4:36

Synem: W języku hebrajskim, aramejskim i greckim wyrażenia „syn [kogoś, czegoś]” używano, żeby wskazać na cechę wyróżniającą jakąś osobę albo żeby scharakteryzować grupę osób. Na przykład określenie „dzielni wojownicy” występujące w Pwt 3:18 to dosłownie „synowie siły”. A wyrażenie oddane w Hi 1:3 jako „mieszkańcy Wschodu” dosłownie znaczy „synowie Wschodu”. Z kolei w 1Sm 25:17 wyrażenie przetłumaczone na „podły człowiek” to dosłownie „syn beliala”, czyli „syn bezwartościowości”. W Chrześcijańskich Pismach Greckich osoby postępujące w określony sposób lub wyróżniające się jakąś cechą nazwano „synami Najwyższego”, „synami światła i synami dnia” oraz „synami nieposłuszeństwa” (Łk 6:35; 1Ts 5:5; zob. komentarz do Ef 2:2).

Synem Pocieszenia: Lub „Synem Zachęty”. Tłumaczenie przydomka Barnabas, nadanego przez apostołów jednemu z uczniów Jezusa o imieniu Józef. Ponieważ jego imię było wśród Żydów popularne, mógł otrzymać ten przydomek ze względów praktycznych (por. Dz 1:23). Jak wyjaśniono w poprzednim komentarzu, wyrażenia „syn [kogoś, czegoś]” czasami używano, żeby wskazać na cechę wyróżniającą jakąś osobę. Przydomek „Syn Pocieszenia” najwyraźniej podkreśla wyjątkową zdolność Józefa do zachęcania i pocieszania innych. Łukasz podaje, że został on wysłany do zboru w Antiochii Syryjskiej i ‛zaczął zachęcać’ współwyznawców (Dz 11:22, 23). Grecki czasownik parakaléo, oddany jako „zachęcać”, jest spokrewniony ze słowem paráklesis, które w omawianym wersecie (Dz 4:36) przetłumaczono na „pocieszenie” (zob. komentarz do słowa Synem w tym wersecie).