14:16

innego wspomożyciela: Te słowa wskazują, że uczniowie mieli już „wspomożyciela” w Jezusie. W 1Jn 2:1 w odniesieniu do Jezusa występuje ten sam grecki termin (parákletos), oddany tam jako „pomocnik”. Tutaj Jezus obiecuje, że po jego odejściu z ziemi uczniów będzie wspierać duch Boży, czyli czynna siła Boga.

wspomożyciela: Lub „pocieszyciela; obrońcę”. Występujące tu greckie słowo parákletos jest w Biblii używane zarówno w odniesieniu do ducha świętego (Jn 14:16, 26; 15:26; 16:7), jak i do Jezusa (1Jn 2:1). Wyraz ten dosłownie można oddać jako „wezwany do stanięcia u boku”, żeby nieść pomoc. Kiedy Jezus mówił o duchu świętym, bezosobowej sile, jako o wspomożycielu, który „nauczy”, ‛da świadectwo’, „pokieruje”, ‛mówi’, „słyszy” i „usłyszy” (Jn 14:26; 15:26; 16:7-15), użył figury stylistycznej zwanej personifikacją, polegającej na przypisaniu cech osobowych pojęciom lub zjawiskom. Biblia zawiera wiele przykładów personifikacji. Na przykład o mądrości, śmierci, grzechu i niezasłużonej życzliwości mówi czasem, jakby były osobami (Mt 11:19; Łk 7:35; Rz 5:14, 17, 21; 6:12; 7:8-11). To oczywiste, że żadne z nich nie jest osobą. Ponadto w Biblii duch Boży często jest wymieniany razem z innymi siłami lub pojęciami, co również potwierdza, że nie jest osobą (Mt 3:11; Dz 6:3, 5; 13:52; 2Ko 6:4-8; Ef 5:18). Niektórzy twierdzą, że występowanie w tekście greckim zaimka osobowego rodzaju męskiego w odniesieniu do „wspomożyciela” wskazuje, że duch święty jest osobą (Jn 14:26). Jednak zgodnie z zasadami gramatyki greckiej skoro słowo oddane jako „wspomożyciel” jest rodzaju męskiego, w opisie działania tego „wspomożyciela” należy użyć zaimków rodzaju męskiego (Jn 16:7, 8, 13, 14). A kiedy w tekście greckim występuje słowo pneúma („duch”), które jest rodzaju nijakiego, odnoszące się do niego zaimki są rodzaju nijakiego (zob. komentarz do Jn 14:17).