Pamiętny potop

OKOŁO 4300 lat temu zalał ziemię katastrofalny w skutkach potop, który zgładził niemal wszystko, co żyło. Kataklizm ten osiągnął takie rozmiary, że na zawsze wyrył się w ludzkiej pamięci, a wieść o nim przekazywano z pokolenia na pokolenie.

Jakieś 850 lat później Hebrajczyk imieniem Mojżesz utrwalił na piśmie relację o tym ogólnoziemskim potopie. Sporządzone przez niego szczegółowe sprawozdanie możemy znaleźć w rozdziałach 6 do 8 biblijnej Księgi Rodzaju.

Biblijna relacja o potopie

Księga ta zawiera następujące informacje, najwyraźniej podane przez naocznego świadka: „W roku sześćsetnym życia Noego, w miesiącu drugim, siedemnastego dnia tego miesiąca, w tym właśnie dniu wytrysnęły źródła wielkiej otchłani i otworzyły się upusty nieba. A potop trwał na ziemi czterdzieści dni. I wezbrały wody i podniosły arkę, i płynęła wysoko nad ziemią. Wody zaś wzbierały coraz bardziej nad ziemią, tak że zostały zakryte wszystkie wysokie góry, które były pod niebem” (1 Mojżeszowa [Rodzaju] 7:11, 17, 19, Bw).

O tym, jak potop odbił się na żywych stworzeniach, Biblia mówi: „I wyginęło wszelkie ciało poruszające się na ziemi: ptactwo, bydło i dzikie zwierzęta, i wszelkie płazy, pełzające po ziemi, i wszyscy ludzie”. Ocalał jedynie Noe razem z siedmioma innymi osobami, a także z przedstawicielami wszelkiego rodzaju zwierząt — zarówno latających, jak i poruszających się po ziemi (1 Mojżeszowa 7:21, 23, Bw). Wszyscy oni schronili się w dużej pływającej arce długości 133 metrów, szerokości 22 metrów i wysokości 13 metrów. Ponieważ miała ona tylko być wodoszczelna i unosić się na powierzchni wody, więc nie posiadała zaokrąglonego dna, ostrego dzioba ani urządzeń napędowych czy sterowniczych. Była po prostu ogromną, prostopadłościenną skrzynią.

W pięć miesięcy po rozpoczęciu się potopu arka osiadła na górach Ararat, leżących we wschodniej części dzisiejszej Turcji. A gdy od początku potopu upłynął rok, Noe z rodziną wyszli na suchy ląd i wrócili do normalnego trybu życia (Rodzaju 8:14-19). Po jakimś czasie ludzie na tyle się rozmnożyli, że byli w stanie przystąpić do budowy miasta Babel nad Eufratem oraz tamtejszej osławionej wieży. Kiedy Bóg pomieszał im języki, stopniowo rozproszyli się po całej ziemi (Rodzaju 11:1-9). Ale co się stało z arką?

Poszukiwania arki

Od XIX wieku podejmowano liczne próby odszukania jej w górach Ararat. Wznoszą się nad nimi dwa szczyty, jeden wysokości 5165 metrów, a drugi — 3914 metrów. Wyższy jest stale ośnieżony. Wskutek zmian klimatycznych spowodowanych potopem arka mogła zostać bardzo szybko zasypana śniegiem. Niektórzy badacze głęboko wierzą, że wciąż tkwi ona pod grubą warstwą lodu. Są przekonani, iż w pewnych okresach pokrywa lodowa częściowo topniała, odsłaniając na jakiś czas fragmenty arki.

Książka In Search of Noah’s Ark (W poszukiwaniu arki Noego) zawiera wypowiedź Ormianina nazwiskiem Hagopian, który oświadczył, że w roku 1902, a potem w 1904, wspiął się na Ararat i widział arkę. Za pierwszym razem miał nawet wejść na jej wierzch. Powiedział później: „Wyprostowałem się i objąłem wzrokiem cały statek. Był długi. Wysokość jego wynosiła około 12 metrów”. A oto jego spostrzeżenie z następnego pobytu: „Nie zauważyłem właściwie żadnych krzywizn. Statek różnił się od wszystkich innych, jakie widziałem. Przypominał raczej płaskodenną barkę”.

W latach 1952-1969 Fernand Navarra czterokrotnie próbował odnaleźć arkę. Podczas trzeciej wyprawy na Ararat dotarł do dna pewnej szczeliny w lodowcu i tam zobaczył wystającą z lodu czarną belkę. „Musiała być bardzo długa”, opowiada, „i chyba była przymocowana do innych części konstrukcji statku. Zdołałem tylko odłupać wzdłuż słojów fragment długości półtora metra”.

Profesor Richard Bliss, jeden z kilku ekspertów, którzy badali owo znalezisko, oświadczył: „Drewno dostarczone przez Navarrę to belka budowlana zaimpregnowana smołą bitumiczną. Posiada gniazdo oraz połączenia czopowe. Z całą pewnością została ociosana i dopasowana ręcznie”. Jej wiek oceniono na 4—5 tysięcy lat.

Wprawdzie podejmowano wiele prób odnalezienia arki na szczytach Araratu, ale ostateczny dowód tego, iż umożliwiła ona przetrwanie niszczycielskiego potopu, można znaleźć w relacji zawartej w Księdze Rodzaju. Dodatkowe potwierdzenie tego sprawozdania stanowią liczne legendy o potopie, spotykane wśród ludów całej ziemi. Ich świadectwo rozważymy w następnym artykule.

[Ilustracja na stronach 4, 5]

Swoją pojemnością arka odpowiadała mniej więcej 10 pociągom, z których każdy składałby się z 25 amerykańskich wagonów towarowych!