6:2

Mówi On przecież: „Wysłuchałem cię w czasie swojej przychylności”: Lub „mówi On przecież: ‚Wysłuchałem cię w czasie dobrej woli’”. Paweł cytuje tu proroctwo z Iz 49:8. Słowa te najwyraźniej zostały skierowane do Izajasza, który reprezentował naród izraelski i uosabiał go jako „sługę” (Iz 49:3). Było to proroctwo dotyczące odrodzenia. Po raz pierwszy spełniło się wtedy, gdy Izrael został uwolniony z Babilonu. Ale Izajasz mówi, że ten „sługa” Jehowy został ustanowiony „przymierzem dla ludzi” (Iz 49:8) i ‛światłem dla narodów, żeby wybawienie, które Bóg zapewnia, sięgnęło aż po krańce ziemi’ (Iz 49:6). Zapowiedź ta ma więc wyraźnie mesjański charakter i odnosi się też do Chrystusa Jezusa jako „sługi” Bożego (por. Iz 42:1-4, 6, 7 z Mt 12:18-21). Wyrażenie „czas przychylności” dotyczy okresu, w którym Jehowa miał ‛odpowiedzieć i pomóc’ swojemu „słudze”. Kiedy Jezus żył na ziemi, „zanosił błagania oraz gorące prośby do Tego, który mógł go wybawić od śmierci, i ze względu na swoją bojaźń wobec Boga został wysłuchany” (Heb 5:7-9; por. Łk 22:41-44; 23:46; Jn 12:27, 28; 17:1-5). Tak więc dla Syna Bożego, zapowiedzianego „sługi”, był to „czas przychylności [lub „czas dobrej woli”]” i „dzień wybawienia” (por. komentarz do Łk 4:19).

Właśnie teraz jest szczególny czas przychylności. Teraz jest dzień wybawienia: W tym wersecie Paweł cytuje słowa z Iz 49:8, które są zarówno proroctwem dotyczącym odrodzenia Izraela, jak i proroctwem mesjańskim, które spełniło się na Jezusie Chrystusie. Paweł cytuje te słowa, żeby wskazać, że odnoszą się również do chrześcijan. Usilnie prosi Koryntian, żeby „nie przyjmowali niezasłużonej życzliwości Bożej, a potem tracili z oczu jej cel” (2Ko 6:1). Chrześcijanie ci należeli do duchowego „Izraela Bożego”, który pojawił się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. (Gal 6:16). Ale jeśli „czas przychylności [lub „czas dobrej woli”]” naprawdę miał się dla nich okazać „dniem wybawienia”, musieli stale dowodzić, że są godni niezasłużonej życzliwości Bożej.