność jako poważne zobowiązanie moralne. W pewnych sytuacjach mieli składać przed Nim uroczyste oświadczenia, że przynieśli całą dziesięcinę (Powtórzonego Prawa 26:13-15). Jeżeli coś bezprawnie zatrzymano, uważano to za rzecz skradzioną Bogu (Malachiasza 3:7-9).
Składanie dziesięcin nie było uciążliwe. Co więcej, gdy Izraelici przestrzegali tego obowiązku, powodziło im się lepiej. Taka forma wsparcia materialnego służyła podtrzymaniu czystego wielbienia, nie kładąc niepotrzebnego nacisku na sposób spełnienia tej powinności. A zatem postanowienie to wychodziło na dobre wszystkim Izraelitom. Ale czy obowiązuje chrześcijan?
Czy chrześcijanie muszą dawać dziesięcinę?
Składanie dziesięcin przez jakiś czas powszechnie obowiązywało w krajach chrześcijaństwa. The Encyclopedia Americana informuje: „Przyjmowało się stopniowo aż do VI wieku. Na soborze w Tours (rok 567) oraz drugim soborze w Macon (rok 585) zalecono składanie dziesięcin. (...) Na porządku dziennym były nadużycia, zwłaszcza że przywilej pobierania dziesięcin często nadawano lub sprzedawano osobom świeckim. Za czasów papieża Grzegorza VII praktykę tę potępiono. Wielu świeckich przekazało wtedy swoje prawo do dziesięcin klasztorom i kapitułom katedralnym. Reformacja nie zniosła dziesięcin; dalej obowiązywały w Kościele rzymskokatolickim oraz w krajach protestanckich”. Z biegiem czasu w szeregu państw zniesiono dziesięcinę lub stopniowo z niej zrezygnowano, ale w niektórych religiach zwyczaj ten utrzymuje się po dziś dzień.
Czy wobec tego chrześcijanie mają dawać dziesięciny? Alexander Cruden w swej konkordancji biblijnej napisał: „Ani nasz Zbawiciel, ani jego apostołowie nie podali żadnego nakazu co do dziesięcin”. Chrześcijanie rzeczywiście nie otrzymali takiego nakazu. Sam Bóg położył kres Prawu Mojżeszowemu łącznie z przepisami dotyczącymi płacenia dziesięciny, niejako przybijając je do Jezusowego pala męki (Rzymian 6:14; Kolosan 2:13, 14). Naśladowcy Chrystusa nie muszą więc składać ściśle określonych kwot na potrzeby zboru. Ofiarowują dobrowolne datki.
Czcij Jehowę swoim mieniem
Oczywiście nie naruszy zasad biblijnych osoba, która z własnej woli postanowi przeznaczać dziesiątą część swych dochodów na popieranie prawdziwego wielbienia. W liście dołączonym do datku pewien piętnastolatek z Papui Nowej Gwinei napisał: „Kiedy byłem mały, ojciec często mi mówił: ‚Jak zaczniesz zarabiać, oddaj pierwociny Jehowie!’ Pamiętam wypowiedź z Księgi Przysłów 3:1, 9, gdzie polecono czcić Jehowę przez oddawanie Mu pierwocin. Przyrzekłem, że to zrobię, pragnę więc teraz spełnić swą obietnicę. Z radością wysyłam te pieniądze, by wesprzeć dzieło Królestwa”. Biblia nie wymaga od chrześcijan składania takich przyrzeczeń. Niemniej jednak szczodrym dawaniem można okazać żywe zainteresowanie rozwojem prawdziwego wielbienia Jehowy.
Można też nie określać maksymalnej wysokości datków przeznaczanych na ten cel. Oto przykład: Podczas większego zgromadzenia Świadków Jehowy dwie starsze chrześcijanki rozmawiały o datkach, którymi chciały wesprzeć dzieło Królestwa. Przed pobraniem żywności udostępnianej na miejscu zgromadzenia jedna z nich, 87-letnia, zapytała, ile może kosztować taka porcja, pragnęła bowiem złożyć właśnie taki datek. Druga siostra, mająca 90 lat, odrzekła: ‛Daj po prostu tyle, na ile sama oceniasz jej wartość — i jeszcze coś dołóż’. Jakże piękne nastawienie miała ta starsza siostra!
Słudzy Jehowy oddali do Jego dyspozycji wszystko, co posiadają, toteż chętnie przekazują datki pieniężne i inne dary na poparcie prawdziwego wielbienia (por. 2 Koryntian 8:12). Co więcej, przyjęty przez nich sposób udzielania takiego wsparcia umożliwia im wykazanie, jak głęboko cenią sobie służbę dla Jehowy. Nie uważają, że najwyższy datek powinien odpowiadać dziesiątej części dochodów. Mogą zaistnieć okoliczności, w których ktoś postanowi poprzeć sprawy Królestwa znacznie większą sumą (Mateusza 6:33).
Apostoł Paweł napisał: „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg” (2 Koryntian 9:7, BT). Jeżeli chętnie i szczodrze popierasz prawdziwe wielbienie, będzie ci się dobrze powodziło, gdyż mądre przysłowie mówi: „Czcij Jahwe swoim majątkiem i pierwocinami dochodu, a twoje spichrze napełnią się zbożem i kadzie przeleją się moszczem” (Przysłów 3:9, 10, BT).
Niczym nie wzbogacimy Najwyższego. Do Niego należą wszelkie zasoby złota i srebra, zwierzęta na tysiącach gór i inne niezliczone cenne rzeczy (Psalm 50:10-12). Nigdy nie odwdzięczymy się Bogu za wszystkie Jego dobrodziejstwa. Jesteśmy jednak w stanie okazać głębokie docenianie dla przywileju pełnienia świętej służby ku Jego chwale. Możemy być pewni, że na każdego, kto hojnie wspiera czyste wielbienie i przysparza czci naszemu miłościwemu, szczodrobliwemu Bogu Jehowie, spływają przeobfite błogosławieństwa (2 Koryntian 9:11).
[Ramka na stronie 29]
JAK NIEKTÓRZY WSPIERAJĄ DZIEŁO KRÓLESTWA
◻ DATKI NA OGÓLNOŚWIATOWĄ DZIAŁALNOŚĆ: Wiele osób wrzuca określoną przez siebie kwotę do skrzynki z napisem: „Datki na ogólnoświatową działalność Towarzystwa (Mateusza 24:14)”. Zbory co miesiąc przekazują te pieniądze do biura głównego w Brooklynie albo do biura oddziału w danym kraju.
◻ DARY: Dobrowolne datki pieniężne można przesyłać bezpośrednio pod adresem Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania, 25 Columbia Heights, Brooklyn, New York 11201 (USA) albo do miejscowego biura oddziału Towarzystwa. Można też przekazać biżuterię lub inne cenne przedmioty. Należałoby przy tym dołączyć krótkie oświadczenie, iż jest to darowizna.
◻ DAROWIZNA UWARUNKOWANA: Można powierzyć Towarzystwu pieniądze, zastrzegając sobie do śmierci prawo korzystania z nich w razie potrzeby.
◻ UBEZPIECZENIE: Ofiarodawca może uprawnić Towarzystwo Strażnica do odbioru sumy ubezpieczenia na życie albo do otrzymywania jego emerytury lub renty. O wszelkich takich krokach należy powiadomić Towarzystwo.
◻ RACHUNKI BANKOWE: Można uczynić Towarzystwo Strażnica dysponentem rachunków bankowych, kwitów depozytowych lub kont emerytalnych i traktować je jako dobra powierzone albo zaznaczyć, iż Towarzystwo może z nich korzystać po śmierci ofiarodawcy, w zależności od miejscowych przepisów. O tego rodzaju darowiznach należy powiadomić Towarzystwo.
◻ PAPIERY WARTOŚCIOWE: Akcje i obligacje można przekazać Towarzystwu na wyłączną własność albo zaznaczyć, że dochody mają być wypłacane ofiarodawcy.
◻ TESTAMENTY, POWIERNICTWA: Nieruchomości lub pieniądze można zapisać Towarzystwu Strażnica w testamencie albo powierzyć w ramach umowy powierniczej. W niektórych krajach obdarowanie organizacji religijnej stanowi podstawę do ubiegania się o ulgi podatkowe. Kopię testamentu lub umowy powierniczej należy przesłać do Towarzystwa.
O dodatkowe wskazówki i rady w tych sprawach można pisać pod adresem miejscowego biura oddziału Towarzystwa Strażnica.