Pytania czytelników

Jeżeli chrześcijanin nie może być na Pamiątce z powodu choroby lub podróży, czy powinien obchodzić tę uroczystość miesiąc później?

W starożytnym Izraelu Paschę obchodzono corocznie czternastego dnia pierwszego miesiąca, zwanego Nisan (albo Abib). Niemniej w 4 Mojżeszowej 9:10, 11 znajdujemy specjalne postanowienie: „Powiedz synom izraelskim tak: Każdy wśród was lub z waszych potomków, który stanie się nieczysty przez zetknięcie się ze zwłokami albo będzie w dalekiej podróży, powinien jednak obchodzić Paschę dla Pana, będą ją obchodzić w drugim miesiącu [zwanym Ijjar albo Ziw], czternastego dnia, pod wieczór; będą ją spożywać z przaśnikami i gorzkimi ziołami”.

Zauważmy, iż nie chodziło tu o wyznaczanie na uroczystość Paschy dwóch alternatywnych dat (14 Nisan lub 14 Ziw) i pozostawienie każdemu Izraelicie lub poszczególnym rodzinom swobody wyboru dogodniejszego terminu. Możliwość spożywania posiłku paschalnego w drugim miesiącu była ograniczona do wyjątkowych sytuacji, na przykład gdy Izraelita w dniu 14 Nisan był ceremonialnie nieczysty lub znajdował się w znacznej odległości od miejsca, gdzie odbywała się właściwa uroczystość.

Jedyny opisany w Biblii przykład zastosowania tego postanowienia na szerszą skalę pochodzi z czasów wiernego króla Ezechiasza, który wznowił obchodzenie święta Przaśników. Ponieważ za mało było czasu na przygotowania w pierwszym miesiącu (nie byli gotowi kapłani i nie zgromadził się jeszcze lud), więc święto urządzono czternastego dnia drugiego miesiąca (2 Kronik 29:17; 30:1-5).

Poza tymi wyjątkowymi okolicznościami Żydzi świętowali Paschę w dniu wyznaczonym przez Boga (2 Mojżeszowa 12:17-20, 41, 42; 3 Mojżeszowa 23:5). Jezus i jego uczniowie obchodzili ją według wymagań Prawa, nie traktując tej daty lekko. Łukasz donosi: „Tak nadszedł dzień Przaśników, w którym należało ofiarować Paschę. Jezus posłał Piotra i Jana z poleceniem: ‚Idźcie i przygotujcie nam Paschę, byśmy mogli ją spożyć’” (Łukasza 22:7, 8, BT).

Przy tej okazji Jezus ustanowił doroczne święto, znane chrześcijanom jako Wieczerza Pańska. Nie da się przecenić roli, jaką odgrywa dla chrześcijan obecność na tej uroczystości. Dla Świadków Jehowy jest to najważniejsze wydarzenie w roku. Wynika to ze słów Jezusa, który powiedział: „To czyńcie na pamiątkę moją” (Łukasza 22:19). Tak więc każdy Świadek Jehowy powinien kilka miesięcy wcześniej pamiętać o tym, by na dzień, w którym przypada ta uroczystość, nie zaplanować sobie żadnych innych spotkań. W roku 1993 Wieczerza Pańska będzie obchodzona we wtorek 6 kwietnia, po zachodzie słońca.

W nielicznych wypadkach pewne nieprzewidziane okoliczności, jak choroba czy komplikacje związane z podróżą, mogłyby uniemożliwić chrześcijaninowi zaplanowaną wcześniej obecność na Pamiątce. Jak postąpić w takiej sytuacji?

Podczas tej uroczystości podaje się przaśny chleb i czerwone wino, które spożywają osoby namaszczone świętym duchem Bożym i wybrane do życia w niebie (Mateusza 26:26-29; Łukasza 22:28-30). Jeżeli ktoś, kto co roku spożywa emblematy, tym razem jest przykuty do łóżka w domu bądź w szpitalu, starsi z miejscowego zboru postarają się, by jeden z nich wziął do chorego chleb i wino, omówił stosowne wersety biblijne i podał emblematy. Jeżeli namaszczony chrześcijanin przebywa z dala od swego zboru, powinien dołożyć starań, żeby obchodzić Pamiątkę w zborze, na którego terenie będzie tego dnia przebywał.

A zatem tylko w naprawdę wyjątkowych okolicznościach namaszczony chrześcijanin będzie zmuszony uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej 30 dni później (o jeden miesiąc księżycowy), zgodnie z nakazem z 4 Mojżeszowej 9:10, 11 oraz przykładem opisanym w 2 Kronik 30:1-3, 15.

Tych, którzy należą do klasy „drugich owiec” Jezusa i żywią nadzieję życia wiecznego na rajskiej ziemi, nie obowiązuje nakaz spożywania chleba i wina (Jana 10:16, NW). Obecność na tym dorocznym święcie jest dla nich ważna, ale nie spożywają emblematów. Tak więc jeśli ktoś z nich choruje bądź jest w podróży i przez to nie może tego wieczoru spotkać się z żadnym zborem, mógłby sobie przeczytać jeszcze raz odpowiednie wersety (włącznie ze sprawozdaniem o ustanowieniu tej uroczystości przez Jezusa) i modlić się do Jehowy o pobłogosławienie obchodów tego święta na całym świecie. Jednakże nie ma potrzeby, by miesiąc później dodatkowo organizować z tego powodu jakieś zebranie czy specjalny wykład biblijny.