Świadkowie przeciwko fałszywym bogom

„Wy jesteście moimi świadkami — mówi Pan [Jehowa, NW] — i moimi sługami, których wybrałem” (IZAJASZA 43:10).

 1. Kto jest prawdziwym Bogiem i w jaki sposób góruje On nad licznymi bogami otaczanymi dzisiaj czcią?

KTO jest prawdziwym Bogiem? To niezwykle doniosłe pytanie muszą sobie dziś zadać wszyscy ludzie. Chociaż wielbią mnóstwo najróżniejszych bogów, tylko jeden potrafi obdarzyć nas życiem i zapewnić nam szczęśliwą przyszłość. Tylko o jednym można powiedzieć: „Dzięki niemu (...) mamy życie i poruszamy się, i istniejemy” (Dzieje 17:28). I tylko jednemu Bogu rzeczywiście przysługuje prawo do tego, by Mu oddawać cześć. Niebiański chór opisany w Księdze Objawienia woła: „Godzien jesteś, Jehowo, Boże nasz, przyjąć chwałę i szacunek, i moc, ponieważ tyś stworzył wszystko i z twojej woli wszystko zaistniało i zostało stworzone” (Objawienie 4:11).

 2, 3. (a) Jak Szatan kłamliwie zakwestionował prawo Jehowy do odbierania czci? (b) Jak grzech Ewy odbił się na niej samej oraz na jej potomstwie i co dzięki temu osiągnął Szatan?

² W ogrodzie Eden Szatan kłamliwie zakwestionował prawo Jehowy do odbierania czci. Podszywając się pod węża, zapewnił Ewę, że jeśli zbuntuje się przeciwko Jehowie i będzie jeść z drzewa, którego owoce zabronił On spożywać, to sama stanie się podobna Bogu. Powiedział: „Bóg wie, że gdy tylko zjecie z niego, otworzą się wam oczy i będziecie jak Bóg, znający dobro i zło” (1 Mojżeszowa 3:5). Ewa uwierzyła wężowi i zjadła zakazany owoc.

³ Szatan rzecz jasna kłamał (Jana 8:44). Kiedy Ewa zgrzeszyła, tylko pod jednym względem stała się „jak Bóg”: zaczęła sama decydować, co jest dobre, a co złe, choć powinna to pozostawić Jehowie. Pomimo kłamliwych obietnic Szatana w końcu umarła. Tak więc z jej grzechu odniósł korzyść wyłącznie Szatan. Nakłaniając ją do buntu, miał w rzeczywistości ukryty cel — pragnął sam stać się bogiem. Dopuszczając się grzechu, Ewa uczyniła siebie jego pierwszym człowieczym stronnikiem, a wkrótce dołączył do niej Adam. Ich dzieci nie tylko urodziły się „w grzechu”, ale większość z nich dostała się też pod wpływ Szatana, wskutek czego wkrótce powstał świat całkowicie oddalony od prawdziwego Boga (1 Mojżeszowa 6:5; Psalm 51:7).

 4. (a) Kto jest bogiem tego świata? (b) Jakie pilne zadanie musi być wykonywane?

⁴ Ówczesny świat został zniszczony w potopie (2 Piotra 3:6). Później pojawił się — i w dalszym ciągu istnieje — następny świat oddalony od Jehowy. Biblia mówi o nim tak: „Cały świat podlega mocy niegodziwca” (1 Jana 5:19). Działając wbrew duchowi i literze prawa Jehowy, służy interesom Szatana. Ma go za swego boga (2 Koryntian 4:4). W gruncie rzeczy jednak ten bóg jest bezsilny. Nie potrafi zapewnić ludziom szczęścia ani obdarzyć nikogo życiem. Dokonać tego może tylko Jehowa. Jeżeli więc ktoś pragnie prowadzić sensowne życie i doczekać lepszego świata, musi się dowiedzieć, że Jehowa jest prawdziwym Bogiem, oraz nauczyć się spełniania Jego woli (Psalm 37:18, 27, 28; Kaznodziei 12:13). Z tego względu przed ludźmi okazującymi wiarę stoi bardzo pilne zadanie świadczenia o Jehowie, czyli głoszenia o Nim prawdy.

 5. O jakim „wielkim obłoku świadków” napisał Paweł? Wymień kilka wspomnianych przez niego osób.

⁵ Takie wierne jednostki pojawiały się od zarania dziejów ludzkich. W rozdziale 11 Listu do Hebrajczyków apostoł Paweł wyliczył spore ich grono, po czym nazwał je „wielkim obłokiem świadków” (Hebrajczyków 12:1). Listę sporządzoną przez Pawła otwiera drugi syn Adama i Ewy, Abel. Spośród ludzi żyjących przed potopem wymieniono także Henocha i Noego (Hebrajczyków 11:4, 5, 7). Wybitną postacią był Abraham, praojciec Żydów. Mąż ten, nazwany „przyjacielem Jehowy”, został przodkiem Jezusa, „świadka wiernego i prawdziwego” (Jakuba 2:23; Objawienie 3:14).

Abraham daje świadectwo prawdzie

 6, 7. Pod jakim względem życie i postępowanie Abrahama stanowiło świadectwo, że Jehowa jest prawdziwym Bogiem?

⁶ W jaki sposób Abraham wywiązywał się z roli świadka? Przejawiając silną wiarę oraz okazując Jehowie lojalne posłuszeństwo. Usłuchał Go na przykład wtedy, gdy otrzymał polecenie opuszczenia miasta Ur i spędzenia reszty życia w odległym kraju (1 Mojżeszowa 15:7; Dzieje 7:2-4). Zazwyczaj to członkowie ludów koczowniczych porzucają dotychczasowy tryb życia i osiedlają się w miastach, zapewniających większe bezpieczeństwo. Kiedy więc Abraham opuścił miasto i obrał życie w namiotach, dał niezbity dowód polegania na Jehowie Bogu. Jego posłuszeństwo było świadectwem dla innych ludzi. Za swą wiarę Abraham został szczodrze pobłogosławiony przez Jehowę. Chociaż mieszkał w namiotach, opływał w dostatki. Kiedy Lota i jego rodzinę uprowadzono jako jeńców, Abraham ruszył w pościg i dzięki pomocy Jehowy zdołał ich uwolnić. Upewnił się też o prawdziwości obietnicy Bożej co do potomstwa, gdy pomimo podeszłego wieku żona urodziła mu syna. Ludzie obserwujący życie Abrahama mogli zauważyć, iż Jehowa jest żywym Bogiem, który dotrzymuje obietnic (1 Mojżeszowa 12:1-3; 14:14-16; 21:1-7).

⁷ Kiedy Abraham wracał po uwolnieniu Lota, na spotkanie wyszedł mu Melchizedek, król Salem (późniejszego Jeruzalem), i rzekł: „Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego”. Abraham spotkał także króla Sodomy, pragnącego wręczyć mu dary, ale ich nie przyjął. Dlaczego? Nie chciał, by istniały jakiekolwiek wątpliwości, komu zawdzięcza swe powodzenie. Oświadczył: „Przysięgam na Jahwe, Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi, że ani nitki, ani rzemyka od sandała, ani niczego nie wezmę z tego, co do ciebie należy, żebyś potem nie mówił: To ja wzbogaciłem Abrama” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 14:17-24, BT). Jakże wspaniałym świadkiem był Abraham!

Naród świadków

 8. Jak Mojżesz okazał wielką wiarę w Jehowę?

⁸ Jednym ze świadków wymienionych przez Pawła był potomek Abrahama Mojżesz. Wzgardził on bogactwami Egiptu, a później śmiało stanął przed władcą tego ogromnego mocarstwa, aby wyprowadzić na wolność dzieci Izraela. Skąd czerpał taką odwagę? Ze swej wiary. Paweł oznajmił: „[Mojżesz] pozostał (...) niezłomny, jak gdyby widział Niewidzialnego” (Hebrajczyków 11:27). Bogów Egipcjan można było zobaczyć i dotknąć. Ich posągi po dziś dzień robią na ludziach wielkie wrażenie. Ale Jehowa, choć niewidzialny, był dla Mojżesza Osobą znacznie bardziej realną niż wszyscy ci fałszywi bogowie. Nie miał on żadnych wątpliwości, że Jehowa istnieje i że nagradza swych czcicieli (Hebrajczyków 11:6). Mojżesz stał się wybitnym świadkiem.

 9. W jakim charakterze naród izraelski miał służyć Jehowie?

⁹ Po wyprowadzeniu Izraelitów na wolność Mojżesz pośredniczył w zawarciu przymierza pomiędzy Jehową i potomkami Abrahama pochodzącymi od Jakuba. W rezultacie pojawił się naród izraelski, stanowiący szczególną własność Jehowy (2 Mojżeszowa 19:5, 6). Po raz pierwszy świadkiem miał być cały naród. W gruncie rzeczy od samego początku jego istnienia odnosiły się do niego słowa Jehowy wypowiedziane przez Izajasza jakieś 800 lat później: „Wy jesteście moimi świadkami — mówi Pan [Jehowa, NW] — i moimi sługami, których wybrałem, abyście poznali i wierzyli mi, i zrozumieli, że to Ja jestem” (Izajasza 43:10). W jaki sposób członkowie tego nowego narodu mieli służyć w charakterze świadków Jehowy? Dzięki okazywaniu wiary i posłuszeństwa oraz dzięki temu, co Jehowa dla nich czyni.

10. Jakim świadectwem stały się potężne czyny Jehowy na rzecz Izraela i co z tego wynikło?

¹⁰ Po około 40 latach istnienia naród izraelski miał objąć w posiadanie Ziemię Obiecaną. Kiedy wysłano zwiadowców, by zbadali sytuację w Jerychu, mieszkająca tam Rachab zapewniła im schronienie. Dlaczego? Oto jej słowa: „Słyszeliśmy bowiem, jak Jahwe wysuszył wody Morza Czerwonego przed wami, gdy wychodziliście z Egiptu, i co uczyniliście dwom królom amoryckim po drugiej stronie Jordanu, Sichonowi i Ogowi, których obłożyliście klątwą. Na wieść o tym zatrwożyło się serce nasze i zabrakło nam odwagi wobec was, ponieważ Bóg wasz, Jahwe, jest Bogiem wysoko na niebie i nisko na ziemi” (Jozuego 2:10, 11, BT). Pod wpływem doniesień o wielkich czynach Jehowy Rachab i jej rodzina zaczęli oddawać Mu cześć razem z Izraelitami, wyrzekając się swego miasta, Jerycha, oraz czczonych tam bóstw. Za pośrednictwem Izraela Jehowa bezsprzecznie dawał potężne świadectwo (Jozuego 6:25).

11. Jaki obowiązek świadczenia spoczywał na wszystkich izraelskich rodzicach?

¹¹ Kiedy Izraelici przebywali jeszcze w Egipcie, Jehowa polecił Mojżeszowi udać się do faraona. Powiedział: „Idź do faraona, ponieważ uczyniłem twardym serce jego i jego sług, abym mógł czynić znaki swoje wśród nich, i abyś opowiadał dzieciom twoim i wnukom, co zdziałałem w Egipcie. A znaki moje czyniłem między nimi, aby wiedzieli, że Ja jestem Jahwe” (Wyjścia [2 Mojżeszowa] 10:1, 2, BT). Posłuszni Izraelici mieli opowiadać o potężnych czynach Jehowy swoim dzieciom, one z kolei swoim potomkom i tak dalej z pokolenia na pokolenie. W ten sposób miała przetrwać pamięć o wielkich czynach Jehowy. Dzisiaj rodzice też są zobowiązani dawać świadectwo swym dzieciom (5 Mojżeszowa 6:4-7; Przypowieści 22:6).

12. Jakim świadectwem były błogosławieństwa zsyłane przez Jehowę na Salomona i na Izraela?

¹² Gdy Izrael pozostawał wierny, Jehowa obficie mu błogosławił, co było świadectwem dla okolicznych narodów. Potwierdziły się słowa Mojżesza, wypowiedziane po wyliczeniu błogosławieństw obiecanych przez Jehowę: „Zobaczą wszystkie narody ziemi, że imię Jahwe zostało wezwane nad wami, i będą się ciebie lękały” (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 28:10, BT). Dzięki swej wierze Salomon został obdarzony mądrością i bogactwami. Pod jego panowaniem naród zażywał pomyślności i długo cieszył się pokojem. O tym okresie powiedziano: „Ze wszystkich ludów przychodzili ludzie, aby słuchać mądrości Salomona, od wszystkich królów ziemi, którzy posłyszeli o jego mądrości” (1 Królewska 4:25, 29, 30, 34). Wśród tych przybyszów znaczącą postacią była królowa Saby. Ujrzawszy na własne oczy, jak Jehowa błogosławi narodowi izraelskiemu i jego królowi, oznajmiła: „Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg twój, który cię sobie upodobał, aby cię posadzić na swoim tronie jako króla z ramienia Pana, Boga twego; dlatego że Bóg twój umiłował Izraela” (2 Kronik 9:8).

13. Co można uznać za najskuteczniejsze świadectwo dane przez naród izraelski i jak w dalszym ciągu odnosimy z tego pożytek?

¹³ Apostoł Paweł wspomniał o czymś, co było chyba najskuteczniejszym świadectwem danym przez naród izraelski. Wyjaśniając zborowi chrześcijańskiemu w Rzymie pewne sprawy dotyczące cielesnych Izraelitów, powiedział: „Im powierzono święte oświadczenia Boże” (Rzymian 3:1, 2). Najpierw Mojżesz, a potem inni wierni Izraelici zostali natchnieni, by utrwalić na piśmie rady, prawa i proroctwa Jehowy oraz to, jak obchodził się z tym narodem. Za pomocą owych pism ci starożytni pisarze dali świadectwo wszystkim przyszłym pokoleniom — nie wyłączając naszego — że istnieje tylko jeden Bóg i że nosi On imię Jehowa (Daniela 12:9; 1 Piotra 1:10-12).

14. Dlaczego wiele osób świadczących o Jehowie znosiło prześladowania?

¹⁴ Niestety, Izraelici często uchybiali w okazywaniu wiary, wskutek czego Jehowa musiał posyłać świadków do własnego narodu. Na wielu z nich spadły prześladowania. Paweł oznajmił, iż niektórzy „byli doświadczani przez drwiny i biczowania, co więcej, przez więzy i więzienia” (Hebrajczyków 11:36). Okazali się naprawdę wiernymi świadkami! A co szczególnie przykre, prześladowcami często byli ich rodacy, należący do narodu wybranego przez Jehowę (Mateusza 23:31, 37). Grzechy tego ludu tak bardzo narosły, iż w roku 607 p.n.e. Jehowa sprowadził Babilończyków, którzy zburzyli Jeruzalem wraz ze świątynią, a większość ocalałych Izraelitów uprowadzili do niewoli (Jeremiasza 20:4; 21:10). Czy oznaczało to koniec dawania świadectwa przez cały naród? Bynajmniej.

Sąd nad bogami

15. Jak dawano świadectwo nawet w niewoli babilońskiej?

¹⁵ Nawet na wygnaniu w Babilonie wierni członkowie narodu izraelskiego nie obawiali się świadczyć o Boskości i potędze Jehowy. Na przykład Daniel śmiało objaśnił sny Nabuchodonozora, wytłumaczył Belsazarowi znaczenie napisu na ścianie oraz pomimo zarządzenia Dariusza nie ugiął się w kwestii modlitwy. Również trzej Hebrajczycy dali wspaniałe świadectwo Nabuchodonozorowi, gdy nie zgodzili się złożyć pokłonu przed posągiem (Daniela 3:13-18; 5:13-29; 6:5-28).

16. Jak Jehowa zapowiedział powrót Izraelitów do ich kraju i czemu miało to służyć?

¹⁶ Jednakże Jehowa zamierzał doprowadzić do tego, by naród izraelski ponownie mógł o Nim świadczyć w swoim własnym kraju. Prorok Ezechiel, działający wśród Żydów na wygnaniu w Babilonie, napisał o postanowieniu Jehowy co do ich opustoszałej ojczyzny: „Pomnożę na was ludzi, cały dom Izraela; miasta będą zamieszkane, a ruiny odbudowane” (Ezechiela 36:10). Dlaczego Jehowa zamierzał tego dokonać? Przede wszystkim pragnął, by stało się to świadectwem na rzecz Jego imienia. Za pośrednictwem Ezechiela oznajmił: „Ja działam nie ze względu na was, domu izraelski, lecz ze względu na moje święte imię, które znieważyliście wśród ludów” (Ezechiela 36:22; Jeremiasza 50:28).

17. W jakim kontekście wypowiedziano słowa z Księgi Izajasza 43:10?

¹⁷ Kiedy Izajasz prorokował o powrocie Izraelitów z niewoli babilońskiej, zanotował pod natchnieniem — jak czytamy w Księdze Izajasza 43:10 — że są oni świadkami Jehowy, Jego sługami. W rozdziałach 43 i 44 opisał Jehowę jako Tego, który ich stworzył, uczynił i ukształtował, oraz nazwał Go ich Bogiem, Świętym, Wybawicielem, Odkupicielem i Królem (Izajasza 43:3, 14, 15; 44:2). Ponieważ Izraelici wciąż zapominali, iż za to wszystko powinni oddawać Jehowie cześć, więc On pozwolił uprowadzić ich do niewoli. Jednakże dalej pozostawali Jego ludem. Jehowa oznajmił im: „Nie bój się, bo cię wykupiłem, nazwałem cię twoim imieniem — moim jesteś!” (Izajasza 43:1). Pobyt Izraelitów na wygnaniu w Babilonie miał się zakończyć.

18. Jak wyzwolenie Izraelitów z Babilonu stanowiło dowód, że Jehowa jest jedynym prawdziwym Bogiem?

¹⁸ Wyzwalając Izraela z Babilonu, Jehowa w gruncie rzeczy dokonał sądu nad bogami. Wezwał fałszywych bogów czczonych przez narody, by przedstawili świadków, a Izraelitów nazwał swoimi świadkami (Izajasza 43:9, 12). Złamaniem jarzma ich niewoli udowodnił, że bogowie Babilonu w ogóle nie są bogami i że sam jest jedynym prawdziwym Bogiem (Izajasza 43:14, 15). Dowód swej Boskości dał również około 200 lat wcześniej, wyjawiając imię Cyrusa Persa jako swego sługi, który wyzwoli Żydów (Izajasza 44:28). A dlaczego Izraelici mieli odzyskać wolność? Jehowa wyjaśnił: „[Izrael] będzie zwiastował moją chwałę” (Izajasza 43:21). A zatem otrzymali jeszcze jedną sposobność do dawania świadectwa.

19. Jakim świadectwem były słowa Cyrusa wzywające Izraelitów do powrotu do Jeruzalem oraz czyny wiernych Żydów przybyłych do swego kraju?

¹⁹ Zgodnie z proroczą zapowiedzią Cyrus Pers w wyznaczonym czasie zdobył Babilon. Chociaż sam był poganinem, to wydając oświadczenie dotyczące Żydów w tym mieście, obwieścił Boskość Jehowy: „Ktokolwiek z całego jego ludu jest wśród was, niech jego Bóg będzie z nim. Niech więc uda się w górę do Jeruzalem, które jest w Judzie, i odbudowuje dom Jehowy, Boga Izraela — on jest prawdziwym Bogiem — dom, który był w Jeruzalem” (Ezdrasza 1:3, NW). Wielu Żydów usłuchało tego wezwania. Odbyli oni długą podróż do Ziemi Obiecanej i wznieśli ołtarz w miejscu, gdzie stała dawna świątynia. Mimo że próbowano ich zniechęcić i że napotykali ostry sprzeciw, w końcu zdołali odbudować świątynię i miasto Jeruzalem. Jak oznajmił Jehowa, wszystko to się stało „nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki (...) [Jego] Duchowi” (Zachariasza 4:6). Dokonania te stanowiły kolejny dowód, że Jehowa jest prawdziwym Bogiem.

20. Co można powiedzieć o świadectwie na rzecz imienia Jehowy, jakie pomimo uchybień złożyli starożytni Izraelici?

²⁰ Chociaż więc Izraelici byli niedoskonali i czasami przyjmowali buntowniczą postawę, Jehowa w dalszym ciągu posługiwał się nimi jako swoimi świadkami. W świecie przedchrześcijańskim właśnie ten naród wraz ze świątynią i kapłaństwem reprezentował na ziemi prawdziwe wielbienie. Zawarte w Pismach Hebrajskich doniesienia o czynach Jehowy mających związek z Izraelem pozwalają wyzbyć się wszelkich wątpliwości co do tego, że istnieje tylko jeden prawdziwy Bóg i że nosi On imię Jehowa (Powtórzonego Prawa 6:4, NW; Zachariasza 14:9). Niemniej na rzecz imienia Jehowy miało być dane jeszcze większe świadectwo, o czym dowiemy się z następnego artykułu.

Czy zapamiętałeś?

◻ Jak Abraham dał świadectwo, że Jehowa jest prawdziwym Bogiem?

◻ Dzięki jakiemu wybitnemu przymiotowi Mojżesz był wiernym świadkiem?

◻ W jaki sposób cały naród izraelski występował w roli świadka na rzecz Jehowy?

◻ Jak wyzwolenie Izraela z Babilonu świadczyło o tym, że Jehowa jest jedynym prawdziwym Bogiem?

[Ilustracja na stronie 10]

Dzięki wierze i posłuszeństwu Abraham dał wspaniałe świadectwo na rzecz Boskości Jehowy